Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

The New Yorkers II.

Δε φαντάζεσαι πόσο με παίδεψε! Μετά από τα τρία τέσσερα πρώτα κλικ, ζήτησε να δει τις εικόνες. Στην οθόνη της μηχανής δε διέκρινε καλά το καμάρι του. “Μπορείς να κάνεις zoom στην εικόνα;” Μπορούσα. Δεν έμεινε ικανοποιημένος: το απειροελάχιστο μούσι του στολισμένο με πέντε έξι λευκές χάντρες, δεν φαινόταν ξεκάθαρα. Στήθηκε και πάλι φροντίζοντας να γυρίσει λίγο το κεφάλι. Πάλι δεν του άρεσαν καμία. Τις διέγραψα όλες για να του κάνω το χατήρι. Φαινόταν στεναχωρημένος. Πρότεινα να επιχειρήσουμε προφίλ. Αρνήθηκε. “Δεν έχω καλό προφίλ” μου εξήγησε. Καταλήξαμε μετά από αρκετή ώρα, πάρα πολλά κλικ και άλλες τόσες διαγραφές, σε αυτή εδώ την εικόνα. Με παίδεψε σου λέω, με παίδεψε πολύ... 

Είχα μπει στο Dean&Deluca, στο SoHo για ένα κολατσό στα όρθια και πραγματικά ξεχάστηκα και ξέχασα την πείνα μου. Μετά από αρκετή ώρα και έχοντας χαζέψει τα τρόφιμα, όχι ως τρόφιμα αλλά ως εκθέματα, τους πελάτες και τους υπαλλήλους ως performers μιας μεσημεριάτικης χορογραφίας, αποφάσισα να βγω και να συνεχίσω το δρόμο μου. Εκείνη τη στιγμή, την είδα να μπαίνει. Δεν ξέρω γιατί, σκέφτηκα ότι θα διάλεγε να φάει Spring Kitchen Autumn Rolls. Αυτά με την παραδοσιακή βιετναμέζικη συνταγή. Εγώ πάλι, ξεγέλασα την πείνα μου με ένα hot dog από τον πλανόδιο στην επόμενη γωνία. Με ένα δολάριο.


 Ο “Francis” περίμενε να αρχίσει η υπαίθρια συναυλία και είχε κάπως εκνευριστεί με τις δοκιμές που διαρκούσαν υπερβολικά πολλή ώρα. Εντάξει, το ξέρω! Ο πατέρας της Σοφίας, είναι πιο μεγάλος, πιο γεμάτος, το μούσι του είναι πιο πλούσιο και τώρα πια που στράφηκε στην αμπελουργία, κατάλευκο. Αλλά με έναν περίεργο τρόπο μου τον θύμισε και αποφάσισα ότι μια από τις επόμενες μέρες θα ξανάβλεπα το Coton Club. Ίσως και τον Νονό.



 Γωνία 34 st και Broadway, μόλις ένα τετράγωνο μακριά από τον Penn Station. Αναχώρηση ή άφιξη; Δύσκολη επιλογή προορισμού ή απολογισμός ενός ταξιδιού που μόλις είχε τελειώσει; Το ίδιο βράδυ ακούγοντας τους Felice Brothers στο Penn Station πρόσεξα τους στίχους : And i know on track number seven, There’s a train to take me to heaven, lord..." και μόνο τότε παρατήρησα πόσο θλιμμένη ήταν.

Ο Esau, προτιμάει να παίζει τα απογεύματα στο δρόμο, παρά στο στούντιο που έχει για πρόβες στο QUEENS. “Είναι πιο απολαυστικό από μια συναυλία”, μου λέει κι ας είναι τα έσοδα πολύ μικρότερα. “Αντί πινακίου φακής” -για να θυμηθούμε και τον βιβλικό συνονόματό του. Εκείνος θυμήθηκε και ανέφερε το πείραμα του Joshua Bell πριν από μερικά χρόνια κι ευτυχώς είχα σχετικά πρόσφατο το ποστ και τον βοήθησα στις λεπτομέρειες. Τώρα πώς η κουβέντα μας, από τη μουσική κατέληξε στην κολύμβηση δεν καλοθυμάμαι. Πάντως μέχρι τα 17 ήταν πρωταθλητής, αλλά μετά παράτησε το κολύμπι για το μπάσκετ. 


Εκείνη η μέρα είχε ξεκινήσει με λιακάδα, το απόγευμα όμως, ξαφνικά μαζεύτηκαν σύννεφα, που έφεραν μια δυνατή καλοκαιρινή μπόρα και στο τέλος εμφανίστηκε ένα τεράστιο ουράνιο τόξο πάνω από την Steinway st που όλοι, πρώτα φωτογράφησαν και μετά θαύμασαν. Λίγα λεπτά αργότερα, δυο δρόμους πιο κάτω, την πρόσεξα. Λίγο μεγάλη για μαμά, κάπως μικρή για γιαγιά και πολύ τρυφερή για νταντά. Δεν έκανε βόλτα, δεν περίμενε κανέναν, στεκόταν ήρεμη για αρκετή ώρα σε αυτό το σημείο και την έβλεπα από την ανοιχτή τζαμαρία ενός fast food. Απαντήσεις στα ερωτηματικά που γεννήθηκαν, δεν μπόρεσα τελικά να δώσω, αλλά αν έχεις μόλις δει το ουράνιο τόξο ακόμα και για άλλα, πιο σοβαρά ερωτήματα οι απαντήσεις δεν είναι απαραίτητες.


Όχι μόνο δέχτηκε να τον φωτογραφήσω -το είχα κάνει βέβαια ήδη κρυφά από απόσταση με τον διακοσάρη- αλλά ήταν πρόθυμος να λύσει τα μαλλιά του για να δω ότι έφταναν σχεδόν μέχρι τη μέση. Αν του το ζητούσα, δεν υπήρχε περίπτωση: θα τραγουδούσε a cappella το Three Little Birds κι ας ήμουν μόνος. Το απέφυγα μόνο και μόνο γιατί μετά θα έπρεπε με τη σειρά μου να σκαρώσω στα γρήγορα διασκευή με τίτλο I "Shot" Τhe Traffic Policeman.


Η Stephanie, στο Harlem. Ακριβώς μια βδομάδα μετά το γάμο της με την Theresa στο Δημαρχείο της Νέας Υόρκης. Στη διάρκεια αυτής της βδομάδας το τηλέφωνό της χτυπούσε συνέχεια· φίλοι και γνωστοί για τις ευχές αλλά και πολλοί δημοσιογράφοι που ήθελαν συνεντεύξεις. Η metro πάντως ήδη τις είχε κατατάξει στα δέκα πιο καλοντυμένα γκέι ζευγάρια νεονύμφων. Έμαθα ότι ακολούθησε και ένα δημοσίευμα του People Magazine το οποίο όμως δεν είδα. 


Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να συναντήσεις τον ίδιο άνθρωπο σε μια πόλη σαν την Νέα Υόρκη, δύο φορές, σε δύο διαδοχικά ταξίδια; Προφανώς ελάχιστες. Αν όμως πρόκειται για τον Louis Mendes, σίγουρα δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις ξεχάσει το βλέμμα του. Η πρώτη φορά ήταν σχεδόν πριν από τρία χρόνια στο Harlem στις 4 Νοεμβρίου του `08, ημέρα των Αμερικανικών εκλογών που ανέδειξαν τον πρώτο μαύρο πρόεδρο της ιστορίας των Η.Π.Α. Στην 9η λεωφόρο η δεύτερη φορά, φέτος, μια μέρα τέλη Ιουλίου που δεν έγινε τίποτα άλλο σημαντικό εκτός από αυτή τη συνάντηση. Και για του λόγου το αληθές, να και η παλιά φωτογραφία.  





Μουσική: Softly, As In A Mornings Sunrise, με τους Wynton Kelly Wynton Kelly Piano, Paul Chambers Double Bass και Jimmy Cobb – Drums, από ηχογράφηση του 1959. 

 

 

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι αποδημητικά πουλιά τελικά αυτοί οι τσαλαπετεινοί! Είναι τέλειες οι φωτογραφίες σου, ονειρικές και ταξιδιάρικές. Ανέβασε κι άλλες. Η κυρία στην τέταρτη φωτογραφια πολύ με διακίνησε, θα με υποχρέωνες αν έγραφες κάποια στιγμή την ιστορία της (έστω και φανταστική...)

Τσαλαπετεινός είπε...

silentcrossing: Μα εγώ το φωνάζω και ότι είμαι πουλί και ότι ανήκω στο είδος των αποδημητικών, κάνω ότι μπορώ για να με πιστέψουν αλλά δυσκολεύονται.

Δε θα ανεβάσω άλλες, φοβάμαι τις φωνές που θα βάλει ο κύριος Σελιτσάνος αν δει έστω κι ένα ακόμα ποστ με ετικέτα Νέα Υόρκη.

Ψήνεται άλλη ιστορία, με τον ένα και μοναδικό άνθρωπο σε αυτή την πόλη που αρνήθηκε να ποζάρει.

Α και για να μη λες ότι αυτό το ποστ δεν είχε ούτε ένα κοκκινομάλλη δες το λινκ για τον Ησαύ. ;-)

Σελιτσάνος είπε...

Η αλήθεια είναι ότι το μόνο κίνητρο που με οδηγεί να σας γκρινιάζω είναι ο απλός και άδολος φθόνος.
Μετά όμως την δημοσίευση της Υπέρτατης Αλήθειας του ΚΚΜ,προτιμώ να ταξιδεύω στην ΝΥ με τα ποστς σας,απ' το να σχολιάζω την μπουγάδα του γείτονα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Δεν εξετάζω τα κίνητρα, ομολογημένα ή ανομολόγητα. Το αποτέλεσμα μετράει. Μου κόψατε τη φόρα κι είχα σκοπό να το πάω μέχρι τα Χριστούγεννα...

Το ποστ του ΚΚΜ λέω να το τυπώσω και να το μοιράζω σε φωτοτυπίες.

Καλό μεσημέρι

island είπε...

Πρέπει να αισθάνεστε πολύ τυχερός που μπορείτε να απαθανατίσετε την φάτσα του τελευταίου ανθρώπου.

Τσαλαπετεινός είπε...

island: Αισθάνομαι πάρα πάρα πολύ τυχερός που τον συνάντησα δύο φορές.
Και φυσικά για το βλέμμα του.

(Μεταξύ μας, είμαι σίγουρος ότι όταν ξαναπάω, θα τον συναντήσω και πάλι. Τότε βέβαια θα κάνω ένα αποκλειστικό ποστ γι αυτόν)

Ιφιμέδεια είπε...

Τσαλαπετεινέ, είμαι κι εγώ φανατική του αφιερώματος. Η ματιά και οι φωτογραφίες σας (για να μην πω για τα κείμενα) είναι θαυμάσια. Αν κάπου ψηφίζουμε, παρακαλώ να καταχωρηθεί ψήφος ΥΠΕΡ της συνέχειας του αφιερώματος.

Ανώνυμος είπε...

Το ξέρεις...μ' αρέσεις....

φιλιά

Σταυρούλα είπε...

Κι άλλη ψήφος υπέρ ;)

Οι φωτογραφίες με τα λιγότερα "στοιχεία" κέντρισαν και το δικό μου ενδιαφέρον (2η, 4η, 6η) .

Ο 1ος την είδε μοντέλο σε διαφήμιση, γι αυτό μοστράρει τα πατατάκια άραγε;

Thalassenia είπε...

...το ξέρω κι επειδή εννοείται είναι και ζεστός πάντα, ετοίμασε την κούπα:-))
Άμα σου λέω.....

Η αγκαλιά για ένα μωρό είναι το ίδιο τρυφερή σε όλο τον κόσμο.

Ατελείωτα τέτοια ποστ αλλά εξαιρετικά ενδιαφέροντα!!

Margo είπε...

Απόλαυση όλα τα ανάλογα post. Οι άνθρωποι είμαστε μία ξεχωριστή ιστορία ο καθένας μας. Μία φωτογραφία με τον δικό σου τρόπο και δυο περιεκτικά λόγια τους έκαναν γνωστούς μας. Άσε που αν θα βρεθούμε ποτέ, λέω τώρα, στη N.Y θα ψάχνουμε τον Louis Mendes για αυτό του το βλέμμα:-)

antinetrino είπε...

Καλά η Stephanie πλάκα μας κάνει?Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ με τον γάμο της.Αντιθέτως χάρηκα με το γάμο της Shantell Dorsey.

Τι μηχανή έχεις?
(αν θέλεις απαντάς)

antinetrino είπε...

Μην παρεξηγηθώ δεν είναι ρατσιστικό το σχόλιο, πλάκα έκανα :)


(Αν και η αλήθεια είναι πραγματικά στεναχωρήθηκα με τον γάμο της Stephanie)

Yannis Tsal είπε...

Άξιο της προσμονής το τέλος της νεοϋορκέζικης εποποιίας. Και κάτι στην έκφραση του Mr. Louis Mendes μου λέει: I'll be back!

Τσαλαπετεινός είπε...

Ιφιμέδεια: Να είσαι καλά Ιφιμέδεια και σε ευχαριστώ για τη ψήφο (εμπιστοσύνης). Λέω όμως να προχωρήσω στα καθ ημάς, άλλωστε μετράω ήδη...9 (!) ποστ με θέμα αυτό το ταξίδι. Αλλά είναι βέβαιο πως θα επανέλθω, τόσο στην ΝΥ όσο και στα ποστ γι αυτή.
Καλή επιτυχία στην Κρήτη! Και μπράβο...


Coula: Επειδή δεν υπάρχει φατσούλα με κόκκινα από την ντροπή μάγουλα... αφήνω μόνο αυτή ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

renata : Τελικά μάλλον όσο λιγότερα στοιχεία τόσο καλύτερα. Αλλά όχι καθόλου. Το λέω αυτό γιατί για το πρώτο ποστ -αυτό με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες- μετάνιωσα που δεν έγραψα ούτε λεζάντα. Δύσκολη απόφαση πάντως το πώς και ποιες εικόνες θα δείξεις .

(Ο πρώτος πάντως, ήταν απολαυστικός. Με με ακούς που γκρινιάζω στο κείμενο ;-)


Thalassenia: Κι οι κούπες έτοιμες!

Λες: “Η αγκαλιά για ένα μωρό είναι το ίδιο τρυφερή σε όλο τον κόσμο”. Να συμπληρώσω; “Και σε όλες τις εποχές.”

Καλό σου απόγευμα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Το σχόλιο σου μου θύμισε μια καταπληκτική ιστορία. Αντί λοιπόν να την γράψω τηλεγραφικά εδώ, λέω να ετοιμάσω ένα ποστ. Λίγη υπομονή... και σε ευχαριστώ που μου τη θύμησες. ;-)


antinetrino: Αρχίζω ανάποδα. Έχω την Nikon D200 που νόμιζα ότι είναι καταπληκτική μέχρι τη στιγμή που έπιασα στα χέρια μου την Ds3. Το απόλυτο εργαλείο. Μαγεία, ποίηση και ρυθμός πυροβόλου. Όσο για την τιμή, άσε καλύτερα, μην το συζητάς. Και να ρωτήσεις δεν πρόκειται να σου πω. Ειδικά σήμερα. Μετά το σοκ που έχεις υποστεί μαθαίνοντας τα νέα του γάμου, δεν είσαι για άλλες ταραχές. Πάντως ελπίζω να συνέλθεις γρήγορα και να ξεχάσεις τη Στέφανι, για να ολοκληρώσεις το ποστ σου -γάτα δεν είναι;- όπως ελπίζω ότι κάποιος από τη Nikon θα δει τι έγραψα εδώ για την Ds3, θα με λυπηθεί και θα μου στείλει μια.

(φυσικά και δε σε παρεξήγησα)

Τσαλαπετεινός είπε...

Tsalapeteinos: Μα και μόνο και μόνο για να διαπιστώνω ότι η τύχη εξακολουθεί να είναι με το μέρος μου, πρέπει να ξαναπάω για να δω αν θα τον συναντήσω και για τρίτη φορά.
Άσε που τότε μπορεί να πραγματοποιηθεί και το σενάριο που λέγαμε χθες βράδυ και να πεταχτώ στο νησί δίπλα για να σας συναντήσω. ;-)

agrampelli είπε...

Μου άρεσε ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ αυτό που έκανες εδω...μα τόσο πολύ!

Τσαλαπετεινός είπε...

agrampelli: Σε ευχαριστώ!

(Είδες και το προηγούμενο; Ήταν η ίδια ακριβώς "συνταγή". Με την πρώτη ευκαιρία θα το επαναλάβω.)

καλό σου βράδυ
;-)

antinetrino είπε...

Αυτή που λες είναι επαγγελματική μηχανή, απ' ότι είδα είναι κοντά στα 5 χιλιάρικα. Εγώ έχω πάθει πλατωνικό έρωτα με την Sony A-850 , κάνω υπομονή όμως μέχρι να πάω κι εγώ Αμερική ή Σιγκαπούρη για να εκπληρωθεί αυτός ο έρωτας.Ευχομαι και ο δικό σου να μην μείνει ανεκπλήρωτος..
Αν έχεις τίποτα συμβουλές να μου δώσεις σχετικά με το θέμα θα χαρώ πολύ να ακούσω την γνώμη σου, μια που εγώ όταν αγοράζω ηλεκτρονικά είμαι πάντα με το άγχος μην τυχόν κάνω κακή επιλογή….
Τα λέμε.

scalidi είπε...

Μ' αρέσει που κάθε φωτογραφία σου λέει μια ιστορία...

Τσαλαπετεινός είπε...

scalidi: Μα όλες οι φωτογραφίες λένε μια ιστορία (τουλάχιστον). Κι είναι είτε η ιστορία του εικονιζόμενου είτε τα παρασκήνια της λήψης.

Καλή σας βδομάδα.