Director's cut

Απογευματινός καφές στην αυλή. Ελληνικός σκέτος. Παγωμένο νερό δίπλα, χωρίς γλυκό του κουταλιού. Τα τζιτζίκια έχουν κατεβάσει ένταση αλλά δε λένε να σταματήσουν. Για δυο τσιγάρα χαζεύω τον κίτρινο ιβίσκο -όχι κίτρινο, στο χρώμα του κρόκου τα πέταλα κι ο στήμονας βαθύ κόκκινο- που βρίσκεται σε ακατάπαυστη ανθοφορία.

Χαζεύω τόσο με τις δόξες του ιβίσκου που δεν παίρνω είδηση την αγωνιώδη προσπάθεια που διαδραματίζεται ακριβώς δίπλα μου στο χείλος του τραπεζιού, παρά στο πιο κρίσιμο σημείο της. Ένας μεγαλόσωμος μέρμηγκας κρατάει με κίνδυνο να πέσει κι ο ίδιος, ένα μικρότερο που φαίνεται ότι το έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις του. Κρατάει και τραβάει συγχρόνως. Κάποιες στιγμές νομίζω ότι θα χαθεί η μάχη και θα βρεθούν και τα δυο, δίπλα στα πόδια μου στο μωσαϊκό της αυλής.

Τελικά μετά από ώρα και τρομερή προσπάθεια, σχεδόν τα έχει καταφέρει ο μεγάλος και έχει τραβήξει το μικρό μέχρι αυτό το οριακό σημείο, την καμπύλη που ενώνονται οριζόντια και κάθετη επιφάνεια του τραπεζιού. Σκέφτομαι ότι το μάρμαρο, τραχύ και αγυάλιστο όπως είναι, κάπως διευκολύνει τον διασώστη που δε γλιστρά όπως θα γλιστρούσε σε κάποια άλλη λεία επιφάνεια. Ωστόσο και σε αυτό ακόμα το σημείο που έχουν φτάσει, κάθε έκβαση είναι πιθανή.

Όταν όμως πέρασαν την καμπύλη και βρέθηκαν και οι δύο στην οριζόντια επιφάνεια του τραπεζιού, φάνηκε ότι η επικίνδυνη επιχείρηση διάσωσης του μικρού είχε ολοκληρωθεί επιτυχώς. Με πολύ κόπο όμως. Κι αυτό φάνηκε από το χρόνο που πέρασαν ακίνητα σε αυτό το σημείο, λίγα μόλις χιλιοστά από την άβυσσο.

Στη συνέχεια -κι αυτό ίσως σου φανεί περίεργο- ο μέρμηγκας, θεώρησε απαραίτητο να σύρει ακόμα πιο μέσα, σε πιο ασφαλές σημείο τον μικρό. Δε σταμάτησε παρά όταν έφτασαν στο μέσον περίπου του τραπεζιού, δίπλα στο πακέτο με τα τσιγάρα μου.

Ωραία ιστορία ε; Καταπληκτική αφορμή για να μιλήσεις για την αλληλεγγύη, τη φιλία, την αυταπάρνηση, την αυτοθυσία, την επιμονή, την....Κατάλαβες τι λέω; Έχεις τους ήρωες -ο δυνατός κι ο αδύνατος- έχεις το σενάριο με το απαραίτητο σασπένς, το αίσιο, σχεδόν χολιγουντιανό τέλος και κυρίως το ηθικό δίδαγμα, ή έστω ένα προφανές συμπέρασμα. Ή ακόμα καλύτερα, δε λες τίποτα μια που έτσι όπως πάει το σενάριο οι οκτώ στους δέκα, ήδη από την πρώτη σκηνή σκέφτονται έννοιες όπως αλληλεγγύη, φιλία, αυταπάρνηση, αυτοθυσία, επιμονή...

Λυπάμαι. Εδώ θα σου χαλάσω το παραμύθι. Οι εικόνες έχουν μπει με την ακριβώς αντίθετη σειρά από την οποία τραβήχτηκαν. Τα δυο μυρμήγκια ήταν αρχικά, δίπλα στο πακέτο με τα τσιγάρα. Το μεγαλύτερο επιτέθηκε στο μικρότερο, πάλεψαν, ο μικρός βγήκε γρήγορα νοκ άουτ και τότε ο μεγάλος άρχισε να τον σέρνει προς την άκρη του τραπεζιού. Όταν έφτασαν στο χείλος κι ενώ ήταν εμφανής η προσπάθειά του να ξεφορτωθεί κυριολεκτικά το μικρό, φάνηκε ότι είχαν μπλεχτεί τα πόδια τους -δεν μπορώ να πω ότι ο μικρός “κρατιόταν” ώστε αν τελικά έπεφτε να παράσυρε στην πτώση και το θύτη του- κι έτσι η πρώτη σκηνή είχε μεγάλη διάρκεια.

Μη με ρωτήσεις τι έγινε τελικά. Αν έπεσε μόνο το μικρό μυρμήγκι, ή και τα δύο μαζί. Ή αν σώθηκαν. Δεν θα πω το τέλος της ιστορίας. Δεν έχει άλλωστε καμία σημασία. Όσο για ηθικό δίδαγμα, δεν έχω. Ούτε  συμπεράσματα.