Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

The New Yorkers I.

"Μα φυσικά και θα ποζάρω. Αρκεί να μου υποσχεθείς, ότι θα ανεβάσεις την φωτογραφία στο διαδίκτυο για να μπορέσω να τη δω. Είμαι καλά εδώ ή είναι πολύ έντονο το κοντράστ  με το άσπρο φόντο;" 

Δεν ξέρω τίποτα γι αυτή την κοπέλα. Ούτε καν πλησίασα - τα καλά του τηλεφακoύ βλέπεις. Αργότερα, με την εικόνα στην οθόνη του υπολογιστή,  εστιάζοντας στην τσάντα, σκέφτηκα ότι μπορώ να τη θυμάμαι ως Βικτόρια κι όχι γενικά και αόριστα σαν Unknown Girl


"...οι κοκκινομάλληδες μια μέρα θα κατακτήσουν τον κόσμο!"  έλεγε μεταξύ των άλλων σε σχόλιό του ο silentcrossing στο ποστ Nice view

Από την επόμενη μέρα, άρχισα να φωτογραφίζω συστηματικά κοκκινομάλληδες και φυσικά κοκκινομάλλες.  Συνάντησα τελικά τόσους πολλούς που οι εικόνες τους θα μπορούσαν  να κυριεύσουν τουλάχιστον ένα  post. Κατακόκκινο.  

Εικόνα από road movie, ξέρεις, τη στιγμή που οι ήρωες κατάκοποι από τα μίλια που έχουν διανύσει, αράζουν στην άκρη του δρόμου, In The Middle Of Nowhere για έναν άβολο ύπνο με soundtrack της σκηνής, την εισαγωγή του Me And My Gin· σαράντα έξι δευτερόλεπτα νομίζω ότι αρκούν για να περάσει η σκηνή από το γενικό πλάνο στο αυστηρό zoom που ορίζει  το παράθυρο. Θα σε απογοητεύσω όμως: το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο απομεσήμερο μιας ζεστής Κυριακής του Αυγούστου στην 24η οδό μεταξύ Park και Lexington Ave. Δε ξύπνησαν με το κλικ. 

Still Waiting θα μπορούσε να είναι η λεζάντα της εικόνας. Αναμονή στα σκαλιά -δες τώρα σύμπτωση- του σταθμού της Prince St.    Στα όρθια,  με τον παγωμένο καφέ να τελειώνει γρήγορα, κι εκείνη να αφήνει τη σκιά, να πετάει το άδειο πλαστικό ποτήρι σε ένα κάδο και να απομένει με το καλαμάκι στα χέρια· δαγκωμένο πολλές φορές στη μια του άκρη. Συχνές κλεφτές ματιές στην Broadway, τέσσερα εξερχόμενα μηνύματα, τρία εισερχόμενα...μετά δεν ξέρω. Έφυγα. Φαντάζομαι όμως ότι λίγα λεπτά αργότερα έφτασε. Καθυστερημένα βέβαια, αλλά σημασία έχει ότι τελικά έφτασε. Διαφορετικά, δεν είχε λόγο να  στείλει τρία μηνύματα. 

Ο μικρός, προφανώς δεν έχει διαβάσει ακόμα το Βιβλίο της Ζούγκλας του Kipling, αλλά φαντάζομαι ότι όταν  τα καταφέρει, θα θυμηθεί εκείνο το απόγευμα στο Βοτανικό Κήπο του Brooklyn, που  εισέβαλε στο γλυπτό του Patric Dougherty παίζοντας  το Μόγλη στην Νέα Υόρκη του δύο χιλιάδες έντεκα. 

Παραξενεύτηκα όταν είδα  μπάλα ποδοσφαίρου σε μια χώρα που όταν λένε  football ενοούν κάποιο άλλο παιχνίδι.  Ύστερα σκέφτηκα ότι οι παίκτες στην Union Square τελούσαν υπό την επίδραση του Copa Amèrica που τουλάχιστον οι Λατίνοι της Ν.Υ παρακολουθούσαν φανατικά. Στη φωτογραφία ο "Louis" μετά το παιχνίδι. Αυτό δεν είναι το πραγματικό του όνομα. Απλώς οι άλλοι, τον φώναζαν έτσι μάλλον γιατί ήταν ο καλύτερος παίκτης της πλατείας. 

H Samantha που δε με πήρε είδηση, το απόγευμα της 4ης Ιουλίου, μετά από το εορταστικό μπάρμπεκιου. Λίγη ώρα αργότερα, μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει, ο ουρανός γέμισε πυροτεχνήματα που συνέχισαν να πέφτουν μέχρι το ξημέρωμα. 



Κανονικά,  θα έπρεπε να γράψω κάτι σχετικά με τις αναλογίες, το μέτρο ή έστω την Buick, αλλά προσπαθώ μάταια να βρω αν στις 13 Ιουλίου που έβγαλα αυτή τη φωτογραφία, ήταν κάποια σημαντική Εβραϊκή γιορτή για να εξηγήσω το γεγονός ότι το απόγευμα εκείνης της μέρας,  ξαφνικά γέμισαν οι δρόμοι του Brooklyn με καλοντυμένους Εβραίους κάθε ηλικίας που κάπου πήγαιναν ή από κάπου ερχόταν. Διέκρινες πολυμελείς οικογένειες ή μεγάλες παρέες φίλων. Όλοι μαζί, εκτός από  τον κύριο της φωτογραφίας που ήταν μόνος του. 

Συνεχίζεται...

Μουσική: Boplicity, με το κουαρτέτο της  Amy Levin 


25 σχόλια:

Roadartist είπε...

Ωραίο ταξίδι ε; Πήγαμε και εμείς εκεί μέσω των φωτο σου.. Υπέροχες!!

apos είπε...

εξαιρετικές! μου λείπει ήδη η πόλη, ξέρω ότι είναι ύβρις αυτό που λέω...

Σταυρούλα είπε...

Κάθε φωτό κι μια ιστορία που σκαρώνει το μυαλό.Υπέροχα στιγμιότυπα! Τρέμε, Ρ. Άλτμαν ;)

scalidi είπε...

Πολύ ενδιαφέρον ταξίδι ανάμεσα στους ανθρώπους...

Νίκος Κιτωνάκης είπε...

Εντέλει οι άνθρωποι είναι το πιο ενδιαφέρον αξιοθέατο της κάθε πόλης. Υπέροχες οι φωτό.

Σελιτσάνος είπε...

Ναι,ναι υπέροχες οι φωτό,αλλά έχετε αρχίσει να θυμίζετε τον Στέλιο Ανεμοδούρα με τόσα σίκουελς.

Ανώνυμος είπε...

Τσαλαπετεινέ νομίζω ότι σ' αγαπώ :)
Εντάξει, το ομολογώ, μετά από αυτό θα πάρω το πρώτο βαπόρι και θα ξενιτευτώ σαν τις νύφες του Βούλγαρη. Και μπορεί με κάποιες από τις κοκκινομάλλικες φωτογραφίες να ήθελα να φωνάξω απ' τη χαρά μου, η πιο συγκλονιστικά σημειολογική ωστόσο είναι η τελευταία: τι γυρεύει ένα τόσο δα μικρό ανθρωπάκι σε ένα τόσο μεγάλο αυτοκίνητο;

δύτης των νιπτήρων είπε...

Και δηλαδή ο silentcrossing τώρα θεωρεί τον εαυτό του κοκκινομάλλη; ή μήπως, αντίθετα, λούζερ; ;)

Τσαλαπετεινός είπε...

Roadartist: Τελικά, προσφέρουμε ο ένας στον άλλο ταξίδια. Με πήγες στο αρχαιολογικό μουσείο της Νάξου, με πήγες στην Απείρανθο κι εγώ με τη σειρά μου σε πήγα στην ΝΥ. Μια χαρά περνάμε ;-)

apos: Νομίζω ότι είναι η σειρά σου να πας. Από το Πάσχα μέχρι τώρα είναι πολύς καιρός. Οπότε δεν είναι ύβρις- απλώς νοσταλγία. Αν συμπέσουμε, φαντάζεσαι τι έχει να γίνει; Τα κλικ των φωτογραφικών μηχανών θα είναι κατά ριπάς. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

renata: Μπα! Αυτή τη φορά δε σκάρωσα τίποτα. Όλα γραμμένα όπως έγιναν. Πάντως, χθες σκεφτόμουν το “Στιγμιότυπα” για τίτλο, αλλά το έχω ήδη χρησιμοποιήσει.

scalidi: Τόσο ενδιαφέρον που σχεδόν σε κάνει να ξεχνάς τους τόπους. ;-)
Καλό σας βράδυ.

Τσαλαπετεινός είπε...

Πιγκουίνος: Κοίτα ποιος μιλάει για υπέροχες φωτογραφίες! Ένα σου λέω: τελειώνω με τις απαντήσεις των σχολίων εδώ κι έρχομαι από σένα για να ξαναδώ τους Ετρούσκους σου.
Γεια σου πτηνό!

Σελιτσάνος : Υπομονή. Ένα ακόμα ποστ και σταματάω. Μέχρι τότε μπορείτε να με λέτε Στέλιο.

Τσαλαπετεινός είπε...

silentcrossing : Κοίτα! Αν δεν είσαι σίγουρος μη μου λες “σ` αγαπάω”, γιατί το δένω κόμπο κι αν αλλάξεις γνώμη μετά πολύ θα στεναχωρηθώ.

Και εγώ σ` αγαπάω βρε!

Πριν πάρεις το βαπόρι, περίμενε να δεις και τα υπόλοιπα πρόσωπα στο επόμενο και τελευταίο ποστ και μετά αποφασίζεις. Θα συνέχιζα με ΝΥ αλλά βλέπεις άρχισαν οι γκρίνιες και πρέπει να επανέλθω στην εγχώρια θεματολογία.
(το αυτοκίνητο πάντως δεν ήταν δικό του. Ήταν παρκαρισμένο εκεί κι αυτός κοντοστάθηκε. Έδωσε όμως τη σύγκριση των μεγεθών)

δύτης των νιπτήρων: Ο  silentcrossing είναι κοκκινομάλλης. Αν τον έχεις συναντήσει και διαπίστωσες ότι δεν είναι, απλώς τα βάφει.
Δύτη, μου έλειψες. Ειδικά από το μπαζ. Δεν έχει χάρη να μπαζώνεις όταν ο Δύτης δεν είναι εδώ. Δεν έχει σασπένς. Δεν έχει αγωνία. Δεν...

Σταυρούλα είπε...

Εννοούσα πως μπορούσε ν΄αναπτυχθεί περισσότερο κάθε φωτογραφία σε μια ενδιαφέρουσα ιστορία.

Τσαλαπετεινός είπε...

renata: Έχεις δίκαιο. Σχεδόν όλες μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμή. Απλώς οι ενδιαφέρουσες ιστορίες, αργούν πολύ να ωριμάσουν και να γίνουν "βρώσιμες".

καλό σου βράδυ ;-)

Yannis Tsal είπε...

Τι χρωματική εξτραβαγκάντζα μετά το ασπρόμαυρο! Και οι ιστορίες μια και μια! Διακρίνω μια προνομιακή μεταχείριση στη "Βικτόρια" με το μυστικό, αλλά εγώ στη θέση σου θα επικεντρωνόμουν στην αναμένουσα μαύρη γαζέλα με το καλαμάκι. Για ποιο λόγο να περιμένει τόσο πολύ; Ελεύθερη αγορά έχουμε, κάλλιστα μπορούν να εμφανιστούν άλλοι πιο πρόθυμοι και έγκαιροι συνοδοί!

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos: Είδες πονηριές; Μετά από τόσο ασπρόμαυρο στα προηγούμενα ποστ, έπεσε μπόλικο χρώμα να χαρεί το μάτι κι η ψυχή.

Από αυτό το ποστ λοιπόν -όπως ήταν αναμενόμενο- διάλεξες τη μαύρη γαζέλα. Να δούμε τι θα κάνεις στο επόμενο.

(Αλλά για την κοκκινομάλλα ούτε κουβέντα δεν είπες)

antinetrino είπε...

7η και 10η τέλειες!

Ανώνυμος είπε...

Τι εννοείς άρχισαν οι γκρίνιες; Πες μου ποιος σε μάλωσε να καθαρίσω! Εγώ δεν αλλάζω έτσι εύκολα γνώμη, κι αν μάλιστα οι επόμενες φωτογραφίες είναι αντάξιες των προσδοκιών που μας δημιούργησες θα έρθω να σε ζητήσω!

(Φυσικά και είμαι κοκκινομάλλης, μόνο που ξανοίγουν στον ήλιο-φέτος έκανα σκοταδοθεραπεία κι έτσι έχασε την ευκαιρία του ο δύτης-ας περιμένει ως το επόμενο καλοκαίρι που θα είμαι και γνήσιος κοκκινομάλλης και γνήσιος λούζερ...)

xomeritis είπε...

Έχουν γοητεία οι κοκκινομάλληδες. Δες εδώ.

Thalassenia είπε...

Βάλε καφέ κι έρχομαι:-)
θα συναγωνιστούμε......

φιλιά χαράς

Theorema είπε...

Κούκου! Καλό φθινόπωρο, γεμάτο εικόνες! :)

Μαρία Δριμή είπε...

Αυτές είναι οι φωτογραφίες που μου αρέσει να βλέπω, να βγάζω και να περιγράφω. Τσαλαπετεινέ μου, είσαι το alter ego μου!

Τσαλαπετεινός είπε...

Antinetrino : Εμένα η πρώτη είναι η αγαπημένη μου. Φοβερή μορφή ο τύπος.

silentcrossing: Όπως είδες ήδη, δεν έδωσα σημασία στις γκρίνιες και ανέβασα και τις επόμενες εικόνες. Τελικά όμως δε ΜΕ ζήτησες, αλλά ΜΟΥ ζήτησες κι άλλες. Πάει, θα μείνω στο ράφι τελικά!

Χαίρε κοκκινομάλλη!

Τσαλαπετεινός είπε...

Thomas Xomeritis: Εγώ πάλι σκέφτομαι την κοκκινομάλλα στο The Secret History, της Donna Tartt.


Thalassenia : Τι εννοείς με το “βάλε”; Εδώ ο καφές έχει συνεχή ροή. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Theorema: Όχι ακόμα καλό φθινόπωρο. Να πάνε διακοπές κι όσοι δεν πήγαν ακόμα. Να κιτρινίσουν πρώτα μερικά φύλλα και μετά.
;-)


ΜAΡΙΑ ΔΡΙΜΗ: Έτοιμη και η συνέχεια...κι άλλοι Νεοϋορκέζοι στο τελευταίο ποστ. Καλό μεσημέρι και σε ευχαριστώ. ;-)