New York, New York

-Κορίτσια η Ευρώπη, τέρμα!
Την κοίταξαν έκπληκτες αλλά εκείνη συνέχισε απτόητη, μασουλώντας το κουλουράκι της που μόλις είχε βουτήξει στον καφέ: «Φέτος θα πάμε στη Νέα Υόρκη! Την Ευρώπη πλέον την έχουμε εξαντλήσει».

Ήταν συμμαθήτριες και αχώριστες φίλες από το δημοτικό. «Εβδομήντα συναπτά έτη» συνήθισαν να λένε σε όποιον τις ρωτούσε, στρογγυλεύοντας το νούμερο- παραδόξως προς τα πάνω. Παντρεύτηκαν και οι τρεις σε διάστημα ενός χρόνου, λίγο μετά την αποφοίτησή τους από το σχολείο. Όπως οι γονείς τους, έτσι και οι σύζυγοι ήταν γνωστοί αλλά εξ αιτίας τους έγιναν στενοί φίλοι. Γεννοβόλησαν παράλληλα, μεγάλωσαν, σπούδασαν και πάντρεψαν τα παιδιά τους-δυστυχώς όχι μεταξύ τους όπως διακαώς επιθυμούσαν ώστε να αποκαλούν η μια την άλλη «συμπεθέρα». Ταυτόχρονα έγιναν και γιαγιάδες οπότε πηγαίνανε μετά τα παιδιά και τα εγγόνια τους βόλτες στον Εθνικό Κήπο. Οι αναλογίες στη ζωή τους συνεχίστηκαν με τους θανάτους των συζύγων τους που άφησαν το μάταιο τούτο κόσμο με διαφορά λίγων μηνών ο ένας από τον άλλο. Έτσι οι συμμαθήτριες βρέθηκαν μαυροφορεμένες χήρες να παρηγορεί η μια την άλλη. Όταν περάσανε από τα μαύρα στα γκρίζα και τα σκούρα μπλε με πιτσιλωτό ανθάκι, άρχισαν συστηματικά τα ταξίδια στην Ευρώπη. Στην αρχή ένα το χρόνο, αλλά σύντομα μια που δεν είχαν υποχρεώσεις - τα εγγόνια είχαν στο μεταξύ μεγαλώσει -τα ταξίδια έγιναν δύο. Ένα την άνοιξη και ένα το φθινόπωρο. Έτσι έχοντας εξαντλήσει όλους τους ευρωπαϊκούς προορισμούς, η ιδέα της Νέας Υόρκης βρήκε αμέσως πρόσφορο έδαφος.

Τα παιδιά τους- που όπως όλα τα παιδιά, από μια χρονική στιγμή και μετά είχαν αρχίσει να παίζουν το ρόλο του γονιού για τους ίδιους τους γονείς τους- μόλις πληροφορήθηκαν τις προθέσεις τους αντέδρασαν έντονα. Από καιρό είχαν αρχίσει να σκέφτονται ότι τα ταξίδια έπρεπε να σταματήσουν, γιατί ναι μεν τα ‘κορίτσια’ ήταν υγιέστατα, πλησίαζαν όμως πλέον τα ογδόντα. Έτσι η προοπτική της υπερατλαντικής εξόρμησης τους έκανε να επιστρατεύσουν κάθε μέσον για να τις μεταπείσουν. Μάταια όμως γιατί εκείνες είχαν ξεσηκωθεί για τα καλά. Έτσι με μισή καρδιά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν διατυπώνοντας όμως αυστηρότατους όρους και συστάσεις, όπως να επιστρέφουν στο ξενοδοχείο το αργότερο στις έξι το απόγευμα, να μην φοράνε καθόλου κοσμήματα στις εξόδους τους, να μην κουβαλάνε πολλά μετρητά μαζί τους και να μην τολμήσουν επ` ουδενί να χρησιμοποιήσουν τον υπόγειο. «Κι αν σας επιτεθεί κανένας, να του δώσετε αμέσως ότι χρήματα έχετε πάνω σας για να γλυτώσετε τη ζωής σας!» ήταν η τελευταία κουβέντα- ύστατη, γι αυτό και ακραία προσπάθεια να ματαιώσουν το ταξίδι- που ακούσανε από τα παιδιά τους στο αεροδρόμιο την ημέρα της αναχώρησης.

Το Μεγάλο Μήλο τις εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή που το αντίκρισαν καθώς πλησίαζαν στο Manhattan από το JFK. Ήταν σούρουπο, μόλις είχαν αρχίσει να ανάβουν τα φώτα της πόλης ενώ ο ουρανός ήταν ακόμα φωτεινός. Παρ` όλη την ταλαιπωρία του πολύωρου ταξιδιού η εικόνα των πανύψηλων κτιρίων, τις ξεσήκωσε και τους θύμισε όλες τις σκηνές από τις ασπρόμαυρες κι έγχρωμες ταινίες που είχαν δει και στις οποίες η πόλη πρωταγωνιστούσε με τον τρόπο της. Καμία σκηνή όμως δεν μπορούσε να συναγωνιστεί την πραγματικότητα που είχαν εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια τους. Διασχίζοντας τη γέφυρα του Brooklyn ξεχνώντας το αυχενικό που τις ταλαιπωρούσε, κοιτάζανε ψηλά σα μικρά παιδιά από τα παράθυρα του ταξί και παρακαλούσαν να μην τελειώσει αυτή η διαδρομή, πάνω από τα νερά του East River.


Τις πρώτες μέρες ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες. Γρήγορα όμως ξεθάρρεψαν αφού διαπίστωσαν ότι η πόλη δεν ήταν δα και τόσο επικίνδυνη. Έτσι το αρχικό «έξι το απόγευμα επιστροφή στο ξενοδοχείο», έγινε οκτώ και όταν βρήκαν εισιτήρια για ένα μιούζικαλ που είχαν καημό να δούνε, μπήκαν στο δωμάτιό τους σαν Σταχτοπούτες, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Μετά από μια βδομάδα έχοντας ήδη επισκεφτεί το Metropolitan, το Guggenheim και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας έχοντας κάνει ατελείωτες βόλτες κι έχοντας ταΐσει όλες τις πάπιες στο Central Park, έχοντας δει όλη την πόλη από την κορυφή του Empire State Building αποφασίσανε την επόμενη να βγούνε και για ψώνια.

Σηκώθηκαν νωρίς, στολίστηκαν πήραν μαζί τους αρκετά μετρητά και μπήκανε στο ανσασέρ πολύ χαρούμενες. Πάτησαν το κουμπί για τον πρώτο όροφο- όπου ήταν η τραπεζαρία για να πάρουν το πρωινό τους- αλλά δευτερόλεπτα πριν κλείσει η πόρτα, ένα τεράστιο μαύρο χέρι εμφανίστηκε στο ύψος που ήταν το φωτοκύτταρο. Η πόρτα άνοιξε αμέσως διάπλατα και ένας πανύψηλος μαύρος μπήκε βιαστικός. Η εισβολή του τις τρόμαξε και τις έκανε να μαζευτούν σε μια γωνιά καλύπτοντας τον πίνακα με τα κουμπιά του ανσασέρ. Εκείνος βλέποντάς τις έτσι αλαφιασμένες, δε θέλησε να απλώσει το χέρι του για να πατήσει το κουμπί και με ένα χαμόγελο που άφησε να φανούν τα κάτασπρα δόντια του- απειλητικά παρά το χαμόγελο, είπε: «Ground floor, please!» περιμένοντας ότι μια από τις τρεις θα πατούσε το κουμπί του ισογείου. Εκείνες όμως λόγω πανικού που τις είχε ήδη καταλάβει αλλά ασφαλώς και λόγω ηλικίας παράκουσαν: «Down on the floor, please!» Μετά από μια στιγμή δισταγμού στη διάρκεια της οποίας θυμήθηκαν τις τελευταίες οδηγίες, πέσανε ταυτόχρονα στο δάπεδο. Χωρίς να τον κοιτάζουν άρχισαν να βγάζουν και να πετάνε προς το μέρος του πρώτα τα δολάρια που είχαν στις τσάντες τους και στη συνέχεια τα δαχτυλίδια που φορούσαν, τα κολιέ τους και τα σκουλαρίκια.

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα που φυσικά τους φάνηκαν αιώνας ο ανελκυστήρας σταμάτησε, η πόρτα άνοιξε, ο μαύρος βγήκε βιαστικά όπως είχε μπει χωρίς όμως να πάρει απολύτως τίποτα. Η πόρτα ξανάκλεισε, ο θάλαμος άρχισε πάλι να κινείται κι αυτές μάζεψαν γρήγορα τα σκορπισμένα τους τιμαλφή, σηκώθηκαν με δυσκολία και τακτοποίησαν όπως – όπως τα ρούχα και τα μαλλιά τους. Τους πήρε πολλή ώρα να συνέλθουν από το σοκ αλλά κι από την ντροπή για το πάθημά τους. Αποφάσισαν μάλιστα να μη μιλήσουν γι αυτό ποτέ και σε κανένα*.

Πάντως το απόγευμα της ίδιας μέρας ενώ επέστρεφαν στο ξενοδοχείο εξουθενωμένες από ψώνια, συζητώντας και πάλι για το περιστατικό ξεκαρδίστηκαν στα γέλια στη σκέψη ότι βρέθηκαν ξαπλωμένες στο δάπεδο, αναμαλλιασμένες με σηκωμένα τα φουστάνια τους, να πετάνε δολάρια και κοσμήματα στον άγνωστο μαύρο που όπως τελικά αποδείχτηκε δεν είχε καμία απολύτως πρόθεση να τις ληστέψει.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο τους περίμενε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Δεν είχαν προλάβει να αφήσουν τις σακούλες με τα ψώνια, όταν είδαν στο τραπέζι του μικρού καθιστικού ένα εντυπωσιακό καλάθι με λουλούδια που έκαναν όλο το δωμάτιο να μοσχοβολάει. Αντάλλαξαν αμέσως βλέμματα γεμάτα απορία -με μια μικρή λάμψη όψιμης φιλαρέσκειας- για τον εμπνευστή αυτής της υπέροχη χειρονομίας.


Άνοιξαν τον φάκελο που υπήρχε πάνω στη κορδέλα και σε μια μικρή κάρτα διάβασαν:

Αγαπητές μου κυρίες

Ποτέ στη ζωή μου δεν γέλασα τόσο πολύ
όσο σήμερα το πρωί στο ανσασέρ!

Να είσαστε πάντα καλά!

Eddie Murphy






* Τελικά ένα από τα τρία ‘κορίτσια’ ένα χρόνο πριν πεθάνει εκμυστηρεύτηκε το μυστικό τους στον αγαπημένο της εγγονό και του έδειξε τη καρτούλα «του Eddie» που είχε φυλάξει. Εκείνος μου διηγήθηκε την ιστορία και τον ευχαριστώ.

Η φωτογραφία των γιαγιάδων από εδώ και του Eddie από εκεί.

Μουσική: Fickle Fay Creep, από τον συνθέτη Jelly-Roll Morton & His Red Hot Peppers, άλμπουμ Jelly Roll Morton - Vol. III