Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Το καρπούζι του πένθους

.
.

Πρόσεξε τον ήχο που κάνει!” είπε σκυμμένος καθώς ήταν και αφού κόντραρε τον μέσο στον αντίχειρα, τον άφησε με ορμή να σκάσει πάνω στο παπούτσι του. “Ακούς πώς κάνει;” επέμενε και ξαναχτύπησε δύο- τρεις φορές ακόμα για να συγκρατήσω την υφή του ήχου. Έγνεψα “ναι” κοιτάζοντας επίμονα το σημείο που είχε σκάσει το νύχι του στο παπούτσι, απομακρύνοντας τη σκόνη του δρόμου.

Δευτέρα, παραμονή λαϊκής, αργά το απόγευμα, μόλις είχε κάπως καταλαγιάσει το αυγουστιάτικο κάμα και είχαμε πάει για να προμηθευτούμε καρπούζια την ώρα που έστηναν τους πάγκους. Με καροτσάκι οικοδομής πάντα. Άκουγα τη μοναδική του ρόδα να ρολάρει στο τσιμέντο τής πίσω αυλής και παρατούσα το παιχνίδι τρέχοντας. Με σήκωνε, με κάθιζε μέσα και φεύγαμε για τα καρπούζια της βδομάδας. Τα άλλα φρούτα και τα ζαρζαβατικά τα ψωνίζαμε την επόμενη όπως όλος ο κόσμος. Αυτή η σύντομη βόλτα με καροτσάκι της οικοδομής από το σπίτι ως τη λαϊκή ήταν απόλαυση κι ας τράνταζε σαν τρελό πάνω στην στραβοχυμένη άσφαλτο.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα ολόκληρο καρπούζι. Θυμάμαι την τρομακτική εντύπωση που μου έκανε το μέγεθος- έξω από κάθε κλίμακα φρούτου που είχα δει μέχρι τότε -και κυρίως τη μουτζαχεντίν τροχιά που διέγραψε το μαχαίρι του ψωμιού με ένα σφύριγμα στον αέρα και το έσχισε στα δύο αποκαλύπτοντας το ματωμένο όπως μου φάνηκε εσωτερικό. Με χειρουργική ακρίβεια αφαίρεσε την καρδιά ολόγλυκια χωρίς κανένα κουκούτσι και μου την πρόσφερε καρφωμένη στην άκρη του μαχαιριού.

Τα πιο γλυκά καρπούζια όταν τα χτυπάς κάνουν τον ίδιο ήχο με το παπούτσι” είπε κι άρχισε να τα χτυπάει ένα ένα στο σωρό –αυτό το πράσινο βουνό που ολοένα και ψήλωνε καθώς συνέχιζαν να ξεφορτώνουν από το φορτηγό. “Ακούς; Αυτό κάνει ακριβώς τον ίδιο ήχο” και ξαναχτύπαγε το παπούτσι του. “Αυτό όμως είναι είναι μάπα...” και το άφηνε στην άκρη. Έτσι ξεχώριζε επιμελώς τα γλυκά από το βουνό και τα έβαζε στην πλάστιγγα. Δέκα, είκοσι, τριάντα, σαράντα κιλά. “Τι λες; Θα μας φτάσουν για μια βδομάδα;” συνέχιζε κλείνοντας μου το μάτι. Δεν ήταν υπερβολή. Συχνά από την Κυριακή το απόγευμα οι απίστευτες προμήθειές μας τελείωναν και με τη δικαιοσύνη του γονιού μού σέρβιρε την καρδιά της τελευταίας φέτας και έτρωγε το υπόλοιπο. Ήμασταν κι οι δύο καρπουζοφάγοι. Πρωί μεσημέρι βράδυ καρπούζι, μερικές φορές πριν και πάντα μετά το φαγητό. Και τις πολύ ζεστές μέρες αντί για φαγητό καρπούζι παρέα με αλμυρή πικάντικη φέτα.


Μια μέρα πριν πεθάνει, κι ενώ ήξερα πια ότι δεν έπρεπε να ελπίζω ούτε σε θαύμα, έτρωγα καρπούζι -ένα ολόγλυκο καρπούζι που είχα διαλέξει μόνος με τον τρόπο που μου είχε μάθει- αναπολώντας το φορτωμένο καροτσάκι που έσπρωχνε καθώς επιστρέφαμε στο σπίτι από τη λαϊκή την ώρα που σκοτείνιαζε. Στην τελευταία μπουκιά πήρα την απόφαση να μην ξαναφάω ποτέ καρπούζι. Μια απόφαση που έχω κρατήσει ευλαβικά μέχρι σήμερα.

Όλοι ξαφνιάζονται αυτά τα χρόνια όταν αρνούμαι καθώς μου προτείνουν ένα πιάτο δροσερό καρπούζι. Ξαφνιάζονται μάλλον γιατί ενώ πολλοί δεν τρώνε πεπόνι ή πορτοκάλια, ή μπανάνες νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν τρώει καρπούζι. Μερικοί πάλι είναι διακριτικοί, δεν επιμένουν κι αποσύρουν το πιάτο διατηρώντας όμως το αρχικό απορημένο ύφος. Άλλοι πάλι όχι. Επιμένουν να δοκιμάζω και μπροστά στην σθεναρή μου αντίσταση ρωτάνε “μα γιατί;” οπότε αναγκάζομαι να πω: “λόγω πένθους”.





Μουσική: Abbiamo Vinto, του Nicola Piovani από το soundtrack της ταινίας La Vita e Bella

49 σχόλια:

Margo είπε...

Τσαλαπετεινέ.... ένα διαμάντι μέσ' το συννεφιασμένο μεσημέρι.. δεν περίμενα να βρω... ένα διαμάντι άνθρωπο...

Καλή σου βδομάδα τσαλαπετεινέ μου

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Καλή βδομάδα στις συννεφιασμένες Κυκλάδες και καλό απόγευμα Margo μου.

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Ακουσα ήχους, είδα το καροτσάκι να ρολάρει και το καρπούζι να στάζει..
Ευχαριστώ!!

Coffeemug είπε...

Είναι καιρός πολύς;

Η ζωή είναι ωραία, με γεύσεις, με εικόνες. Κι ακόμα πιο ωραία με αυτούς που αγαπάς. Ενας φόρος τιμής σε αυτόν που σε έμαθε τοσα μυστικά. Σε καταλαβαίνω...

kovo voltes... είπε...

Καρπούζι με φέτα...Τόσο μα τόσο αγαπημένη εικόνα να συνοδεύει όλα τα καλοκαίρια. Κρίμα να συνοδεύει και μια μνήμη που πονάει, αλλά αυτό το "ευλαβικά" τα λέει όλα.

happypepper είπε...

τσαλαπετεινέ,
λενα χαμόγελο τόοοοσομεγάλο:
από τα κόφι μπρέϊκς του Ντέλφτ μέχρι τη βρώμα του Όουλου το βράδυ...
όσο για το καρπούζι, εγώ πενθώ χωρίς εξαρτήσεις, οπότε μάλλον δε διαθέτω σχόλιο να σου χαρίσω.

vague είπε...

Μα πόσο μ' αρέσεις βρε Τσαλαπετεινέ.. (Αυτό όμως το ξέρεις ήδη.)

Τα σέβη μου, Your Featherness!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Με συγκίνησες... συγκλονιστκά γλυκά όμως, όπως οι κόκκινες ζουμερές καρπουζόφετες.
Είναι μερικά πραγματα (ασήμαντα για άλλους) που μας σημαδεύουν εσαεί.
Να ζήσεις τρυφερή μου ψυχή και να τον θυμάσαι, έτσι για να εξακολουθεί ...να χτυπάει το παπούτσι...

"Δεν πέθανες!

Αδιάφορο οι μήνες αν περνάνε.

Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε…

Όταν τους λησμονάνε»
(Κώστας Ουράνης).

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

(Ααααα... αγόρασα και φρέσκα Αιγινίτικα φιστίκια...αχ και πώς μυρίζει η φλούδα τους όταν καρφώνεται το νύχι...)

xomeritis είπε...

Διψασα, λες κι έχω να φάω καρπούζι 15 χρόνια. Άκου "παπούτσι"

Theorema είπε...

Σαν να ήμουν δίπλα σας, ρε γμτ, να σας κοιτάζω με το καροτσάκι οικοδομής, να περπατάτε ανάμεσα στον κόσμο!...
Εξωτικό πουλί μου, πάλι μεγαλουργήσατε!...
Και η ατάκα της κατακλείδας κανονικός κεραυνός εν αιθρία...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ξαναήρθα και ξαναδιάβασα: "με τη δικαιοσύνη του γονιού μού σέρβιρε την καρδιά της τελευταίας φέτας και έτρωγε το υπόλοιπο"

Πώς να μην τον πενθείς ακόμη...

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

latecomer είπε...

Την καλησπέρα μου, πέρασα να πω ένα γεια και στάθηκα λίγο παραπάνω.
Όμορφη η σημερινή σου ανάρτηση, απ' αυτές όμως που δεν βρίσκω εύκολα λόγια για να σχολιάσω.
Να σαι καλά :)

Thalassenia είπε...

Καρπούζι με φέτα.
Μνήμες μέσα από γεύσεις ακόμα και αν δεν τις γεύεσαι.

!!!!!

Θεία Θ είπε...

Προτιμότερο να το γεύεστε 'τιμής ένεκεν' παρά να το αρνείστε λόγω πένθους. Κι όταν θα προσφέρετε εσείς με τη σειρά σας την καρδιά καρφωμένη στο μαχαίρι, κάποια ψυχή θα χαμογελάει από ψηλά.... Γιατί έτσι είναι η ζωή: συνεχίζεται.

antinetrino είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με την "Θεια Θ".Καλύτερα δεν θα είναι έτσι?

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Πολύ ιδιαίτερος ο τρόπος να τιμάς έναν άνθρωπο (τη μνήμη του)τσαλαπετεινέ. Νομίζω πως το κείμενό σου ωραία χτίστηκε και ωραία ιστορία είχε να πει.. καλό φθινόπωρο

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιαγιά Αντιγόνη :Να είσαστε καλά Γιαγιά Αντιγόνη. Το καροτσάκι υπάρχει ακόμα. Κουβαλάει πια μόνο ξύλα για το τζάκι κι αναστενάζει πιο πολύ από τότε που κουβαλούσε τα καρπούζια μας. Γέρασε κι αυτό.



Coffeemug: Έχει περάσει αρκετός καιρός. Ναι η ζωή είναι ωραία αρκεί να σε έχουν μάθει από μικρό να βλέπεις τις ομορφιές της και να προσπαθείς να την κάνεις ακόμα καλύτερη. Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που μου δίδαξε.

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes... : Το καρπούζι με φέτα καθώς και η γεύση της ώριμης ντομάτας- η αναρχική γεύσης της ντομάτας όπως έλεγε κάποιος φίλος- είναι από τις γεύσεις που σηματοδοτούν απόλυτα το ελληνικό καλοκαίρι. Οι μνήμες με τα χρόνια δεν πονούν πια. Γίνονται πολύτιμοι σύντροφοι.


happypepper: Σου ανταποδίδω το χαμόγελο αρπάζοντας στον αέρα τα στίγματα στο χάρτη που μου άφησες με ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού σου. Να σαι καλά!
;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski: Ναι το ξέρω, αλλά δεν το θεωρώ δεδομένο. Κι έτσι προσπαθώ να σε κάνω να μου το λες πότε πότε. Καλό σου μήνα!


ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ : Τα μικρά μικρά, τα ασήμαντα όπως η μυρωδιά και η γεύση του γλυκού καρπουζιού, ο ήχος που έκανε το νύχι στο παπούτσι είναι τελικά τα πιο ουσιαστικά, αυτά που μας δυναμώνουν και μας κάνουν να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα μεγάλα και σημαντικά.
(Μαζεύω αμύγδαλα και τα τρώω επι τόπου οπότε σε καταλαβαίνω)

Τσαλαπετεινός είπε...

Thomas Xomeritis : Να σου πω ότι κοντεύω να ξεχάσω τη γεύση του; Θυμάμαι όμως τον ήχο όταν το κόβεις και το τρίξιμο στο στόμα όταν το μασάς.

Theorema : Που να μας βλέπατε με πρησμένο το στομάχι- με τσιτωμένες τις άσπρες μας φανέλες- από τις απίστευτες ποσότητες που τρώγαμε. Η τελευταία ατάκα νομίζω ότι προαναγγέλεται από τον τίτλο.


ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ : Σε ευχαριστώ που το πρόσεξες...

Τσαλαπετεινός είπε...

latecomer : Καλησπέρα κι από μένα και καλό μήνα. Δε λέω ακόμα ούτε καν καλό φθινόπωρο. Το καλοκαίρι συνεχίζεται...


Thalassenia : Οι αγαπημένες γεύσεις που αποφασίζουμε να σταμάτησουμε να γευόμαστε γίνονται απίστευτα πιο ισχυρές. Σχεδόν μυθικές...

Τσαλαπετεινός είπε...

Θεία Θ : Πολλοί μου το λένε αυτό. Αλλά είμαι πεισματάρης και τα συνεχίσω την αποχή. Άλλωστε νομίζω ότι τα καρπούζια που μου αναλογούσαν τα έχω φάει ήδη. ;-)

antinetrino : Μην ανησυχείς έχω αντικαταστήσει την αδυναμία μου για τα καρπούζια με πάθος για τους γιαρμάδες, αλλά δυστυχώς δεν πρόκανα να τους αφιερώσω ένα ποστ. Αλλά του χρόνου το καλοκαίριθα έχουν το ποστ που τους ταιριάζει. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης : 'Οταν τελείωσα το κείμενο αναρωτήθηκα αν αυτό θα μπορούσε να είναι το καλοκαιρινό ποστ που μου ζήτησες στην αρχή του καλοκαιριού-βλέπεις δεν ξέχασα την υπόσχεση που σου είχα δώσει-αλλά σκέφτηκα ότι δεν ήταν το ανάλαφρο και ανέμελο που θα περίμενες. Έτσι τελικά δεν έγραψα στο τέλος όπως αρχικά λογάριαζα “το ποστ αυτό αφιερώνεται στον Γιώργο Κατσαμάκη” .
Τώρα όμως που ξέρεις και μπορείς να θεωρείς ότι το ποστ είναι αφιερωμένο σε σένα.

ELvA είπε...

Πολυ ομορφο το κειμενο σου Τσαλ.Να σαι καλα, μας συγκινησες και παλι!

Φθινοπωρινους χαιρετισμους απ το Βορρα!

scarlett είπε...

Πάντα ημουν της άποψης ότι το αληθινο πένθος εκφραζεται με τροπους πολυ προσωπικους. Εσεις το επιβεβαιωνεται αυτό.

Θαυμάσια αφήγηση!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Έχει πολλά κοινά το "καλοκαιρινό" μας ποστ τσαλαπετεινέ. Το καλοκαίρι είναι βέβαια και ό,τι στερούμαστε. Αυτό φροντίζει να μας το υπενθυμίζει και ο Σεπτέμβρης που το ακολουθεί κατά πόδας...

Ευχαριστώ για την παραγγελιά που εκτελέστηκε:)

happypepper είπε...

Mia kalimera akoma.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω γιατί αλλά όσο μεγαλώνουμε και γλυκά παλιώνουμε έχουμε το συνήθειο να γυρίζουμε, όλο και πιο συχνά,εκεί απ όπου ξεκινήσαμε...
Είναι αυτές οι αναμνήσεις μάλλον που μας κρατάνε ζωντανούς. Όταν μάλιστα είναι αποτυπώμενες με την περίτεχνη πένα σου Τσαλαπετεινέ, γίνονται εικόνες ζωντανές που μας παρασύρουν σε ένα ταξίδι στο παρελθόν.
Καλό μήνα και ο Θεός να σ έχει πάντα γερό και δυνατό.

Ανώνυμος είπε...

θα το ΄χω υπόψη μου αν ποτέ αξιωθώ να σας κάνω το τραπέζι

Κ.Κ.Μ.

ippoliti_ippoliti είπε...

Θέλω τόσο να σου γράψω κάτι και "μπερδεύομαι" τι ακριβώς θέλω να πώ. Μου έχει ξανασυμβεί με πολλές αναρτήσεις σου (τις διαβάζω πάντα αν και συχνά δε γράφω). Είναι εμφανές βέβαια ότι τα κείμενά σου, οι εικόνες σου, η μουσική που επιλέγεις μιλάνε σε πολλούς από εμάς.
Θα περιοριστώ να εκφράσω το θαυμασμό μου για το πόσο βαθιά στην ψυχή σου τον έχεις, για την ομορφιά των στιγμών που περιέγραψες, για το παιδί της φωτογραφίας.
Να'σαι καλά και εύχομαι να ζείς και να ξαναζείς την ομορφιά που περιγράφεις.

Ανώνυμος είπε...

....καλό φθινόπωρο....
....πετραδάκι που αντανακλά.....γλυκόπικρες .....γεύσεις μα και σκέψεις....
......στην όποια...φθινοπωρινή επιστροφή....μας..η ανάρτησή σας.
Σίρο Ρεδόνδο

Μαρία Δριμή είπε...

Πολύ όμορφο, Τσαλαπετεινέ. Από τα κείμενα που τρυπώνουν κατευθείαν στην ψυχή.

Talisker είπε...

-ποτε ξανα λοιπον καρπουζι ...

Ισως γιατι κρατησατε στη μνημη σθεναρα σκηνες και μνημες που η στερηση τους τις δυναμωνει
-οσο το στερειστε τοσο ζωντανευουν
ή μενουν ανεξίτηλες απο την παρωδικη απολαυση που τις εξασθενιζει..

ναι ναι οσο το σκεφτομαι πολυ δυνατη αρνηση.

logia είπε...

είναι θαυμαστό πως ασήμαντα πράγματα για άλλους είναι για μας σημαντικά και πώς τα συνδέουμε με μνήμες με ανθρώπους
καλή σου ημέρα
και καλό Φθινόπωρο

Ανώνυμος είπε...

Για να μην αντιγράψω ξανά την Riski, ξέρεις πόσο τσαντίζομαι όταν μου συμβαίνει αυτό :) θα πω απλά ...ευχαριστώ.
Ειλικρινά το απόλαυσα μασουλώντας ένα κατακόκκινο φθινοπωρινό σταφύλι.

Φιλιά

Τσαλαπετεινός είπε...

Elva: Καλησπέρα κορίτσι του Βορρά. Το καλοκαίρι εδώ νομίζω οτι θα επιστρέψει μετά από μια μικρή ανάπαυλα... οπότε θα σου ευχηθώ μόνο καλό μήνα. Με μεγάλη καθυστέρηση.


Scarlett : Οι προσωπικοί τρόποι πένθους με την πάροδο του χρόνου μεταλάσσονται σε μνήμες, γλυκές και ανώδυνες. Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης : Έχει πολλά κοινά για αυτό κι όταν είδα το τσαρδάκι σου θυμήθηκα τη δική μου ιστορία. Να σαι καλά...


happypepper : Μια καλησπέρα κι από μένα.

Άνεργοι Δημοσιογράφοι : Η απόσταση από την γενέθλια γη ενισχύει την διάθεση για επιστροφή στο παρελθόν. Είναι και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της μνήμης να συγκρατεί τα παλιότερα παρά τα καινούρια...Τελικά όμως έχει να κάνει με το γεγονός ότι αναπόφευκτα μεγαλώνουμε.

Τσαλαπετεινός είπε...

Κ.Κ.Μ.: Αν είναι χειμώνας να έχετε οπωσδήποτε μανταρίνια.


ippoliti_ippoliti : Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και κυρίως για την ευχή στο τέλος του σχολίου. ;-)


Σίρο Ρεδόνδο: Να σας καλωσορίσω μια που έχω καιρό να σας δω. Να σας ευχηθώ και καλό μήνα αλλά όχι ακόμα καλό φθινόπωρο. Όπως και πέρυσι έτσι και φέτος αντιστέκομαι σθεναρά στην ιδέα ότι το καλοκαίρι τελειώνει.

Τσαλαπετεινός είπε...

ΜΑΡΙΑ ΔΡΙΜΗ: Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία. Αυτά τα κείμενα αν και βασίζονται πρωτογενές υλικό δύσκολα τα χειρίζεσαι, αν βέβαια θέλεις να αποφύγεις την εύκολη συγκίνηση.


Talisker :Όπως το λες... Η παρωδική απόλαυση του καρπουζιού, θυσιάστηκε για να εντείνει μια υψηλότερη απόλαυση. Η άρνηση πάντως ήταν δύσκολη μόνο τα πρώτα καλοκαίρια.

Τσαλαπετεινός είπε...

logia: Και είναι θαυμαστό πως τα δικά μας σημαντικά και μόλις πρόσφατα ασήμαντα για τους άλλους, γίνονται και για κείνους σημαντικά μόνο και μόνο γιατί τους εξομολογηθήκαμε μια ιστορία.


ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ: Υπάρχει τρόπος να μην χρειάζεται να αντιγράφεις τη Riski: πρέπει να έρχεσαι πριν από εκείνη. Λίγο δύσκολο βέβαια γιατί είμαστε μεσοτοιχία και πετάγεται ακόμα και με τις παντόφλες. Τα καλοκαίρια μάλιστα πολλές φορές έρχεται και ξυπόλυτη. ;-)

Δε μου λες; Το σταφύλι είχε κουκούτσια;

Ανώνυμος είπε...

Όχι. Ήταν χωρίς, ένα κι ένα για γλυκό... :)

YΓ Σιγά μην κυνηγάω κατά πόδι την ..."μελιστάζη-ει-υ- που ξυπνάει χαράματα και με τις παντόφλες, για να μην ακούγονται τα τακούνια, τρέχει να προλάβει να γράψει πρώτη αυτά που ξέρει πολύ καλά ότι κι εγώ έχω σκεφτεί.
αχααχαχαχα
Φοβάμαι πως ένα τόσο ...ατμοσφαιρικό ποστ θα πάρει πλέον στα σχόλια μια εντελώς διαφορετική τροπή, αλλά εσύ το ξεκίνησες. :)
Ήδη την ακούω... Τρέχοντας έρχεται.... :))))

Σελιτσάνος είπε...

Μην το πετάτε το καροτσάκι,όσο κι αν γέρασε.Μπορεί κάποια στιγμή ν' αποφασίσετε ότι κι εκείνος θα ήθελε να συνεχίσετε την οικογενειακή παράδοση.Και να βρεθείτε στη θέση του μ' ένα μικρό τσαλαπετεινάκι μες στο καρότσι κι εσείς να κόβετε με προσοχή την καρδιά να το ταΐζετε.

Τσαλαπετεινός είπε...

ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ : Πω πω! Γλυκό του κουταλιού σταφύλι. Έχω χρόνια να φάω ωραίο σπιτικό γλυκό του κουταλιού σταφύλι.

Υ.Γ. Νομίζω ότι δεν μας πήρε είδηση, μάλλον επειδή τα είπαμε ψιθυριστά. Γλυτώσαμε Φοράδα μου, γλυτώσαμε!



Σελιτσάνος: Δεν πετάμε τίποτα! Πολύ περισσότερο αυτό το καροτσάκι που ακόμα κάνει τη δουλειά του.
Πάντως αν συμβεί αυτό που λέτε, νομίζω ότι μπορώ να αλλάξω απόφαση και να αρχίσω να ξανατρώω καρπούζι παρέα με το μικρό τσαλαπετεινάκι, αρκεί να μάθει κι αυτό να διαλέγει γλυκά καρπούζια.

Thalassenia είπε...

Ένα άλλο τσαλαπετεινάκι σε περιμένει να το δεις.
Με επισκέφτηκε ένα πρωϊνό και δεν έλεγε να φύγει.
Τόσο που περίμενε να φέρω και την μηχανή για να σας πείσω ότι ήρθε.
Δεν είχα ξαναδεί και ήταν πολύ όμορφο,
Στο είχα τάξει Τσαλαπετεινέ.


Άσε το δικό σου τσαλαπετεινάκι να σου ξαναμάθει πώς τρώνε το καρπούζι.

Καλό ξημέρωμα.

Γκιωνης είπε...

. Μπήκα δυό τρείς φορές στην ανάρτηση αυτή, και πίσω από τις γραμμές σου έβλεπα τον πατέρα μου, τον βλέπω ακόμα, να φέρνει στο σπίτι ένα ή και δυό τσουβάλια καρπούζια που φέρνανε από κάτω. Από τον κάμπο τής Ελασσώνας. Τα άφηνε ο αγωγιάτης κάτω στο υπόγειο και μετά ο πατέρας διάλεγε ένα ή δυό, και τα έριχνε σε ένα μεγάλο καζάνι ύψους περίπου 90 εκ. και διαμέτρου 160 εκ. για νά 'ναι δροσερά.
. Καθόμασταν με τα αδέρφια μου δίπλα στο καζάνι ( περίπου στο ίδιο ύψος μ' αυτό ), μαγεμένοι, να τα βλέπουμε να πλέουν και κουνώντας το νερό με τα χέρια μας να προσπαθούμε να τα στείλουμε πότε εδώ, πότε εκεί.
. Τούς έστειλα την ανάρτησή σου αμέσως μόλις τη είδα.
. Ορίστε. Τώρα, τόσες μέρες μετά, μού βγήκε η παράληλη ιστορία, χωρίς ν' αφήσω την συγκίνηση να την μπερδεύει και να την σταματάει.
. Σ' ευχαριστώ πολύ !

Τσαλαπετεινός είπε...

Thalassenia : Είδα το τσαλαπετεινάκι- μεταξύ μας ολόκληρος τσαλαπετεινός ήταν θηλυκός μάλιστα, αν ξαναπεράσει πες της καμιά καλή κουβέντα για μένα - και σε ευχαριστώ που με σκέφτηκες.
Καλό σου βράδυ.

Γκιωνης: Καταπληκτική εικόνα, η ανάμνηση σου!!! Θυμίζει σκηνή από ταινία. Ελπίζω ότι το καζάνι ήταν στο υπόγειο και το λιγοστό φως έμπαινε από ένα παραθυράκι κάπου ψηλά.
Έχω δει και εγώ καρπούζια σε βαρέλι για να δροσίσουν αλλά δε μπορώ να θυμηθώ πού και πότε.
Αυτή η ανάρτηση εξελίσσεται σε κανονική εξόρυξη αναμνήσεων. Να σαι καλά και καλό σου βράδυ

Καρπουζοκέφαλος είπε...

Ωχ! Με σόκαρες...
Ο δικός μου τα χτυπούσε με τον δείκτη και έσκυβε να ακουμπήσει το αυτί του πάνω τους.
Έφυγε και ποτέ δεν κατόρθωσε να με εκπαιδεύσει. Ανεπίδεκτος μαθήσεως "ο δικός του".
Το καλοκαίρι που πέρασε, κάθε φορά που αγόραζα καρπούζι -στα τυφλά εννοείται- τον σκεφτόμουν να με κοιτάει. Μάλλον θα χαμογελάει με την τύχη μου (μέχρι στιγμής).
Να 'σαι καλά, μου έφτιαξες την (γλυκιά μελαγχολική) διάθεση.

Τσαλαπετεινός είπε...

Καρπουζοκέφαλος: Καλωσόρισες στη φωλιά μου φίλε καρπουζοκέφαλε.

Φαντάζομαι ότι θα υπήρχαν περισσότερες από μια τεχνικές στην αναζήτηση του γλυκού και ώριμου καρπουζιού. Κρίμα όμως που δεν έμαθες την τεχνική του πατέρα σου, αλλά μια και τα καταφέρνεις έστω και στα τυφλά μη στεναχωριέσαι καθόλου. Σίγουρα σου έμαθε ένα σωρό άλλα πράγματα που με τη σειρά σου και εσύ θα μάθεις στα παιδιά σου.

Καλό σου βράδυ

Pompeia είπε...

Καλημερούδια καλλιτέχνη μου

Μου θύμισες γιατί είμαι εθισμένη στο ιστολόγιό σου. Για την πικρόγλυκη ποιητικότητά σου.
Θα συμφωνήσω με τον Σελιτσάνο, το τσαλαπετεινάκι θα ένιωθε περίεργα να βλέπει τον μπαμπά του να του δίνει την ολόγλυκη καρδιά του καρπουζιού με τη δικαιοσύνη (ατέλειωτη ακύρωση των δικών του θέλω, τη λέω εγώ)του γονιού, χωρίς να το γεύεται ο ίδιος... Κρίμα δε θα είναι; Οπότε ελπίζω ότι η αποχή λόγω πένθους είναι απλά παροδική.
Καροτσάκι οικοδομής για τα ψώνια; Ευρηματικότατο! Τα καρπούζια στο νερό για να παγώσουν... μνήμη παιδικών χρόνων κι αυτή... μόνο που εμείς τα βάζαμε συνήθως σε ρυάκια... καμιά φορά ξέφευγαν και τα κυνηγούσαμε, αλλά νομίζω ότι αυτά ήταν και τα πιο γλυκά (ίσως λόγω του σασπένς της καταδίωξης).

Να είναι καλά.
Κι εσύ καλύτερα.
Και να περάσεις όμορφα.
Σε φιλώ.