Γέφυρες

Ξέρω έναν άνθρωπο που έχει χτίσει μια γέφυρα.

Ο Φλοριάν οδηγούσε καπνίζοντας αμίλητος και ξαφνικά και μού είπε: “Τη βλέπεις αυτή τη γέφυρα εκεί πέρα;” Γύρισα και κοίταξα. Πέρα μακριά, στον κάμπο που διέσχιζε η Εγνατία, μια γέφυρα. “Αυτή! Εγώ την έχτισα”. Έπειτα για αρκετή ώρα, κι ενώ η γέφυρα είχε πια χαθεί, μού μίλησε αναλυτικά για την κατασκευή της. Τις χαράξεις, τις εκχωματώσεις, τα καλουπώματα, τους θηριώδεις πυλώνες, τα σίδερα και τα μπετά που έπεσαν, τα συνεργεία που δούλεψαν για να κατασκευαστεί. Τους μηχανικούς και τους εργολάβους. Λίγα συγκράτησα από αυτά που ανέφερε λεπτομερώς, μα μού έμεινε ο τρόπος που τα είπε. Η έξαρση, στη φωνή και στο βλέμμα του, ειδικά τη στιγμή που έλεγε: “Έγώ την έχτισα”.

Γνώρισα έναν άνθρωπο που συντηρεί μια γέφυρα.

Φίλος φίλων ο Κώστας, πέρασε τυχαία από το καφέ που ήμασταν στην Broadway. Όταν η κουβέντα έφτασε στις δουλειές, μού έδειξε μια εκπληκτική φωτογραφία -σαν να την είχε τραβήξει πουλί- στο κινητό του: καλώδια σε ιλιγγιώδη προοπτική, κάτω διπλής κατεύθυνσης δρόμος, πιο κάτω ο ποταμός East και στο βάθος, ο πύργος της γέφυρα του Brooklyn με φόντο το Manhattan. “Εγώ τη συντηρώ” είπε ο Κώστας κι συνέχισε με κατασκευή της,  την λαμπρή τελετή των εγκαινίων της το Μάη του 1883 -σαν να ήταν σε όλα παρών. Και βέβαια για τις εργασίες συντήρησης και για την μοναδική θέα από εκεί ψηλά,  από τους νεογοτθικούς πύργους με τα οξυκόρυφα τόξα. Λίγα συγκράτησα από αυτά τα ανέφερε, μα μού έμεινε ο τρόπος που τα είπε. Η έξαρση, στη φωνή και στο βλέμμα, ειδικά τη στιγμή που έλεγε: “Εγώ την συντηρώ”.

Ξέρω δυο ανθρώπους, μετανάστες κι οι δυο. Ο ένας έχτισε κι ο άλλος συντηρεί μια γέφυρα.