Σπάνιες Συνυπάρξεις

.
.

Έβλεπα πρόσφατα για πολλοστή φορά το Heat την ταινία του Michael Mann και στάθηκα στην μοναδική σκηνή διάρκειας επτά λεπτών όπου έρχονται αντιμέτωποι για μια και μοναδική φορά τα δύο ιερά τέρατα ο Al Pacino και ο Robert De Niro. Όταν τελείωσε η σκηνή του ρεστοράν, πάτησα pause, σημείωσα βιαστικά σε ένα χαρτί: “Σπάνιες Συνυπάρξεις” και ξαναείδα τη σκηνή από την αρχή.

Το ίδιο βράδυ μόλις τελείωσε η ταινία με τον Neil να πέφτει νεκρός από τα πυρά του Vincent άνοιξα ένα φάκελλο με αυτό τον τίτλο και τοποθέτησα ευλαβικά το link της σκηνής που βρήκα στο Υou Τube. Η βάση για μια ωραία ανάρτηση είχε μπει. Η συλλογή θα μεγάλωνε σταδιακά κι όταν θα γινόταν αξιόλογη θα έγραφα ένα συνδετικό κείμενο, θα το συνόδευα με τις κατάλληλες εικόνες και θα το ανέβαζα.

Λίγες μέρες μετά προστέθηκε στο φάκελο ένα πολύ σύντομο -μόλις 29 δευτερολέπτων -βίντεο του 1977 με τον Carlos Santana -που δίνει συναυλία αύριο στο αμφιθέατρο Ford στην Tampa της Φλόριντα – με τον βιρτουόζο Ισπανό κιθαρίστα και συνθέτη Paco de Lucía. Η συνέχεια ήταν και πάλι από το χώρο της μουσικής με το τραγούδι It's a Man's World με ερμηνευτές τον James Brown και τον Luciano Pavarotti.

Η αλήθεια είναι ότι με αυτές τις συλλογές πολλές φορές κινδυνεύεις να παρασυρθείς καθώς μπορεί να προσθέτεις διαρκώς νέα κομμάτια τα οποία ενδεχομένως να παραμείνουν 'αναξιοποίητα' επ` αόριστον. Το πιθανότερο ήταν ότι αυτό θα συνέβαινε με νέα μου συλλογή που ξεκίνησε με τον Al και τον Robert, αν δεν ερχόταν προχθές η είδηση για την πιο απίθανη - αταίριαστη όπως χαρακτηρίστηκε- συνύπαρξη που μάλιστα ξεσήκωσε διαμαρτυρίες.

Ήταν η είδηση για τη συναυλία που έδωσαν για φιλανθρωπικό σκοπό σε ένα κοινό 8.000 θεατών, στο πιάνο η σκληρή υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης του ρεπουμπλικάνου Μπους του νεότερου Condoleezza Rice και η δημοκρατική ως το κόκκαλο βασίλισσα της soul, με τα 20 βραβεία Grammy Aretha Franklin που στις 20 Ιανουαρίου 09 είχε τραγουδήσει στην τελετή ορκωμοσίας του Obama.

Το πρόγραμμα της βραδιάς περιλάμβανε μεταξύ των άλλων το κοντσέρτο για πιάνο του Μότσαρτ, τις άριες Che faro από τη όπερα του 'Ορφέας και Ευριδίκη' του Gluck και Ombra mai fù από την όπερα του Χέντελ 'Ξέρξης' που ερμήνευσε η Aretha Franklin. Φυσικά από τη βραδιά δε μπορούσαν να απουσιάζουν το Respect, το A Natural Woman αλλά και το I Say a Little Prayer το οποίο τραγούδησαν μαζί οι δύο μαύρες καλλιτέχνιδες.

Mετά από αυτή την είδηση η συλλογή σταματάει και ο φάκελος κλείνει οριστικά γιατί δεν νομίζω ότι στο μέλλον μπορεί κάποια άλλη να μας εντυπωσιάσει τόσο πολύ. Αλλά πάλι κανείς δεν ξέρει...

Μουσική: Mystery Man του Nορβηγού συνθέτη και κιθαρίστα Terje Rypdal από το soundtrack του Heat

Luz de Luna

.

.

Η πανσέληνος του Ιουλίου πάνω από τον ναό

της Παλλάδας Αθηνάς.

Μουσική: Luz de Luna, το τραγούδι που ερμήνευσε η Chavela Vargas στην ταινία του

Pedro Almodóvar Kika το ακούμε με τη φωνή της Concha Buika

Φωτογραφία: Σπύρος Τσακίρης.

Η περσινή πανσέληνος του Αυγούστου στον ναό του Ηφαίστου.

Παραθεριστές

.
.

.

...σε περισυλλογή.

Μουσική: Alligator Boogaloo με το κουιντέτο του σαξοφωνίστα Lou Donaldson

Οργισμένος Αριστοφάνης - Ιππείς

.

.

Οι Ιππείς δεν είναι το καλύτερο έργο του Αριστοφάνη. Ούτε το ποιητικότερο. Είναι όμως σίγουρα ένα άκρως πολιτικό έργο. Αποτελεί τον αδυσώπητο λίβελο του νεαρού κωμωδιογράφου– γράφτηκε όταν ο Αριστοφάνης ήταν περίπου 26 ετών-που στηλιτεύει αμείλικτα την πολιτική κατάσταση των δραματικών εκείνων χρόνων και καταφέρεται απροκάλυπτα ενάντια στον δημαγωγό Κλέωνα. Και το κάνει οργισμένος με τον τρόπο του φαύλου πολιτικού: “ξεπέφτει στο επίπεδο της αγοράς, του όχλου και της πολιτικής χυδαιότητας, που ο ίδιος κατηγορεί. Εξηγώντας όμως πως θεληματικά κατέβασε τον αγώνα στο επίπεδο του εχθρού καθώς πίστευε ότι ο καλύτερος τρόπος για να πολεμήσει τον δημαγωγό της λαοσύναξης ήταν να γίνει κι ο ίδιος ένας δημαγωγός της σκηνής. Δυο βήματα χωρίζουν άλλωστε την Πνύκα από το Θέατρο του Διονύσου.” (1)

Οι Ιππείς-το πρώτο έργο (2) που φέρει την υπογραφή του Αριστοφάνη- παρουσιάστηκαν στα Λήναια το 424 π.Χ και απέσπασαν το πρώτο βραβείο. Ήταν ο έβδομος χρόνος του Πελοποννησιακού Πολέμου (431-404) στην αρχή του οποίου είχε ενσκήψει στην Αθήνα ο φοβερός λοιμός που αποδεκάτισε τον πληθυσμό αφήνοντας πίσω του χιλιάδες νεκρούς ανάμεσα στους οποίους και τον ίδιο τον Περικλή που υπέκυψε το φθινόπωρο του 429 π.Χ.

Ο Αριστοφάνης ενώ μεγάλωσε στην ατμόσφαιρα της ευδαιμονίας που έφερε στην πόλη η Αθηναϊκή Ηγεμονία και ο Χρυσός Αιώνας, ενηλικιώθηκε στη πιο ζοφερή εποχή: την εποχή του πολέμου, του λοιμού, της πολιτικής και κυρίως της ηθικής σήψης που περιγράφει μοναδικά ο Θουκυδίδης καθώς μας μεταφέρει όχι μόνο τα συμπτώματα της λοιμώδους νόσου -ασθένησε κι ο ίδιος ο ιστορικός όμως τελικά επέζησε- αλλά και τα αποτελέσματά της στην κοινωνία της Αθήνας: “... φόβος των θεών ή νόμος των ανθρώπων κανείς δεν τους συνεκράτει, αφ' ενός μεν διότι βλέποντες ότι όλοι εξ ίσου απέθνησκαν, έκριναν ότι καμία δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ ευσεβείας και ασεβείας, εξ άλλου δε, επειδή κανείς δεν επίστευεν ότι θα επιζήση, δια να δώση λόγον των εγκλημάτων του και τιμωρηθή δι' αυτά.” (3)

Ο Κλέωνας - βυρσοδέψης στο επάγγελμα- εμφανίστηκε στη πολιτική σκηνή σαν αντίπαλος του Περικλή και μετά το θάνατό του κατάφερε με την εμπρηστική ευγλωττία του να αποκτήσει μεγάλη επιρροή -“ οι πλούσιοι τον σκιάζονται και ο φτωχός λαός τον τρέμει” (4)- και τελικά να επικρατήσει απόλυτα ηγούμενος των φιλοπόλεμων δυνάμεων, ειδικά μετά την μοναδική του επιτυχία να φέρει στην Αθήνα σιδηροδέσμιους διακόσιους Σπαρτιάτες αιχμαλώτους από την πολιορκία της Σφακτηρίας, που ως γνωστόν θα προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να παραδοθούν.

Όταν παρουσιάστηκαν οι Ιππείς, η δύναμη του Κλέωνα βρισκόταν στο απόγειό της και η επίθεση μέσω του θεατρικού λόγου κατά του μιαρού και βλεδυρού δημαγωγού που κάθισε στο σβέρκο της Αθήνας είχε τόση σφοδρότητα “που κανένας ηθοποιός δεν τόλμησε να παίξει το ρόλο. Εντέλει έπαιξε ο ίδιος ο Αριστοφάνης τον 'στρατηγό', που παρακολούθησε απαθής από την πλατεία την ανελέητη εναντίον του σάτιρα, την χειροκρότησε κι ύστερα κατήγγειλε τον Αριστοφάνη και του έβαλε πρόστιμο. “ (5)

Η υπόθεση της Κωμωδίας

Ο Δήμος ο Πυκνίτης (ο λαός της Αθήνας) έχει δύο υπηρέτες: τον Δημοσθένη και τον Νικία – τους γνωστούς πολιτικούς και στρατηγούς- που προσπαθούν να προσφέρουν με τις υπηρεσίες τους, ότι καλύτερο στο Δήλο- Λαό. Έχει προσλάβει όμως κι έναν άλλο υπηρέτη, τον Παφλαγόνα (6), που γίνεται ευνοούμενος του και τρομοκρατεί τους άλλους υπηρέτες με τρόπο βάναυσο και χυδαίο. Ο γερό – Δήμος δυστυχώς υποκύπτει στις κολακείες και τις δημαγωγίες αυτού του φαύλου -Παφλαγόνα που δεν είναι άλλος από τον παντοδύναμο πολιτικό και στρατηγό Κλέωνα.

Οι δύο άλλοι υπηρέτες κατορθώνουν και πληροφορούνται με υποκλοπές πως οι χρησμοί προφητεύουν ότι ο Παφλαγόνας θα εκτοπιστεί μόνο από ένα ταπεινό αλλαντοπώλη, οι υπηρέτες εύχονται να εμφανιστεί αυτός ο αλλαντοπώλης – που όντως εμφανίζεται – και τον πείθουν, ότι με συμμάχους του Ιππείς, μπορεί να αντιπαραταχθεί στο ισχυρό Παφλαγόνα και να τον νικήσει.

Με μια σειρά αντιπαραθέσεων, όπου οι δύο αντίπαλοι ανταλλάσσουν χυδαίες ύβρεις και ανταγωνίζονται σε φαυλότητα, καταλήγουν μπροστά στο Γέρο Δήμο να αναπτύσσουν τα 'πολιτικά' τους σχέδια και το πρόγραμμά τους. Ο αγράμματος αλλαντοπώλης αναδεικνύεται έξοχος δημαγωγός και ξεπερνάει σε κολακείες τον Παφλαγόνα- Κλέωνα.

Εκείνος ηττημένος εγκαταλείπει τον οίκο του Δήμου, ο νέος υπηρέτης του Λαού με μαγικά φίλτρα ξανανοιώνει τον Δήμο και το έργο τελειώνει με χαρές και πανηγύρια ώσπου να φανεί ο νέος Σωτήρας του Λαού. (7)

Οι Ιππείς του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου και της Θεατρικής Διαδρομής σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαϊδη ήταν η εναρκτήρια παράσταση των φετινών Επιδαυρίων. Μια παράσταση καλοστημένη, με μέτρο και κέφι, στο πνεύμα του Αριστοφάνη- όπως τουλάχιστον έχουμε συνηθίσει να αναβιώνει και να ευφραίνει τα καλοκαίρια μας- χωρίς ωστόσο να κομίζει μια νέα, πρωτότυπη ανάγνωση. Μια παράσταση που καταφέρνει όμως να ψυχαγωγήσει τους θεατές της, πιστή στην προτροπή του ίδιου του Αριστοφάνη που αναφέρει στην Πάροδο: “Έχουμε πανηγύρι κάθε φορά που στήνουμε την κωμική σκηνή. Χαρείτε γελάστε , ξεδώστε, το γέλιο σας, το γλέντι σας χαροποιεί τον ποιητή, τον ευφραίνει, γιατί έβγαλε καρπούς ο σπόρος που έσπειρε”. (4)

Οι δύο χαρισματικοί πρωταγωνιστές της παράστασης- ντυμένοι στα εξαιρετικά κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ που υπογράφει και τα σκηνικά- ο βετεράνος (8) Γιώργος Αρμένης στο ρόλο του Παφλαγόνα και ο Παύλος Χαϊκάλης στου Αλλαντοπώλη έφεραν εις πέρας την αποστολή τους ισάξια, αποδεικνύοντας τη γνήσια κωμική τους στόφα, παρ΄ όλο που ο δεύτερος- προφανώς λόγω της τηλεοπτικής του παρουσίας- απέσπασε τη μερίδα του λέοντος από το χειροκρότημα των θεατών.

Οι δύο υπηρέτες των Σαμψών Φύτρου και Θύμιου Κούκιου αποτελούν ένα δεμένο ζευγάρι, με εξαιρετικό ρυθμό , πολύ καλός ο Γιάννης Κοτσαρίνης στο ρόλο του γερο-Δήμου ενώ ο Μανώλης Θεοδωράκης απογειώνει με μοναδικό τρόπο το μικρό ρόλο της Ειρήνης με τον ξέφρενο χορό του.

Εξαιρετικός και ο Χορός των Ιππέων που καταφέρνει μέσα από τις λιτές χορογραφίες του Χρήστου Παπαδόπουλου και τη μουσική της Αντιγόνης Τσολάκη- επιτυχής μίξη σύγχρονων και παραδοσιακών στοιχείων- να αποδώσει το νεανικό σφρίγος των Ιππέων και την ελπίδα που συμβολίζουν για το μέλλον της πόλης.

Το πολιτικό μήνυμα του έργου- ακόμα κι αν δεν ξεπηδούσαν οι εμβόλιμες στο σώμα του κειμένου αναφορές στη σημερινή διαφθορά, στον Ολι Ρεν, το ΔΝΤ, στο ασφαλιστικό, στα γνωστά τσιτάτα πολιτικών- είναι σαφέστατο: ο Αριστοφάνης εντόπισε και μετέτρεψε σε ποιητικό- θεατρικό λόγο, προκλητικά σύγχρονο (9), το αιώνιο δράμα αυτού του τόπου. Η χειραγώγηση του Δήμου από αχρείους δημαγωγούς δήθεν υπηρέτες του, αλλά και η κάθε άλλο παρά αμελητέα ευθύνη του ίδιου του λαού που παρασύρεται και χειραγωγείται, είναι τελικά η διαχρονική εθνική μάστιγα.

Κι αν το 424 π.Χ το κοινό της Αθήνας εν μέσω Πελοποννησιακού Πολέμου έβλεπε ξεκάθαρα στο ρόλο του Παφλαγόνα αποκλειστικά και μόνο τον περίφημο πολεμοχαρή δημαγωγό , το σημερινό κοινό στη δίνη της οικονομικής κρίσης μπορεί κάλλιστα να αποδώσει σε ουκ ολίγα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής των τελευταίων δεκαετιών, το ρόλο του Κλέωνα. Τελικά όμως αποχωρεί από την παράσταση με ένα πονηρό χαμόγελο ενώ ακόμα στο μυαλό σιγοηχεί το ουτοπικό τραγούδι του Χορού των Ιππέων στο φινάλε:

“ Άντε φτου κι απ` την αρχή,

αλλαγή στην αλλαγή.

Πότε θα ` ρθει κάποια μέρα

που στο λεύτερο αέρα

θα πετάνε μόνο αηδόνια,

περιστέρα χελιδόνια,

κι όχι κάργες και κοράκια

και τυχάρπαστα ανθρωπάκια. “ (4)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1)“Ο Ζωντανός Αριστοφάνης” Αλέξης Σολωμός εκδόσεις ΔΙΦΡΟΣ Αθήνα 1961

(2)Τα έργα που προηγήθηκαν ήταν οι Δαιταλείς του 427- του οποίου σώζονται αποσπάσματα και οι Αχαρνείς του 425.

(3)Θουκυδίδη Ιστορίαι, Βιβλίο ΙΙ, 53 μετάφραση Ελευθερίου Βενιζέλου.

(4) Από το κείμενο των Ιππέων σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη.

(5)Ιστορία των Ελλήνων Ιντρο Μοντανέλλι, εκδόσεις Τρία Φύλλα

(6)Παφλαγόνας: Αυτός που παφλάζει όταν μιλάει και οι τρόποι του θυμίζουν δούλο από τη βάρβαρη Παφλαγονία.

(7)Η περίληψη της υπόθεσης της Κωμωδίας από το πρόγραμμα της παράστασης.

(8)Ο Γιώργος Αρμένης είναι ίσως ο ηθοποιός με τις περισσότερες εμφανίσεις σε Αριστοφανικούς ρόλους. Έχει παίξει και στις 11 σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη- στους Ιππείς μάλιστα ήταν η τρίτη φορά. Στις δύο προηγούμενες είχε επωμιστεί τον ρόλο του Αλλαντοπώλη.

(9)Το 1991 ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος που είχε υποδυθεί το ρόλο του Αλλαντοπώλη στην παράσταση των Ιππέων του Εθνικού Θεάτρου που είχε σκηνοθετήσει ο Κώστας Μπάκας, είχε χαρακτηρίσει το έργο 'προκλητικά σύγχρονο' . Κι ήταν ακόμα 1991...

Οι φωτογραφίες του τσαλαπετεινού από την παράσταση της 15ης Ιουλίου

στο κηποθέατρο Παπάγου.

Εδώ οι επόμενες παραστάσεις των Ιππέων ανά την Ελλάδα καθώς και όλοι οι συντελεστές από το

ελculture.gr

Εδώ οι Ιππείς σε κόμικ.

Διασκευή και κείμενα του Τ. Αποστολίδη και σε σκίτσα Γ. Ακοκαλίδη

Mουσική: Schubert's Serenade, Academy of St. Martin in the Fields, Joshua Bell & Michael Stern

Ωδείο Αθηνών- Ακούει κανείς;

Copy paste από το μπλογκ της Nelly`s

Έναν χρόνο απλήρωτα δεδουλευμένα στο ωδείο Αθηνών!
Το Ωδείο Αθηνών τρώει τα παιδιά του!

Το πρώτο μουσικό εκπαιδευτικό Ίδρυμα της νεότερης ηπειρωτικής Ελλάδας,
ο "Μουσικός και Δραματικός Σύλλογος <Ωδείον Αθηνών>"
ιδρύθηκε το 1871 με πρωτοβουλία φιλομούσων της εποχής,
μεταξύ των οποίων και ο τότε πρωθυπουργός Α. Κουμουνδούρος,
με σκοπό την καλλιέργεια της δραματικής και της μουσικής τέχνης στη χώρα.
Σημαντικές προσωπικόττηες του χώρου πέρασαν από τους κόλπους του όπως οι Σπύρος Σαμάρας, ο Δημήτηρης Μητρόπουλος, ο Νίκος Σκαλκώτας, η Μαρία Κάλλας, η Τζίνα Μπαχάουερ, η Αλεξάνδρα Τριάντη, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Δημήτρης Σγούρος, ο πρόσφατα βραβευθείς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο Διονύσης Γραμμένος και άλλοι πολλοί.

Το Ωδείο στεγάστηκε αρχικά στο κτίριο της οδού Πειραιώς 35,
το οποίο χτίστηκε το 1832 από τον Βλαχούτση,
αλλά υπέστη μετατροπές από τον διάσημο Τσίλλερ,
για να μπορέσει να λειτουργήσει ως Ωδείο, ο οποίος έκανε και την προσθήκη του θεάτρου.



Σήμερα στεγάζεται στη συμβολή των οδών Βασ. Κων/νου, Βασ. Γεωργίου Β' (17-19) και Ρηγίλλης, σε καλλιμάρμαρο αρχιτεκτόνημα του Ιωάννη Δεσποτόπουλου, μετά από δωρεά στο Δημόσιο του παλαιού κτιρίου της Πειραιώς.



Η δωρεά έγινε με τρεις όρους:

α: Το Δημόσιο να σβήσει τα χρέη του Ωδείου προς αυτό,
β: να αποπερατώσει το νέο κτίριο (δεν έχει γίνει έως σήμερα) και
γ: εις το διηνεκές να επιχορηγεί και να καλύπτει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού του Ιδρύματος για μισθοδοσία και ανελαστικές δαπάνες.

Επίσης το Ωδείο παραχώρησε στο Υπουργείο Πολιτισμού προς χρήση για σκοπούς της μουσικής τους χώρους, που σήμερα στεγάζεται το ΕΜΣΤ (περίπου 2000 τμ).



Από την άλλη το Δημόσιο οφείλει να συμμετέχει σε όλα τα ΔΣ του Ιδρύματος με έναν εκπρόσωπο του ΥΠΠΟΤ και έναν του Υπ. Οικονομικών και να καταρτίζουν από κοινού τον προϋπολογισμό, γεγονός που σπανίως έχει συμβεί.

Το πρώτο 35μελές ΔΣ του 1871 περιέλαβε στις τάξεις του ορισμένα από τα πιο σημαίνοντα πρόσωπα της πρωτεύουσας.
Η καλλιτεχνική διεύθυνση του Ιδρύματος κατά την πρώτη περίοδο ασκήθηκε από τον έφορο και καθηγητή του Ωδείου Α. Κατακουζηνό ώς το 1890 που ανέλαβε ο Γ. Νάζος.

Στη νεότερη ιστορία του διευθυντής ήταν ο Μ. Παλλάντιος (1962-1986) και από το 1987 ως σήμερα ο και καθηγητής πιάνου,απόφοιτος του Εθνικού Ωδείου και από το 2006 και Πρόεδρος του 7μελούς πια ΔΣ, Άρης Γαρουφαλής.

Το 1983 η Πολιτεία πρότεινε στη διοίκηση του ωδείου την κρατικοποίησή του, μα η απάντηση ήταν αρνητική!!!!

Το 2006 ο Σύλλογος Διδασκόντων περιελάμβανε 80 άτομα (από 100 που ήταν παλαιότερα, αφού ήδη είχαν γίνει απολύσεις και συνταξιοδοτήσεις) και περίπου 20 άτομα ήταν το διοικητικό προσωπικό.
Την ίδια χρονιά ζητήθηκε από το διδακτικό προσωπικό να λύσει τη ΣΣΕ αορίστου χρόνου και να γίνουν νέες ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου, αφού από τη διεύθυνση θεωρήθηκε η ύπαρξη συλλογικής σύμβασης η αιτία των οικονομικών προβλημάτων του Ωδείου.
Φυσικά η απάντηση ήταν αρνητική.
Το Ωδείο,λοιπόν, θεωρώντας ως αιτία του κακού την ύπαρξη συλλογικής σύμβασης -υπογεγραμμένης ίσως από ιδρύσεώς του- επιδίδεται σε ομαδικές απολύσεις ανθρώπων, που έγραψαν την ιστορία του και δούλεψαν εκεί σαν είλωτες, αδιαμαρτύρητα για τις χρόνιες καθυστερήσεις της καταβολής των δεδουλευμένων, που έβγαλαν γενιές και γενιές μαθητών!

Στα 4 αυτά χρόνια έχουν απολυθεί ή συνταξιοδοτηθεί 23 διδάσκοντες με ΣΣΕ, ενώ έχουν προσληφθεί έως σήμερα 50 περίπου διδάσκοντες με ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου και ποσοστά 85% επί των διδάκτρων ανά μαθητή ή με δελτίο παροχής υπηρεσιών.
Όμως οι αριθμοί δείχνουν ότι άν και οι απολύσεις και προσλήψεις έγιναν, όπως διατείνεται η Διεύθυνση, για να μειώσουν τα έξοδα του Ωδείου, η τακτική αυτή απέτυχε παταγωδώς.
Από το 2006 έως σήμερα η μισθοδοσία έχει αυξηθεί κατά 50% περίπου και το ΙΚΑ κατά 90%περίπου ενώ η μείωση του προσωπικού με ΣΣΕ έφτασε το 30%!!!!
Όμως οι απολύσεις προκάλεσαν αποζημιώσεις και μάλιστα υψηλότατες, αφού ούτε η αρχή της πρόνοιας του εργοδότη δεν τηρήθηκε και απολύθηκαν εργαζόμενοι με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας, ακόμη και πολύτεκνοι, όπως ο διευθυντής οικονομικών με 8 παιδιά ή καθηγητής τρίτεκνος κλπ
Αλλά οι απολύσεις προκάλεσαν και δικαστήρια χαμένα για το Ωδείο
άρα νέες αποζημιώσεις.
Και τις απολύσεις ακολούθησαν σωρηδόν νέες προσλήψεις (όπως είπαμε παραπάνω 50 άτομα περίπου έως σήμερα) με ποσοστό 85% επί των διδάκτρων για κάθε νεοπροσληφθέντα και μόνο 15% για το Ωδείο!
Και τις απολύσεις και τις προσλήψεις ακολούθησε τραπεζικός δανεισμός.
Όλα αυτά δεν μπορούσαν παρά να επιβαρύνουν τον ήδη επιβαρυμένο προϋπολογισμό του Ωδείου και να μεγαλώσουν την μαύρη τρύπα.

Το Υπουργείο από την άλλη, επί σειρά ετών δίνει πάντα λιγότερα από αυτά, που η διεύθυνση αιτείται, με αποκορύφωμα φέτος και ενώ γνωρίζει ότι οι οφειλές σε μισθοδοσία ξεπερνούν τις 800000 ευρώ, να δώσει το ποσό των 850000 ευρώ!!!!!
Τι θα πρωτοκαλύψουν με αυτό το ποσό;
Τις οφειλές 12 μισθών στο προσωπικό;
Τις οφειλές στο ΙΚΑ;
Τις οφειλές στα δάνεια;
Ή τις νέες προσλήψεις που κάνει συνεχώς η διεύθυνση;
Ή τα τρέχοντα έξοδα;
Ή την τρέχουσα μισθοδοσία;
Η μηνιαία δόση του προϋπολογισμού αρκεί μόνο για το ΙΚΑ και τις δόσεις του διακανονισμού για τα ληξιπρόθεσμα χρέη. Τίποτα δεν μένει για μισθοδοσία!!!!

Για την πλειοψηφία των εργαζομένων εκεί, ή μάλλον...για όσους απέμειναν μετά τις ομαδικές απολύσεις... το ωδείο Αθηνών είναι δεύτερο σπίτι, αφού εκεί σπουδάσαμε εκεί σπουδάζουν τα παιδιά μας, εκεί διδάσκουμε.

Όμως τα τελευταία χρόνια το διδακτικό προσωπικό εργάζεται αμισθί!
Τελευταία καταβολή μισθού για τον μήνα Αύγουστο του 2009!!!!


Από τον Άννα στον Καΐάφα, μας ξαποστέλνουν διεύθυνση του Ωδείου και Υπουργείο, με αποτέλεσμα σήμερα ένα χρόνο απλήρωτοι να κινδυνεύουν άνθρωποι να χάσουν τα σπίτια τους, να οφείλουν στις τράπεζες, να είναι άρρωστοι και να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν τα έξοδα τους.

Παρ' όλα αυτά σαν ρομαντικοί, ιδεολόγοι ή ηλίθιοι Δον Κιχότηδες για το καλό των παιδιών και του ίδιου του Ωδείου, το διδακτικό προσωπικό συνεχίζει να διδάσκει ανελλειπώς!

Έκκληση κάνουμε στον Υπουργό, να καλύψει τους οφειλόμενους μισθούς με έκτακτη επιχορήγηση, μας το οφείλει, ας μην ξεχνάμε, βάσει της σύμβασης
και από κει και πέρα ας βάλει τάξη στα οικονομικά του Ωδείου με την παρουσία των εκπροσώπων της η πολιτεία.

Αλλά ας μην παίζουν το παιγνίδι της γάτας και του ποντικού στις πλάτες αθώων εργαζομένων!
Και το χειρότερο, ακόμη και σήμερα που μιλάμε, ο διευθυντής μας και πρόεδρος του ΔΣ του Μουσικού και Δραματικού Συλλόγου Ωδείο Αθηνών μα και καθηγητής με τόσες οφειλές στην πλάτη του, μας δήλωσε πως προσλαμβάνει από 1/7/2010 νέο γραμματέα για το Ωδείο, κάποιον μαθητή του
και ενώ διαθέτει ήδη περίπου 18 άτομα διοικητικό προσωπικό
και προσωπική γραμματέα!

Ακούς Κύριε Γερουλάνε;

photos 1, 5, 6 by nelly
2, 3, 4 by διαδίκτυο...

Συλλογή υπογραφών εδώ!

Mουσική: Schubert's Serenade, Academy of St. Martin in the Fields, Joshua Bell & Michael Stern