Ζήλια.

Ο Άγιος Βασίλης ήρθε με 9 μέρες καθυστέρηση. Δεν έχω καμινάδα κι έτσι αναγκάστηκε να χτυπήσει το κουδούνι. Ήταν μεταμφιεσμένος σε κούριερ, αλλά εγώ τον κατάλαβα αμέσως. Προφανώς επειδή είχε αργήσει πολύ να μου φέρει τα δώρα μου, δε με ρώτησε αν ήμουν καλό παιδί τη χρονιά που πέρασε. Ή μπορεί να το ήξερε και να μην ήθελε να χάσει χρόνο με περιττές ερωτήσεις. Άλλωστε φαινόταν βιαστικός -προφανώς γιατί είχε καθυστερήσει και άλλες παραδόσεις. Μου έδωσε το πακέτο και -αν είναι δυνατόν- μού ζήτησε να υπογράψω ότι παρέλαβα το δώρο, πράγμα που όπως καταλαβαίνετε δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν. Υποψιάστηκα ότι το έκανε, όχι γιατί έχει αλλάξει το σύστημα αλλά μόνο και μόνο για να με μπερδέψει. Όπως είπα όμως από την αρχή εγώ τον είχα καταλάβει· έστω και έτσι μεταμφιεσμένος όπως ήρθε με τα μπλε αντιανεμικά. Με μηχανάκι αντί για έλκηθρο. Υπέγραψα, του είπα ενθουσιασμένος “ευχαριστώ” και την ώρα που γύρισε να φύγει συμπλήρωσα με νόημα: “και του χρόνου”. 

Άνοιξα ανυπόμονα το δέμα και τσέκαρα τα βιβλία. Έλειπε η τρίτομη Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους του G. Ostrogorsky που του είχα ζητήσει. Στο γράμμα μάλιστα που του είχα στείλει είχα τονίσει: “την χρειάζομαι οπωσδήποτε γιατί ετοιμάζω μια ανάρτηση για το ιστολόγιο μου”. Δεν τη βρήκε; Έγιναν περικοπές και στα δώρα του; Είχα ξεπεράσει το όριο; Ποιος ξέρει...Δεν είχα πάντως δικαίωμα να παραπονιέμαι. Τα βιβλία που μού είχε έφερε ήταν αρκετά. Τα άπλωσα στο γραφείο, τα ξεφύλλισα ένα ένα κι ύστερα τα έβαλα και πάλι σε στοίβα. Έτσι τα φωτογράφησα και όπως κάνουν όλα τα άλλα παιδιά με τα δώρα τους, ανέβασα τη φωτογραφία στο facebook. 

Ήμουν πολύ ευτυχισμένος. Με το ένα μάτι κοίταζα τα καινούρια μου βιβλία κι αναρωτιόμουν με ποιο θα αρχίσω ενώ με το άλλο έβλεπα τα likes που έπεφταν βροχή. Δεν είχε περάσει μισή ώρα όταν ο φίλος μου ο βιβλιοθηκάριος ανέβασε κι εκείνος τη φωτογραφία που βλέπετε παρακάτω, με το σχόλιο: “Τρόπαια των γιορτών με τον τρόπο του Έποπα”. 

Ένοιωσα αμέσως ένα τσίμπημα. Ένα έντονο, σαφές τσίμπημα. Δεν ήταν παρά καθαρή ζήλια. Αυτό το παιδάκι, όχι μόνο ανέβασε πιο ωραία φωτογραφία, αλλά είχε πάρει στις γιορτές περισσότερα δώρα. Και σαν να μην έφτανε αυτό μετά από λίγο ανέβασε και μια εξαιρετική ανάρτηση για την έκθεση τουΧουλιαρά στο Μουσείο Μπενάκη. Το τσίμπημα έγινε αφόρητο. Έσπασα χωρίς δισταγμό τον κουμπαρά μου. Τα μέτρησα και αποφάσισα ότι έπρεπε να προσθέσω σε αυτό το ποσό και τα λεφτά που είχα μαζέψει από τα κάλαντα. 

Χθες μετά από το Μουσείο Μπενάκη, κατέβηκα στο σταθμό Πανεπιστήμιο, βγήκα στην Κοραή και ανηφόρισα προς την Ασκληπιού. Πρώτη μου δουλειά ήταν να αναζητήσω την Ιστορία του Ostrogorsky. Δεν υπήρχε – άρα δεν την βρήκε ο Άγιος και δεν ήταν θέμα περικοπών- οπότε αρκέστηκα στη δίτομη Χρονογραφία του Μιχαήλ Ψελλού. Μετά πήρα και το Λούσια του Χουλιαρά, που ήθελα να ξαναδιαβάσω αλλά δεν βρήκα το βιβλίο στο σπίτι όσο κι αν έψαξα, γιατί προφανώς σε κάποιον είχα το δανείσει και φυσικά δεν μού το επέστρεψε. Συνέχισα ακάθεκτος μέχρι που η στοίβα στο ταμείο και αυτά που είχε φέρει τις προάλλες ο Άγιος κούριερ Βασίλης υπολόγισα ότι θα ήταν επιτέλους υψηλότερη από αυτή του βιβλιοθηκάριου. Για να μη χάνω χρόνο έβγαλα εκεί μια φωτογραφία. Γύρισα βιαστικά στο σπίτι, μπήκα στο facebook και την ώρα που ετοιμαζόμουν να ανεβάσω τη φωτογραφία εμφανίστηκε ένα σχόλιο του φίλου μου Γρηγόρη Στ κάτω από τη φωτογραφία του βιβλιοθηκάριου. Έλεγε: “ και το αρκουδάκι, τρόπαιο κι αυτό;” 

Τότε και μόνο τότε πρόσεξα για πρώτη φορά ότι εκτός από τα βιβλία στην εικόνα, σε δεύτερο πλάνο υπήρχε ένα αρκουδάκι! Δηλαδή εκείνος εκτός από βιβλία, πήρε δώρο στις γιορτές ΚΑΙ παιχνίδι. Ήταν πλέον αργά, τα μαγαζιά είχαν κλείσει αλλά και ανοιχτά να ήταν οι οικονομίες μου είχαν εξανεμιστεί, οπότε θα ήταν αδύνατον να αποκτήσω κι εγώ αρκουδάκι. Απελπίστηκα, αλλά σύντομα βρήκα λύση στο ζήτημα που προέκυψε τελευταία στιγμή. Μετά από λίγο, χτύπησα την πόρτα κάποιων φίλων που μένουν κοντά. Μου άνοιξαν κι ήταν με τις πιτζάμες τους. Με πολύ σοβαρό ύφος τους ζήτησα να μου δανείσουν για λίγο τον μεγάλο αρκούδο του γιου τους. Έτσι που τους έπιασα λίγο πριν τον ύπνο αλλά κυρίως το ύφος μου που έδειχνε ότι υπήρχε “απόλυτη ανάγκη” δεν τους άφησε περιθώρια για περιττές ερωτήσεις. Το δίχρονο κοιμόταν κι έτσι δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Πήρα αγκαλιά τον υπερμεγέθη αρκούδο και με κίνδυνο να με δει έτσι η γειτονιά να γυρίζω μέσα στη νύχτα, επέστρεψα στο σπίτι κι έστησα αυτή την εικόνα που βλέπετε παρακάτω. Τώρα θα την ανεβάσω στο facebook και θα γράψω: “Τρόπαια των γιορτών, με τον τρόπο του Βιβλιοθηκάριου”