Με λίγα λόγια.

Παρακολούθησα...

...στη κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου την Αυλή των θαυμάτων του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η παράσταση, ήταν αφορμή να ξαναδιαβάσω μετά από αρκετά χρόνια το έργο που γράφτηκε το 1958 κι ανέβηκε την ίδια χρονιά στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και να διαπιστώσω πόσο σύγχρονο παραμένει. Η σκηνοθετική προσέγγιση όμως του Γιάννη Κακλέα με απογοήτευσε.

“Η Αυλή των Θαυμάτων βασίζεται στην έλλειψη σταθερότητας και σιγουριάς που χαρακτηρίζει τη ζωή του Έλληνα. Η αστάθεια αυτή, τόσο γνώριμη σε όλους μας, αρχίζει από το αλλοπρόσαλλο κλίμα μας και τελειώνει στην ιδιωτική μας οικονομία. Όλα στην Ελλάδα ανεβοκατεβαίνουν πολύ εύκολα, κυλούν, φεύγουν κι η συνηθισμένη λαχτάρα του Ρωμιού είναι να στεριώσει κάπου, να σιγουρέψει κάτι...” από το σημείωμα του Ι. Καμπανέλλη στο πρόγραμμα της παράστασης που ανέβηκε στο Εθνικό το 1983

ΑΝΝΕΤΩ: Τί ωφελεί; Γεννημένοι πρόσφυγες είμαστε...ακόμα δεν το χώνεψες; Καλά το λέει η κυρά σου “και νερό να `μαστε θα `χαμε βρει ένα στέκι”.

Μπάμπης: Ναι, μα δεν είναι τόπος αυτός ανάθεμα την πίστη μου...Τρεις μέρες να δουλεύεις και μια να κάθεσαι. Να μην έχεις μια κάμαρα να μένεις. Να μην ξέρεις ποτέ τί είσαι και πώς θα ξημερωθείς. Σ` αυτόν τον τόπο δε στεριώνεις ποτέ και πουθενά. Όλα πάνε όπως τους έρθει...

από το τέταρτο μέρος του έργου (Θέατρο, τόμος Α, Ιάκωβος Καμπανέλλης εκδόσεις Κέδρος)

Είδα στον κινηματογράφο...

 η εικόνα από εδώ

...την ταινία του Michel Hazanavicius, The Artist. Αν ήταν πείραμα, πέτυχε απόλυτα. Αν ήταν  στοίχημα ο σκηνοθέτης το κέρδισε προς όφελος του κοινού που δοκιμάζει μια μοναδική εμπειρία. Όταν το τελευταίο λεπτό ο John Goodman λέει: "Cut! Εξαιρετικό. Μπορείτε να το πάτε άλλη μια φορά;" ξαφνιάστηκα συνειδητοποιώντας ότι αυτές ήταν οι μoναδικές φράσεις που ακούστηκαν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Όσο για τη σκηνή του αυτοσχεδιασμού της Bérénice Bejo με το αδειανό σμόκιν, είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές σκηνές.  Η ταινία έχει ήδη αποσπάσει αποσπάσει τέσσερα βραβεία από την Broadcast Film Critics Association (καλύτερης ταινίας, καλύτερου σκηνοθέτη, μουσικής και κουστουμιών) και βαδίζει ακάθεκτη στο δρόμο των Όσκαρ. Πριν ή αφού τη δείτε διαβάστε την κριτική του Old Boy.

 

Είδα (επιτέλους) σε dvd...

Iñárritu και Bardem από εδώ

...την εκπληκτική ταινία του Iñárritu, Biutiful. Μόλις τελείωσε την ξαναείδα από την αρχή πράγμα που νομίζω ότι θα έκανα και στον κινηματογράφο αν δεν είχα πάει στην τελευταία προβολή. Και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με αυτό που είπε ο Javier Bardem για την ταινία. “ It's like a Francis Bacon painting. It's ugly. Some people can't take it. But some people can stay still, look at the picture, and see the hope, the compassion, the love behind the horror.”

Διάβασα...

...το συναρπαστικό βιβλίο του Lionel Casson Το ταξίδι στον Αρχαίο Κόσμο. Χρονικά καλύπτει την περίοδο από την τρίτη π.Χ χιλιετία και τις μετακινήσεις που καταγράφονται στις αιγυπτιακές επιγραφές του Αρχαίου Βασιλείου μέχρι τα ταξίδια των χριστιανών προσκυνητών του 6 μΧ αιώνα και θεματικά, τα κίνητρα των ταξιδιών, τους μηχανισμούς της μετακίνησης σε ξηρά και θάλασσα, τα καταλύματα και βέβαια τις περιοχές και τα αξιοθέατα που συγκέντρωναν την προτίμηση των ταξιδιωτών. Στις μέρες μας που τα ταξίδια τείνουν να γίνουν απαγορευτικά ή στη χειρότερη περίπτωση αναγκαστικά η ανάγνωση του βιβλίου αποτελεί ένα μοναδικό ταξίδι στις απαρχές των μετακινήσεων.

Η Μεσοποταμία έχει δύο μεγάλους ποταμούς. Ενώ είναι και οι δύο πλωτοί, δεν υπάρχουν ωστόσο ούριοι άνεμοι για να σπρώξουν τα πλοία αντίθετα στο ρεύμα. (όπως στην περίπτωση του Νείλου) Κατά την τρίτη χιλιετία π.Χ το πιο κοινό μέσο μεταφοράς ήταν τα μικρά ξύλινα ποταμόπλοια. Στην επιστροφή τα ρυμουλκούσαν σιγά σιγά από την όχθη κόντρα στο ρεύμα. Οι Αρμένιοι ταξιδιώτες που ξεκινούσαν από το μακρινό Βορρά και είχαν επομένως να κάνουν πολύ δρόμο στο γυρισμό, διευκόλυναν τα πράγματα χρησιμοποιώντας ελαφρές σχεδίες που επέπλεαν πάνω σε φουσκωμένα δέρματα. Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, κάθε σχεδία είχε επάνω “ένα ζωντανό γάιδαρο και οι πιο μεγάλες περισσότερους. Αφού φτάσουν στη Βαβυλωνία και διαθέσουν τα εμπορεύματά τους πουλάνε το σκελετό του πλοίου..., φορτώνουν τα δέρματα στους γαϊδάρους και γυρίζουν πίσω στην Αρμενία”. (σελ 21, Μορφωτικό ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης)

Ακούω...

 

 ...και ξανακούω τα δώδεκα ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή που περιέχονται στο cd "Cavafy - Shades of Love" μελοποιημένα από τον συνθέτη - γιατρό Αθανάσιο Σίμογλου με τη φωνή της Σόνιας Θεοδωρίδου. Όπως είπε ο συνθέτης στην παρουσίαση του τον περασμένο Νοέμβριο πρόκειται για το πρώτο μέρος μιας καβαφικής τριλογίας που σκοπεύει να εκδώσει. Με αφορμή αυτή την νέα απόπειρα μελοποίησης ποιημάτων του Καβάφη, αναζητώ βιαστικά παλιότερες και βρίσκω του Γιάννη Γλέζου, του Δημήτρη Παπαδημητρίου, του Μιχάλη Τρανουδάκη, Δήμου Μούτση , του Θάνου Μικρούτσικου, Γιώργου "Φεγγαροβάτη" Μπιλάλ , της Λένας Πλάτωνος , του Σάκη Τσιλίκη, του Μίκη Θεωδωράκη και του Lou Harrison...