Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

New York, New York




-Κορίτσια η Ευρώπη, τέρμα!
Την κοίταξαν έκπληκτες αλλά εκείνη συνέχισε απτόητη, μασουλώντας το κουλουράκι της που μόλις είχε βουτήξει στον καφέ: «Φέτος θα πάμε στη Νέα Υόρκη! Την Ευρώπη πλέον την έχουμε εξαντλήσει».

Ήταν συμμαθήτριες και αχώριστες φίλες από το δημοτικό. «Εβδομήντα συναπτά έτη» συνήθισαν να λένε σε όποιον τις ρωτούσε, στρογγυλεύοντας το νούμερο- παραδόξως προς τα πάνω. Παντρεύτηκαν και οι τρεις σε διάστημα ενός χρόνου, λίγο μετά την αποφοίτησή τους από το σχολείο. Όπως οι γονείς τους, έτσι και οι σύζυγοι ήταν γνωστοί αλλά εξ αιτίας τους έγιναν στενοί φίλοι. Γεννοβόλησαν παράλληλα, μεγάλωσαν, σπούδασαν και πάντρεψαν τα παιδιά τους-δυστυχώς όχι μεταξύ τους όπως διακαώς επιθυμούσαν ώστε να αποκαλούν η μια την άλλη «συμπεθέρα». Ταυτόχρονα έγιναν και γιαγιάδες οπότε πηγαίνανε μετά τα παιδιά και τα εγγόνια τους βόλτες στον Εθνικό Κήπο. Οι αναλογίες στη ζωή τους συνεχίστηκαν με τους θανάτους των συζύγων τους που άφησαν το μάταιο τούτο κόσμο με διαφορά λίγων μηνών ο ένας από τον άλλο. Έτσι οι συμμαθήτριες βρέθηκαν μαυροφορεμένες χήρες να παρηγορεί η μια την άλλη. Όταν περάσανε από τα μαύρα στα γκρίζα και τα σκούρα μπλε με πιτσιλωτό ανθάκι, άρχισαν συστηματικά τα ταξίδια στην Ευρώπη. Στην αρχή ένα το χρόνο, αλλά σύντομα μια που δεν είχαν υποχρεώσεις - τα εγγόνια είχαν στο μεταξύ μεγαλώσει -τα ταξίδια έγιναν δύο. Ένα την άνοιξη και ένα το φθινόπωρο. Έτσι έχοντας εξαντλήσει όλους τους ευρωπαϊκούς προορισμούς, η ιδέα της Νέας Υόρκης βρήκε αμέσως πρόσφορο έδαφος.



Τα παιδιά τους- που όπως όλα τα παιδιά, από μια χρονική στιγμή και μετά είχαν αρχίσει να παίζουν το ρόλο του γονιού για τους ίδιους τους γονείς τους- μόλις πληροφορήθηκαν τις προθέσεις τους αντέδρασαν έντονα. Από καιρό είχαν αρχίσει να σκέφτονται ότι τα ταξίδια έπρεπε να σταματήσουν, γιατί ναι μεν τα ‘κορίτσια’ ήταν υγιέστατα, πλησίαζαν όμως πλέον τα ογδόντα. Έτσι η προοπτική της υπερατλαντικής εξόρμησης τους έκανε να επιστρατεύσουν κάθε μέσον για να τις μεταπείσουν. Μάταια όμως γιατί εκείνες είχαν ξεσηκωθεί για τα καλά. Έτσι με μισή καρδιά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν διατυπώνοντας όμως αυστηρότατους όρους και συστάσεις, όπως να επιστρέφουν στο ξενοδοχείο το αργότερο στις έξι το απόγευμα, να μην φοράνε καθόλου κοσμήματα στις εξόδους τους, να μην κουβαλάνε πολλά μετρητά μαζί τους και να μην τολμήσουν επ` ουδενί να χρησιμοποιήσουν τον υπόγειο. «Κι αν σας επιτεθεί κανένας, να του δώσετε αμέσως ότι χρήματα έχετε πάνω σας για να γλυτώσετε τη ζωής σας!» ήταν η τελευταία κουβέντα- ύστατη, γι αυτό και ακραία προσπάθεια να ματαιώσουν το ταξίδι- που ακούσανε από τα παιδιά τους στο αεροδρόμιο την ημέρα της αναχώρησης.

Το Μεγάλο Μήλο τις εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή που το αντίκρισαν καθώς πλησίαζαν στο Manhattan από το JFK. Ήταν σούρουπο, μόλις είχαν αρχίσει να ανάβουν τα φώτα της πόλης ενώ ο ουρανός ήταν ακόμα φωτεινός. Παρ` όλη την ταλαιπωρία του πολύωρου ταξιδιού η εικόνα των πανύψηλων κτιρίων, τις ξεσήκωσε και τους θύμισε όλες τις σκηνές από τις ασπρόμαυρες κι έγχρωμες ταινίες που είχαν δει και στις οποίες η πόλη πρωταγωνιστούσε με τον τρόπο της. Καμία σκηνή όμως δεν μπορούσε να συναγωνιστεί την πραγματικότητα που είχαν εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια τους. Διασχίζοντας τη γέφυρα του Brooklyn ξεχνώντας το αυχενικό που τις ταλαιπωρούσε, κοιτάζανε ψηλά σα μικρά παιδιά από τα παράθυρα του ταξί και παρακαλούσαν να μην τελειώσει αυτή η διαδρομή, πάνω από τα νερά του East River.


Τις πρώτες μέρες ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες. Γρήγορα όμως ξεθάρρεψαν αφού διαπίστωσαν ότι η πόλη δεν ήταν δα και τόσο επικίνδυνη. Έτσι το αρχικό «έξι το απόγευμα επιστροφή στο ξενοδοχείο», έγινε οκτώ και όταν βρήκαν εισιτήρια για ένα μιούζικαλ που είχαν καημό να δούνε, μπήκαν στο δωμάτιό τους σαν Σταχτοπούτες, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Μετά από μια βδομάδα έχοντας ήδη επισκεφτεί το Metropolitan, το Guggenheim και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας έχοντας κάνει ατελείωτες βόλτες κι έχοντας ταΐσει όλες τις πάπιες στο Central Park, έχοντας δει όλη την πόλη από την κορυφή του Empire State Building αποφασίσανε την επόμενη να βγούνε και για ψώνια.

Σηκώθηκαν νωρίς, στολίστηκαν πήραν μαζί τους αρκετά μετρητά και μπήκανε στο ανσασέρ πολύ χαρούμενες. Πάτησαν το κουμπί για τον πρώτο όροφο- όπου ήταν η τραπεζαρία για να πάρουν το πρωινό τους- αλλά δευτερόλεπτα πριν κλείσει η πόρτα, ένα τεράστιο μαύρο χέρι εμφανίστηκε στο ύψος που ήταν το φωτοκύτταρο. Η πόρτα άνοιξε αμέσως διάπλατα και ένας πανύψηλος μαύρος μπήκε βιαστικός. Η εισβολή του τις τρόμαξε και τις έκανε να μαζευτούν σε μια γωνιά καλύπτοντας τον πίνακα με τα κουμπιά του ανσασέρ. Εκείνος βλέποντάς τις έτσι αλαφιασμένες, δε θέλησε να απλώσει το χέρι του για να πατήσει το κουμπί και με ένα χαμόγελο που άφησε να φανούν τα κάτασπρα δόντια του- απειλητικά παρά το χαμόγελο, είπε: «Ground floor, please!» περιμένοντας ότι μια από τις τρεις θα πατούσε το κουμπί του ισογείου. Εκείνες όμως λόγω πανικού που τις είχε ήδη καταλάβει αλλά ασφαλώς και λόγω ηλικίας παράκουσαν: «Down on the floor, please!» Μετά από μια στιγμή δισταγμού στη διάρκεια της οποίας θυμήθηκαν τις τελευταίες οδηγίες, πέσανε ταυτόχρονα στο δάπεδο. Χωρίς να τον κοιτάζουν άρχισαν να βγάζουν και να πετάνε προς το μέρος του πρώτα τα δολάρια που είχαν στις τσάντες τους και στη συνέχεια τα δαχτυλίδια που φορούσαν, τα κολιέ τους και τα σκουλαρίκια.





Μετά από μερικά δευτερόλεπτα που φυσικά τους φάνηκαν αιώνας ο ανελκυστήρας σταμάτησε, η πόρτα άνοιξε, ο μαύρος βγήκε βιαστικά όπως είχε μπει χωρίς όμως να πάρει απολύτως τίποτα. Η πόρτα ξανάκλεισε, ο θάλαμος άρχισε πάλι να κινείται κι αυτές μάζεψαν γρήγορα τα σκορπισμένα τους τιμαλφή, σηκώθηκαν με δυσκολία και τακτοποίησαν όπως – όπως τα ρούχα και τα μαλλιά τους. Τους πήρε πολλή ώρα να συνέλθουν από το σοκ αλλά κι από την ντροπή για το πάθημά τους. Αποφάσισαν μάλιστα να μη μιλήσουν γι αυτό ποτέ και σε κανένα*.

Πάντως το απόγευμα της ίδιας μέρας ενώ επέστρεφαν στο ξενοδοχείο εξουθενωμένες από ψώνια, συζητώντας και πάλι για το περιστατικό ξεκαρδίστηκαν στα γέλια στη σκέψη ότι βρέθηκαν ξαπλωμένες στο δάπεδο, αναμαλλιασμένες με σηκωμένα τα φουστάνια τους, να πετάνε δολάρια και κοσμήματα στον άγνωστο μαύρο που όπως τελικά αποδείχτηκε δεν είχε καμία απολύτως πρόθεση να τις ληστέψει.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο τους περίμενε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Δεν είχαν προλάβει να αφήσουν τις σακούλες με τα ψώνια, όταν είδαν στο τραπέζι του μικρού καθιστικού ένα εντυπωσιακό καλάθι με λουλούδια που έκαναν όλο το δωμάτιο να μοσχοβολάει. Αντάλλαξαν αμέσως βλέμματα γεμάτα απορία -με μια μικρή λάμψη όψιμης φιλαρέσκειας- για τον εμπνευστή αυτής της υπέροχη χειρονομίας.


Άνοιξαν τον φάκελο που υπήρχε πάνω στη κορδέλα και σε μια μικρή κάρτα διάβασαν:



Αγαπητές μου κυρίες

Ποτέ στη ζωή μου δεν γέλασα τόσο πολύ
όσο σήμερα το πρωί στο ανσασέρ!

Να είσαστε πάντα καλά!

Eddie Murphy






* Τελικά ένα από τα τρία ‘κορίτσια’ ένα χρόνο πριν πεθάνει εκμυστηρεύτηκε το μυστικό τους στον αγαπημένο της εγγονό και του έδειξε τη καρτούλα «του Eddie» που είχε φυλάξει. Εκείνος μου διηγήθηκε την ιστορία και τον ευχαριστώ.

Η φωτογραφία των γιαγιάδων από εδώ και του Eddie από εκεί.

Μουσική: Fickle Fay Creep, από τον συνθέτη Jelly-Roll Morton & His Red Hot Peppers, άλμπουμ Jelly Roll Morton - Vol. III

45 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

όντως τα ταξίδια καταστρέφουν τις προλήψεις. ;)
καλησπέρα σου! :)

Τσαλαπετεινός είπε...

b|a|s|n\i/a: Ακριβώς!!! Η μια ανάρτηση έφερε την άλλη. ;-)
Καλό απόγευμα!

μ είπε...

Και πάνω που πήγα να κριτικάρω τα παιδιά τους για ρατσιστική διάθεση...

Μήπως ήταν αυτή η έκθεση σου για τις προλήψεις;; :P

masquerade είπε...

Haha, that was hilarious!

cynical είπε...

γεια σου Τσαλαπετεινε.
δεν θα σταθω στις ρατσιστικες προληψεις των κοριτσιων, στο πολυ ωραιο αυτο κειμενο, αλλά στο πώς οι γυναικες ξαναζωντανευουν όταν γινουν χηρες!
Εχω πολλα παραδειγματα απο χηρες που μετα τη χηρεια σαρωσαν τον κοσμο με ταξιδια απο ανατολη σε δυση και απο βορρα σε νοτο. Ασε που άλλες φορεσαν πανταλονια και αλλες, οσες ακομα αντεχαν, πηραν και διπλωμα αυτοκινητου.

Hypericum Perforatum είπε...

όμορφη ξενάγηση
σε τόπους και ανθρώπους
απροσδόκητα πανηγυρική
με μια στάξη νοσταλγίας


κι εγώ που νόμιζα
πως τα μαύρα ξανοίγουν με 'πουά'..
ίσως πάλι
εκεί μέσα να κρύβεται παραλλαγή
σχετιζόμενη με την κοινωνική τάξη
μετά συγχωρήσεως.
(tsalapeteinos βοήθεια !! )

Ανώνυμος είπε...

Το σχόλιο της cynical με εκφράζει απόλυτα! Αυτό ακριβώς συμβαίνει συνήθως με τις γυναίκες που μένουν μόνες. Γιατί άραγε?????

Το κείμενο καταπληκτικό και οι γιαγιάδες απόλαυση!

Καλησπέρα Τσαλαπετεινέ!

ELvA είπε...

Τσαλαπετεινε μας

Πολυ μου αρεσε και η διηγηση σου, οπως και η ζωντανια των γιαγιαδων που...ευθυμησαν, ιδιαιτερα μετα το θανατο των συζυγων τους! ;)
Aυτο συμβαινει συχνα σε πολλες γυναικες της ηλικιας αυτης, οποτε ειναι ενα θεμα τελικα για το ποιόν των γαμων, που καποιες γυναικες εκαναν παλιοτερα, ή και ακομη μεχρι σημερα.....
Θιγεις βεβαια και αλλα θεματα, αλλα, εμενα αυτο των γυναικων, μου αρεσε περισσοτερο!

Καλο σου απογευμα ;)

Τσαλαπετεινός είπε...

Μάνος: Παρά την προσπάθεια που κατέβαλα μάλλον δεν κατάφερα να βγάλω εντελώς την υποψία της ρατσιστικής διάθεσης που σίγουρα δεν υπήρχε. Ίσως έπρεπε να διευκρινίσω ότι το ταξίδι αυτό έγινε πριν από 15 τουλάχιστον χρόνια και τότε η εγκληματικότητα στην ΝΥ ήταν αρκετά υψηλή. Οπότε η υπερβολή της υπόδειξης των παιδιών είχε να κάνει με την ανησυχία τους για τις 3 ηλικιωμένες που θα βρισκόταν εκεί μόνες.

Αν έδινα αυτό το ποστ σήμερα ως έκθεση, μάλλον θα έπαιρνα κάτω από τη βάση. ;-(


masquerade: Δεν ξέρεις πόσα χρόνια γελάω με αυτή την ιστορία. Όπως δε ξέρεις πόσο μου αρέσει η λέξη ιλαρός! Καλό απόγευμα…

Τσαλαπετεινός είπε...

cynical : Καλά κάνεις και δε στέκεσαι γιατί τα κορίτσια απλώς τρόμαξαν – τις τρόμαξαν τα παιδιά τους, μπούκαρε κι ο Eddie βιαστικός εκεί που είχαν χαλαρώσει και χαιρόταν την απόδρασή τους - και πας στις χήρες.

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό- επειδή τα λέει όλα- να αντιγράψω ένα απόσπασμα από τον Έρωτα στα χρόνια της χολέρας του Μάρκες:
« …συνειδητοποιούσαν σιγά σιγά πως ήταν ξανά κυρίες του εαυτού τους, αφού είχαν παραιτηθεί, όχι μόνο από το οικογενειακό τους όνομα αλλά κι από την ίδια τους την ταυτότητα κι όλα αυτά σε αντάλλαγμα της εξασφάλισης, που δεν ήταν παρά μια ακόμα από τις τόσες ψευδαισθήσεις της νιόπαντρης. Μόνο εκείνες γνώριζαν πόσο ζύγιζε ο άντρας που αγαπούσαν τρελά και που ίσως τις αγαπούσε, αλλά κι ο άντρας που ήταν υποχρεωμένες να νταντεύουν μέχρι την τελευταία τους ανάσα, δίνοντας του να θηλάσει, αλλάζοντας τις λερωμένες του πάνες, διασκεδάζοντάς τον με μητρικά κόλπα για να αλαφρώσουν τον τρόμο του όταν θα έβγαινε το πρωί έξω ν` αντιμετωπίσει καταπρόσωπο την πραγματικότητα. Κι ωστόσο όταν τον έβλεπαν να βγαίνει από το σπίτι, παρακινημένος από κείνες τις ίδιες για να κυριέψει τον κόσμο ολόκληρο, τότε αυτές έμεναν με το φόβο μήπως κι ο άντρας τους δε γυρίσει ποτέ ξανά πίσω. Αυτό ήταν η ζωή. Ο έρωτας, αν υπήρχε, ήταν άλλο πράγμα: άλλη ζωή.
Μέσα στην ανανεωτική ανία της μοναξιάς οι χήρες, αντίθετα ανακάλυπταν πως ο πιο έντιμος τρόπος να ζήσουν εναπόκειτο στο έλεος του σώματός τους. τρώγοντας μόνο όταν πεινούσαν, αγαπώντας χωρίς ψέματα, ξαπλώνοντας να κοιμηθούνε χωρίς να χρειάζεται να κάνουν τις κοιμισμένες για ν` αποφύγουν την απρέπεια του τυπικού έρωτα, έχοντας τελικά δικαίωμα σ` ένα ολόκληρο κρεβάτι, μόνο για κείνες όπου κανένας δε διεκδικούσε το μισό αέρα του δωματίου, τη μισή τους νύχτα, μέχρι που το σώμα χόρταινε να ονειρεύεται τα δικά του όνειρα και ξυπνούσε ολομόναχο….Ωστόσο εκείνος ήταν βέβαιος, πως μια απαρηγόρητη χήρα, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη γυναίκα, μπορούσε να φέρει μέσα της το σπόρο της ευτυχίας.» σελ 279

Τσαλαπετεινός είπε...

Hypericum Perforatum : Τη μια στάξη νοσταλγίας νομίζω ότι την προκαλεί ο Morton με τη μουσική του. Τα μαύρα καλά το λες, με πουά ξανοίγουν, έλα όμως που μου είχε κολλήσει ένα συγκεκριμένο κομμάτι ύφασμα και η λέξη ‘μπιρμπιλόνια’ που χρησιμοποίησε γλωσσοπλάστης συνάδελφος τον Ιούνιο; Αυτά τα δύο μπερδεύτηκαν και… προέκυψε το πιτσιλωτό ανθάκι. (Μην ξεχνάς είχα και τα μαγειρέματα χθες…) Οπότε δεν κρύβεται καμία παραλλαγή σχετιζόμενη με κοινωνική τάξη αλλά η παραλογή στο μυαλό μου.



margo : Αν σε εκφράζει απόλυτα θα σε παραπέμψω κι εσένα στο απόσπασμα από το Μάρκες που έχει πιάσει τις πιο λεπτές αποχρώσεις των σχέσεων και την εξέλιξη των καταστάσεων, τις αλλαγές των ανθρώπων και των συναισθημάτων, σε αυτές τις δύο σελίδες. Δεν το έχω βάλει όλο γιατί θα ήταν πολύ μεγάλο. (έχω ‘κόψει’ το πρώτο στάδιο της οδύνης)
Παρόλο που δεν δίνει άμεση απάντηση σε βοηθάει να οδηγηθείς σε αυτή.

Τσαλαπετεινός είπε...

Elva: Elva μου, είχα gust star ολόκληρο ηθοποιό του Hollywood σήμερα που πόζαρε ειδικά γι αυτή την ανάρτηση έχοντας ακριβώς το ύφος που είχε εκείνη τη στιγμή που τα κορίτσια του πετούσαν τα βραχιόλια τους και εσύ μου λες για τις γιαγιάδες;
Για να σοβαρευτούμε- μάλλον για να σοβαρευτώ εγώ- ενδεχομένως αυτή η στάση που παρατηρείται στις γυναίκες αυτής της γενιάς να οφείλεται στην καταπίεση που δέχτηκαν συνολικά στη διάρκεια της ζωής τους. Όχι απαραίτητα από το σύζυγο αλλά από το γενικότερο περιβάλλον, ίσως κι από τον ίδιο τους τον εαυτό που τους επέβαλε τα εξωτερικά ‘πρέπει’.
Νομίζω ότι το ενδιαφέρον ερώτημα είναι πως θα αντιδράσει η επόμενη κι η μεθεπόμενη γενιά που αντικειμενικά δέχεται λιγότερες καταπιέσεις ή για να είμαστε πιο ακριβείς, άλλου τύπου καταπιέσεις.
Τέλος να προσθέσω ότι δεν έχω υπ` όψη μου καμία έρευνα που να μας δίνει έστω μια ένδειξη για το ποσοστό αυτών των γυναικών σε σχέση με το σύνολο. Θέλω να πω ότι τα παραδείγματα που έχουμε όλοι στο μυαλό μας μπορεί να μας δίνουν αν και λίγα, λόγω του ιδιαίτερου και ασυνήθιστου, την λαθεμένη αίσθηση ότι η πλειονότητα των γυναικών μετατρέπονται σε εύθυμες χήρες.
Ούτε καλησπέρα δε σου είπα...

Hypericum Perforatum είπε...

του νου η ballade..

ναι,
είχες τα μαγειρέματα
σας έχασα..

μόνο που στον Μάρκες
υπάρχει αυτή η αφοσίωση
αναπόδραστη ίσως
μα
σαν μικρό αναγκαστικό αντιστάθμισμα
στον πόλεμο των φύλων

antinetrino είπε...

Τσαλαπετεινέ μου είσαι άπαιχτος (αναφέρομαι και στην ανάρτηση και στις απαντήσεις που δίνεις στα σχόλια).

Η ιστορία ήταν εξαιρετική.

Μπράβο.

:)

ELvA είπε...

Τοτε κατσε να πω εγω 'καλησπερα' (εις διπλουν!)Τσαλαπετεινε μας! ;)

Δε ξερω αν πολλες χηρες, στην Ελλαδα, γινονται τελικα..'ευθυμες',
λογω του καταπιεστικου εξωτερικου περιβαλλοντος και μονο. Εγω νομιζω οτι εξαρταται κατα πολυ και απο το σύζυγο, το αμεσο δλδ. περιβαλλον.
Το οτι δεν υπαρχουν ερευνες, που να μας δίνουν ένδειξεις για το ποσοστό αυτών των γυναικών που καταπιεστηκαν σε σχέση με το σύνολο, δε νομιζω οτι λεει και πολλα, αφου, οπως ξερουμε, η Ερευνα και μαλιστα για θεματα που εχουν να κανουν με δεκαετιες στο παρελθον,θεωρειται 'ψιλα γραμματα' στην Ελλαδα και επειδη δεν υπαρχει το καταλληλο υλικο να στηριξει μια σοβαρη μελετη. Στη Σουηδια ομως, οπως και αλλου, γινεται Ερευνα πανω στη ζωη των γυναικων, στο παρελθον, με υλικο που βασιζεται ειτε σε στατιστικα στοιχεια, ή και στη λογοτεχνια...
Στην Ελλαδα ομως, δεν νομιζω οτι ειχαμε τετοιες δυνατοτητες για στατιστικη, τοσα χρονια πριν...

Οσο για το πως θα αντιδράσει η επόμενη κι η μεθεπόμενη γενιά που δέχεται λιγότερες καταπιέσεις,δεν ξερω και δεν μπορω φυσικα να σου απαντησω. Ελπιζω ομως οτι δεν θα κανουν τα ιδια λαθη με τις γιαγιαδες τους και τις μητερες τους...Τουλαχιστον τοτε καποιες γυναικες αγωνιζοντουσαν για ισοτητα, δικαιωμα ψηφου, κατι που σημερα υπαρχει, αλλα, πολλα νεα κοριτσια δεν φαινεται να αναγνωριζουν την αξια καποιων κατακτησεων στο παρελθον...

Kαλο σου βραδυ απο μια φεμινιστρια με τη...παλια,καλη εννοια, ομως ;)

Freedom είπε...

Τσαλαπετεινέ μου
καθ'οδόν γιατί πάμε σε γιορτή, η ιστορία των γιαγιάδων μας έφτιαξε τη διάθεση! Είναι πολύ γλυκό και ταυτόχρονα πολύ αστείο το όλο συμβάν... μερικά εφιαλτικά δευτερόλεπτα που σου χαρίζουν στιγμές γέλιου για χρόνια... λατρεύω αυτά τα "κορίτσια" με πάθος για ζωή! Θα επανέλθω, γιατί εδώ στο αυτοκίνητο έχει πολλή ηχορρύπανση και ανάθεμα αν μπορώ να συγκεντρωθώ...
Φιλιά και καληνύχτες

Σελιτσάνος είπε...

Τυχερές ήταν!Φανταστείτε αντί του Έντι να πέφτανε πάνω στον Σπάικ Λη...

k είπε...

Πολύ ωραία ιστορία! χε χε! εγώ παρακαλάω να φτάσω στην ηλικία τους μόνο για τα πάρτυ και τα ταξίδια με το καπη! αν πετύχω και σένα τότε... η καλύτερή μου!

Νομίζω πάντως πως οι επόμενες γενιές γυναικών ξεκινάνε νωρίτερα. εκεί λίγο μετά τη σύνταξη με ή άνευ συζύγου!

καλησπέρα!

Ανώνυμος είπε...

Τα κορίτσια, έχουν χρόνο δικό τους.
Ξανοίγουν το ρούχο και ζουν την δική τους ζωή.
Εκτός αν τους μπαστακωθούν εγγόνια, μηδενίσουν το κοντέρ και άντε πάλι απ' την αρχή.
Ασε τη χήρα ελεύθερη να δει μια άσπρη μέρα!
Τσαλαπετεινέ έγραψες.....

cynical είπε...

Eυχαριστω για το κειμενο!

vague είπε...

χα χα χα
Εκπληκτικό! Ενθουσιάστηκα!

Κι εγώ τέτοια γιαγιά θα γίνω. Χήρα ή όχι, καθόλου δεν με νοιάζει.

Ανώνυμος είπε...

Είναι ξεκάθαρο, το ζείς, το απολαμβάνεις απο το πρώτο γράμμα της πρώτης λέξης εως την τελευταία τελεία. Γι αυτό μας έχεις γίνει απαραίτητος μαζί με το ιστολόγιο σου όπου περνούμε σαν τοξικομανείς για να πάρουμε τη δόση μας. Όσο σχηματίζω στη σκέψη μου την εικόνα του ηθοποιού και των τριών γυναικών τόσο ξεκαρδίζομαι στο γέλιο. Ευχαρισούμε!

Ανώνυμος είπε...

χαχαχαχα
Να ΄σαι καλά...
Κι εσύ και κάτι τέτοιες "γριές"

συκοφάγος είπε...

"Ματια μου, ψυχή μου, να γενείς καλή, να παντρευτείς, και να βγαίνουμε και να μπαίνουμε, και να βλέπουμε τον κόσμο [...]"

Δ.Σολωμός, Η Γυναίκα της Ζάκυθος

Πετεινότατε μου, αιρετικό το κείμενο του Ποιητή, επίτρεψέ μου αιρετικά [κι αμαρτωλά] και γω να το διαβάσω. Θα μπορούσε έτσι να μιλά η μια φιλενάδα στην άλλη [και τα ίδια να πει κατοπινά και στην τριτη], σε μια στιγμή νεότητας, για τις ερχόμενες πολλές στιγμές όπου μηδέ γάμος, μηδέ τεκνογονία, μηδέ μνήμες της πάλαι ποτέ συντροφικής κλίνης μπαίνουν ανάμεσο τους.

Όραμα είναι η "Γυναίκα της Ζακυθος", καθώς ξέρεις, μικρή κατά τούτο η αμαρτία μου.

..........

Το ότι γέλασα [και καμάρωσα] το κατέχεις.

Τσαλαπετεινός είπε...

Hypericum Perforatum :
Οι γιορτές
ατέλειωτη σειρά
μόνο που καμιά
δεν είναι ίδια
με την άλλη.

Η αφοσίωση ακόμα και στον κόσμο του Μάρκες δεν είναι διαρκής. Είναι πολύ συχνά παρούσα τόσο που μας κάνει να την βλέπουμε σαν το υφάδι που επιθυμούμε.

Πριν και μετά τον πόλεμο των φύλων
Η επέλαση των φύλλων.



antinetrino : Η ιστορία η ίδια είναι άπαιχτη. Όπως πολλές καθημερινές ιστορίες που ζούμε αλλά συνήθως προσπερνάμε γιατί ούτε χρόνο έχουμε να σταθούμε όπως τους αξίζει, ούτε διάθεση. Πάντως είχα εξασκηθεί αρκετά στην προφορική αφήγηση αυτής της ιστορίας- που μου φτιάχνει το κέφι όποτε τη σκέφτομαι.

Τσαλαπετεινός είπε...

Elva : Καλησπέρα, καλησπέρα κι εγώ όπως βλέπεις εις διπλούν. Θυμήθηκα ότι υπάρχει μια μελέτη- η θέση της γυναίκας σε μια συγκεκριμένη κοινότητα- και ψάχνω μάταια από χθες να βρω το βιβλίο που είχα διαβάσει πριν από χρόνια και δε θυμάμαι ούτε τίτλο ούτε συγγραφέα. ( μόλις εμφανιστεί- αποκλείεται να χάθηκε θα σου πέμψω στοιχεία)
Η επόμενη και μεθεπόμενη γενιά φαντάζομαι ότι δε θα κάνει τα ίδια λάθη που κάνανε οι μητέρες και οι γιαγιάδες τους, αλλά τα ολοκαίνουρια δικά τους λάθη. ;-)


Freedom : Νομίζω ότι είναι το πρώτο σχόλιο που έρχεται από το δρόμο και μάλιστα μέσα από την κίνηση. Από ότι κατάλαβα έχεις διαδώσει την ιστορία των γιαγιάδων ‘μου’.
Πώς ήταν η γιορτή; Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα ή Σοφία ήταν τελικά η εορτάζουσα;


Σελιτσάνος : Τυχερές θα ήταν αν έμπαινε ο Cary Grant, ο Errol Flynn, η ο Gary Cooper στην ασπρόμαυρη εκδοχή τους που θα τους ήταν και η πιο οικεία.

Τσαλαπετεινός είπε...

kayadesigner : Θέλω να σε προειδοποιήσω ότι εκτός από τα πάρτι και τις εκδρομές στα ΚΑΠΗ φουντώνουν και μεγάλοι έρωτες όπως έχω πληροφορηθεί από έγκυρες πηγές- βλέπε φανατικούς θαμώνες.
Ωστόσο μην αφήνεις τις γιορτές και τα ταξίδια τώρα με την προοπτική του ‘μετά’. Ούτε τις βόλτες με το ποδήλατο ;-)


dio.me.gyro : Έχει πάει οκτώ, βλέπω την εικόνα σου δύο με γύρο και μου είναι αδύνατον να συγκεντρωθώ ώστε να βγει μια σοβαρή επί του θέματος απάντηση. Με τζατζίκι ε;

cynical : Αν σου πω ότι χάρηκα την πληκτρολόγησή του θα το πιστέψεις;

Συνοδοιπορος : Ελπίζω να γέλασες όσο και όταν διάβασες τα σχόλια και τις απαντήσεις μιας πανηγυρικής ανάρτησης με ετικέτα ‘μπάσκετ’. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Άνεργοι Δημοσιογράφοι :
Η κορύφωση της απόλαυσης στην περίπτωση αυτής της ανάρτησης ήρθε τη στιγμή που πρωτοείδα την εικόνα του Eddie! Θα μπορούσε να την είχε βγάλει μια από τις τρεις γιαγιάδες έτσι όπως ήταν πεσμένη στο πάτωμα, αν ήταν λίγο…παπαράτσι.



ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ : Αχ! Αν τυχόν περάσει ο καημένος ο Eddie από δω, πολύ θα στεναχωρηθεί που για αυτόν δε γράφτηκε ούτε μια καλή κουβέντα. ;-)



sikofagos :
Πουλί είσαι αφέντη και πετάς στου Σολωμού το λόγο...

Μου λες όμως γιατί εγώ στέκομαι από τη Γυναίκα της Ζάκυνθος επίμονα και αποκλειστικά στον Άγιο Λύπιο και η σκέψη μου από κει ρούπι δεν το κουνάει;


Κατέχω το που γέλασες, το καμάρωμα αγνοούσα.

vague είπε...

Η σύγκρισή σου με κάνει να γελάω ακόμα περισσότερο, γιατί συμπτωματικά ήμασταν τρία και τα κορίτσια που σου σχολίασαν τότε και στα οποία απάντησες με κατανόηση, ως άλλος Έντι Μέρφι.

Ελένη Μ. είπε...

Τσαλαπετεινός
Μ άρεσε η ιστορία σου , ο τρόπος που την είπες και το θέμα που περισσότερο απασχόλησε το κοινό σου . Είμαστε σε ένα μεταίχμιο εξελικτικά ….εννοώ : οι γυναίκες χειραφετήθηκα αλλά οι άντρες δεν έχουν κάμει ακόμα το επόμενο βήμα ….οπότε η συμπόρευση γίνεται συχνά τραγωδία είτε με καβγάδες είτε με υποκριτική υποταγή της γυναίκας ….και το ένα δηλαδή και το άλλο χάλια …

Ωστόσο ο Εμπειρίκος λέει :
ΜΙΑ ΦΡΟΝΙΜΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΞΙΖΕΙ ΤΡΙΑ ΠΟΥΛΙΑ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΛΩΣ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΞΙΖΕΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΔΟΡΚΑΔΩΝ .
Χα χα βέβαια κι αυτός έπρεπε να γίνει ποιητής για να το προσέξει …

Καλό σου βράδυ
Ελένη Μ

k είπε...

ΙΙΙΙΙΙΙηηηηηηηηοιοιοιοιυυυυυυυυυυυυ! Κουτσομπόλη!
Δε με αφήνουν να τ'αφήσω! χε! Ραντεβού στα ογδόντα μας στο γνωστό μέρος και ότι ήθελε προκύψει!
χμμ... στα δικά σου ή στα δικά μου ογδόντα;

Yannis Tsal είπε...

Χαριτωμένη η ιστοριούλα Hermanito, αν και ο Εντυ Μέρφυ δεν θα λεγα πως μοιάζει με θηριώδη και τρομαχτικό μαύρο! Ο... Σχορτσανίτης θα έπειθε καλυτερα σε αυτό το ρόλο!

Ενδιαφέρουσα πόλη η Νουέβα Γιόρκ, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω πως έχει στιγματιστεί ως μητρόπολη και Μέκκα του καπιταλισμού... Παρόλο που το "Νέα" παραπέμπει σε προσφυγική πόλη (βλ. Νέα Σμύρνη, Νέα Ιωνία, Νέα Φιλαδέλφια κλπ), που γι' αυτό το λόγο αξίζει τη συμπάθειά μας.

Όσο για τις συμπαθείς γιαγιάδες, δεν πειράζει που είναι λίγο συντηρητικές, έτσι κι αλλιώς εμείς ποντάρουμε εκλογικά σε ηλικίες κάτω των 45.

ΥΓ: Σε ευχαριστούμε που συχνά επωμίζεσαι το ρόλο εθελοντή οικοδεσπότη και στο δικό μας μαγαζί. Βλέπεις ο συκοφάγος έχει εγκλωβιστεί στο περίπτερο να πουλάει την πραμάτεια του και παράλληλα να μοιράζει σταυρωμένα ψηφοδέλτια, εγώ συμμετέχω σε μυστικοσυμβούλια και κονκλάβια αλλάζοντας το χάρτη του κόσμου, όσο για το φλώρο... πάει για γαμπρος :)

Ανώνυμος είπε...

Σα να μου θυμίζει κάτι η ιστορία σου, Τσαλαπετεινέ μου. Ηλικιωμένες χήρες που ταξιδεύουν προκαλούν τέτοιες αστείες ιστορίες και μόνο γιατί δεν μπορούν να επικοινωνήσουν σε άλλη γλώσσα.Εσύ, βέβαια, με μια καταπληκτική τεχνική προκαλείς το γέλιο με αιτία την προκατάληψη και το φόβο των ηλικιωμένων.Άσε πάλι κι αυτές οι φωτογραφίες σου!

Meli

Ανώνυμος είπε...

Ο/Η ippoliti_ippoliti είπε...
Τι όμορφη ιστορία. Πόσο μου άρεσε, πόσο μου άρεσαν και τα σχόλια κι οι απαντήσεις σου. Το απόσπασμα προς τις Cynical και Margo.΄(όπως φαντάζομαι σε όλους, δεν αποτελώ εξαίρεση)
Eπειδή πολλά αναδύονται, θα σταθώ κι εγώ σε μερικά μόνο.
Το χιούμορ σώζει. Κι ο αυτοσαρκασμός επίσης. Οσο για τις γυναίκες της τρίτης ηλικίας; Πολλές είναι οι φορές που σκέφτηκα γιατί να μην μπορούν οι άνθρωποι να "ταξιδεύουν" εκεί που η ψυχή τους ποθεί; μόνοι τους και μαζί με τον άλλο/η. γνωρίζω μία κυρία στα 70 που το μόνο που επιθυμεί είνάι στις διακοπές της να βρίσκεται στη φύση. Δεν της το επιτρέπει ο "ανασφαλής"σύζυγος. Μα γιατί καλέ μου τον ρωτώ; γιατί; γιατί τόσο καταπίεση; γιατί η εκπλήρωση του "δικού της μικρού ή μεγάλου ονείρου" να συνεπάγεται τη δική σου "απόδειξη" ή μη αγάπης;
Χαίρομαι τόσο όταν βλέπω γυναίκες καιζευγάρια αυτής της ηλικίας να χαίρονται τη ζωή.
Κι εκεί αναρωτιέμαι γι αυτές και γι αυτούς που δεν μπορούν, είτε γιατί βάζουν οι ίδιοι φραγμούς είτε γιατί δεν τους το επιτρέπουν οι συνθήκες.
Καλή σου ημέρα και καλό πέταγμα και σήμερα
ΥΓ.Αφησα ένα σχόλιο στην προηγούμενή σου ανάρτηση.
19 Σεπτέμβριος 2009 11:11 πμ





Αυτό το σχόλιο που κατά λάθος έφτασε στην προηγούμενη ανάρτηση- μεταφέρθηκε εδώ δια της μεθόδου copy – paste.

ippoliti_ippoliti είπε...

Ευχαριστώ και συγγνώμη. Δεν φταίει βέβαια "ο δαίμων" παρά μόνο η βιασύνη και ασχετοσύνη μου.

Τσαλαπετεινός είπε...

Συνοδοιπορος: Θυμήθηκα ότι ήσασταν τρία κορίτσια στη σειρά και τότε γι αυτό έκανα τη σύγκριση. Έντι ο τσαλαπετεινός λοιπόν κατά το Γούντι ο Τρυποκάρυδος.



Ελένη Μ. : Θα συμφωνήσω απόλυτα με την παρατήρησή σου ότι διανύουμε το μεταίχμιο αλλά θα προσθέσω ότι σε τέτοιες περιόδους οι γενικεύσεις δεν είναι ασφαλείς. Έτσι προσθέτω ερωτηματικά στα επιμέρους συμπεράσματά σου.

Οι ποιητές οφείλουν την ύπαρξή τους σε μεγάλο βαθμό στις γυναίκες και στην πρώτη ύλη που τους χαρίζουν από καταβολής κόσμου.


kayadesigner : Αυτό που εσύ ονομάζεις κουτσομπολιό εγώ το λέω έμμεση διαφήμιση της τελευταίας σου ανάρτησης.
Για το ραντεβού που επιμένεις πρέπει να δω πρώτα την ατζέντα μου. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos : Εξαιρετική η έμπνευσή σου για αναδιανομή αλλά σκοντάφτει στις απαιτήσεις της χρονικής στιγμής. Ο Σοφοκλής πρέπει να είναι απερίσπαστος τώρα, όπως και τα άλλα παιδιά μπας και γελάσει λίγο το χειλάκι μας με ένα χρυσό. Ένα κάρφωμα του Σ. από το προσωρινόν, μονοθεματικόν Ιστολόγιον του αγαπητού xasodiki http://xasodikisinthepaint.blogspot.com/

Θα υπερασπιστώ την τιμή της στιγματισμένης ΝΥ με επαναστατικό/ ερωτικό πάθος (επιλέγεις το ισχυρότερο από τα δύο) και παρατηρώντας ότι παρέλειψες την Νέα Μενεμένη από τη λίστα των προσφυγικών πόλεων, σε παραπέμπω στη Μαρίζα και σου το αφιερώνω: http://www.youtube.com/watch?v=X48UDC_6eT0

Y. Γ. Συναισθανόμενος την κρισιμότητα των περιστάσεων- κυρίως αυτών που άπτονται του χορού του Ησαία- και επιθυμώντας εμπράκτως να δείξω την αλληλλεγύη μου πήρα το θάρρος να αναλάβω εθελοντική δράση που όπως θα αντιλήφθηκες μου έδωσε μεγάλη χαρά.

Τσαλαπετεινός είπε...

Meli: Την έχω διηγηθεί τόσες φορές πριν τη γράψω που δεν αποκλείεται ''στόμα με στόμα να έφτασε και στα δικά σου αυτιά''. Επιμένω πάντως ότι η ίδια η ζωή με τις συμπτώσεις τις γεννά τις πιο όμορφες και τις πιο αστείες ιστορίες. Η συλλογή τους εξαιρετικό απάγκιο για τις δύσκολες μέρες.


ippoliti_ippoliti: «γιατί να μην μπορούν οι άνθρωποι να "ταξιδεύουν" εκεί που η ψυχή τους ποθεί;» Η πρώτη απάντηση που μου βγαίνει αυθόρμητα είναι γιατί δεν το ποθούν αρκετά ώστε να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες και τα όνειρά τους. Συμβαίνει πολύ συχνά να ‘κατηγορούμε’ τους άλλους, ότι δεν μας επέτρεψαν, ότι μας στέρησαν αυτά που επιθυμούσαμε. Στις περισσότερες όμως των περιπτώσεων- από αυτοκριτική και παρατήρηση το συμπέρασμα- δεν διεκδικήσαμε αρκετά και βολευτήκαμε με την απόδοση ευθυνών σε όλους πλην του εαυτού μας.

ippoliti_ippoliti: Ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα αλλά όπως είδες η λύση βρέθηκε και το σχόλιό σου διακομίστηκε με ασφάλεια στη θέση του.

Ελένη Μ. είπε...

Τσαλαπετεινός
Οι γενικεύσεις δεν είναι ασφαλείς θα συμφωνήσω ….
όμως τις χρησιμοποιούμε
για να αναφερθούμε
σε κάτι που έχει έκταση γνωρίζοντας πως υπάρχουν
και οι εξαιρέσεις ….
μήπως από τη μεριά των γυναικών δεν έχουμε σύγχυση
και καθηλώσεις ; …..
Όσο για τους ποιητές …
αν εννοείς πως έχουν όλοι μάνα
ο.κ συμβαίνει και στους άλλους ……αν εννοείς πως εμπνέονται
από τις γυναίκες
πάλι αυτό συμβαίνει
και στους άλλους …
το θέμα είναι
ποιες γυναίκες τιμούν
οι μεν , ποιες οι δε,
αλλά και γιατί ……
Θεώρησε ερέθισμα προβληματισμού
τη δευτερολογία μου ….
και όχι υποχρέωση απάντησης .

Talisker είπε...

Εγω παντως θελω να γερασω ετσι
-ετσι ακριβως
(βεβαια δεν θελω να χηρεψω νεα ειλικρινα)
αυτα μπορεις να τα κανεις εχοντας και τον συζυγο σε αλλη ηπειρο με τους δικους φιλους η τεσπα δεν χρειαζεται να χηρεψεις για να τα κανεις (φτου χτυπαμε ξυλο και ολα τα αλλα μικροαστικα)

θελω ομως ως τα βαθια γεραματα να εχω αυτη την ορεξη για ζωη κι οχι να περιμενω να βαλω τον ανηρ στο χωμα μπρρρ για να "ζησω τη ζωη που δεν εζησα"

ειδικα τωρα
που για λιγο και εκτακτα νοσηλευτηκα και ειδα ανθρωπους τοσο παραιτημενους και πολυ νεοτερους(στα εξηντα και στα εβδομηντα )...

-ετσι θελω να γερασω κι ας πεθανω χορτατη και γεματη γελιο και καλες παρεες εχοντας δικη μου ζωη και οχι παρασιτικη
-ζωντας μεσα απο τις ζωες των παιδιων μου ..οπως δυστυχως ακομα γινεται στην Ελλαδα.

πηγη αισιοδοξιας η αναρτηση Τσαλ!

k είπε...

να πω ότι δεν με μπέρδεψες... ψέματα θα πω!

Τσαλαπετεινός είπε...

Ελένη Μ. : Ναι έχει έκταση αλλά πόση; Αναφερόμαστε στην Ελλάδα κι αν ναι στα μεγάλα αστικά κέντρα ή στην επαρχία; Σε ποια ηλικιακή ομάδα; Επιμένω ότι για αυτό το θέμα βασιζόμενοι στην γενικότερη αίσθηση που έχουμε και προέρχεται από την ενημέρωση που έχουμε και από τον περίγυρό μας δε μπορούμε να διατυπώσουμε ασφαλή συμπεράσματα.

Αναφερόμουνα γενικά στην ιδέα της γυναίκας ως πηγή έμπνευση ανά τους αιώνες για τους καλλιτέχνες.

Πω! Πω ! ούτε καλησπέρα δεν είπα…

Talisker : Πηγή αισιοδοξίας και το σχόλιό σου! Άδραξε τη μέρα λοιπόν! Άδραξε και τις νύχτες! Σημαντική η παρατήρησή σου, ότι ακόμα εδώ οι γονείς ζουν μέσα από τις ζωές των παιδιών τους. Γίνεται σε μεγάλο βαθμό ακόμα κι όταν δεν είναι εμφανές όσο παλιότερα.


kayadesigner : Όχι! Μην πεις ψέματα! Μην πεις ψέματα!!!

apos είπε...

Τι πρέπει να πω τώρα εγώ; Τίποτα γιατί ξέρεις:

* την εκτίμηση στον Τσαλαπετεινό
* την αγάπη μου στο να ζεις. Να ζεις. Να ζεις

(και να ταξιδεύεις)

Τσαλαπετεινός είπε...

apos : vivimos para contrala. muchas gracias apos.

Freedom είπε...

Καλλιτέχνη μου
Καθυστέρησα λίγο να δω την ερώτηση. Λοιπόν, το κείμενό σου διαβάστηκε μέσα σε αυτοκίνητο με άλλα 3 άτομα από αυτά που περιφέρονται στο χώστεν ουντ ντελικατέσεν -και σε έχουν διαβάσει- και η περιγραφή της σκηνής στο ασανσέρ ήταν αποθέωση! Έχουν και ζωηρή φαντασία τα χρυσουλάκια μου και καταλαβαίνεις τι έγινε... Από Αλεξάνδρας μέχρι Πατριάρχου Ιωακείμ γελούσαμε (δεν είναι πολύ, αλλά μετά κατεβήκαμε και πέσαμε στις ευχές προς την Ελπίδα μας, aka Έλπα, το όνομα είναι original). Μεγάλη εφεύρεση το netbook και η κινητή σύνδεση... Αναλαμβάνω χρέη μάνατζερ, αν ενδιαφέρεσαι, drop a line...