Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Ποίηση Ρεφενέ



Η σημερινή Παγκόσμια Μέρα Ποίησης ήταν απλώς η αφορμή για την πρόσκληση που έστειλα προχθές σε μερικούς e-φίλους. “Ελάτε την Τετάρτη” τους είπα “αλλά να έχετε μαζί σας ένα ποίημα. Οποιοδήποτε ποίημα ή απόσπασμα.” Ο μόνος περιορισμός που τέθηκε -για ευνόητους λόγους- ήταν η σχετικά μικρή έκταση.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε όλους, αλλά και στον καθένα ξεχωριστά για την άμεση ανταπόκριση στην πρόσκληση και κυρίως για τις -ελπίζω ότι θα συμφωνήσετε- εξαιρετικές επιλογές τους. 


· · * · ~ ·   

Σταμάτη Πολενάκη

ΗΜΙΤΕΛΕΣ

Ο λόγος είναι έτσι φτιαγμένος
θέλω να πω, αδύνατο να βρεθεί
νυχτιάτικα η φράση που θα ολοκληρώσει
αυτό το ποίημα


· · * · ~ ·  


Τετάρτη των Τεφρών

Διότι γνωρίζω πως ο χρόνος είναι πάντα χρόνος
Και ο τόπος είναι πάντα και μόνο τόπος
Και ότι είναι τωρινό είναι τωρινό για μόνο μια φορά
Και μόνο για έναν τόπο
Χαίρομαι που τα πράγματα είναι όπως είναι και
Απαρνούμαι την ευλογημένη μορφή
Κι απαρνούμαι την φωνή
Διότι δεν μπορώ να ελπίζω να γυρίσω πάλι
Χαίρομαι συνεπώς, έχοντας να οικοδομήσω κάτι
Πάνω στο οποίο να χαίρομαι

Μετάφραση Αριστοτέλης ΝικολαϊδηςΕκδόσεις Κέδρος
εδώ σε μετάφραση Τάκη Κουφόπουλου


· · * · ~ ·  


Body and Soul

There is a joke it goes in Greece
that summer there was a futbol
match and the husband had
lost his lady. BITCH he shouted
after her WHORE WOMAN HEY YOU
BITCH. Greece is civilized
the cop said call your wife
by name. I can’t the man
said. Call her name
the cop said. Not allowed
the man said. Call her name I said the cop
said if you don’t the man said in the Greek futbol
stadium he said
ELEUTHERIAAAAAAAAA

 
· · * · ~ ·  




Αλλά θα σηκωθείς! Αυτό που σε τούτο τον κόσμο ονομάζουμε Θάνατο, είναι μία πτώση στο στερέωμα.
Αλλά θα δεις! Σε τούτο τον κόσμο, να κλείνεις
Τα βλέφαρα, είναι μία γέννηση στο φως.
Ο θάνατος, μικρό μου, δεν είναι  να κοιμάσαι, αλλά να εγείρεσαι:Δεν είναι να κοιμάσαι, αλλά να επιστρέφεις.
Αρμένισε, μικρό μου! 'Ενα σκαλοπάτι ήδη το έχεις
Διαβεί...


 · · * · ~ · 




Κανένας δεν μας πλάθει ξανά από χώμα και πηλό
κανένας δεν ευλογεί τη σκόνη μας.
Κανένας.

Ένα Τίποτα
ήμαστε, είμαστε, για πάντα
θα μείνουμε, που ανθίζει:
του Τίποτα, του
Κανενός το ρόδο.

μετάφραση:Χ. Λάζος

· · * · ~ ·  


Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Σχεδίασμα Β'
ΙΧ

Στα μάτια και στο πρόσωπο φαίνοντ' οι στοχασμοί τους·
τους λέει μεγάλα και πολλά η τρίσβαθη ψυχή τους.
Αγάπη κι έρωτας καλού τα σπλάχνα τους τινάζουν·
τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν.
Γλυκειά κι ελεύθερ' η ψυχή σαν να 'τανε βγαλμένη
κι υψώναν με χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη.


· · * · ~ ·  


Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο!
Δίχως μια στάλα στοργή,
σ' όσους διψάν για χίμαιρες γέρνεις
την κούπα σου που 'ναι πάντα αδειανή.

Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,
βροχερή σαν Κυριακή,
ξέρω γιατί στ' αυτί που σπαράζει,
χυμάς και γλείφεις σαν το σκυλί.


· · * · ~ ·  



Είπε που χτύπησε σε τοίχον ή που έπεσε.
Μα πιθανόν η αιτία ναταν άλλη
του πληγωμένου και δεμένου ώμου.
Με μια κομμάτι βίαιη κίνησιν,
απένα ράφι για να κατεβάσει κάτι
φωτογραφίες που ήθελε να δει από κοντά,
λύθηκεν ο επίδεσμος κέτρεξε λίγο αίμα.
Ξανάδεσα τον ώμο, και στο δέσιμο
αργούσα κάπως· γιατί δεν πονούσε,
και μάρεζε να βλέπω το αίμα. Πράγμα
του έρωτός μου το αίμα εκείνο ήταν.


· · * · ~ ·  

Ο μάντης, 1994

Τότε ήταν που άρχισα να βλέπω. Βαθιά να βλέπω, σε δίστομη όραση θητεύοντας. Το πίσω απ' την εικόνα, το έξω, κι ό,τι οι θεοί είχανε τάξει της σκιάς. Τα δέντρα, απ' τις ρίζες και κάτω μονάχα, εξόριστος πια όπως ήμουν από την ήπειρο του φαινομένου, του απλώς και αμέσως καλού. Το χρόνο ποτάμι να βλέπω και μονάχος εγώ να μπορώ, ευτυχία απαίσια περιούσιο άλγος, δύο φορές στα ίδια του να μπω, τα μελλούμενα να 'ναι από πριν παρελθόντα. Σκοτεινόβιος πορεύτηκα και στους άλλους το φως μου εδάνειζα, και συχνά μ' αποστρέφονταν. Κι ώς τον Αδη κατέβηκα, των θεών και του είναι μου. Και τρομάζω ακόμα να πω ποιος πιο άγριος ήταν.


· · * · ~ ·  

Διερώτηση για να μην κάθομαι άεργος

Ποτέ στ΄ αλήθεια δεν τομαθα
τι είναι τα ποιήματα.
Είναι πληγώματα
είν΄ ομοιώματα
φρενάκη
φρεναπάτη;
φρενάρισμα ίσως;
ταραχώδη κύματα;
τι είναι τα ποιήματα;
Είν΄ εκδορές απλά γδαρσίματα;
είναι σκαψίματα;
είναι ιώδιο; είναι φάρμακα;
είναι γάζες επίδεσμοι
παρηγόρια ή διαλείμματα;
Πολλοί τα βαλσαμώνουν
ως μηνύματα.
Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.

· · * · ~ ·  

Γιάννη Ρίτσου

Ἡ ἀράχνη

Κάποτε, μιὰ τυχαία κι ἐντελῶς ἀσήμαντη λέξη
προσδίδει μιὰ ἀπροσδόκητη σημασία στὸ ποίημα,
ὅπως π.χ. στὸ ἐγκαταλειμμένο ὑπόγειο, ὅπου
κανεὶς δὲν κατεβαίνει ἀπὸ καιρό, τὸ μεγάλο, ἄδειο κιοῦπι.
στὸ σκοτεινό του χεῖλος περπατάει χωρὶς νόημα μιὰ ἀράχνη,
(χωρὶς νόημα γιὰ σένα, μὰ ἴσως ὄχι γιὰ κείνην).
Ποιήματα 1958-1967, τόμ. Θ´
ἔκδ. Κέδρος, Ἀθήνα, 1989

· · * · ~ ·  

Μονόχορδα
4.Οι λέξεις που έμειναν έξω απ' το ποίημα, φοβούνται.
24.Φώναζε δυνατά μην καταλάβουμε πως από χρόνια είχε σωπάσει.
149. Πρώτα η ζωή, κι όχι η σκέψη, σου δίνει δικαίωμα στο λόγο.

167.Το βουνό, η θάλασσα κ' ένα γυμνό κορίτσι πίσω απ' τα ηλιοτρόπια
184. Κατέβασαν τις σημαίες. Μπήκαν στα σπίτια τους. Μετράνε τα λεφτά τους.
185. Πουλί, και πώς να μάθει το τραγούδι του στα ψάρια;
195. Όλες οι λέξεις δεν σου φτάνουν για να πεις το τίποτα.
202.Ανάβω στίχους να ξορκίσω το κακό που πλάκωσε τη χώρα
264.Τον πρώτο λόγο δεν τον είχε πάντα η ποίηση. Τον τελευταίο, πάντα.
· · * · ~ ·  
Με κυκλώνει απόψε

Έξω αιώνια βρέχει, έξω ερημιά
θαρρώ πως χάθηκα για πάντα.
Με ζώνει πάλι ο φόβος, με κυκλώνει.
Πύρινη γλώσσα απειλεί το σπίτι μου.
Το παίρνει το αιωρεί πάνω απ' την πόλη.
Ποιος ξέρει τι κατάντησα και δεν το νιώθω.
Ένας απόψε να με άγγιζε στον ώμο,
αμέσως θα κατέρεα στα πόδια του.

· · * · ~ ·  


Μη με σταματάς, ονειρεύομαι

Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες».
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη».
Τα σύνορα τους στρατούς.
Όλα η ιδιοκτησία
Βία γεννάει Βία.
Μη τώρα. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν΄ αποκαταστήσουμε
Του ηθικού δίκαιου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα την Ζωή.
Και την Ζώη πράξη.

Roadartist
· · * · ~ ·  

ΙΙΙ

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

Κάμε να σ' ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου
Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας
Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς
να γνωρίζω κανένανε κι ούτε
κανένας με γνώριζε.


Από τη συλλογή Εποχές (1945)
· · * · ~ ·  
Μα δε θα το βάλω κάτω έτσι εύκολα

Μα δε θα το βάλω κάτω έτσι εύκολα
Μένει ακόμα η αναποδιά μου με τα φυσεκλίκια σταυρωτά
Θα κάψω και το τελευταίο μου φυσέκι.
αφού ανεβάσει στα οστά μου ο υδράργυρος
όπως σε θερμόμετρο.
Κάμποσες μέρες θα τρέφομαι από την τελευταία σου λέξη.
Ύστερα θα φάω από τη μεσίστια σκέψη μου.
Ύστερα ότι θέλει ας γίνει.

(Ποιήματα 1943-1987, εκδόσεις Άγρα)



· · * · ~ ·  



Μιλῶ γιατὶ ὑπάρχει ἕνας οὐρανὸς ποὺ μὲ ἀκούει
Μιλῶ γιατὶ μιλοῦν τὰ μάτια σου
Καὶ δὲν ὑπάρχει θάλασσα δὲν ὑπάρχει χώρα
Ὅπου τὰ μάτια σου δὲ μιλοῦν
Τὰ μάτια σου μιλοῦν ἐγὼ χορεύω
Λίγη δροσιὰ μιλοῦν κι ἐγὼ χορεύω
Λίγη χλόη πατοῦν τὰ πόδια μου
Ὁ ἄνεμος φυσᾶ πού μᾶς ἀκούει



· · * · ~ ·  



Τὸ σῶμα σου τὸ φόρεσαν κονκάρδα
αὐτοὶ ποὺ πρόδωσαν αὐτοὶ ποὺ ξέχασαν αὐτοὶ ποὺ πᾶνε
αὐτοὶ ποὺ ἔχει στὸ στόμα τοὺς παγώσει
τὸ λίπος τῶν μελὸ ἐπιτάφιων λόγων
καὶ τῶν ἐπίκαιρων στίχων.
Οἱ βιρτουόζοι
τῶν γυναικείων λυγμῶν
καὶ τῶν ὡραίων ἀναστεναγμῶν
καὶ τῶν μισθῶν καὶ τῶν Σᾶς ἄρεσε;
Καλὸ δὲν ἦταν;… Εὐχαριστῶ!
Γλυκιά μου Μαίριλυν κι ἀκόμα πιὸ γλυκιὰ
ὅταν οἱ τίμιοι θολώνουν καὶ σὲ λὲν πουτάνα
γλυκιά μου Μαίριλύν μᾶς ἄφησες ἕνα στόμα
νὰ σεργιανάει στοῦ κόσμου τὶς πληγές. 



· · * · ~ ·  

Κ.Π. Καβάφη


Aδιάφορον: επάσχισεν αυτός,
όσο μπορούσεν αγωνίσθηκε.
Και μες στην μαύρη απογοήτευσί του,
ένα μονάχα λογαριάζει πια
με υπερηφάνειαν· που, κι εν τη αποτυχία του,
την ίδιαν ακατάβλητην ανδρεία στον κόσμο δείχνει.

Τ’ άλλα— ήσαν όνειρα και ματαιοπονίες...


· · * · ~ ·  



Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Όπως ένας αδέξιος θεατρίνος
πόλο ξεχνάει τα λόγια του, αγχωμένος,
και σαν το άγριο, λυσσασμένο χτήνος,
που την καρδιά του τρώει περίσσιο μένος,
έτσι κι εγώ, που νανοιχτώ φοβάμαι,
ξεχνώ τα λόγια της αγάπης τάγια·
λειωμένος απτο εντός μου πάθοςνα με,
και με λυγούν βαριά του έρωτα μάγια.

Μετάφραση:Παναγιώτης Πάκος
Τσαλαπετεινός







49 σχόλια:

rogerios είπε...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον οικοδεσπότη για την πρωτοβουλία του και σε όλους τους "εν βλοξί αδελφούς" για τις έξοχες συνεισφορές τους.

Καλημέρα!

Theorema είπε...

Καλημέρα κι από μένα, κι άλλο ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ευκαιρία που μας δώσατε με αυτή την τρομερή ιδέα!
Εξαιρετικό το αποτέλεσμα.

Σελιτσάνος είπε...

Μην πω κι εγώ ευχαριστώ,γιατί παραδοσιακά ο τρίτος καίγεται.Πάντα τέτοια να ευχηθώ.

Ιφιμέδεια είπε...

Κι εγώ ευχαριστώ για τη φιλοξενία τον Τσαλαπετεινό!
Η διαδικασία επιλογής είναι όντως απολαυστική.
Η ανάρτηση έχει ένα σωρό ωραία ποιήματα που δεν γνώριζα - τι καλά!

Ανώνυμος είπε...

Ωραιότατες επιλογές, πολύ καλή ιδέα!
Ευχαριστούμε...
Καγκουρώ

δύτης των νιπτήρων είπε...

Πολύ προβλέψιμη η Niemandsrose :)

Σταυρούλα είπε...

Τσαλαπετεινέ, σ΄ευχαριστώ για την πρόσκληση να συμμετάσχω καθώς και την ευκαιρία να διαβάσω τόσα ωραία αποσπάσματα που παρέθεσαν οι "εν βλοξί αδερφοί". :)

Θα βάλω στα σχόλια τη δεύτερη επιλογή μου του ιδίου (ζαβολιά) :

Δεν είμαστε ποιητές

"Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε

Σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα

Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους

Τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου

Και στη σκόνη του καιρού

Σημαίνει πως φοβούμαστε

Και η ζωή μάς έγινε ξένη

Ο θάνατος βραχνάς"

avanti_maestro είπε...

http://kokkinigonia.blogspot.com/2012/03/blog-post_21.html

ανακοίνωση του ΣΥΒΧΘ

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

μα η ποίηση μονάχα ρεφενέ και ξεροσφύρι Τσαλαπετεινέ...

καλή άνοιξη (έστω και αν είναι σύντομη φέτος)

John Streckfous είπε...

όμορφη συλλογή σκέψεων και πόθων.

γρηγόρης στ. είπε...

Τσαλαπετεινέ,

πλούσιο κι εξαιρετικό το μεγάλο ρεφενέ ποίημα!

M είπε...

Αυτοπροσκλήθηκα :-) και προσφέρω:

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ὁ ἄνθρωπος, ὁ κόσμος καὶ ἡ ποίηση

Ἀνάσκαψα ὅλη τη γῆ νὰ σὲ βρῶ.
Κοσκίνισα μὲς τὴν καρδιά μου τὴν ἔρημο· ἤξερα
πὼς δίχως τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι πλῆρες
τοῦ ἥλιου τὸ φῶς. Ἐνῷ, τώρα, κοιτάζοντας
μὲς ἀπὸ τόση διαύγεια τὸν κόσμο,
μὲς ἀπὸ σένα - πλησιάζουν τὰ πράγματα,
γίνονται εὐδιάκριτα, γίνονται διάφανα -
τώρα μπορῶ
ν᾿ ἀρθρώσω τὴν τάξη του σ᾿ ἕνα μου ποίημα.
Παίρνοντας μία σελίδα θὰ βάλω
σ᾿ εὐθεῖες τὸ φῶς.

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο σε όλους, το αποτέλεσμα χορταστικό! Μπράβο κυρίως σε 'σένα τσαλαπετεινέ που μας μάζεψες στη φωλιά σου!

[επειδή όμως με τρώνε οι τύψεις και για να προλάβω αντίστοιχη "κακοτυχία" στο μέλλον, να σου πω ότι μερικοί από εμάς δεν κρατηθήκαμε και τρυπώσαμε στο αφιέρωμα σου από χθες το βράδυ!]

Και του χρόνου να 'μαστε καλά :)

Кроткая είπε...

κι εγώ ζαβολιά

Βράδυ - Κώστας Καρυωτάκης

Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι μια ιαχή μακρυσμένη -
τ' αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει,

τ' ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρά μου,
ένα τραίνο που θα 'ρχεται από μια άγνωστη χώρα,
τα χαμένα όνειρά μου,
οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη...

και η υπέροχη μελοποίηση της Λένας Πλάτωνος εδώ:
http://t.co/mXZNj1QX

Χαμένο Επεισόδιο είπε...

Τσαλαπετεινέ ευχαριστώ και από εδώ που σκέφτηκες να με βάλεις σε αυτή την τόσο ωραία παρέα - το post νομίζω βγήκε αντάξιο της ημέρας.
(Τώρα για αυτά που λέει ο silent εγώ δεν έχω ιδέα γιατί πρόσεχα την Πολυχρονοπούλου, που πρόσεχε την Ξανθοπούλου, που μίλαγε με τη Γιαδικιάρογλου.)

Кроткая είπε...

Με την άδειά σας, θα ζαβολέψω λίγο ακόμα :)

Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τσαλαπετεινός είπε...

Кроткая: Εύγε ζαβολιάρα!
(συνέχισε παιδί μου, συνέχισε)

Кроткая είπε...

Τσαλαπετεινέ, αναλαμβάνεις την ευθυνη για τις ζαβολιές μου λοιπον!

Ξέσπασε μπόρα κι ήτανε πρωί
στη γη την κολασμένη
άλλοι στα χέρια πήραν τη ζωή
κι άλλοι είναι προδομένοι

Έπαψε πια το αηδόνι να λαλεί
στης λεμονιάς τα φύλλα
άλλοι την στράτα πήραν την καλή
κι άλλοι την κατρακύλα

Τι μας έμεινε Νικήτα
γύρνα πίσω σου και κύττα
Χιλιάδες χρόνια πάνω στον τροχό
Ποιος θυμάται πες μου τον φτωχό
Τι μας έμεινε Λευτέρη,
πού 'ναι του Θεού το χέρι
να κάψει το φονιά και το ληστή
και καινούργιος κόσμος να χτιστεί.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα! Να καταχραστώ της φιλοξενείας σας και να κάνω κι εγώ τη ζαβολιά μου; Μερσί εκ των προτέρων!

'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
'Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
'Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας

'Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.

new-girl-on-the-blog είπε...

Θαυμάσια ιδέα!
Ωραιότατα όλα!

Ε...θα αφήσω εδώ κι εγώ κάτι...(δεν ήρθα με άδεια χέρια)!


"Ακίνητα τοπία"

Τοπία ακίνητα
Σαν παγερές φωτογραφίες
Στους φλοιούς των δέντρων συνοψίζεται το βάθος των χρόνων
Δρόμοι που έρημες μείναν ευθείες
Άδεια χωριά
Των τελευταίων
Των μόνων..

(ποίημα από την πρώτη ανέκδοτη ποιητική συλλογή "Νέφη" του Γιάννη Μιχαηλίδη, μέλους του μουσικού γκρουπ Δραμαμίνη)

Ανώνυμος είπε...

Παρότι δεν μας κάλεσες, ήρθαμε ακάλεστοι κι εμείς, με ένα ποιήμα του αγαπημένου μας Ν. Καββαδία:

YARA YARA

Καθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος.
Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό.
Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δυο centavos
κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Βηρυτό.

Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω.
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.

Κούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα.
Ναυτάκι του γλυκού νερού.
Σε πιάνει μην το πεις αλλού σα γάτα η λαμαρίνα
Και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού.

Το ντύμα πάρε του φιδιού και δος μου ένα μαντίλι.
Εγώ, - και σ' έγδυσα μπροστά στο γέρο Τισιανό.
Βίρα, Κεφαλλονίτισσα, και μάινα το καντήλι.
Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό.

Σου πήρα από τη Νάπολη μια ψεύτικη καμέα
κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί.
Πίσω απ'το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία
Έβενος, - γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί.

Φώτα του Melbourne. Βαρετά κυλάει ο Yara Yara
ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά,
φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει δυάρα,
του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά.

Γερά την ανεμόσκαλα. Καφέ για τον πιλότο.
Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού.
Και σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο,
σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού.

Μια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι,
όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές.
Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; - Ματώνει, δε σκοτώνει.
Ποιος είπε φούντο; Ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές.

Margo είπε...

Τι όμορφη σύναξη!!!!!!
Όπως πάντα ενωτικός τσαλαπετεινέ μου:-)

Καλή Άνοιξη!

Τσαλαπετεινός είπε...

 rogerios: Ξέχασες να ευχαριστήσεις και τις “εν βλοξί αδελφές” και νομίζω ότι είναι πολύ άδικο.


;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Theorema: Αυτό το ”ευχαριστώ για την ευκαιρία που μας δώσατε ...” μπορώ να πω ότι με τσάκισε. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Τέτοια ευχή δεν μπορώ παρά να την επαναλάβω: πάντα τέτοια!

Τσαλαπετεινός είπε...

Ιφιμέδεια: Γενικά έχω παρατηρήσει ότι σε αυτά τα εγχειρήματα, το παρασκήνιο είναι σχεδόν το ίδιο γοητευτικό με ένα καλό αποτέλεσμα. Εσένα πάντως Ιφιμέδεια πρέπει να σε ευχαριστήσω ιδιαιτέρως που αυτή την εποχή βρήκες το χρόνο για την επιλογή που σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Ερυθρό Καγκουρώ: Υπογράφεις χωρίς το κόκκινό σου χρώμα κι ανησυχώ. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

δύτης των νιπτήρων: Έλα τώρα! Με αναγκάζεις να πω ότι αρχικά είχες στείλει οθωμανική ποίηση – δε λέω τι, πάντως ήταν από εκείνο το ποστ που είχες υποσχεθεί πέρυσι - και το άλλαξα για να μην πουν όλοι : “ήταν αναμενόμενο!”

Τσαλαπετεινός είπε...

renata: Αν δεν την έβαζες τη δεύτερη επιλογή σου – αναποφάσιστη, εν βλοξί αδελφή ημών- είχα σκοπό να τη βάλω εγώ. Με πρόλαβες!

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Θες το ξεροσφύρι της ποίησης σήμερα, θες η λιακάδα, έχω ζαλιστεί για τα καλά. Την επόμενη φορά πρέπει να βάλουμε και κανένα μεζεδάκι. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

John Streckfous: Σε ευχαριστούμε! (Να διευκρινίσω κάτι που ίσως έπρεπε να είχα γράψει στην εισαγωγή: παρέλαβα τα ποιήματα και κανείς δεν ήξερε τί είχαν στείλει οι άλλοι, οπότε και για τους συμμετέχοντες το ποστ ήταν έκπληξη)

Τσαλαπετεινός είπε...

γρηγόρης στ.: Αμά μπουν καλά υλικά και το ποστ και το φαγητό γίνονται νόστιμα. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

M: Καλά έκανες! Άλλωστε το ποστ ουσιαστικά ήταν δόλωμα για να αφήσουν όλοι που θα περνούσαν το κάτι τις τους. Μην κοιτάς που δεν τους το είπα όταν τους έστειλα την πρόσκληση. Σε ευχαριστώ για το Βρεττάκο ;-)

ως αντίδωρο λάβε:

Ελέησον σε
Ένιωθες μόνος και μας έπλασες για να ‘χεις
Συντροφιά εις τους αιώνας των αιώνων.
Έσφαλες όμως πλάθοντάς μας
Κατ’ εικόνα και ομοίωσίν σου,
Πολλαπλασίασες τη μοναξιά σου.
Τώρα είσαι μόνος μέσα σ’ ένα πλήθος μόνων.
Δεν έχει πιο μεγάλη μοναξιά.
Α.Χιόνη

Τσαλαπετεινός είπε...

silentcrossing: Χορταστικό το αποτέλεσμα του ποστ και σιγά σιγά εμπλουτίζεται από εξαιρετικές συνεισφορές στα σχόλια.

[εσείς ήσασταν παλιόπαιδα που κόβατε βόλτες νυχτιάτικα και κρυφοκοιτάζατε; Έχε χάρη που είχα φούρια με τα λινκς, αλλιώς...]

Τσαλαπετεινός είπε...

Кроткая : Ζαβολιά εσύ; Ζαβολιά κι εγώ μελοποιημένη

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι•
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της•
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή .

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.

Με Φαραντούρη: http://www.youtube.com/watch?v=cDEb4EYmaQY

Τσαλαπετεινός είπε...

Χαμένο Επεισόδιο: Σε σκέφτηκα παιδί μου γιατί ήξερα ότι θα αποφασίσεις γρήγορα και θα μου στείλεις τη συνεισφορά σου και για αυτό δεν κάλεσα την Πολυχρονοπούλου, την Ξανθοπούλου και τη Γιαδικιάρογλου. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Кроткая: Συνεχίζεις ε; Ωραία...


Οι ζέβρες

Φῶς μέσα ἀπὸ τὶς κινητὲς ξύλινες γρίλιες
μισόκλειστων παραθυρόφυλλων ξενοδοχείου
στ’ ἀριστερὰ τῆς πλατείας τοῦ σταθμοῦ
φῶς ποὺ ἔπεφτε κομμένο σὲ λουρίδες
ντύνοντάς μας μὲ δέρμα ζέβρας
δυὸ ζέβρες ποὺ παλεύαμε στὸ φῶς καὶ στὸ σκοτάδι
μὲ ἀσπρόμαυρες ρίγες χαραγμένες διαγώνια
ἀπὸ τοὺς προβολεῖς αὐτοκινήτων
ἄσπρη καὶ μαύρη βύθιση στὸ σῶμα σου.
Ὕστερα ἀπὸ τόσα χρόνια κάποτε ξαναβλέπω
ἀσπρόμαυρες ραβδώσεις ζέβρας στὸ πετσί μου
σὰ μένω μόνος σὲ ξενοδοχεῖο παράλιας πόλης.

Τ. Πατρίκιος

Τσαλαπετεινός είπε...

BlondeElena: Όχι απλώς επιτρέπεται, μα επιβάλλεται να κάνετε ζαβολιές, τις οποίες καλωσορίζουμε- ειδικά αυτό το “ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος”.
Άσε που μού δίνεις την ευκαιρία να βάλω κάτι ακόμα.


Κι ο ποιητής αργοπορεί κοιτάζοντας τις πέτρες κι' αναρωτιέται
υπάρχουν άραγε
ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές τις ακμές τις αιχμές 
τα κοίλα και τις καμπύλες
υπάρχουν άραγε
εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα και της φθοράς
υπάρχουν, η κίνηση του προσώπου το σχήμα της στοργής
εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας
αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί με την απεραντοσύνη του πελάγου

Τσαλαπετεινός είπε...

new-girl-on-the-blog: Αυτό θα πει ρεφενέ. Και στο ποστ και στα σχόλια.

Χαμογελῶ.
Ἡ καμπύλη του χαμόγελου,
τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως,
μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο,
ἕτοιμο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Καὶ προδιάθεση νίκης.

Απόσπασμα από το ποίημα της Δημουλά: ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948

Τσαλαπετεινός είπε...

 Άνεργοι Δημοσιογράφοι: Σας περίμενα με Καββαδία. Χρόνια τώρα ξέρω καλά την αδυναμία σας στον Κόλια, μα θα απαντήσω με Λειβαδίτη.

“Το θεικό δικαίωμα των φτωχών πάνω στα υπάρχοντα των άλλων, τα μοναχικά βήματα του περαστικού που σου θυμίζουν όλη τη ζωή σου κι ο πατέρας μου πεθαμένος εδω και τόσα χρόνια έρχεται κάθε βράδι και με συμβουλεύει στον ύπνο μου... μα πατέρα του λέω, ξεχνάς ότι τώρα είμαστε συνομήλικοι;”

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Εαρινή σύναξη ιστολόγων. Την πρώτη μέρα της άνοιξης.

Σου φύλαξα λίγο Σεφέρη ;-)


Ἐδῶ ἀράξαμε τὸ καράβι νὰ ματίσουμε τὰ σπασμένα κουπιά,
νὰ πιοῦμε νερὸ καὶ νὰ κοιμηθοῦμε.
Ἡ θάλασσα ποὺ μᾶς πίκρανε εἶναι βαθιὰ κι ἀνεξερεύνητη
καὶ ξεδιπλώνει μίαν ἀπέραντη γαλήνη.
Ἐδῶ μέσα στὰ βότσαλα βρήκαμε ἕνα νόμισμα
καὶ τὸ παίξαμε στὰ ζάρια.
Τὸ κέρδισε ὁ μικρότερος καὶ χάθηκε.
Ξαναμπαρκάραμε μὲ τὰ σπασμένα μας κουπιά.

rogerios είπε...

Αγαπητέ οικοδεσπότη, εξυπακούεται ότι ευχαριστώ και τις εν βλοξί αδελφές (για να μην πω πρωτίστως αυτές). Απλώς είμαι της παλιάς σχολής και όχι οπαδός του λεγόμενου "ρεπούσειου τρένου". Αν έγραφα "ευχαριστώ τους/ τις εν βλοξί αδελφούς/ές" δεν θα ήταν κάπως βαρύ;

Μερσί κυρίες! :)

Τσαλαπετεινός είπε...

rogerios: Δε θα το ανέφερα μα μερικές μου έκαναν παράπονα...

(Όπως καταλαβαίνεις συνεχίζω τα πειράγματα. Βλέπεις η ζαλάδα -από την λιακάδα της πρώτης μέρας της άνοιξης συν το ξεροσφύρι της ποίησης- έχει μεταλλαχθεί σε έντονη διάθεση για πείραγμα)

Καλό σου βράδυ!

Roadartist είπε...

Καλημέρα τσαλαπετεινέ!
Ευχαριστώ κ εγώ με τη σειρά μου για την όμορφη ιδέα και που έχεις η αφορμή να ξαναθυμηθούμε αγαπημένους ποιητές και να ανασάνουμε λιγάκι με τις λέξεις τους... Πάντα τέτοια, να είμαστε καλά....να ανταμώνουμε :)

xtina είπε...

ν'αφήσω κι εγώ ένα σύνδεσμο με τρία ποιήματα ενός νεαρού ποιητή που εκτιμώ, του Νίκου Βιολάρη.αυτός ο τόπος δεν σταμάτησε να βλασταίνει ποιητές
http://mogolospolemistisvalkaniosagrotis.blogspot.com/2008/03/blog-post_25.html

Nomad είπε...

Γειά σας,

μια που δεν θα απαντήσω εκεί που απαντήσατε -ωσεί απών διαβιώ τελευταία- σας αφιερώνω τουτο διότι αγενής δεν είμαι, απλά απών:

Το πρόσωπο ενός πολιτικού υποψηφίου σε ένα πίνακα διαφημίσεων της πόλης
Τσαρλς Μπουκόφσκι

να τος
όχι πολλά μεθύσια
όχι πολλοί καυγάδες με γυναίκες
όχι πολλά κλαταρισμένα λάστιχα
ποτέ δε σκέφτηκε την αυτοκτονία

όχι περισσότεροι από τρεις πονόδοντοι
ποτέ δεν έχασε γεύμα
ποτέ δεν έκανε φυλακή
ποτέ δεν ερωτεύτηκε

7 ζευγάρια παπούτσια
ένας γιος στο πανεπιστήμιο
αμάξι ενός έτους
ασφαλιστήρια συμβόλαια
ένα πολύ πράσινο γρασίδι
κάδοι σκουπιδιών καλά σφραγισμένοι

θα εκλεγεί.

Τσαλαπετεινός είπε...

Roadartist: Κι από τη μέρα της ποίησης, έφτασα να σου απαντώ τη μέρα του Θεάτρου.

Κι εδώ συναντηθήκαμε ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

xtina: όσο βλασταίνουν ποιητές μη φοβάσαι τίποτα!
Λέω να αντιγράψω εδώ το “Ως Γυάλινο Μάτι”

Ως γυάλινο, υπάρχω, μάτι.
Κάθε πρωί κάποιος με καθαρίζει στοργικά,
μου δείχνει δυο θάλασσες και μου ζητάει να διαλέξω.
Δεν ξέρω πως τα καταφέρνω, διαλέγω πάντοτε τη λάθος θάλασσα
και βρίσκομαι αίφνης εντός της ερήμου.
Από δω σας μιλώ.

Τσαλαπετεινός είπε...

Nomad: Δεν θα πω ότι μας λείψατε για να μη σας ζορίζω, αλλά θα (ξανα)πω ότι χαρήκαμε πολύ με την επανεμφάνισή σας.


Ο Τσαρλς ευπρόσδεκτος και ανατριχιαστικά επίκαιρος

Να είσαστε καλά!