The New Yorkers I.

"Μα φυσικά και θα ποζάρω. Αρκεί να μου υποσχεθείς, ότι θα ανεβάσεις την φωτογραφία στο διαδίκτυο για να μπορέσω να τη δω. Είμαι καλά εδώ ή είναι πολύ έντονο το κοντράστ  με το άσπρο φόντο;" 

Δεν ξέρω τίποτα γι αυτή την κοπέλα. Ούτε καν πλησίασα - τα καλά του τηλεφακoύ βλέπεις. Αργότερα, με την εικόνα στην οθόνη του υπολογιστή,  εστιάζοντας στην τσάντα, σκέφτηκα ότι μπορώ να τη θυμάμαι ως Βικτόρια κι όχι γενικά και αόριστα σαν Unknown Girl. 

"...οι κοκκινομάλληδες μια μέρα θα κατακτήσουν τον κόσμο!"  έλεγε μεταξύ των άλλων σε σχόλιό του ο silentcrossing στο ποστ Nice view. 

Από την επόμενη μέρα, άρχισα να φωτογραφίζω συστηματικά κοκκινομάλληδες και φυσικά κοκκινομάλλες.  Συνάντησα τελικά τόσους πολλούς που οι εικόνες τους θα μπορούσαν  να κυριεύσουν τουλάχιστον ένα  post. Κατακόκκινο.  

Εικόνα από road movie, ξέρεις, τη στιγμή που οι ήρωες κατάκοποι από τα μίλια που έχουν διανύσει, αράζουν στην άκρη του δρόμου, In The Middle Of Nowhere για έναν άβολο ύπνο με soundtrack της σκηνής, την εισαγωγή του Me And My Gin· σαράντα έξι δευτερόλεπτα νομίζω ότι αρκούν για να περάσει η σκηνή από το γενικό πλάνο στο αυστηρό zoom που ορίζει  το παράθυρο. Θα σε απογοητεύσω όμως: το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο απομεσήμερο μιας ζεστής Κυριακής του Αυγούστου στην 24η οδό μεταξύ Park και Lexington Ave. Δε ξύπνησαν με το κλικ. 

Still Waiting θα μπορούσε να είναι η λεζάντα της εικόνας. Αναμονή στα σκαλιά -δες τώρα σύμπτωση- του σταθμού της Prince St.    Στα όρθια,  με τον παγωμένο καφέ να τελειώνει γρήγορα, κι εκείνη να αφήνει τη σκιά, να πετάει το άδειο πλαστικό ποτήρι σε ένα κάδο και να απομένει με το καλαμάκι στα χέρια· δαγκωμένο πολλές φορές στη μια του άκρη. Συχνές κλεφτές ματιές στην Broadway, τέσσερα εξερχόμενα μηνύματα, τρία εισερχόμενα...μετά δεν ξέρω. Έφυγα. Φαντάζομαι όμως ότι λίγα λεπτά αργότερα έφτασε. Καθυστερημένα βέβαια, αλλά σημασία έχει ότι τελικά έφτασε. Διαφορετικά, δεν είχε λόγο να  στείλει τρία μηνύματα. 

Ο μικρός, προφανώς δεν έχει διαβάσει ακόμα το Βιβλίο της Ζούγκλας του Kipling, αλλά φαντάζομαι ότι όταν  τα καταφέρει, θα θυμηθεί εκείνο το απόγευμα στο Βοτανικό Κήπο του Brooklyn, που  εισέβαλε στο γλυπτό του Patric Dougherty παίζοντας  το Μόγλη στην Νέα Υόρκη του δύο χιλιάδες έντεκα. 

Παραξενεύτηκα όταν είδα  μπάλα ποδοσφαίρου σε μια χώρα που όταν λένε  football ενοούν κάποιο άλλο παιχνίδι.  Ύστερα σκέφτηκα ότι οι παίκτες στην Union Square τελούσαν υπό την επίδραση του Copa Amèrica που τουλάχιστον οι Λατίνοι της Ν.Υ παρακολουθούσαν φανατικά. Στη φωτογραφία ο "Louis" μετά το παιχνίδι. Αυτό δεν είναι το πραγματικό του όνομα. Απλώς οι άλλοι, τον φώναζαν έτσι μάλλον γιατί ήταν ο καλύτερος παίκτης της πλατείας. 

H Samantha που δε με πήρε είδηση, το απόγευμα της 4ης Ιουλίου, μετά από το εορταστικό μπάρμπεκιου. Λίγη ώρα αργότερα, μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει, ο ουρανός γέμισε πυροτεχνήματα που συνέχισαν να πέφτουν μέχρι το ξημέρωμα. 

Κανονικά,  θα έπρεπε να γράψω κάτι σχετικά με τις αναλογίες, το μέτρο ή έστω την Buick, αλλά προσπαθώ μάταια να βρω αν στις 13 Ιουλίου που έβγαλα αυτή τη φωτογραφία, ήταν κάποια σημαντική Εβραϊκή γιορτή για να εξηγήσω το γεγονός ότι το απόγευμα εκείνης της μέρας,  ξαφνικά γέμισαν οι δρόμοι του Brooklyn με καλοντυμένους Εβραίους κάθε ηλικίας που κάπου πήγαιναν ή από κάπου ερχόταν. Διέκρινες πολυμελείς οικογένειες ή μεγάλες παρέες φίλων. Όλοι μαζί, εκτός από  τον κύριο της φωτογραφίας που ήταν μόνος του. 

Συνεχίζεται...

Μουσική: Boplicity, με το κουαρτέτο της  Amy Levin