Ed Stafford_ Walking the Amazon

Τη Δευτέρα το μεσημέρι οι λουόμενοι στην παραλία Maruda, στο Marapanim, της βόρειας Βραζιλίας παρατήρησαν δύο νέους άντρες να φτάνουν καταϊδρωμένοι, να πετούν τα σακίδια που είχαν στους ώμους τους και μετά τρέχουν και να βουτάνε με τα ρούχα τους στην θάλασσα φωνάζοντας σαν παιδιά. Φαινόταν αρκετά ταλαιπωρημένοι κι έτσι οι λουόμενοι υπέθεσαν ότι μάλλον ερχόταν από μακριά.

Κανένας όμως δε θα μπορούσε να πιστέψει ότι για αυτή τη μοναδική βουτιά στα νερά του Ατλαντικού είχαν περπατήσει 9.650 χλμ ! Με λίγα λόγια είχαν διασχίσει κατά πλάτος την Νότια Αμερική, ξεκινώντας από τις πηγές του Αμαζονίου στο νότιο Περού και για δυόμισι χρόνια περπατώντας παράλληλα με το μεγαλύτερο μετά τον Νείλο σε μήκος ποτάμι στον κόσμο, μέσα από τη μυθική αδιάβατη ζούγκλα του, κατάφεραν και έφτασαν ζωντανοί στον προορισμό τους στις εκβολές του ποταμού, στον Ατλαντικό.

Αυτή η Οδύσσεια ήταν αποτέλεσμα της βαθιάς επιθυμίας του Βρετανού Ed Stafford να πραγματοποιήσει το αδύνατο. “ Το κάνω, απλώς γιατί δεν το έχει κάνει κανείς ποτέ πριν” είχε δηλώσει λίγο καιρό πριν ολοκληρώσει τον άθλο του. Βέβαια το εγχείρημα απαιτούσε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό- 100.000$ που συγκεντρώθηκαν από χορηγούς και δωρητές- κι έτσι προβλήθηκε κυρίως ο στόχος της αφύπνισης της παγκόσμιας κοινής γνώμης για την συνεχιζόμενη καταστροφή του Αμαζονίου και τις επιπτώσεις της και όχι τόσο το πραγματικό κίνητρο που δεν ήταν παρά “a selfish boy's-own adventure”.

Ούτως η άλλως η ζωή του 34χρονου Ed ήταν ήδη περιπετειώδης και πολυκύμαντη: εγκατέλειψε την στρατιωτική του καριέρα για να γίνει χρηματιστής, αλλά ούτε αυτό φαίνεται να τον ικανοποιούσε, οπότε έγινε αρχηγός φοιτητικών αποστολών στο Belize, μια μικρή χώρα της Κεντρικής Αμερικής- πρώην Βρετανική αποικία. Ακολούθησε ο περίπατος στις όχθες του Αμαζονίου και πριν καλά καλά τον ολοκληρώσει δήλωνε ότι ήδη είχε θέσει τον επόμενο στόχο ακόμα πιο δύσκολο κάτι που επίσης δεν έχει πραγματοποιήσει κανείς ποτέ πριν, αφήνοντας την φαντασία να οργιάσει καθώς δεν έδωσε καμία πληροφορία εκτός της ημερομηνίας έναρξης της επόμενης αποστολής – το Σεπτέμβριο του 2001- και έκλεισε τη συζήτηση με ένα κοφτό, αλλά πολλά υποσχόμενο: “Top secret”.

Χριστούγεννα στη ζούγκλα του Αμαζόνιου

Ο Ed Stafford ξεκίνησε τη μακρά πορεία του στις 2 Απριλίου 2008 παρέα με ένα φίλο που γρήγορα εγκατέλειψε. Αντίθετα ο Περουβιανούς δασολόγος Gadiel "Cho" Sanchez Rivera, 31 ετών που υποσχέθηκε τον Ιούλιο του 2008 να τον συντροφεύσει μόλις για πέντε μέρες, τον ακολούθησε μέχρι το τέλος. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής είχαν μαζί τους και δύο ντόπιους οδηγούς που εναλλασσόταν -συνήθως υλοτόμοι και μερικές φορές πρώην έμποροι ναρκωτικών. Την αποστολή σε κάποια τμήματά της ακολούθησαν και μερικοί δημοσιογράφοι και φωτογράφοι.

Τα διεθνή μέσα στα ρεπορτάζ τους για τον Ed Stafford όπως είναι φυσικό εστίασαν σε μετρήσιμα χειροπιαστά μεγέθη: την απόσταση που κάλυψε, τις παρακάμψεις που αναγκάστηκε λόγω της πλημμύρας που συνάντησε(2000 μίλια), τις μέρες που χρειάστηκε για να ολοκληρώσει την ατελείωτη διαδρομή(859), το βάρος του σακιδίου του (31 κιλά) τα τσιμπήματα των κουνουπιών που υπέστη (50.000) το μήκος του μεγαλύτερου κροκόδειλου που συνάντησε (5,5 μέτρα) το είδος της διατροφής του (πιράνχας, ρύζι και φασόλια), τις επιθέσεις που δέχτηκε από ιθαγενείς, τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπισε... και τελείωναν τονίζοντας ότι ήταν ο πρώτος άνθρωπος που κατάφερε αυτόν τον άθλο.

Ο σημαντικότερος έπαινος πάντως για τον Ed Stafford έφτασε on line, στο blog που ο διατηρούσε κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Ήταν ένα σχόλιο του Sir Ranulph Fiennes του μεγαλύτερου εν ζωή εξερευνητή όπως τον περιγράφει το βιβλίο Guinness που έλεγε: "To do all this in more than 800 continuous days with just a backpack puts Stafford's endeavor in the top league of expeditions past and present. "

ΠΗΓΕΣ: Living in Peru, REUTERS, Telegraph, Yahoo.news, You Tube

φωτογραφίες: Keith Ducatel

Μουσική: Gabriel's Oboe, (The Mission ) του Ennio Morricone από το άλμπουμ

"Yo Yo Ma plays Ennio Morricone"