Το μαραφέτι, οι πειρατές και η ανάπτυξη

Μού το είχε υποσχεθεί καιρό πριν και κράτησε το λόγο του. Μόλις πήρε καινούριο kindle μού χάρισε το παλιό του. Όσην ώρα μού έκανε μια βιαστική επίδειξη των δυνατοτήτων του, δεν πρόσεχα καθόλου. Σκεφτόμουν με δέος τον άθλο που είχα μπροστά μου: να συνηθίσω αντί του βάρους, της υφής και της μυρωδιάς ενός κανονικού βιβλίου, να διαβάζω από αυτό το ελαφρύ, άοσμο, ηλεκτρονικό μαραφέτι.

Πέρασαν μερικές μέρες χωρίς να το αγγίξω καθόλου. Το κοίταζα δύσπιστα και ανέβαλα την πρώτη επαφή. Μια μέρα όμως ξεθάρρεψα και το άνοιξα. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο τελικά να το χειριστώ, αν και πρέπει να ομολογήσω ότι αρκετές φορές το σάλιωσα στην δεξιά πάνω πλευρά του στην προσπάθεια να αλλάξω σελίδα. 

Ήμουν διπλά τυχερός καθώς υπήρχαν ήδη αποθηκευμένα 160 βιβλία. Ξeφύλλισα αρκετές φορές τον κατάλογο και βρήκα τα περισσότερα πολύ ενδιαφέροντα. Όμως εκείνη την πρώτη μέρα, δεν διάβασα τίποτα στο kindle· προτίμησα να συνεχίσω την ογκώδη συναρπαστική βιογραφία του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες- κατά σύμπτωση κι αυτό δώρο ενός άλλου καλού φίλου.

Την επόμενη όμως, βγαίνοντας, το πήρα μαζί μου. Στο μετρό δεν τόλμησα να το ανοίξω από τον φόβο των μελών αυτής της φοβερής, πολυμελούς ομάδας στο face book που εντοπίζουν αναγνώστες στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τους φωτογραφίζουν κρυφά και έπειτα ανεβάζουν τις φωτογραφίες με ένα μικρό κείμενο για τον ανυποψίαστο αναγνώστη, το μέσον και φυσικά -όταν είναι δυνατόν- και τον τίτλο του βιβλίου.

Στο τέλος της μέρας που αποδείχτηκε αρκετά δύσκολη -όπως οι περισσότερες άλλωστε των τελευταίων ετών- και πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής, σκέφτηκα να κάνω μια στάση για διάβασμα. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου στην επιλογή· αφ` ενός το σημείο που στάθηκα ήταν πολύ κοντά στον Άγιο Ελισσαίο, αφ` ετέρου, ήθελα κάτι “παλιό” ώστε να ξεφύγω για λίγο από το σήμερα.

Άρχισα, λοιπόν καθισμένος στον περίβολο της βιβλιοθήκης του Αδριανού να διαβάζω τη Γυφτοπούλα του Παπαδιαμάντη. Στην αρχή μού κακοφάνηκε πολύ που έλειπαν τα πνεύματα και οι περισπωμένες, αλλά σιγά σιγά το κείμενο με συνεπήρε για τα καλά. Ώσπου έφτασα σε ένα απόσπασμα που έλεγε:

“Άλλως δε κατά τον καιρόν εκείνον ουδείς ήτο κτήτωρ του ιδίου αυτού αγρού, ουδέ κάτοχος των πεδίλων του. Η γη δεν ανήκεν εις τους κατοίκους αυτής. Τα μεν παράλια περιήρχοντο αμοιβαδόν εις την κατοχήν των πειρατών και των τολμηρών τυχοδιωκτών παντός είδους, τα δε μεσόγεια ανήκον εις τους τιμαριούχους και εις τους άρχοντας.”

Σταμάτησα να διαβάζω και γέλασα καθώς σκέφτηκα ότι τελικά είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις από το σήμερα, ειδικά όταν έχεις στα χέρια σου έναν “παλιό” συγγραφέα σαν τον Παπαδιαμάντη, ακόμα και αν τον διαβάζεις στο καινούριο σου kindle. Τα ίδια "τον καιρόν εκείνον", τα ίδια και στις μέρες μας. Με τη μόνη διαφορά ότι σήμερα την πειρατεία  την ονομάζουν ανάπτυξη.