Νυχτερινή διαδρομή

Ομόνοια μία το βράδυ. Κρύο του Μάρτη τσουχτερό. Στα πεζοδρόμια διακρίνεις ακόμα ίχνη της κίτρινης βροχής. Κίτρινη ουρά στην πιάτσα κι οι ταξιτζήδες στην αναμονή έχουν πιάσει κουβέντα και τσιγάρο. Κατευθύνομαι στο πρώτο, η πόρτα δεν ανοίγει.

-Περίμενε φίλε, έρχομαι! μου φωνάζει ο οδηγός που αποχαιρετά βιαστικά τους συναδέλφους, πλησιάζει και ξεκλειδώνει. Είναι ευτραφής, στο σκοτάδι φαντάζει μελαχροινός και η προφορά του θυμίζει απροσδιόριστα Μέση Ανατολή.

-Εδώ βλέπεις είναι Ομόνοια.Κλειδώνουμε... μου λέει χαμογελώντας με νόημα ενώ βάζει πρώτη.

-Ενώ στην Αίγυπτο; Διακινδυνεύω τη εικασία για τη χώρα προέλευσης.

-Α! Όχι. Έπεσες μακριά. Για προσπάθησε πάλι.

-Πακιστάν! Επιμένω στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής κι είμαι έτοιμος να τον αιφνιδιάσω μόλις ακούσω καταφατική απάντηση με ένα “Hamdu lila“ * - την ωραιότερη φράση που μπορείς να πεις σε μουσουλμάνο.

-Α! Τώρα πήγες ακόμα πιο μακριά. Άντε κάνε μια προσπάθεια ακόμα.

-Μπα! Μετά από δύο αποτυχίες έχω απογοητευτεί.

Εκείνη τη στιγμή προσέχω κάτι που έπρεπε να είχα παρατηρήσει εξ αρχής: ένας μικρός ξύλινος σταυρός αιωρείται κρεμασμένος από τον κεντρικό καθρέφτη. Έτσι από το Πακιστάν στρέφομαι ακάθεκτος προς δυσμάς και καταλήγω θριαμβευτικά στο Λίβανο.

Δε δίνει καμία σημασία στην νέα μου προσπάθεια. Έχουμε σταματήσει στο φανάρι της Πεσματζόγλου και μας έχει πλησιάσει ένας ρακένδυτος επαίτης. Υπολογίζω ότι χωρίς να τον κοιτάξει καν θα του κάνει κοφτό νόημα να απομακρυνθεί. Για άλλη μια φορά πέφτω έξω στις προβλέψεις μου. Ανοίγει το παράθυρο και χαιρετάει εγκάρδια τον ζητιάνο, με σχεδόν πατρικό ύφος τον ρωτάει τί κάνει ενώ με το δεξί του χέρι αναζητά στα τυφλά το μεταλλικό κουτάκι με τα κέρματα που βρίσκεται ως συνήθως δίπλα στο λεβιέ ταχυτήτων. Ξεχωρίζει ένα ευρώ και του το δίνει.

-Άντε, καληνύχτα και να προσέχεις, του λέει καθώς ανάβει πράσινο.

-Δεν είναι πρεζάκι, βιάζεται να διευκρινήσει ενώ ανηφορίζουμε την Ιπποκράτους. Τον ξέρω χρόνια. Πάντα τον πετυχαίνω σε αυτό το φανάρι. Άστεγος είναι...Δεν ξέρεις ποτέ πώς τα φέρνει η ζωή.

Αυτό το τετριμένο “δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή” μας βαραίνει ξαφνικά και μας παρασύρει σε παρατεταμένη σιωπή. Τελικά όμως δεν την αντέχει και επανέρχεται στο 'παιχνίδι' μας.

-Δε βρήκες όμως από που είμαι...

Δε θέλω να τον απογοητεύσω παραιτούμενος της προσπάθειας και τον παρατηρώ προσεκτικά από τη θέση του συνοδηγού. Τα φώτα στη Βασιλίσσης Σοφίας μου αποκαλύπτουν ότι μου απέκρυψε το σκοτάδι στην Ομόνοια. Αν εξαιρέσεις τους άσπρους κροτάφους, τα μαλλιά του είναι ξανθά και τα μάτια του γαλανά.

-Κάπου από την πρώην Σοβιετική Ένωση, λέω με δισταγμό. Η ύστατη απόπειρα που περιλαμβάνει ένα τόσο ευρύ γεωγραφικό χώρο αποδεικνύεται επιτέλους σωστή και με επιβραβεύει με ένα ηχηρό “Μπράβο! Το βρήκες!!!” που συνοδεύεται από πλατύ χαμόγελο.

Μέχρι το σπίτι, θα μου μιλήσει για την πόλη του στη χερσόνησο της Κριμαίας την Σεβαστούπολη, για το 'χοντρό' κρύο που “το αντέχεις με ένα μπουφάν” και για τους 47 βαθμούς υπό το μηδέν που συνάντησε σε μια εκδρομή πριν από χρόνια στη Σιβηρία... Την ώρα που τον πληρώνω μου είναι αδύνατον να θυμηθώ το “καληνύχτα” στα ρωσικά και περιορίζομαι σε ένα “σπασίμπα” ** γιατί ήταν αφορμή για μια μεγάλη βόλτα από τη Μέση Ανατολή ως τη Μαύρη Θάλασσα στη διάρκεια μιας μικρής διαδρομής στη νυχτερινή Αθήνα.

Οι φωτογραφίες είναι του φίλου Alex Cabot.

Απόκρημνη Ακτή στη Χερσόνησο της Κριμαίας

και το Λιμάνι της Σεβαστούπολης.

* Hamdu lila= Δόξα τω Θεώ

**Спасибо, Σπασίμπα= Ευχαριστώ

Μουσική: Το μουσικό θέμα της ταινίας Taxi Driver σε σκηνοθεσία Martin Scorsese σύνθεση του Bernard Herrmann