Ιταπαρίκα*

Υπάρχει μια παραλία στην Ιταπαρίκα, ένας ανοιχτός κόλπος με λευκή, πάλευκη άμμο, πράσινα νερά και πίσω του φουντώνει μια συστάδα με φοίνικες, μπανανιές και άλλη βλάστηση που δεν αναγνώριζα. Ο ορισμός της εξωτικής παραλίας. Έτσι όπως κανείς δεν βρισκόταν εκεί όταν έφτασα, ένιωσα αμέσως Κρούσος. Ροβινσώνας Κρούσος. Βούτηξα για να δροσιστώ και έπειτα άραξα για λίγο στην άμμο. Για λίγο γιατί ήταν καταμεσήμερο στα τέλη  Γενάρη -κατακαλόκαιρο του νοτίου ημισφαιρίου- και η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Ωστόσο ο χρόνος ήταν αρκετός για να θαυμάσω, όχι μόνο το σύνολο -αυτό το μοναδικό τοπίο- αλλά κυρίως την άμμο που ωραιότερη και λευκότερη δεν είχα ξαναδεί. Καθώς όμως είμαι αυστηρός στην κριτική μου όταν πρόκειται για παραλίες, σκεφτόμουν ότι αν το πλάτος της συγκεκριμένης ήταν λίγο μεγαλύτερο, θα είχε τις ιδανικές αναλογίες.  Θα μπορούσα βέβαια με την κατάλληλη γωνία λήψης να διορθώσω το μοναδικό της “ελάττωμα”.  Εκείνη η ώρα όμως με το εκτυφλωτικό φως και τις αντανακλάσεις του στην λευκή επιφάνεια της άμμου, δεν ήταν κατάλληλη για φωτογραφίες.

Έφυγα κι όταν επέστρεψα αργά το ίδιο απόγευμα, νόμιζα ότι είχα βρεθεί σε άλλο τόπο. Στη θέση της παραλίας, υπήρχε κυριολεκτικά μια έρημος και στο βάθος -ίσως ένα χιλιόμετρο πιο πέρα- μόλις που διακρίνονταν η θάλασσα: μια μικρή, ελάχιστη μπλε γραμμή κάτω από τον ουρανό όπου ένα μεγαλειώδες ηλιοβασίλεμα βρίσκονταν στο αποκορύφωμά του. Δεν έβγαλα καμία φωτογραφία. Περπάτησα αρκετά προς το μέρος της θάλασσας, χωρίς όμως να τη φτάσω, γελώντας με την άμπωτη που σαν να είχε ακούσει την αυστηρή κριτική μου για τις αναλογίες της παραλίας, πήγε να τις διορθώσει μα το παράκανε.

*Νησί στην είσοδο του κόλπου Bahia todos os santos, όπου βρίσκεται το Salvador, η πρώτη πρωτεύουσα της Βραζιλίας

(της άμμου)