Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Ο μικρός σπορέας

Όταν στην παιδική ηλικία έμαθα ότι θάβουμε τους σπόρους κι αυτοί μετά από καιρό φυτρώνουν, εντυπωσιάστηκα. Δεν είναι και λίγο· για σκέψου το! Χώνεις στο χώμα ένα σπόρο, ένα κουκούτσι, ένα βολβό και από αυτά φυτρώνουν ολόκληρα δέντρα και λουλούδια.
 
Σε μια στιγμή επιφοίτησης, σκέφτηκα κάτι που ήμουν σίγουρος ότι δεν το είχε σκεφτεί κανείς άλλος μέχρι τότε. Γιατί μόνο σπόρους, κουκούτσια και βολβούς; Γιατί όχι μολυβένια στρατιωτάκια; Να φυτρώσει από αυτά δέντρο ολόκληρο με καρπούς, μια μεραρχία ώριμη για μάχη.

Φύτεψα μερικά στρατιωτάκια, αρκετά κέρματα από το χαρτζιλίκι μου κι ένα χρυσό δαχτυλίδι της μάνας μου, που βούτηξα χωρίς να το καταλάβει. Καθώς δεν είχα την υπομονή του καλού καλλιεργητή, πήγαινα συχνά και σκάλιζα επίμονα το χώμα για να διαπιστώσω την πρόοδο της σποράς μου. Πλήρης απογοήτευση. 

Λασπωμένα τα στρατιωτάκια -ίδια με τους στρατιώτες του Qin Shi Huang- με τσακισμένες τις ξιφολόγχες τους, ούτε ρίζες είχαν βγάλει, ούτε φύτρες, ούτε κάτι που να μαρτυρά ανάπτυξη. Το ίδιο και τα κέρματα. Το δαχτυλίδι πάλι, δεν ήξερα πώς πάει, καθώς δε θυμόμουν σε ποιόν τενεκέ, από τη μεγάλη σειρά των ασπρισμένων τενεκέδων με τα χρυσάνθεμα, είχα φυτέψει.

Μού πήρε πολύ καιρό να το πάρω απόφαση ότι σοδειά από τη σπορά μου, δεν θα θέριζα, αλλά συνέχιζα να θάβω. Όχι πλέον αντικείμενα, μα σκέψεις και κυρίως επιθυμίες. Και να δεις ένα παράξενο: αυτές όχι μόνο φύτρωναν, αλλά θέριευαν με τον καιρό.


φωτο © Werner Bischof / Magnum Photos



5 σχόλια:

Margo είπε...

Πολύ καλό, ειδικά η τελευταία παράγραφο ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Όπως καταλαβαίνεις έχουν αρχίσει οι εαρινές εργασίες, αλλά με τις συχνές βροχές να μας εμποδίζουν έχουμε χρόνο να σκάβουμε στο παρελθόν

;-)

Ανώνυμος είπε...

"Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε
όμως ξεχάσατε πως είμαι σπόρος.
Έναν σπόρο τι τον κάνεις όταν τον θάβεις; Τον βοηθάς να φυτρώσει".
Κάπως έτσι δεν έλεγε ο Χριστιανόπουλος;
Άρα, ματαίως θάβουμε τις σκέψεις και τις επιθυμίες μας.
Εννοείται ότι το γράφω μήπως το εμπεδώσω κι εγώ!

Τσαλαπετεινός είπε...

Λουΐζα, μα για να φυτρώσουν το κάνουμε ;-)


υ.γ Σε ευχαριστώ που μού θύμισες τον σπορο του Χριστιανόπουλου

Ανώνυμος είπε...

..δεν μπορώ να ξέρω, μα διαβάζοντας την ανάρτησή σας.....ταξίδεψα ...
στην ''ασκητική'' του Καζαντζάκη...
....πρώτο , δεύτερο, τρίτο , χρέος....
...πορεία, γή, όραμα
...λες και μπορεί
να καρπίζει ...και η άβυσσος!!!!!!!!!!
μας ταξιδέψατε!.
Σίρο Ρεδόνδο.