Γδύσου. Θα σου δώσω για φόρεμα το πούσι. Θα πιω άλλο ένα, για χάρη της θάλασσας…Για χάρη της γοργόνας που έχω στο μπράτσο μου. Που σαλτάρει στη θάλασσα κάθε νύχτα και με κερατώνει με τον Ποσειδώνα. Γυρίζει το πρωί που κοιμάμαι, γιομάτη φύκια και τσουκνίδες της θάλασσας. Όταν πιάνουμε στεριά για καιρό μαραζώνει και χάνει τα χρώματά της…1
«Ο Καββαδίας μένει για λίγο αφηρημένος, λίγο απόμακρος και κοιτάει στο μπράτσο του ένα τατουάζ, μια γοργόνα.
-Αυτή δε θα με αφήσει ποτέ. Μ` αυτή θα πάω. Δε θα με προδώσει. Τώρα αυτή είναι σαράντα χρονών κορίτσι. Μου την έφτιαξαν στο Χονγκ Κονγκ – εκεί πέρα νομίζω, τόσα χρόνια πού να θυμάμαι. Μερικές φορές μερικές νύχτες που ξυπνάω, την κοιτάζω με αγωνία και μου φαίνεται πως εξαφανίζεται! Βιάζομαι να ξημερώσει να δω πως είναι ακόμα στο μπράτσο μου.
-Πονούσες όταν σου την έφτιαχναν;-Α τρομερά.
-Τώρα λένε πως βρήκανε τρόπους να μη πονάει.- Ότι τρόπο και να βρούνε πονάει.
-Έχεις και αλλού στάμπες;
-Μα δεν υπάρχει και μέρος που να μην έχω. Στην πλάτη, στο στήθος στην κοιλιά στις μασχάλες. Όπου κι αν πήγαινα… η σοφία μου μ` ακολουθούσε.
-Ήταν ειδικοί ασφαλώς αυτοί που σου τα έκαναν;
-Ειδικοί βέβαια. Αυτό εδώ μου το έκανε ένας λεπρός και δε μ` άφηναν οι άλλοι και μου λέγανε «Μην πηγαίνεις σε αυτόν» . κι εγώ για να του δείξω τα καλά μου αισθήματα- Ινδός ήταν κι είχε γεράσει ο φουκαράς- του είπα « έλα εδώ, καν` το»/ και μου το έκανε. Φόβος μετά…
-Και στην πλάτη σου;
-Και στην πλάτη μου. Έχω ένα μεγάλο ωροσκόπιο, τρεις μέρες, τρεις Γιαπωνέζοι πάλευαν να μου το φτιάξουν. Ήταν ανήσυχοι και νευρικοί. Απ` ότι καταλάβαινα, έβρισκαν πολλές φλεβίτσες κι αυτό τους δυσκόλευε…» 2
"Όταν πεθάνω θέλω αυτές οι ζωγραφιές να μη σαπίσουν. Να γίνουν αμπαζούρ να φωτίζουν τα όνειρα των στερημένων." 3
1.από τη ΒΑΡΔΙΑ
2.από το βιβλίο του Μήτσου Κασόλα Νίκος Καββαδίας Γυναίκα –Θάλασσα –Ζωή. Αφηγήσεις στο μαγνητόφωνο, Εκδόσεις Καστανιώτη 2004
3. από συνέντευξη στον Ν. Σουρή.
Φωτογραφία: Ο Καββαδίας εν ώρα εργασίας, από το βιβλίο του Μ. Κασόλα.
Η ξυλογραφία του Γ. Βελισσαρίδη για το Πούσι, εκδόσεις Α. Καραβία 1947
Ευχαριστώ την Roadartist που μου θύμισε ότι σήμερα συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία
41 σχόλια:
Ωραίο το αφιέρωμά σου Τσαλαπετεινέ!
Αγαπημένος ο Καββαδίας!
Καλή βδομάδα
Σκαλίζετε νοσταλγικές μνήμες.
...ΜΑΡΑΜΠΟΥ...
απόσπασμα...''ένα γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ''
.......Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα ,κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο, ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;..λόγια μεγάλα ποιητικά , ανεκτέλεστα, λόγια , κενά ''καπνός κι αθάλη'', που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε, γελώντας και κουνώντας το κεφάλι..η μόνη μου παράκληση όμως θα' τανε τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε...Ν.ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ.
..........''Σίρο Ρεδόνδο''
Αχ, με τσακίσατε Δευτεριάτικα...
1.ειναι σιγουρο πως εισαι τσαλαπετεινος και οχι χελιδονοψαρο? πολλη θαλασσα σε αυτο το βλογ, κι εγω που νομιζα πως εισαι πιο πολυ του αγερα.
2. ειτε μιλας με τα δικα σου ειτε με λογια αλλων, ειναι περιεργο, αλλα αυτα που διαβαζω παιρνουν εναν προσωπικο χαρακτηρα: απο τη μια, τα διαβαζω οπως εμενα και μονο αφορουν. απο την αλλη, τα ακουω οπως εσυ ενδεχομενα τα γραφεις (οπου στο εσυ, η εικονα σου οπως την εχω διαμορφωσει απο ολα τα γραφομενα σου, τα σχολια που κανεις και σου κανουν).
3.καλα κολυμποπεταγματα τσαλαπετεινε. παω να βρω τη συλλογη του καββαδια :-)
logia : Αν το ήξερα μια βδομάδα νωρίτερα θα γινόταν ένα καλό αφιέρωμα. Αλλά μου το θύμισε η raodartist στις 2 τα ξημερώματα με την ανάρτησή της, ενώ είχα αρχίσει να φλερτάρω με τη Στάση του Νίκα. Κι έτσι εγκατέλειψα τον Ιουστινιανό και τη Θεοδώρα του για να πιάσω τον Κόλια και τις γοργόνες του.
Σελιτσάνος : Αυτή η εποχή ενδείκνυται για σκαλίσματα. Αναδεύεται το χώμα, αερίζεται, γίνεται αφράτο κι είναι έτοιμο για τη σπορά. ;-)
''Σίρο Ρεδόνδο'' : Σας ευχαριστώ για τη συνεισφορά σας. Να προσθέσω ότι το ποίημα γράφτηκε με αφορμή την αυτοκτονία του ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ του οποίου η τελευταία φράση- βρέθηκε γραμμένη σε ένα χαρτί- ήταν :«Φαίνεται πια πως τίποτα τίποτα δεν μας σώζει ...;». Ουσιαστικά ο Καββαδίας προτείνει το δικό του ναυτικό δρόμο σωτηρίας. Να αντιγράψω μερικούς στίχους που αναφέρονται στα τατουάζ όπως και τα μικρά αποσπάσματα της ανάρτησης;
« Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
μιά γριά σ' ένα πολύβουο καφενείο
μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι' ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο»
theorema : Ως παρηγορά στο ‘τσάκισμα’ να σας προσφέρω την…
Αντινομία
Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές
στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει
Θαλασσοκόρη του βυθού χίλιες οργιές
του Ποσειδώνα εγώ σε κέρδισα στο ζάρι
Και σ' έριξα σ' ένα βιβάρι σκοτεινό
που στέγνωσε κι εξανεμίστηκε το αλάτι
μα εσύ προσμένεις απ' το δίκαιον ουρανό
το στεργιανό το γητευτή τον απελάτη
Όταν θα σμίξεις με το φως που σε βολεί
και θα χαθείς μέσα σε διάφανη αμφιλύκη
πάνω σε πράσινο πετούμενο χαλί
θα μείνει ο ναύτης να μετρά τ' άσπρο χαλίκι
DonnaBella : 1. Είναι οριστικό: είμαι τσαλαπετεινός, ανάξιος εραστής των γαλάζιων πόντων που προσπαθεί μάταια να σκίσει τη θολή γραμμή των οριζόντων.
2. Η εξοικείωση με τα λόγια των άλλων με ένα μαγικό τρόπο τα κάνει ‘δικά’ μας και βέβαια πολύ συχνά αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια ως πιο ισχυρά από τα δικά μας δικά μας. Θα σε στείλω σε μια παλιά αλλά πολύ αγαπημένη ανάρτηση όπου ‘κρύβονται’ επιστρατευμένοι στίχοι και τίτλοι αγαπημένων ποιητών : http://tsalapetinos.blogspot.com/2009/04/blog-post_30.html
3. Σε ευχαριστώ για την υπέροχη ευχή. Καλό διάβασμα.
Ρισπέκτ! :)
Ωωωωω κι ότι διαβάζω την βάρδια αυτήν την περίοδο :)
Ευχαριστώ πολύ για το αφιέρωμα, μεγάλη λατρεία ο Κόλιας
Φαίνεται ότι ο Γαλάζιος Πόντος μας πέφτει πολύ μικρός.
Μας παίρνει όμως να δηλώνουμε Εραστές του!
Εγώ το είχα προγραμματισμένο και οι γραφές του είναι από τα ελάχιστα (δύο) αγαπημένα, όπως έγραψα και στο προφίλ μου.
Εμείς οι fun μπορούμε να κρατάμε ζωντανή την φλόγα, γιατί αν περιμένεις από τους κληρονόμους (την μία), ας τα να πάνε. Μόνο το κέρδος σκέφτονται!
Καλό απόγευμα φίλτατε.
Aπολαυστικό στο σύνολό του. Λέξεις και ήχοι.
Πάντα τέτοια να ΄χουμε... :)
Έχουμε;;
Όλο και περισσότερο σε όσους ...έφυγαν, προστρέχουμε για να γαληνέψουμε.
...πετάρισε η σκέψη, λοξοδρόμησε...
.τέλη δεκαετίας του '80 ...ναι,ναι!
..δεν κάνω λάθος...
.ένα σινεμά, ένα έργο , ένα επαρχιωτάκι....σκιερά κούρνιασε, λεηλατώντας τις στιγμές...
.ανεμυαλιά,πετροβόλημα,και μια σκέψη...κοντοζυγώνει , τη ζωή, χρόνια τώρα...
..αράχνινο ατελές τέλος...
..μια προβολή, που οι άνθρωποι εμπόδισαν...''ο τελευταίος πειρασμός''...
...έβρεχε...ένα γυφτόπουλο, αναμέριζε, τη γενιά του...μουσουργώντας..με ποίηση Καββαδία...
...'κείνο το βράδυ..εκείνο το βράδυ..
......\\πολλές φορές στα σκοτεινά, τον είδανε τα βράδια με βότανα το στήθος του να τρίβει,οι θερμαστές,του κάκου γνώριζεν αυτός -καθώς το ξέρουμ' όλοι- ότι του Αννάμ τα στίγματα δεβγαίνουνε ποτέ.
.....de profundis....
....μια ανώνυμη.....με το όνομα...του Σίρο Ρεδόνδο...που φορές φορές...θυμάται και το δικό της όνομα...ειρήνη...
Ε λοιπόν, εσείς ξέρετε τον τρόπο για να με μελαγχολείτε...
Εξαιρετικά γλυκό το ποίημα!
Σας ευχαριστώ για το αντίδοτο στο τσάκισμα :-)
σε ευχαριστω. λες και το ηξερες, οτι με γοητευει η αβυσσος. καποιες φορες, αναμετρηθηκα μαζι της (σε τετοιες περιστασεις ολοκληρωτικα, ποτε αποσπασματικα). παντως δεν πιστευω στην υπαρξη του κενου. ειτε γιατι ειμαι γυναικα. ειτε γιατι μερα τη μερα γινομαι Θαλασσα. :-p (μη δινεις σημασια, προσωπικα, μαλλον κρυπτικα παραληρηματα ειναι αυτα).
Nα είσαι καλά Τσαλαπετεινέ μου που έχεις πάντα έναν πρωτότυπο τρόπο να μας θυμίζεις τους εργάτες της Λογοτενίας μας!
Καλησπέρα Τσαλαπετεινέ!
Ο Καββαδίας θα πρέπει να άρεσε πολύ και στον Φάνη..
Όμορφα.. όλα!
Απ'όλα τα βιβλία που έχω χάσει κατά καιρούς, η «Βάρδια» είναι το μόνο που δεν έχω καταφέρει να αντικαταστήσω ακόμη. Γαμώτο.
Να πας στο Πασαλιμάνι,δίπλα στο Υ.Ε.Ν. στη Γ. Λαμπράκη είναι ένα μουσείο αφιερωμένο στη θάλασσα και τα πλοία.
Εκεί κάτω από το τζάμι ενός τραπεζιού θα δεις τα προσωπικά, αντικείμενα του
Καββαδία. Τα γυαλιά του, το μπρούτζινο μηχανάκι που χτυπούσε τα σήματα,το φυλλάδιο κ,λ,π.
Καλό βράδυ.
"Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ
που σου χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες..."
Δεν ξέρω αν υπάρχει ποιητής που απομνημονεύεται πιο εύκολα, που έρχεται στο μυαλό με κάθε ευκαιρία- λύπη, έρωτα, χαρά ή θάνατο. Ίσως γιατί έχει το ρυθμό του κύματος μέσα του που ξέρει κάθε πάθος να απαλύνει....
Τα εύσημα και από μένα για το όμορφο και περιεκτικό αφιέρωμα, παρά τον λίγο χρόνο προετοιμασίας. Παραθέτω μια εκτέλεση του Αρμίδα από τον ίδιο το μελοποιητή της με γουστόζικη οπτική επένδυση με "άρωμα" Καραϊβικής!
http://www.youtube.com/watch?v=PU2p7nxDOt4
Με την ευκαιρία να δηλώσω τη συμπαράστασή μου στα δίκαια αιτήματα των καλλιεργητών κοκαλέρος της Λατινικής Αμερικής, και τη στήριξή μου στις αγροτικές κοοπερατίβες της Αμαζονίας και του Παρανά - ιδιαιτέρους στους παραγωγούς μάτε, του ποτού του Τσε, για συμβολικούς λόγους.
ΥΓ: Μεταφέρω συναδερφικούς και αγωνιστικούς χαιρετισμούς και από τον κάπταιν Μπαρμπαρόχα, βετεράνο αρχιπειρατή της Καραϊβικής και στη συνέχεια αξιόμαχο εθελοντή ακτοφύλακα της Κουβανικής Επανάστασης!
καλημέρα!! ;))
ξεχωριστές λέξεις. ξεχωριστοί ήχοι. ξεχωριστή ατμόσφαιρα. του τσαλαπετεινού η ατμόσφαιρα.
renata : Καλημέρα, σ` ευχαριστώ και Καλή Χρονιά…
latecomer : Μην το λες αφιέρωμα γιατί ντρέπομαι. Μια γρήγορη ανάρτηση- αφορμή ήταν για να ξαναπιάσουμε στα χέρια μας τον Κόλια.
Ένα εκτενές αφιέρωμα θα βρεις στο Ως3 : http://www.os3.gr/arhive_afieromata/gr_afieromata_nikos_kavvadias.html
ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ : Καλή σου μέρα. Η φλόγα για τον Καββαδία παραμένει ζωντανή, φαίνεται ότι τελικά είναι αγαπημένος ποιητής πολλών. Υποψιάζομαι ότι αυτό οφείλεται σε ένα βαθμό και στις μελοποιήσεις των ποιημάτων του που σε αρκετές περιπτώσεις είναι πολύ καλές.
ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ : Καλημέρα Φοράδα! Το σχόλιο σου γίνεται αφορμή για αναζήτηση στη σύγχρονη ποιητική παραγωγή. Ωστόσο συχνά θα καταφεύγουμε στους αγαπημένους ‘παλιούς’…
Σίρο Ρεδόνδο: Δεν ξέρω…αλλά το σχόλιο σου μοιάζει με τρέιλερ προσεχούς ανάρτησης…ίσως πάλι και όχι…ίσως να το λέω γιατί προηγήθηκε ανάρτηση για κινηματογράφο. Καλή σου μέρα.
theorema : Με στεναχωρεί που σας κάνω και μελαγχολείτε! Αυτή σας δήλωση μου γεννά ακατανίκητη διάθεση να σας κάνω να ξεκαρδιστείτε στα γέλια. Αν τα καταφέρω θα είναι πρώτης τάξεως αντίδοτο και νομίζω ότι μόνο έτσι θα ισοφαρίσω μελαγχολίες που άθελά μου προκάλεσα. ;-)
DonnaBella : Νομίζω ότι όλους μας γοητεύει η άβυσσος. Βέβαια τις περισσότερες φορές αυτό που νοιώθουμε το ονομάζουμε φόβο και δεν τολμάμε να την κοιτάξουμε. Ειδικά την ‘άβυσσο μέσα μας’… Καλή σου μέρα!
navarino-s : Αυτή τη φορά το ‘πρωτότυπο’ προέκυψε από το λίγο χρόνο που είχα στη διάθεσή μου. Αλλά έσκασα! Τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Καββαδία απαιτούσαν σοβαρό κι εκτενές αφιέρωμα.
Margo: Γεια σου κορίτσι του Αιγαίου. Εσύ τον θυμήθηκες τον Φάνη- εγώ ξέχασα να του τηλεφωνήσω στη γιορτή του. Ναι, του αρέσει ο Καββαδίας. Άλλωστε κι ο ίδιος μιλάει με ποιητικό τρόπο. Ίσως πάλι είναι ο στακάτος, λιτός τρόπος των ναυτικών που στους στεριανούς φαίνεται ποιητικός.
dytistonniptiron : Yavaş yavaş θα έρθει η ώρα της αντικατάστασης. …Νομίζω ότι θα ξυπνήσεις ένα πρωί με αυτή τη σκέψη και θα βγεις για να αγοράσεις τη Βάρδια.
Αντίθετα με σένα, έχω σε μια πολύ παλιά έκδοση του Γαλαξία (1968, δραχμές 20) το Μαραμπού& Πούσι που η ιστορία του είναι ίδια με το ποίημα του Καββαδία «Ένα Μαχαίρι». Χέρι με χέρι - δανεικό και αγύριστο- έφτασε και στα δικά μου χέρια. Κι αυτός είναι ένας επί πλέον λόγος που αγαπώ αυτό το μικρό βιβλιαράκι με τη φθαρμένη ράχη.
Γιαγιά Αντιγόνη : Να είστε καλά γιαγιά Αντιγόνη! Δεν ήξερα ότι υπάρχει μουσείο για τη θάλασσα. Με την πρώτη ευκαιρία θα το επισκεφτώ. Καλή σας μέρα! Να σας αφιερώσω μερικούς στίχους του από το ποίημα «Στίχοι για τη ζωγραφική σου» που δεν έχουν περιλαμβάνονται στις ποιητικές συλλογές που έχουν εκδοθεί.
Πού πρωτόδα τούτα τα δίχτυα; Ναι θυμάμαι…
Τα ξέμπλεκαν κοντοί νησιώτες λοξομάτηδες.
Όλα μαζί τα τίναζαν, τα πετούσαν τα` αψήλου
Και τα` άφηναν να πέσουν καταγής. Το ίδιο
Είδα να κάνουν και σε Κεφαλλονίτικα ψαροχώρια
Στο Φισκάρδο…στην Ασσο. Λυπήσου εκείνους
που δεν ονειρεύονται…
Θεία Θ : «Σε ποια βαθύτερη και κρυμμένη ανάγκη απαντούσε και συνεχίζει να απαντάει ακόμα η ποίησή του;» Αναρωτιέται ο Μήτσος Κασόλας στο βιβλίο του για τον Καββαδία. Γι να απαντήσει ο ίδιος μερικές σειρές παρακάτω: «…αυτή η ιδιότυπη, μελαγχολική και νοσταλγική ποίηση, γραμμένη με μαστοριά, στοχασμό, θερμή καρδιά και δυνατή θαλασσινή και καραβίσια ορμή από τους ωκεανούς και τα λιμάνια, είναι κι ίδια ένα πλεούμενο. Ένα καράβι σαν όλα τα καράβια που αγαπούσε. Το παίρνει λοιπόν και εσύ αυτό το καράβι της και σαλπάρεις, με όλους τους θλιμμένους δόκιμους στις γέφυρες εν ώρα κινδύνου»
Καλή σου μέρα!
tsalapeteinos : Αδελφέ μου όπως καταλαβαίνεις σε περίμενα με το συγκεκριμένο πεσκέσι γι αυτό επέλεξα τη Φάτα Μοργκάνα- που μου αρέσει βέβαια πολύ και θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που την άκουσα- με την αμυδρή αναφορά σε πειρατές. « που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν»
Θα μου επιτρέψεις να συμπαρασταθώ μόνο στους καλλιεργητές καφέ. Το μάτε παρ` όλο που το έπινε ως Αργεντίνος ο Τσε δε μου αρέσει καθόλου! (Μάλλον πρέπει να αναλύσω τους λόγους σε μια προσεχή ανάρτηση)
Σε παρακαλώ να μεταφέρεις τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου στον πειρατή Μπαρμπαρόχα.
b|a|s|n\i/a: Καλή σου μέρα Βασίλη. Να σου δώσω δύο στίχους που διάβαζα την ώρα που έφτασε στο σχόλιό σου;
«Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη
Κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει»
Καλημέρα Τσαλαπετεινέ! Χαρά μου που έγινε αφορμή το post, να τον θυμηθούμε περισσότεροι! Να είσαι καλά! :)
Όμορφα που είναι εδώ μέσα...
...και με ήχους που σαν μαγνήτης με τραβάνε να μείνω λίγο ακόμη... κι άλλο...! ...
Άνοιξε φτερούγες...
...Φιλί τιγρέ πρώτο!
Σαν ασυρματιστής ήταν μετρ στις ασύρματες σκέψεις. Η Βάρδια είναι από τα πλέον όμορφα βιβλία.
Γιαγιά αντιγόνη, εννοείτε αυτό που ΄ναι στη μαρίνα Ζέας? Το Ναυτικό Μουσείο?
Τσλαπετεινέ, συγγνώμη! Ξέχασα τις ευχές! :oops:
Καλή χρονιά! :)
Σα να το 'ξερα κι ας ειχα μερες να περάσω απο δω... Ημουνα σίγουρος οτι θα βρω όμορφες μνήμες ποτισμένες με θαλασσινή αύρα. Και να που δεν με διέψευσες. Ενα μικρό απόσπασμα κι απο μένα εις μνήμην του Νίκου Καββαδία που μας ταξίδεψε στη νιότη μας.
Είχε στα μπράτσα του σταυρούς,σπαθιά ζωγραφισμένα,
μια μπαλαρίνα στην κοιλιά που εχόρευε γυμνή,
κι απά στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένη είχε,
με στίγματα ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλλονή...
Κι έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει,
με άγρια αγάπη,ακράτητη,βαθειά κι αληθινή
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη αράπη,
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή...
Τότε προσπάθησε αυτός,να διώξει απ'το νου του,
την ξωτική,που αγάπησε,τόσο βαθιά ομορφιά
κι από κοντά του εξάλειψε ότι δικό της είχε,
μα έμεινε όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά...
Πολλές φορές στα σκοτεινά τον είδανε τα βράδια,
με βότανα το στήθος του να τρίβει οι θερμαστές...
Του κάκου,γνώριζε αυτός-καθώς το ξέρουμ'όλοι-
ότι του Αννάμ τα στίγματα,δε βγαίνουνε ποτές...
Κάποια βραδιά ως περνούσαμε, από το Bay of Bisky,
μ'ένα μικρό τον βρήκανε,στα στήθια του σπαθί
ο πλοίαρχος είπε: θέλησε το στίγμα του να σβήσει και διάταξε στη θάλασσα,την κρύα να κηδευθεί"
William George Allum
Αγαπητέ μου φίλε
κάνατε μιαν ανάρτηση που αγγίζει "τη θάλασσα μέσα μας". με χαρά περνώ από το καλό συνταίριασμα κομματιών για τη ζωή και το έργο του Μαραμπού, στα σχόλια που εισφέρουν και προσθέτουν.
Ξέρετε καλα τον Καββαδία, και στο παρελθόν το δείξατε.
Και δεν χρειάζεται, θαρρώ, να τονίσω πόσο θερμά αισθάνεται ενας συντοπίτης του Κόλια, σε μια τέτοιαν ανάρτηση...
Όμοια όπως αισθάνεται ένας συκοφάγος στην αναρτηση ενος φίλου του πουλιου.
Καλό ξημερωμα
Αυριο εχω να πεταξω μπονόρα! :-)
Roadartist: Καλησπέρα! Σε ευχαριστώ και πάλι… καλό σαββατοκύριακο.
tiger_lilious : Τώρα που κρύωσε λίγο ο καιρός κλείνω την πόρτα. Το κλειδί πάντως είναι στη γαρδένια δίπλα στην πόρτα. Μπορείς να έρχεσαι όποτε θέλεις… ;-)
island : Καλησπέρα ! Αλλοίμονο αν ένα …Νησί δεν αγαπούσε την ποίηση του Κόλια. Να σαι καλά.
renata: Ρενάτα, μάλλον η γιαγιά Αντιγόνη δεν είδε το σχόλιο σου…υποψιάζομαι ότι αναφερόταν στο Ναυτικό Μουσείο Ελλάδας, ακτή Θεμιστοκλέους στον Πειραιά. Τα τηλέφωνά είναι 210 4286959 και 210 4516264
Άνεργοι Δημοσιογράφοι : Παιδιά σας ευχαριστώ για την συνεισφορά σας.
Να σας αντιγυρίσω την
Αριάδνη στη Νάξο
Με το καράβι του Θησέα
σ’ αφήσαμε στη Νάξο γυμνή,
μ’ ένα στα πόδια σου
θαλασσινό σκουτί.
Σε ποιες σπηλιές εκρύφθηκες
και πώς να σε φωνάξω,
κουστάρω κι’ όλο με τραβάει
μακρυά το γκαραντί.
συκοφάγος : Καλέ μου φίλε. Η ανάγκη – η έλλειψη χρόνου στην προκειμένη περίπτωση- καμιά φορά μας οδηγεί από τα σύντομα μονοπάτια… ανοίγει δρόμους που δε φανταζόμαστε.
Έτσι στο μικρό κόπο το δικό μου ήρθαν οι φίλοι να προσθέσουν τις συνεισφορές τους και το τραπέζι γέμιζε. Βέβαια, μας λείπει το γλυκό κι έλεγα πως θα το προσθέσετε εσείς. Μα φαίνεται ότι βιαζόσασταν αφού είχατε πρωινό πέταγμα και δεν προκάματε. Μακάρι ο καιρός να είναι πάντα σύμμαχος στο πέταγμά σας και να φτάνετε χωρίς αναταράξεις στον προορισμό σας.
Καλά κάνετε πάντως και ξεκινάτε νωρίς. Το Πούσι βέβαια βαραίνει τα φτερά- το λέω εκ πείρας- όμως “the early bird catches the warm”.
Δημοσίευση σχολίου