Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Cafe todos os Santos



Τον έβλεπα κάθε μεσημέρι στην πλατεία*. Απροσδιόριστη ηλικία, απροσδιόριστος τύπος γενικότερα. Ταμπέλα δε μπορούσες να του βάλεις εύκολα, πέραν αυτής που υπέβαλε η απρόσμενη επαγγελματική του δραστηριότητα: πλανόδιος καφεπώλης.

Δεν τον είχα τιμήσει ούτε μια φορά, ίσως γιατί λειτούργησε υπόγεια η γενική ταξιδιωτική οδηγία: καλύτερα να αποφεύγουμε να τρώμε (και να πίνουμε) στο δρόμο. Οδηγία που όσες φορές αγνόησα βγήκε σε καλό. Καθόμουνα λοιπόν πάντα στο ίδιο καφέ, που έτυχε να επιλέξω ανάμεσα στα άλλα την πρώτη μέρα, λόγω μουσικής. Τη δεύτερη πήγα πάλι εκεί, αυτόματα. Τη τρίτη φορά είχε γίνει πια συνήθεια

Φτάνοντας στην πλατεία εκείνη τη μέρα για τη καθιερωμένη μεσημεριανή ανάπαυλα στο ‘στέκι’ μου ανάμεσα στον πρωινή και απογευματινή περιπλάνηση, πέρασα δίπλα του. Είδε που κοντοστάθηκα και χαμογέλασε δειλά. Αυτό το περιορισμένο σε έκταση χαμόγελο, πρόδιδε ότι με είχε δει τις προηγούμενες μέρες και χαιρόταν που σήμερα θα επέλεγα το ‘μαγαζί’ του. Είχα προσέξει ότι οι πελάτες του ήταν ντόπιοι, οι τουρίστες τηρούσαν κατά γράμμα την ταξιδιωτική οδηγία.

Το ‘μαγαζί’ ήταν ένα αυτοσχέδιο ξύλινο καρότσι με δύο ρόδες και λαβή. Μια εξαιρετικά απλή και λειτουργική κατασκευή, ως οφείλουν άλλωστε να είναι όλα τα χρηστικά αντικείμενα. Στη βάση του είχε έξι τεράστια λουλουδάτα θερμός- όπως αυτά που είχαμε κι εμείς κάποτε εδώ, made in Yugoslavia, αλλά σε μικρότερα μεγέθη, και που τώρα μπορεί να τα δει κανείς μόνο σε παλιές ελληνικές ταινίες ή στην οδό Παλλάδος στο κέντρο.

Περιείχαν όπως κατάλαβα από τα AÇÚCAR, DOCE που μου έλεγε δείχνοντας ένα ένα τα θερμός, έτοιμες όλες τις πιθανές παραλλαγές: σκέτος, με λίγη ζάχαρη, γλυκός, σκέτος με γάλα, μέτριος με γάλα, γλυκός με γάλα. Διάλεξα σκέτο όπως πάντα και έδειξα από τα πλαστικά ποτηράκια που είχε, το μικρό μέγεθος- του οδοντιάτρου. Πλήρωσα ένα εξωφρενικά μικρό ποσό της τάξεως των 10 λεπτών και με τα δάχτυλα να καίγονται αναζήτησα σκιά, σε αυτή την πλατεία που κάποτε οι αποικιοκράτες μαστιγώνανε παραδειγματικά τους σκλάβους που είχαν εισάγει από την αντικρινή ακτή.


Η ζέστη του Φλεβάρη- κατακαλόκαιρο - σε αυτή την Εδέμ, που ισαπέχει από τον τροπικό του Καρκίνου και τον Ισημερινό ξεθυμαίνει με ξαφνικές βροχές για να επανέλθει μετά από λίγο υγρή και διεκδικητική, θεριεύοντας τη βλάστηση και αποχαυνώνοντας τους ανθρώπους.

Το πρώτο ξάφνιασμα ήταν η μυρωδιά. Η απόλυτη μυρωδιά καφέ. Έφτανε κατά κύματα νωχελικά στην αρχή και ύστερα όταν πια δε μπορούσες να της αντισταθείς και υπέκυπτες σε αλλεπάλληλες βαθιές εισπνοές, σε αναποδογύριζε σα καραβέλα σε φουρτούνα του ωκεανού καθώς έφτανε μαγικά, ακολουθώντας όλες τις αθέατες οδούς, μέχρι τα πρησμένα από την πεζοπορία πέλματα.

Η πρώτη γουλιά ήταν θεία μετάληψη . Το πηχτό μαύρο υγρό, σωστό αργό πετρέλαιο έφτασε στη στοματική κοιλότητα αιφνιδιάζοντας τα χείλη, τη γλώσσα, τη σκληρή και μαλακή υπερώα. Ύστερα απλώθηκε στις γευστικές θηλές, εισχώρησε σα conquistador στους γευστικούς πόρους αλώνοντάς τους με την πιο απόλυτη γεύση που είχαν ποτέ συναντήσει.

Όταν πια διάβηκε τον ισθμό του φάρυγγα το μήνυμα είχε μεταδοθεί μέχρι το τελευταίο, πιο απομακρυσμένο μόριο, αφυπνίζοντας το μπροστά σε αυτή τη μοναδική αποκάλυψη. Κρατούσα πια το ευτελές ποτηράκι σαν αρχαίο τάσι αλγερινό που το περιεχόμενό του δεν ήταν απλώς λίγος καφές αλλά η πολύτιμη βίζα που σου επέτρεπε να φτάσεις πέρα από τα όρια της απόλαυσης.

Ριπές απροσδιόριστης μνήμης ανάβλυσαν από την Αραβική χερσόνησο από όπου ξεκίνησαν οι μαγικοί κόκκοι, εικόνες από θαλασσοδαρμένα ταξίδια σε πρωτόγνωρες θάλασσες, σκιές από σκοτεινά αμπάρια όπου τραμπαλιζόταν ασήκωτα τσουβάλια… Πάνω από όλα όμως αναδύθηκε η θολή μορφή του Francisco de Mello Palheta του Καζανόβα στρατιωτικού που ξελόγιασε τη γυναίκα του κυβερνήτη της Γαλλικής Γουινέας, κάποια τροπική νύχτα -που σίγουρα συνετέλεσε ώστε να καμφθούν οι όποιες αντιστάσεις της- του σωτήριου έτους 1727, κάτω από τον έναστρο ουρανό του νοτίου ημισφαιρίου για να της αποσπάσει δόλια, τους πολύτιμους σπόρους του καφέ που μετέφερε τελικά στην Βραζιλία.



Έτσι όπως δύσκολα χειρίζεσαι το ποσό της ευτυχία που σου αναλογεί, έτσι κι εγώ σπατάλησα χωρίς φειδώ το μικρό μέγεθος που είχα επιλέξει. Όταν έψαξα για τον πλανόδιο καφεπώλη είχε προφανώς μετουσιωθεί σε άγγελο της αποκάλυψης και είχε αναληφθεί στον ουρανό της Bahia. Τον αναζήτησα μάταια στα πολύχρωμα στενά του Pelourinho. Ούτε εκείνη, ούτε τις επόμενες μέρες κατάφερα να τον εντοπίσω. Παρηγορήθηκα τελικά με τη μνήμη του νάματος που είχα την ευλογία να γίνω κοινωνός. Αυτή και μόνη παραμένει ικανή αποζημίωση για όλους τους καραβίσιους καφέδες, τους αναγκαστικούς στιγμιαίους, που έχω πιεί και πρόκειται να πιώ στη ζωή μου.


*Ο σκηνικός χώρος είναι η παλιά πόλη του Salvador της πρώτης πρωτεύουσας της Βραζιλίας (1549- 1763). Ο πρώτος εξερευνητής που πάτησε το πόδι του εκεί ήταν ο Αμέρικο Βεσπούκι επικεφαλής μιας αποστολής του στέματος της Πορτογαλλίας, την ημέρα των Αγίων Πάντων του μακρινού 1501- εξ` ου και η ονομασία του κόλπου, Bahia todos os santos, που αναδείχτηκε σε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια του νοτίου ημισφαιρίου.

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση στάθηκε η λογική, ένα. Συμπτωματικά αυτές τις μέρες έλαβα από πολλές μεριές το μήνυμα που ακολουθεί:

Αγαπητοί εσπρεσάκιδες, φραπεδάκιδες, καπουτσινάκιδες,
όπως όλοι γνωρίζετε στα καταστήματα που μας σερβίρουν τους καφέδες μας, μας πιάνουν τα οπίσθια(!!!) υπερχρεώνοντας τα ροφήματα, κερδοσκοπώντας εις βάρος των απλών καταναλωτών.

Ένα απλό προϊόν που στα σούπερ μάρκετ κοστίζει ανάμεσα στα 0,75 - 4 ευρώ η συσκευασία, στα καφέ που βρίσκονται σε κεντρικά σημεία και στις περιοχές αναψυχής και διασκέδασης της Αθήνας, των μεγάλων αστικών κέντρων και των τουριστικών προορισμών, οι τιμές ξεπερνούν κάθε φαντασία. Ένας ελληνικός καφές ξεκινάει από 2,5 ευρώ, η τιμή εκκίνησης του γαλλικού ειναι στα 3 ευρώ, ενώ ο καπουτσίνο - ως προϊόν ιταλικής φινέτσας και μόδας - ξεκινάει στα 3,5 ευρώ.

Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα, που στο εξωτερικό οι τιμές αυτών το υπηρεσιών, δεν ξεπερνούν ούτε κατά το ήμισυ των παραπάνω "ελληνικών" τιμών.

Συνήθως οι τιμές του καφέ εκτινάσσονται σε περιόδους πολέμου. Τελικά, η Ελλάδα βρίσκεται σε ακήρυχτο πόλεμο με τη γενιά των 700 ευρώ - τους συνήθεις πελάτες, λόγω ηλικίας, των καφετεριών. Τα παιδιά αυτά τιμούν τον παραδοσιακό τρόπο συνεύρεσης και κοινωνικοποίησης των Ελλήνων, δίνοντας με αυτό τον τρόπο ζωή και οικονομική στήριξη στις επιχειρήσεις και στους χιλιάδες εργαζόμενους αυτών.

Καλούμε λοιπόν όλους εσάς να διεκδικήσετε δυναμικά τον απαιτούμενο σεβασμό προς τον πελάτη, την τσέπη του και τη νοημοσύνη του.

Το Σάββατο 11 Απριλίου 2009 δεν θα πάμε για τον καθιερωμένο καφέ με φίλους. Ας απολαύσουμε τη βόλτα μας στα μαγαζιά και στους δρόμους και ας μαζευτούμε στα σπίτια μας για καφέ.

Αν λοιπόν αυτές οι επιχειρήσεις θέλουν να επιβιώσουν εν μέσω κρίσης, ας ρίξουν τις τιμές, προκειμένου να διατηρήσουν την πελατεία τους.

Σάββατο 11 Απριλίου 2009
Μποϊκοτάζ στις καφετέριες

Προωθήστε το σε όσους περισσότερους μπορείτε!




Η σάμπα που ακούτε είναι το Quo Vadis, σύνθεση του Βόσνιου Dusko Goykovich από το cd Samba do Mar. Αν και αυτή η επιλογή δεν ικανοποιεί τον κύριο Κ.Κ.Μοίρη θα καταργήσω τα sound tracks του blog ή θα ζητήσω να αναλάβει τη μουσική επιμέλεια ο κύριος Δούκας.










buzz it!

15 σχόλια:

Odyssey είπε...

Mε πιάνει και μένα ο αποκλεισμός;
1 ευρώ τον έχω και πάει για κλείσιμο το ρημάδι.
Να μου το πείτε για να απεργήσω κι εγώ.

xomeritis είπε...

Μεσημέρια σε νότιους παραλλήλους...

Πρωί που με ξυπνά το άρωμά του. Τότε έπρεπε να το είχα διαβάσει.

Σάββατο 11/4 θα είμαι κάτω.

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς.

Margo είπε...

..και όλα αυτά ξεκίνησαν από λίγο καφέ μέσα σε ποτηράκι οδοντίατρου!Έτσι όπως το περιέγραψες ακόμα και εγώ που δε πίνω καφέ ζήλεψα.
Ο καφεπώλης ήταν αληθινός ή μήπως ήταν οπτασία;)

Όπως καταλαβαίνεις μποϊκοτάρω τις καφετέριες μονίμως. Καλή κίνηση πάντως, ο μόνος τρόπος πίεσης και όχι μόνο για τα καφέ..

Καλό ξημέρωμα μερακλή τσαλαπετεινέ;)

Τσαλαπετεινός είπε...

Odyssey:Καλωσήρθατε.
Κανένας αποκλεισμός για κάποιον με με τέτοιες τιμές και κυρίως με αυτό το όνομα! Πρέπει να γίνετε όμως πολυμήχανος σαν τον άλλο τον παλιό Οδυσσέα.

Thomas Xomeritis: Διαφαίνονται κάποιες επαναστατκές διαθέσεις στους αγωνιστικούς χαιρετισμούς ή ιδέα μου είναι; Μάλλον οι νότιοι παράλληλοι σε επιρρέασαν. Venseremos λοιπόν!

Margo: Αληθινός. Με σάρκα και οστά. Λυπάμαι που δε πρόλαβα να σκανάρω ένα σκίτσο που έκανα και φαίνεται πώς ήταν κατασκευασμένο το καρότσι του.
Ευχαριστώ πολύ για το 'μερακλής'

Margo είπε...

Κάνε update θα έχει ενδιαφέρον να δούμε το σκίτσο..
Καλή σου νύχτα και καλή βδομάδα!

Μαύρος Γάτος είπε...

Τσαλαπετεινότατε!!!

Σε ποιά αγικά μέρη πετούσατε και καφεδοπίνατε;

Η Λατινική Αμερική είναι το - ακόμα απραγματοποίητο - όνειρο ζωής μου...

Περού - Βολιβία (Ίνκας)

Γιουκατάν (Μάγιας)

Βενεζουέλα (Μάρκες)

Γουατεμάλα (Μανού Τσάο)

Αχ...........

Spy είπε...

Φακ!
Με τέτοια ανάρτηση, σηκώθηκα κι έφτιαξα καφέ στις 4:39 τα ξημερώματα που την διάβασα...
(θα ζήσω γιατρέ μου;)

Κ.Κ.Μοίρης είπε...

approved , έξοχο για δευτεριάτικο ξύπνημα

(τόσο νότια ;) :-D

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Αν όχι, θα σου το στείλω με mail.

Μαύρος Γάτος: Δεν ξέρω ποιό είναι πιό βαρύ 'αχ'. Αυτό της νοσταλγίας της Λατινικής Αμερικής(το δικό μου) ή της απραγματοποίητης- ακομα- επιθυμίας σου! Για αυτά που αναφέρεις θα χρειαστείς κανένα τρίμηνο. Στη Βενεζουέλα βγάζεις πρόγραμμα βασισμένο στο Μάρκες.

Spy: Σαν τα ψηλά βουνά!
θα γράψω άμεσα μια ιστορία με παστίτσιο κι αν αρχίσετε να κάνετε ξημερώματα μπεσαμέλ, τότε θα πρέπει να κάνουμε μερικές εξετάσεις.


Κ.Κ.Μοίρης: Δεν καταλαβαίνω αν το σχόλιο σας αφορά το κείμενο ή τη μουσική. Κι έτσι η αγωνία παρατείνεται. (Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, συνήθως τα λέτε έξω από τα δόντια, άρα μάλλον δε σας ενόχλησε η μουσική. Ναι;)

maximus είπε...

Γρήγορα γρήγορα να γράψω:
1. Πολύ καλό το post
2. Προώθησα το μύνημα σε πολλούς
3. Καληνύχτα
4. :-)

antinetrino είπε...

Έχω πάει πολλές φορές στο Σαλβαδόρ και στην παλιά πόλη, στην οποία ανεβαίνεις με έναν μεγάλο ανελκυστήρα..... Είναι πολύ όμορφα και το συστήνω ανεπιφύλακτα. Παρόλα αυτά θέλει προσοχή...(όπως λένε και οι ταξιδιωτικοί οδηγοί).
Πολύ ωραία ανάρτηση τσαλαπετεινέ :)

Τσαλαπετεινός είπε...

MAXIMUS: 1.Ευχαριστώ! Έκανες καφέ μόλις το διάβασες; 2. Θα δούμε τα αποτελέσματα το Σάββατο 3. Καλησπέρα 4. ;-)

antinetrino: Πολλές φορές;;; Τι είναι το Σαλβαδόρ, Σύρος να πηγαινοερχόμαστε; Μη μου πεις ότι κάνεις τη διαδρομή με την ομπρέλα! (ξέρεις εσύ, οι άλλοι δε θα καταλάβουν)
Μην τρομοκρατείς τον κόσμο. Δε θέλει περισσότερη προσοχή από όση στο Παγκράτι.

Ανώνυμος είπε...

Εγώ καφέ πίνω πολύ μερακλίδικο ελληνικό, που τον αφήνω να φουσκώσει 2 -3 φορές και μετά το βάζω λίγο λίγο στο φλυτζάνι, μεγάλο και χορταστικό... Έτσι έμαθα από τη μάνα μου, που έμαθε από τη Πολίτισσα γιαγιά μου!
Καφετέριες, ειδικά από τις ακριβές δεν πάω. Αλλά καλή ιδέα.
Καλό αυριανό ξύπνημα σε όλους...

Ανώνυμος είπε...

Έτσι που συντηρείς την εικόνα και τη μυρουδιά του καφέ σ' όλο το κείμενο, Τσαλαπετεινέ, μάλλον μας παραπέμπεις σ' αυτόν παρά μας αποτρέπεις.Πάντως κι εγώ που είμαι του τσαγιού θα κάνω αποχή γιατί κι αυτό με την ίδια τιμή το χρεώνουν.

meli

Τσαλαπετεινός είπε...

Spastos Petalakis: Κι εγώ έτσι τον ετοιμάζω αν και δεν είχα την τύχη να έχω Πολίτισσα γιαγιά. Αλλωστε όποιος δεν είναι μερακλής του πρέπει να πεθάνει γιατί σε τούτο το ντουνιά άδικα τόπο πιάνει!

meli: Την εγκράτεια σας δοκιμάζω μεγαλώνοντας τον Πειρασμό. Έτσι θα έχει μεγαλύτερη αξία η αποχή, έστω και μιας ημέρας.