Το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου Μη Πολιτική Στάση από τη συλλογή Αντικριστοί Καθρέφτες, εκδόσεις Στιγμή 1988.
ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ- Τίτος Πατρίκιος ΕΡΤ
Στα Άκρα ΕΡΤ
Μουσική: Preludio Triston σύνθεση του Αργεντινού Máximo Diego Pujol, κιθάρα Adam Khan
Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009
Μη πολιτική πράξη
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
35 σχόλια:
Η σύγχρονη δουλεία δεν είναι πια η έξωθεν καταστολή και χειραγώγηση.
Είναι η εθελούσια υποταγή, αυτολογοκρισία, στις πράξεις, τις δράσεις, τη σκέψη, τα λόγια.
Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε αυτή την απίστευτη παθητικότητα, την επιτρεπτικότητα, την αδιαφορία, την ψυχική συρρίκνωση και συμπιεστότητα, μπροστά στην κατάχρηση εξουσίας αυτών που κρίνουν τις τύχες μας, από τους πολιτικούς ως τους κάθε είδους επιστήμονες; Υποτασσόμαστε ακόμη και εκεί που θα έπρεπε να είχαμε σοβαρά προβλήματα συνείδησης. Είναι η ίδια αυτή στάση που επέτρεψε και διευκόλυνε την άνοδο του ναζισμού, μέσα από μια νεωτερικότητα που στέρεψε την επένδυση στη δημόσια σφαίρα και ο ‘πολίτης’, που δεν είναι πια, αναδιπλώθηκε στη ζωούλα του και στη διαχείριση του εργασιακού και του ελεύθερου χρόνου του. Κι έγινε η ‘δημοκρατία’ μια πολιτική τεχνική, στρατευμένη στο κυνήγι της κοινωνίας της απόλαυσης κι ένας στείρος αυτοματισμός επιλογής των αποφασιστών. Ο κυρίαρχος ψηφοφόρος είναι κυρίαρχος ποιού ακριβώς πράγματος; Κανείς δεν τον ρώτησε τι θέλει, μόνο ποιόν θέλει: κι ως εκεί. Εξ ού και η τερατώδης επένδυση στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Ρίχνει μια ψήφο στην κάλπη και πάει για ύπνο. Επιθυμεί να κυβερνιέται και όχι ν’αναλάβει ευθύνες, παρά μόνο αν θάχει όφελος: είναι ο ανεύθυνος πολίτης. Δεν είναι λοιπόν πρώτα οι εξωτερικοί περιορισμοί, είναι η αυτο-υποταγή και η εθελούσια συμμετοχή μας στον εγκλεισμό της αυτονομίας μας σ’ένα χώρο όλο και πιο στενά και άγρια επιτηρούμενο. Κι ας μου συγχωρηθεί, παρακαλώ, η κατάχρηση του χώρου.
Έδεσες πάλι τη μουσική με τον Τίτο ιδανικά. Και οι σκέψεις έρχονται και ξανάρχονται... Καλημέρα.
Εχει πολυ δικιο ο Τιτος Πατρικιος. Λες, αγαπητε τσαλαπετεινε, αυτη τη φορα να πιασουν τοπο τα λογια του, ή να περιμενουμε κι αλλες φωτιες & ακομη περισσοτερες καταστροφες, μεχρι να καταλαβουμε το αυτονοητο: Να ψηφισουμε ετσι ωστε να τιμωρησουμε καποιους, επιτελους!
Με το τρόπο του Τίτου Πατρίκιου! Δε αφήνει κανένα περιθώριο για δικαιολογίες..
Πρόσεξα τον τρόπο που το παρουσίασες, την μουσική που επέλεξες, το link στο μονόγραμμα.. ποιότητα, παιδεία, πολιτισμός, αυτός δεν είναι και ένας αθόρυβος τρόπος δράσης;
Tσαλαπετεινέ μου σ' ευχαριστώ που με έφερες σε επαφή με αυτό το αριστούργημα!!!
Σωστός..
Απλά υπέροχος Τσαλαπετεινέ! Εισαι η μεγάλη έκπληξη του Διαδικτύου. Thank's
καταπληκτικη μουσικη
με αγαπη και παραμυθενια φιλια
Sykaki
Οι δυνατότητές μου για αξιολόγηση του ποιητικού λόγου είναι περιορισμένες, αλλά θέλοντας και μη εστίασα στην τελευταία λέξη: "συναίνεση". Και φυσικά αηδίασα σκεφτόμενος τον... καταλληλότερο.
Προσυπογράφω κι εγώ το μανιφέστο της HP.
Αγαπητοί φίλοι
Συνήθως καθυστερώ τις απαντήσεις μου κι αυτό γίνεται κυρίως από τεμπελιά αλλά κι από φόβο που προέρχεται από τη παλιά ρήση τα «γραπτά μένουν». Αυτή τη φορά όμως έγινε γιατί σκέφτηκα να αντικαταστήσω τις δικές μου απαντήσεις με ποιήματα του Τ. Πατρίκιου. Δύσκολο εγχείρημα, όταν θέλεις το ποίημα να είναι και απάντηση στο σχόλιο που σου έχουν αφήσει και να ταιριάζει όσο το δυνατόν σε κείνον που απευθύνεται. Προσπάθησα πολύ αλλά δεν τα κατάφερα και κατέληξα στο μεσοβέζικο «και απάντηση και ποίημα». Ελπίζω να με συγχωρέσετε αν δε θεωρήσετε πετυχημένη την αφιέρωση. Μην απογοητευτείτε όμως! Μετά από καιρό, ίσως το ποίημα που σας χαρίζεται τώρα με άλλο μάτι κάτω από άλλες συνθήκες να σας λέει περισσότερα. Κρίνω εξ ιδίων: Το ποίημα της ανάρτησης Μη πολιτική πράξη, είχε περάσει απαρατήρητο από το βλέμμα μου όταν πρωτοδιάβασα αυτή την ποιητική συλλογή. Αυτές τις μέρες όμως δε βρήκα άλλο κείμενο να με εκφράζει περισσότερο.
Hypericum Perforatum : Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το σχόλιο σου. Περιγράφεις το θλιβερό μας σήμερα, κάνοντας νύξεις για ακόμα θλιβερότερο αύριο. Θα συμφωνήσω μαζί σου απόλυτα. Έχει ενδιαφέρον όμως – τουλάχιστο εγώ το ψάχνω καιρό τώρα χωρίς να έχω καταλήξει – να εντοπίζαμε πότε ξεκίνησε αυτή η περίοδος που ζούμε τώρα και μέσα από ποιες διαδικασίες εξελίχτηκε . Όπως καταλαβαίνεις δε αναζητώ μια ημερομηνία αλλά μια χρονιά, ή έστω μια τριετία, ίσως πάλι η αρχή να απλώνεται σε μεγαλύτερο χρονικά διάστημα. Σίγουρα στην Ιστορία είναι κάπως αυθαίρετοι οι ορισμοί περιόδων και αλλά εξυπηρετούν τη μελέτη της. Ίσως όμως επειδή δεν έχουμε τη χρονική απόσταση δεν μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τις απαρχές της παθητικότητας, της αδιαφορίας και τους μηχανισμούς που έδρασαν και τις υπέθαλψαν.
«Κινητήριες Δυνάμεις»
Ανάμεσα στο παρελθόν που με ωθεί
και στο μέλλον που με σέρνει
προσπαθώ ν` ακινητήσω
για μια στιγμή μες το παρόν
λίγο να δω τι συμβαίνει γύρω μου.
kayadesigner : Οι αναρτήσεις είναι σαν τα γλυκά του κουταλιού: θέλουν προσεκτικό δέσιμο. Αν πετύχει το δέσιμο, πετυχαίνει κι ο στόχος και οι σκέψεις έρχονται και ξαναέρχονται.
‘Μια άποψη’
Υποστήριζε
πως μόνο η απέραντη δυνατότητα γι απόφαση
τον έκανε δισταχτικό κι αναποφάσιστο.
Κάθε παράλειψη την τύλιγε η μετάνοια
κι αυτός, στη μέση, υψωνόταν πάνω από τα σύννεφα.
Elva: Ο Πατρίκιος τα είπε από το 1988, εμείς απλώς τώρα το προσέξαμε. Δεν αρκεί να ψηφίσουμε τιμωρώντας, αν μετά πέσουμε πάλι για ύπνο όπως λέει πιο πάνω και η Hypericum Perforatum. Έχουμε παραμείνει πολύ καιρό σε κατάσταση ύπνωσης και πρέπει πια να αφήσουμε πίσω μας οριστικά την παθητικότητα που μας βόλεψε την εγκληματική μας αδιαφορία για όλους και όλα.
«Το πρόβλημα με τις αντωνυμίες»
Λέμε εμείς κι εννοούμε εγώ
Λέμε εσύ κι εννοούμε εγώ
Λέμε αυτός κι εννοούμε πάλι εγώ.
Στην ουσία μόνο με το εγώ
Μπορούμε να εννοήσουμε κάποιον άλλο
Margo : Δεν αρκεί πια ο αθόρυβος τρόπος δράσης από τη βολή του σπιτιού μας.
«Σίφνος ή το παιχνίδι με τα ζάρια»
Τα παιδικά μου καλοκαίρια
τα` ζησα ανάμεσα σε δύο κύβους.
Απάνω ο άσπρος κύβος του σπιτιού
κάτω απ` τα πόδια μου η στέρνα
αθέατος κύβος με σκοτάδι.
navarino-s : Ένα ακόμα αριστούργημα από τις Αντιδικίες (από τα πιο αγαπημένα μου)
«Δικαίωμα»
Νομίζω πως όσα έχω περάσει
μου `δίναν κάθε δικαίωμα να τρελαθώ.
Θα `ταν λίγη ξεκούραση επί τέλους,
λίγη ανεύθυνη ελευθερία που ποτέ δε γνώρισα.
Κι αληθινά θα τρελαινόμουνα, αν δεν αποτελούσε
κι αυτό μια κάποια παραχώρηση.
Roadartist: Δες κι αυτό:
«Η Σάρκα»
Η σάρκα μου
πάντα πονάει στα χτυπήματα
πάντοτε χαίρεται στα χάδια.
Ακόμα δεν έμαθε τίποτα.
Άνεργοι Δημοσιογράφοι :
«Πεπραγμένα»
Δεν ξέρω αν έκανα ό τι μπορούσα
Αλλά το μπόρεσα ό τι έχω κάνει
Βέβαια αποφεύγοντας μερικές κακοτοπιές
Ή επωφελούμενος σε κάποιες περιστάσεις
από τη μετρημένη συνδρομή της τύχης.
;-)
sykaki: Έπεσες σε ποιητική βραδιά οπότε σε καλωσορίζω με το:
"Ο φραγμός"
Ακόμα και το τέλειο να φτάσω έλεγα,
με τη σειρά του θα γίνει ένας φραγμός
που θα `ναι αδύνατο να ξεπεράσω.
Με τέτοιες σκέψεις λιγάκι βολευόμουνα
μέσα στις άγονές μου μέρες.
tsalapeteinos : Αδελφέ μου για σένα έχω πολλά ποιήματα, εξόχως ταιριαστά, όχι μόνο του Πατρίκιου αλλά και άλλων ποιητών. Δεν θα σου αφιερώσω όμως τα αναμενόμενα αλλά ένα άλλο. ;-)
«Αυτοτέλεια του Σώματος»
Τρομερή και θαυμάσια
Αυτοτέλεια του σώματος.
Όσο βαθιά κι αν διεισδύσει
ποτέ με το άλλο σώμα δεν συγχέεται
ποτέ δεν γίνεται σάρκα μια.
Καλημέρα Τσαλαπετεινέ,
Ευχαριστώ πολύ για την φροντισμένη σου απάντηση, δυσανάλογη με το σχόλιό μου.
Ίσως η απάντηση που αναζητάς υπάρχει, κι αν όχι, υπάρχουν τουλάχιστον τα ουσιώδη προσανάμματα και οι υποθέσεις εργασίας που θα έτρεφαν τη συζήτηση αυτή.
Υπάρχει ακόμη και η αναγκαία προοπτική και το στοιχειώδες βάθος χρόνου. Έχουμε σχεδόν ένα βάθος γενιάς, ίσως και παραπάνω. Όσο κι αν η περιοδολόγηση της ιστορίας, μικρής και κυρίως μεγάλης, είναι σίγουρα συμβατική και ανατρέψιμη κάθε φορά που κάτι μεγάλο έρχεται να συρρικνώσει, να παραμορφώσει ή να σχετικοποιήσει τα άλλα.
Για τους στίχους που μου δώρισες :
«Κάποτε, όχι πολύ πίσω, οι άνθρωποι, στα περισσότερα μέρη του κόσμου, και χοντρικά ανεξαρτήτως γενιάς, προσέβλεπαν στο μέλλον, σ’αυτό που έλεγαν ‘ένα καλύτερο αύριο’. Αυτό, έχει ανατραπεί σήμερα, ακόμη και στους εφήβους, πόσο μάλλον στις μεγαλύτερες ηλικίες, για τις οποίες συχνά ‘κάθε πέρσι και καλύτερα. Κι αυτό είναι για μένα το ‘θεμέλιο δράμα’. Αυτό που έχει συντελεστεί, με διαφορετικούς όρους εδώ και αλλού, κι ωστόσο μέσα από πολύ παρόμοιους δρόμους, είναι ότι κανένας πια δεν προσδοκά και δεν εύχεται να έρθει το αύριο. Κι αυτή η προσπάθεια ακινησίας που λές, έχει πια επισυμβεί ως καθήλωση.
Πολύτιμη ανάρτηση !
Καλή σου μέρα
ακριβέ μας Τσαλαπετεινέ [ποιος ξέρει με τι εξαγοράζεις χρόνο... θα σου χαρίστηκαν δυο ζωές, λοιπόν. άρα όχι ακριβός, μα μονάκριβος]
Πατρίκιου στίχοι κι από την πτερότητά μου, λοιπόν.
...............
οι πρώτοι για την Πετεινότητά σου:
"Στάσεις"
Από τη στάση μου
προς τη ζωή
βγαίνουν
τα ποιήματά μου.
Μόλις υπάρξουν
τα ποιήματά μου
μια στάση μου επιβάλλουν
αντίκρυ στη ζωή.
...........
οι υπόλοιποι για την καλή παρέα που συχνάζει στη φωλιά
"Largo"
[...]
Ανάμεσα στις βαθουλωμένες πλάκες
ένα ρυάκι μπουγαδόνερα.
Δεν έχει πια παρόδους να στρίψεις, να γλυτώσεις
παντού σκοτάδι καραδοκεί να βυθιστείς.
Έτσι μοιράστηκε κι η τελευταία προκήρυξη.
Μπλεγμένα κορμιά είμαστε
κι όλοι κρατάμε ένα μαχαίρι την οργή μας [...]
.................
άντε να με κεράσω και μένα κάτι που με στοίχειωσε απ' όταν το διάβασα
"Τέλος μιας ηλικίας"
Καθώς διάσχιζε τον κεντρικό διάδρομο με τους καθρέφτες
-στο τέρμα, λέγαν, είταν το γραφείο του διευθυντή-
βρέθηκε μονομιάς στα πρόθυρα των γερατειών.
'Ορμησε τότε προς την έξοδο κινδύνου, βγήκε
στο πιο ψηλό διάζωμα κι άρχισε να φωνάζει:
"Διώχτε από μπρος μου το πνιγμένο πρόσωπό του,
με κυνηγάει σα μέδουσα, οι σάπιες τρύπες του κολλάν απάνω μου,
βυζαίνουν τα δίκαια όνειρά μου.
Δεν είναι αυτή η μοίρα μου. Γλυτώστε με. Δεν είναι".
'Οταν τον πρόλαβαν, είχε περίπου ηρεμήσει.
'Ηπιε λίγο νερό, μιαν ασπιρίνη,
του τίναξαν τους ασβέστες απ' τα ρούχα, τις στάχτες από τα μαλλιά...
Λίγον καιρόν αργότερα
σβήσαν κ' οι τελευταίες ανυπόταχτες χειρονομίες.
Είπανε μερικοί πως συμβιβάστηκε,
άλλοι μιλήσαν για λύσεις πανικού,
δυο-τρεις επέμεναν πως αναγνώρισε επί τέλους τις ευθύνες του.
Κανείς δεν έμαθε.
'Ηρθε η ζωή όπως συνήθως έρχεται και τα σκέπασε όλα.
..........
σου έπιασα πολύ χώρο
συμπάθα με, αφέντη μου...
οκ!
ετσι κι αλλιως τη λεξη ε γ ω
την εχω απενεχοποιησει απο την ωρα που γεννηθηκα μαλλον
οποτε εμενα αυτο ειναι το αγαπημενο μου και συγγνωμη για την επαναληψη:
«Το πρόβλημα με τις αντωνυμίες»
Λέμε εμείς κι εννοούμε εγώ
Λέμε εσύ κι εννοούμε εγώ
Λέμε αυτός κι εννοούμε πάλι εγώ.
Στην ουσία μόνο με το εγώ
Μπορούμε να εννοήσουμε κάποιον άλλο
κατα τα αλλα δεν ξερετε αγαπητε ποσο προτιμω την ποιηση απο τις λυσαλεες και επαναλαμβανομενες αντιδρασεις
-κραυγες
-υστεριες΄
-συνοχες και αλληλουχιες
κι ολα αυτα που εκτονωνουμε σε μια εβδομαδα και μετα
αλλαζουμε πλευρο..
-πολυ καλα κανατε!
(μια αναφορα ακομα στο ποιημα : ειναι οτι πιο ευστοχο
-τιποτα δεν υπαρχει και δεν ευσταθει αν δεν το στηριξει το πλουσιου του καθενος ε γ ω!)
Με τούτα και με κείνα έχω κολλήσει στη σελίδα σου και διαβάζω ποιήματα.. αν δεν αλλάξεις θέμα εδώ θα μείνω να τη στοιχειώσω..:)
Μόλις πριν από λίγο ανακάλυψα το ιστολόγιό σου, Τσαλαπετεινέ...
Η γωνιά αυτή του διαδικτύου είναι μια όαση. Σε συγχαίρω κι εύχομαι μακροημέρευση...
Ως προς το ποίημα: ας μην υποτιμά κανείς τη δύναμη της αηδίας... είναι κι αυτή μια αρχή. Εύχομαι να μετουσιωθεί σε κάποια νέα πολιτική πρόταση, σ' ένα δυναμικό κίνημα πολιτών που πιστεύουν πως τα πράγματα αλλάζουν, ώστε να μπορούμε να κάνουμε κάτι για την ταλαίπωρη χώρα. Μόνο που, στο προηγούμενο post σου "Ο βασικός ένοχος" (το οποίο προσυπογράφω), δείχνεις το λόγο για τον οποίο αυτό που λέω πιο πάνω θα παραμείνει όνειρο θερινής νυκτός...
Ευχαριστώ και πάλι.
Τσαλαπετεινέ, φοβάμαι ότι εμείς έχουμε χάσει (ή ξεχάσει) και τη γεύση ακόμα της αηδίας.
Κατά τα άλλα, δεν σταματάς να με εκπλήσσεις: και τον diego pujol ξέρεις?
Hypericum Perforatum: Καλή σου μέρα μια που κοντεύει πέντε. Η έγινε πολύτιμη με αφορμή το ποίημα του Πατρίκιου και με τη συμμετοχή όλων μας- κυρίως τη δικιά σου. Γι αυτό και θα λάβεις ένα ακόμα- και ως δώρο και ως απάντηση.
Ο Θόλος
Μα οι θρήνοι αυτοί τι βγάζουν, οι φωνές;
Άνοιξε στα δυο ο μπετονένιος όλος τα` ουρανού
Κι εμείς σαν πρόβατα βελάζουμε.
sikofagos : Έλεγα χθες: «Μπα δε θα περάσει, να του στείλω πεσκέσι το δικό του με τον αδελφό μου ή να το κρατήσω για άλλη στιγμή;» Πέρασες τελικά με πλούσια συνεισφορά και σε ευχαριστώ γι αυτό οπότε θα το παραλάβεις ο ίδιος.
Ο Αύγουστος
Κάθομαι έναν Αύγουστο ολόκληρο
κλεισμένος κι ολομόναχος να γράψω.
Να γράψω τι; Ποιήματα
ήδη αρχινισμένα, μισοφτιαγμένα
να τα τελειώσω πια
ποιήματα μ` αισθήσεις
άλλων παλιότερων Αυγούστων.
Του σημερινού Αυγούστου τις αισθήσεις
ίσως κάποιον Αύγουστο μελλοντικό
τελειωτικά ν` αποτυπώσω στο χαρτί.
Talisker : Αυτές τις μέρες έγινε καταφύγιο η ποίηση για μερικούς από μας που δεν αντέχουμε κραυγές και υστερίες. Αν και διάλεξες μόνη σου θα ήθελα να σου χαρίσω και σένα ένα από τις Αντιδικίες.
Η Πρόβλεψη
Όλα έγιναν ακριβώς όπως τα πρόβλεψα.
Συναντηθήκαμε σαν ξένοι.
Ίσως να γίναν όλα έτσι
Επειδή τα πρόβλεψα.
Margo: Τότε πρέπει να σου χαρίσω ένα ακόμα!
Πολυθρόνες
Απλωθήκαμε σαν πολυθρόνες καφενείων.
Κανείς δεν έρχεται να κάτσει.
buster : Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, για την ευχή της μακροημέρευσης -που ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ- και σε καλωσορίζω!
Η αηδία είναι όπως το λες μια αρχή. Πρέπει να έρθουν όμως και τα επόμενα βήματα. που σίγουρα θα έρθουν- πάντα έτσι γίνεται στην ιστορία- αρκεί να μην αργήσουν πολύ.
Το Ανέφικτο της Μοναξιάς
Αλλοίμονο ο ποιητής δεν είναι ποτέ μονάχος
Πάντα θα κατοικείται από τον ίδιο
apos : Ο pujol ήταν δόλωμα για να περάσεις! Μιλάω σοβαρά. Είχα έτοιμο και το ποίημα σου από χθες. ;-)
Το Δέσιμο
Έλεγα πάντα πως έπρεπε να μπω
Στη θέση του άλλου για να τον καταλάβω.
Έτσι με παγίδεψαν οι άλλοι, μ` έδεσαν
Με κάναν ό τι θέλαν
Κι εγώ δεν ξέρω πώς κατόρθωσα
Να ξαναβγώ από τη θέση τους.
δεν ξέρω ποιήματα να αφήσω. ούτε όμορφα λόγια. μα κάθομαι εδώ να μαγευτώ. από τα λόγια τα δικά σας. και των άλλων. ένα χαμόγελο θα αφήσω. σε ένα μπλουζάκι. πολύχρωμο. γιατί είναι αυτή η αίσθηση των πραγμάτων πλέον. που μοιάζει να μην έχει καν γεύση.
καλησπέρα σου!
Πολλές φορές ούτε η πολιτική στάση οδηγεί στη δράση. Και μιλάω για την εγχώρια πολιτική στάση. Πολλές φορές οδηγεί στην αντίδραση χωρίς να υπάρχει δράση. Ίσως από έλλειψη γνώσεων. Ίσως από άγνοια, ίσως από συνήθεια. Δεν ξέρω
b|a|s|n\i/a : Εισπράττω το χαμόγελό σου, αφήνω κατά μέρος την χωρίς γεύση αίσθηση των πραγμάτων και σου ανταποδίδω :
Η Πρόκληση
Να δω το φοβερό, έλεγα
να συγκρατήσω ως το τέλος
την εικόνα του όποια κι αν είναι.
Από μέσα μου πρόσεχα μην κάνω τίποτα
και το προκαλέσω
island : Κρίμα που άργησες να περάσεις! Το σχόλιο σου θα πυροδοτούσε σίγουρα μεγάλη συζήτηση. Σου φύλαξα κάτι από τη Μακρόνησο…
Το Άσπρο και το Μαύρο
Κοίταζα στη Μακρόνησο συχνά
τις μάχες γλάρων και κοράκων
για κανένα ξεροκόμματο
για τίποτ` αποφάγια.
Βέβαια ήμουνα με τη μεριά
των άσπρων γλάρων
χαιρόμουνα που νικούσαν πάντα
τα κατάμαυρα κοράκια.
Πολύ αργότερα έμαθα πως οι γλάροι
είναι πουλιά εξίσου αδηφάγα
ενώ τουλάχιστον οι κόρακες
σε κάτι χρησιμεύουν
τρώγοντας ψοφίμια.
Δημοσίευση σχολίου