Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Το δείπνο των Λαγών


Ωραίο το τραπέζι προχθές. Πανηγυρικό, χωρίς κανένα προφανή λόγο. Ούτε γιορτή, ούτε γενέθλια, ούτε επέτειος. Καλό τραπεζομάντιλο, καλό σερβίτσιο και τα εδέσματα, το καθένα μια γευστική έκπληξη· όλα σκληροπυρηνικά χορτοφαγικά. “Ούτε αυγά, ούτε γάλα” τόνιζε κάθε τόσο περήφανη η μαγείρισσα, χωρίς όμως να αποκαλύπτει -παρά τις επίμονες ερωτήσεις μας- τα συστατικά των συνταγών της που γέμισαν το τραπέζι.

Μα έτσι εξηγείται γιατί πάχυνες τόσο βρε Γιώργο” είπε μασουλώντας ένας από τους φίλους. Γελάσαμε όλοι και τα πειράγματα θα συνεχιζόταν εις βάρος του ευτραφή οικοδεσπότη αν εκείνος δεν έλεγε ότι σύντομα θα χάσει τα επί πλέον κιλά, μια που σε λίγες μέρες φεύγει και πάει μόνος του σε μια μικρή πόλη της Νότιας Γαλλίας. Για μόνιμη εγκατάσταση. Εκεί βρήκε δουλειά. Η εξαιρετική μαγείρισσα, η σύντροφός του, θα μείνει αναγκαστικά εδώ λόγω σοβαρών οικογενειακών υποχρεώσεων.

Μείναμε με τα πιρούνια στον αέρα συνειδητοποιώντας ξαφνικά το είδος του δείπνου. Αποχαιρετιστήριο. Τον κοιτάξαμε όχι απλώς σαστισμένοι, μα σχεδόν ανέκφραστοι. Βουβοί. Τί να ρωτήσεις άλλωστε; Οι απαντήσεις εκ των προτέρων γνωστές. Αν αυτό συνέβαινε πριν από τρία-τέσσερα χρόνια, θα έπεφταν βροχή οι ερωτήσεις “τί;” και “πώς;” κι ύστερα θα τού λέγαμε: “θα έρθουμε να σε δούμε”. Και θα το κάναμε με την πρώτη ευκαιρία. Στο πρώτο διαθέσιμο τριήμερο θα κολλούσαμε δυο μέρες άδεια και θα φτάναμε σε αυτή τη μικρή γαλλική πόλη. Τώρα, τσιμουδιά. Κάποιος μόνο μουρμούρισε ένα ατυχές “ευτυχώς δεν έχετε παιδιά”, μα το “παιδιά” σχεδόν δεν ακούστηκε. Ύστερα έπεσε σιωπή.

Όταν βγήκαν τα γλυκά, πήραμε πάλι μπρος, μα το ένιωθες ότι σερνόταν πια η κουβέντα μας -σακαράκα σε χωματόδρομο με ανεβασμένο χειρόφρενο. Κι η πίκρα, αυτό το γαμημένο “γιατί;” δεν έλεγε να πάει κάτω. Στεκόταν σβολιασμένο στο λαιμό και μας έπνιγε. Με αυτό το μπούκωμα κι ένα βουβό, πλην όμως σαφή πόνο στο στέρνο χαιρετηθήκαμε στο τέλος. Με παρατεταμένες αγκαλιές που συμπλήρωναν άγαρμπα χτυπήματα στην πλάτη, με βιασμένα χαμόγελα, με ανυπόστατες ευχές για γρήγορη επάνοδο, με δήθεν παρηγορητικές υποσχέσεις εκατέρωθεν για συχνή ηλεκτρονική επικοινωνία.


Κατέβηκα από τις σκάλες. Βγήκα και έστριψα δεξιά στη Ρεθύμνου. Τα στενά πεζοδρόμια μουσκεμένα. Μειώσεις, περικοπές κι ύστερα η απόλυση ή η εφεδρεία. Ένα διάστημα μέχρι να συνειδητοποιήσεις τί συμβαίνει, μετά αναζήτηση δουλειάς χωρίς αποτέλεσμα, κι ύστερα μονόδρομος η απόφαση για μετανάστευση. Άλλη αναζήτηση, χαρτούρα, μεταφράσεις βιογραφικών και τίτλων σπουδών, επιστολές και ενδιάμεσα μερικά οδυνηρά πισωγυρίσματα· αυτές οι φρούδες ελπίδες, “ρε μπας και τα καταφέρουμε εδώ;” Κι ύστερα, καθώς τα περιθώρια στενεύουν το παίρνεις οριστικά απόφαση ότι δεν...και αρχίζεις να πακετάρεις, βγάζεις το one way, και στο τέλος, επειδή δεν αντέχεις νωρίτερα, αποχαιρετάς τους φίλους σου. Ξερίζωμα.

Δυσοίωνη και σκοτεινή η Αλεξάνδρας. Πήρα να ανηφορίζω, αργά με τα πόδια. Ψιλόβρεχε. Μέσα στην ερημιά, άρχισα να υπολογίζω τους φίλους που έχουν ήδη ξενιτευτεί. Με κάθε όνομα δίπλωνε κι ένα δάχτυλο μέσα στην τσέπη. Όταν τέλειωσα είδα ότι το ένα χέρι δεν επαρκεί πια. Επάρκεια, δείκτης απασχόλησης, ανεργία, ισοζύγια πληρωμών, ακαθάριστο εθνικό προϊόν, δημοσιονομική εξυγίανση. Δείκτες και λέξεις μιας άγνωστης γλώσσας να περιγράφουν τη ζωή μας. Κι ούτε ένας δείκτης για να μετρήσει τις παράπλευρες απώλειες: αυτόν το μόνιμο πια πόνο στο στήθος που δε λέει να καταλαγιάσει. Αυτήν τη διαρκή αγωνία για το αύριο σε μια πόλη που ερημώνει, αυτό το φόβο που μας μετέτρεψε σε θεατές της ίδιας μας της ζωής, που μας...

Λαγοί!”, σκέφτομαι ξαφνικά έχοντας φτάσει πια στην Πανόρμου. Αυτό είναι· στεκόμαστε ακίνητοι και σαστισμένοι, σαν τους λαγούς που παγιδεύονται την νύχτα από τους προβολείς των αυτοκινήτων. Λαγοί αποσβολωμένοι, εξουδετερωμένοι στο οδόστρωμα της κρίσης.




Χρόνια που πέσαν πάνω μας, σαν προβολείς.
Μας τουφεκίζουν έναν έναν
σαστισμένους λαγούς.

Μιχάλης Γκανάς

25 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Δούλεψε άριστα η φιλοσοφία απ΄το δόγμα του Σοκ κι ακόμα δουλεύει.

Theorema είπε...

Αχ βρε τσαλ, άχ, έλεγα λοιπόν...

χαρη είπε...

έτσι ακριβώς, τσαλαπετεινέ : αποσβολωμένοι

(ωραίο πάντως το κείμενο...)

Nefosis είπε...

Αχ αυτή η εικόνα με τους παγωμένους λαγούς-εμάς, μ' έχει στοιχειώσει καιρό τώρα. (Και δεν μπορείς να κάνεις και πλάκα με στιφάδο μια και θα ήταν κανιβαλισμός)

silia είπε...

Κατεβαίνοντας βράδυ από το βουνό , πριν καιρό , θάμπωσα με τα φώτα του αυτοκινήτου έναν λαγό που πετάχτηκε –άγνωστο γιατί- πάνω στην άσφαλτο . «Κοκκάλωσα» το αυτοκίνητο φρενάροντας και κινδυνεύοντας να … ξεστρατίσω , «κοκκάλωσε» κι αυτός θαμπωμένος και σαστισμένος εντελώς από τους προβολείς . Μείναμε έτσι για κάποια ατέλειωτα δευτερόλεπτα και ξαφνικά , μεταβολή αυτός και με φοβερό διασκελισμό , ξεκίνησε ένα ξέφρενο φευγιό , χωρίς όμως να μπορεί από την ταραχή του προφανώς , να φύγει στο φιλικό σκοτάδι του δάσους στα πλάγια … Ξεκίνησα κι εγώ το κατόπι του , γιατί φοβήθηκα να μένω άλλο σταματημένη , μέσα στην ερημιά του δάσους . Από τον τρόμο , τα θάμπωμα των φώτων και την ταραχή του , αρνούμενος να «σκεφτεί» λογικά , έμενε να τρέχει πάνω στην άσφαλτο . Αμήχανη , φοβισμένη από την ερημιά , και ταλανιζόμενη από δισταγμούς μην και τον χτυπήσω με το αυτοκίνητο , αρνούμενη να πάρω μια απόφαση υπέρ του ή υπέρ μου , έμεινα να τρέχω το κατόπι του για πάνω από χιλιόμετρο , χειροτερεύοντας και τις αμηχανίες και τους φόβους μου αλλά και την ταραχή και τους πανικούς του …
Και ξαφνικά …
… ξαφνικά , χωρίς να το σκεφτεί ή να το προετοιμάσει , με μια απότομη στροφή πάνω στο πιλάλημα του , χάθηκε μέσα στην προστατευτική αγκαλιά των απειλητικών (για μένα) θάμνων , δέντρων και λόχμης που «ανέπνεαν» μέσα στο σκοτάδι .
-----------------------------------------------
Θέλω να πω , πως πάντα υπάρχει η ελπίδα να κόψεις μαχαίρι το σάστισμα , τον φόβο , την απραξία και το «πάγωμα» του πανικού , και να στραφείς στον δρόμο , διεύθυνση ή μονοπάτι , που θα σε βγάλει απ’ τον κίνδυνο και θα σε ξαναγυρίσει στην … «φωλιά» σου , εκεί που σε περιμένουν αυτοί , που για χάρη τους , βγήκες σε αφιλόξενους «δρόμους» και κινδύνεψες από «θηρία» …
Εκτός κι αν …
… εκτός κι αν τα … «θηρία» , βγήκαν στην άσφαλτο , άγρια κι αφέγγαρα μεσάνυχτα , μόνο και μόνο για να κυνηγήσουν ξεστρατισμένους από την πείνα … «λαγούς» .
Αν και …
… αν και πάλι και τότε , υπάρχει ελπίδα . Μια ελπίδα , που κρύβεται στην στιγμιαία αμηχανία και τις φοβίες του «διώκτη» τους .
----------------------
Συγχώρησέ μου το "σεντόνι" . Διαβάζοντας αυτό το ποστ σου σκέφτηκα να γράψω κι εγώ κάτι στο μπλογκ μου σαν ποστ , αλλά για την ώρα σου το χαρίζω , σαν σχόλιο

Ανώνυμος είπε...

και εγω παλι που δεν θελω να κανω τον λαγο αν και έχω τον τρόπο, ωστόσο σκεφτοαμαι το δάσος και τα άλλα ζωντανα που ειναι φιλοι μου, η ζωη μου ολάκερη

ΑΓΓΕΛΙΚΗ

Σελιτσάνος είπε...

'Ομορφη ανάρτηση.
Αλλά μην το κάνεις αυτό.Όχι αυτολύπηση.Στο κάτω κάτω και οι μπούφοι παγώνουν στο φως τη νύχτα.Και,παρότι θεωρούνται ηλίθιοι,δαγκώνουν άσχημα.

vaswho7 είπε...

Τόσο μικροί κι αδύναμοι όσο ένας λαγός! Κι όμως, αν το δούμε αλλιώς, τόσο δυνατοί!

Τσαλαπετεινός είπε...


Σταυρούλα: Δεν έχω διαβάσει (ακόμα) το Δόγμα του Σοκ.
(Θα το κάνω όμως σύντομα)

Τσαλαπετεινός είπε...


Theorema: Από το τακ τακ πήγαμε στο αχ αχ, μα επειδή δε μας παίρνει καθόλου θα επιστρέψουμε και παλι στο τακ τακ.

Τσαλαπετεινός είπε...

Χαρη: Αποσβολωμένοι με το σβόλο στο λαιμό και τον πόνο στο στέρνο.
(Να σαι καλά)

Τσαλαπετεινός είπε...


nefosis: Εγώ πάλι μόλις πριν 3 μέρες το σκέφτηκα αυτό με τους λαγούς κι είναι περίεργο γιατί έχω πολύ έντονες εικόνες από την παιδική ηλικία.(τα περί στιφάδου τα απέφυγα για το λόγο που αναφέρεις)

Τσαλαπετεινός είπε...

silia: Μέχρι τη στιγμή που διάβασα το σχόλιό (και πριν από λίγο και την ανάρτησή σου) ένιωθα ότι αυτό το κείμενο ήταν λειψό. Ότι τελείωνε κάπως απότομα...Τώρα όμως συμπληρώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σε ευχαριστώ.

Τσαλαπετεινός είπε...


ΑΓΓΕΛΙΚΗ: Ώρα να ξεφύγουμε από τους προβολείς και να πάμε στο δάσος. Κι εκεί, όλα τα παραμύθια έχουν για τα ζώα -εκτός του κακού λύκου- καλό τέλος.
;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Μα δεν είναι αυτολύπηση. Είναι αναγνώριση στίγματος και κατάστασης, απαραίτητη προϋπόθεση για να διορθώσεις πορεία και να πας παραπέρα.

(Δαγκώνουν οι μπούφοι;)

Τσαλαπετεινός είπε...

Vaswho7: Από την μεγάλη μου πείρα στους λαγούς, σου λέω όταν πέσουν σε προβολείς την νύχτα κάποια στιγμή συνέρχονται και γίνονται... λαγοί. Προς ασφαλές καταφύγιο. ;-)

happypepper είπε...

Καίτοι μπούφος, δε δαγκώνω.
Ενδεής χαράς, τη διεκδικώ.
Συμμερίζομαι με πείσμα μη-ταύτισης.
Την καλημέρα μου τσαλαπετεινέ.
Σ.τ.Μ.
Έχω παραλείψει διάφορα.
Με πρόθεση επανασύνδεσης,
μια στοίβα χαμόγελα.
Έτσι, για έξτρα καλημέρα με λίγο μέλι ανθέων.

γρηγόρης στ. είπε...

Κι όταν πια δε φτάνουν τα δάχτυλα, δυο χέρια κλειστά....

Σελιτσάνος είπε...

Το μεγαλύτερο νυκτόβιο αρπακτικό της Ευρώπης.Σου κόβει κομμάτι.

http://grevena-fauna.blogspot.gr/2011/11/blog-post_9805.html

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

... το Σάββατο το βράδυ ένας φίλος μάς είπε πως φεύγει για τη Δανία. Η αδερφή του έχει πάει ήδη εκεί. Σκέφτηκα πως "ευτυχώς δεν έχει παιδιά".

υγ: να σου πω την αλήθεια σκέφτηκα: "αυτός μπορεί: δεν έχει παιδιά"

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Έστειλα σε μια φίλη στην Κάλυμνο το λινκ της ιστορίας αυτής. Μου απάντησε:
"Γιώργο, γεια!
Το ίδιο σοκ όπως τώρα ένιωσα μερικές μέρες πριν όταν είδα ένα γειτονικό σπίτι αμπαρωμένο. Κοντοστάθηκα να το συνειδητοποιήσω, παράθυρα κατάκλειστα με κόντρα πλακέ, η πόρτα το ίδιο και με διπλό λουκέτο...και ένας γείτονας να μου λέει: "Άλλο ένα αεροπλάνο έφυγε γεμάτο Καλύμνιους για Αυστραλία..."
Αν αυτό το σκηνικό είναι πλέον σύνηθες στην επαρχία που αντέχει ακόμα λίγο περισσότερο από ό,τι τα αστικά κέντρα, φαντάζομαι τι γίνεται στην Αθήνα...
Φιλιά πολλά σε όλους!"

Πριν λίγο καιρό μας είπε πως η πρώτη λυκείου (αν δεν κάνω λάθος) μειώθηκε κατά ένα τμήμα σε σχέση με πέρυσι)

Τσαλαπετεινός είπε...


Happypepper: Έλαβα χαμόγελα και μέλι ανθέων οπότε σιγά σιγά άρχισα να παίρνω τα πάνω μου. Να σαι καλά!

Τσαλαπετεινός είπε...


γρηγόρης στ.: Μη φτάσουμε να μη μας φτάνουν τα δάχτυλα και των δυο χεριών. Ήδη και το ένα πολύ είναι.

Τσαλαπετεινός είπε...


Σελιτσάνος: Έχω ιστορία για μπούφο. Μάλλον για κουκουβάγια. Να σας την αφιερώσω ή θα λείπετε σε ταξίδι, όπως γίνεται συνήθως;

Τσαλαπετεινός είπε...


Γιώργος Κατσαμάκης: Διάβασα την ιστορία της Δανίας αναλυτικότερα στο σημερινό σου ποστ. Το σκεφτόμαστε είναι αλήθεια, πρακτικά είναι ευκολότερο αλλά και πάλι το ξερίζωμα είναι πολύ δύσκολο. Και για αυτούς που φεύγουν μα και γι αυτούς που μένουν.


Είναι τόσο πολλές πια οι ιστορίες ανθρώπων που φεύγουν και από αστικά κέντρα και από επαρχία που μα την αλήθεια σκεφτόμουν αν έπρεπε να τη γράψω ή όχι. Όπως σκεφτόμουν αν έπρεπε να γράψω αυτή ή μια άλλη.