Αγαπημένοι Ολυμπιονίκες (μέρος δεύτερο)

Akii-Bua. Ήταν ο 23χρονος αστυνομικός από την Ουγκάντα του δικτάτορα Αμίν Νταντά, το αουτσάιντερ, που με ελάχιστη εμπειρία σε διεθνείς διοργανώσεις, τερμάτισε πρώτος με διαφορά στα 400 μετ` εμποδίων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972. Ήταν ο πρώτος Αφρικανός αθλητής που κέρδιζε μετάλλιο σε μια κούρσα μικρότερη των 800 μέτρων ο πρώτος εμποδιστής που έτρεχε τα 400 σε χρόνο μικρότερο των 48 δευτερολέπτων και ο πρώτο αθλητής που επέστρεψε στην Ουγκάντα με χρυσό μετάλλιο. Στους επόμενους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ δεν έλαβε μέρος -λόγω του μποϊκοτάζ των Αφρικανικών χωρών - κι έτσι δεν αναμετρήθηκε με τον άλλο μεγάλο αθλητή των εμποδίων, τον Edwin Moses. Ο Bua πέθανε το 1997 σε ηλικία 48 ετών. Το 2008 ο σκηνοθέτης Daniel Gordon παρουσίασε το ντοκιμαντέρ The John Akii-Bua Story - An African Tragedy.

Dick Fosbury. Το πρώτο άλμα του Αμερικάνου αθλητή από το Όρεγκον, Richard Douglas Fosbury, ξεσήκωσε τους θεατές στις κερκίδες του Ολυμπιακού σταδίου στο Μεξικό το 1968. Δεν ήταν απλώς για το πετυχημένο άλμα του, αλλά κυρίως για την πρωτόγνωρη τεχνική του– πέρασμα με την πλάτη πάνω από τον πήχη- που πολύ σύντομα θα κυριαρχούσε, αφού σταδιακά την υιοθέτησαν όλοι οι αθλητές του άλματος εις ύψος και που φυσικά έμεινε στην ιστορία ως Fosbury Flop. Στον τελικό, πέρασε με την τρίτη προσπάθεια το 2.24 -ολυμπιακό ρεκόρ- κέρδισε το χρυσό μετάλλιο και με αυτό έκλεισε την σταδιοδρομία του.

Jesse Owens. Μπροστά σε 100 χιλιάδες θεατές -μεταξύ τους κι ο Αδόλφος Χίτλερ- ο James Cleveland Owens από την Αλαμπάμα κατέκτησε τέσσερα χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936: στα 100, στα 200, στη σκυταλοδρομία 4Χ100 και στο άλμα εις μήκος. Το σημαντικότερο όμως επίτευγμά του ήταν ότι με τις νίκες του κατέρριψε με τον πιο απόλυτο τρόπο τις ναζιστικές θεωρίες περί υπεροχής της άριας φυλής. Ο πρώτος που του έδωσε συγχαρητήρια μετά το νικητήριο άλμα των  8.06 μέτρων, ήταν ο Γερμανός συναθλητής του Luz Long που κατέκτησε το αργυρό. Ήταν η αρχή μια φιλίας “24 καρατίων” που όπως είπε ο Owens δεν την θα άλλαζε  ούτε για όλα τα μετάλλια και κύπελλα που είχε κερδίσει στην καριέρα του. Η φιλία αυτή κράτησε μέχρι το θάνατο του Long στο πεδίο της μάχης το 1943. 

Wilma Rudolph. Κέρδισε επάξια όχι μόνο τον τίτλο της ταχύτερης γυναίκας στον κόσμο αλλά και το πιο ποιητικό προσωνύμιο: η μαύρη γαζέλα. “She wasn`t born to walk” είχαν πει οι γιατροί όταν ήταν παιδί γιατί εκτός από οστρακιά, κοκίτη, ανεμοβλογιά, ιλαρά είχε νοσήσει και από τον ιό της πολιομυελίτιδας με αποτέλεσμα μέχρι τα 9 της να φοράει ειδικά στηρίγματα στο αριστερό της πόδι. Τελικά στην Ολυμπιάδα της Ρώμης το 1960 αποδείχτηκε ότι οι γιατροί είχαν δίκαιο: η Wlima δεν είχε γεννηθεί για να περπατάει αλλά για να τρέχει. Κατέκτησε συνολικά τρία χρυσά μετάλλια, στα 100 στα 200 (ολυμπιακό ρεκόρ με 23.2 ) και στη σκυταλοδρομία 4Χ100 (παγκόσμιο ρεκόρ με 44.5) και τίμησε με τον καλύτερο τρόπο το ίνδαλμα της που ήταν o Jesse Owens.

Emil Zátopek. Ο "Czech Locomotive", “άνθρωπος ατμομηχανή”, ήταν ένας εκπληκτικός δρομέας μεγάλων αποστάσεων από τους σημαντικότερους του 20ου αιώνα. Στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το `48 κέρδισε δύο μετάλλια. Ένα αργυρό στο δρόμο των 5000 μέτρων και το χρυσό στα 10.000 μέτρα. Στην επόμενη Ολυμπιάδα, το 1952 στο Ελσίνκι κατέκτησε την πρώτη θέση στα ίδια αγωνίσματα σημειώνοντας ολυμπιακά ρεκόρ αλλά δεν αρκέστηκε στις δάφνες του: τελευταία στιγμή αποφάσισε να τρέξει και στον μαραθώνιο – για πρώτη φορά στη ζωή του- όπου σημείωσε ένα τρίτο ολυμπιακό ρεκόρ (2:23) κατακτώντας την πρώτη θέση. (Στη φωτογραφία, ο Zátopek φιλάει τη γυναίκα του Dana Zátopková, -ακοντίστρια που κατέκτησε το χρυσό στην ίδια Ολυμπιάδα- αμέσως μετά τον τερματισμό του μαραθωνίου)

Fanny Blankers-Koen. "The Flying Housewife" αποκαλούσαν την μοναδική αθλήτρια από την Ολλανδία που ξεκίνησε σε πολύ νεαρή ηλικία τον αθλητισμό, διαπρέποντας σε διάφορα αθλήματα όπως τένις, κολύμβηση, καλλιτεχνικό πατινάζ, ξιφασκία, μέχρι να καταλήξει στον στίβο. Συμμετείχε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 36 στη σκυταλοδρομία 4x400 και στο άλμα εις ύψος και πήρε την πέμπτη θέση και στα δύο αγωνίσματα. Ο Β` Παγκόσμιος πόλεμος ήταν απλώς μια διακοπή στην αθλητική της καριέρα. Στο Λονδίνο το 48, σε ηλικία 30 ετών και έχοντας ήδη δύο παιδιά κατάφερε κάτι που κατάφερε ο Κάρλ Λούις 36 χρόνια αργότερα: κατέκτησε τέσσερα χρυσά μετάλλια, στα 100, στα 200 μέτρα, στα 80 με εμπόδια, και στην σκυταλοδρομία 4Χ100. Αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο τα έντυπα της εποχής όσο και ο κόσμος, υποστήριζαν είτε ότι ήταν πολύ μεγάλη για συμμετοχή σε Ολυμπιακούς, είτε ότι θα έπρεπε να καθίσει στο σπίτι της για να φροντίζει τα παιδιά της. Ο δε σύζυγός της που ήταν προπονητής δεν συμφωνούσε γενικά με τη συμμετοχή γυναικών στους Ολυμπιακούς. 

Αν αυτή η λίστα των αγαπημένων αθλητών δεν είχε γίνει ήδη τόσο μεγάλη, θα συνέχιζα με τρεις αθλητές που βρέθηκαν στο ίδιο βάθρο το `68 στο Μεξικό, οι δύο με υψωμένες γροθιές - Tommie Smith και Jonh Carlos- και ο τρίτος, ο Peter Norman με κονκάρδα στο στήθος υπερ των δικαιωμάτων των Μαύρων, με τον Ουκρανό σπρίντερ Valeriy Borzov, τον συμπατριώτη του επικοντιστή Sergey Bubka, την υπέροχη Katarina Witt ,τον Johnny Weissmuller τον χρυσό κολυμβητή που θυμόμαστε περισσότερο σαν ηθοποιό, τον Carl Lewis με τα δέκα μετάλλια σε 4 Ολυμπιάδες, τον ξυπόλυτο Αιθίοπα Abebe Bikila, τον μοναδικό Oscar Pistorius , τον Gregory  Louganis με τα πέντε μετάλλια σε 3 Ολυμπιάδες, τον δικό μας Σπύρο Λούη και σίγουρα αρκετούς ακόμα.