Το δαχτυλίδι

Είχε αδυνατίσει και της έπλεε. Την ώρα που γλίστρησε από το δάχτυλό της και  έπεσε στη θάλασσα, το κατάλαβε αμέσως. Ήταν στα ρηχά, για αυτό, σίγουρη ότι θα το έβρισκε αμέσως. Αμμουδιά όμως ο βυθός, έκανε δυο βήματα αναζητώντας το και ανακατεύτηκε το σύμπαν. Άφαντο το δαχτυλίδι.  Του γάμου δαχτυλίδι· όχι η βέρα, άλλο, χρυσό με μια πέτρα κατακόκκινη και μέσα, στο εσωτερικό του, είχε ζητήσει ο άντρας της να χαράξουν  δυο λέξεις: “Ζωή μου”.  Μάρθα την έλεγαν. Έσκασε. Δεν πέρασε μέρα που να μην της λείψει. Μέρα που να μην το αναζητήσει στο  δάχτυλο της που της φαίνονταν γυμνό χωρίς αυτό.  Μετά από 20 και βάλε χρόνια, όχι στην παραλία που το είχε χάσει, μα σε άλλο μέρος, είδε μια γυναίκα να το φοράει. Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι ήταν το δικό της. Η άλλη πρόσεξε πώς το κοίταζε και περίμενε. “Ζωή μου;” της είπε σιγανά. Με ερωτηματικό όμως στο τέλος, διστακτικά.  Δε χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα·  το έβγαλε αμέσως η άλλη  και της το έδωσε πίσω. 

(Της άμμου)