The New Yorkers II.

Δε φαντάζεσαι πόσο με παίδεψε! Μετά από τα τρία τέσσερα πρώτα κλικ, ζήτησε να δει τις εικόνες. Στην οθόνη της μηχανής δε διέκρινε καλά το καμάρι του. “Μπορείς να κάνεις zoom στην εικόνα;” Μπορούσα. Δεν έμεινε ικανοποιημένος: το απειροελάχιστο μούσι του στολισμένο με πέντε έξι λευκές χάντρες, δεν φαινόταν ξεκάθαρα. Στήθηκε και πάλι φροντίζοντας να γυρίσει λίγο το κεφάλι. Πάλι δεν του άρεσαν καμία. Τις διέγραψα όλες για να του κάνω το χατήρι. Φαινόταν στεναχωρημένος. Πρότεινα να επιχειρήσουμε προφίλ. Αρνήθηκε. “Δεν έχω καλό προφίλ” μου εξήγησε. Καταλήξαμε μετά από αρκετή ώρα, πάρα πολλά κλικ και άλλες τόσες διαγραφές, σε αυτή εδώ την εικόνα. Με παίδεψε σου λέω, με παίδεψε πολύ... 

Είχα μπει στο Dean&Deluca, στο SoHo για ένα κολατσό στα όρθια και πραγματικά ξεχάστηκα και ξέχασα την πείνα μου. Μετά από αρκετή ώρα και έχοντας χαζέψει τα τρόφιμα, όχι ως τρόφιμα αλλά ως εκθέματα, τους πελάτες και τους υπαλλήλους ως performers μιας μεσημεριάτικης χορογραφίας, αποφάσισα να βγω και να συνεχίσω το δρόμο μου. Εκείνη τη στιγμή, την είδα να μπαίνει. Δεν ξέρω γιατί, σκέφτηκα ότι θα διάλεγε να φάει Spring Kitchen Autumn Rolls. Αυτά με την παραδοσιακή βιετναμέζικη συνταγή. Εγώ πάλι, ξεγέλασα την πείνα μου με ένα hot dog από τον πλανόδιο στην επόμενη γωνία. Με ένα δολάριο.

 Ο “Francis” περίμενε να αρχίσει η υπαίθρια συναυλία και είχε κάπως εκνευριστεί με τις δοκιμές που διαρκούσαν υπερβολικά πολλή ώρα. Εντάξει, το ξέρω! Ο πατέρας της Σοφίας, είναι πιο μεγάλος, πιο γεμάτος, το μούσι του είναι πιο πλούσιο και τώρα πια που στράφηκε στην αμπελουργία, κατάλευκο. Αλλά με έναν περίεργο τρόπο μου τον θύμισε και αποφάσισα ότι μια από τις επόμενες μέρες θα ξανάβλεπα το Coton Club. Ίσως και τον Νονό.

 Γωνία 34 st και Broadway, μόλις ένα τετράγωνο μακριά από τον Penn Station. Αναχώρηση ή άφιξη; Δύσκολη επιλογή προορισμού ή απολογισμός ενός ταξιδιού που μόλις είχε τελειώσει; Το ίδιο βράδυ ακούγοντας τους Felice Brothers στο Penn Station πρόσεξα τους στίχους : “And i know on track number seven, There’s a train to take me to heaven, lord..." και μόνο τότε παρατήρησα πόσο θλιμμένη ήταν.

Ο Esau, προτιμάει να παίζει τα απογεύματα στο δρόμο, παρά στο στούντιο που έχει για πρόβες στο QUEENS. “Είναι πιο απολαυστικό από μια συναυλία”, μου λέει κι ας είναι τα έσοδα πολύ μικρότερα. “Αντί πινακίου φακής” -για να θυμηθούμε και τον βιβλικό συνονόματό του. Εκείνος θυμήθηκε και ανέφερε το πείραμα του Joshua Bell πριν από μερικά χρόνια κι ευτυχώς είχα σχετικά πρόσφατο το ποστ και τον βοήθησα στις λεπτομέρειες. Τώρα πώς η κουβέντα μας, από τη μουσική κατέληξε στην κολύμβηση δεν καλοθυμάμαι. Πάντως μέχρι τα 17 ήταν πρωταθλητής, αλλά μετά παράτησε το κολύμπι για το μπάσκετ. 

Εκείνη η μέρα είχε ξεκινήσει με λιακάδα, το απόγευμα όμως, ξαφνικά μαζεύτηκαν σύννεφα, που έφεραν μια δυνατή καλοκαιρινή μπόρα και στο τέλος εμφανίστηκε ένα τεράστιο ουράνιο τόξο πάνω από την Steinway st που όλοι, πρώτα φωτογράφησαν και μετά θαύμασαν. Λίγα λεπτά αργότερα, δυο δρόμους πιο κάτω, την πρόσεξα. Λίγο μεγάλη για μαμά, κάπως μικρή για γιαγιά και πολύ τρυφερή για νταντά. Δεν έκανε βόλτα, δεν περίμενε κανέναν, στεκόταν ήρεμη για αρκετή ώρα σε αυτό το σημείο και την έβλεπα από την ανοιχτή τζαμαρία ενός fast food. Απαντήσεις στα ερωτηματικά που γεννήθηκαν, δεν μπόρεσα τελικά να δώσω, αλλά αν έχεις μόλις δει το ουράνιο τόξο ακόμα και για άλλα, πιο σοβαρά ερωτήματα οι απαντήσεις δεν είναι απαραίτητες.

Όχι μόνο δέχτηκε να τον φωτογραφήσω -το είχα κάνει βέβαια ήδη κρυφά από απόσταση με τον διακοσάρη- αλλά ήταν πρόθυμος να λύσει τα μαλλιά του για να δω ότι έφταναν σχεδόν μέχρι τη μέση. Αν του το ζητούσα, δεν υπήρχε περίπτωση: θα τραγουδούσε a cappella το Three Little Birds κι ας ήμουν μόνος. Το απέφυγα μόνο και μόνο γιατί μετά θα έπρεπε με τη σειρά μου να σκαρώσω στα γρήγορα διασκευή με τίτλο I "Shot" Τhe Traffic Policeman.

Η Stephanie, στο Harlem. Ακριβώς μια βδομάδα μετά το γάμο της με την Theresa στο Δημαρχείο της Νέας Υόρκης. Στη διάρκεια αυτής της βδομάδας το τηλέφωνό της χτυπούσε συνέχεια· φίλοι και γνωστοί για τις ευχές αλλά και πολλοί δημοσιογράφοι που ήθελαν συνεντεύξεις. Η metro πάντως ήδη τις είχε κατατάξει στα δέκα πιο καλοντυμένα γκέι ζευγάρια νεονύμφων. Έμαθα ότι ακολούθησε και ένα δημοσίευμα του People Magazine το οποίο όμως δεν είδα. 

Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να συναντήσεις τον ίδιο άνθρωπο σε μια πόλη σαν την Νέα Υόρκη, δύο φορές, σε δύο διαδοχικά ταξίδια; Προφανώς ελάχιστες. Αν όμως πρόκειται για τον Louis Mendes, σίγουρα δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις ξεχάσει το βλέμμα του. Η πρώτη φορά ήταν σχεδόν πριν από τρία χρόνια στο Harlem στις 4 Νοεμβρίου του `08, ημέρα των Αμερικανικών εκλογών που ανέδειξαν τον πρώτο μαύρο πρόεδρο της ιστορίας των Η.Π.Α. Στην 9η λεωφόρο η δεύτερη φορά, φέτος, μια μέρα τέλη Ιουλίου που δεν έγινε τίποτα άλλο σημαντικό εκτός από αυτή τη συνάντηση. Και για του λόγου το αληθές, να και η παλιά φωτογραφία.  

Μουσική: Softly, As In A Mornings Sunrise, με τους Wynton Kelly Wynton Kelly Piano, Paul Chambers Double Bass και Jimmy Cobb – Drums, από ηχογράφηση του 1959.