Γλώσσα βουβή

 Πάνω στο μάρμαρο, δίπλα στον νεροχύτη το κασετόφωνο. Καινούριο και γυαλιστερό. Μπροστά του, στοίβα οι κασέτες. Στα ταμπελάκια τους με τα σίγουρα γράμματα της Βάσως: “Ρωμιοσύνη", "Ενας Ομηρος", "Τα Τραγούδια Του Αγώνα", ”Μαουτχάουζεν”. Στο τραπέζι της κουζίνας απλωμένα τα βιβλία μας. Με τα ίδια σίγουρα γράμματα στα δικά της, όπου και αν άνοιγες, το όνομα της Φαραντούρη, του Πανδή, του Θεοδωράκη. Πρωτάκι εγώ κι εκείνη μεγάλη, στο Λύκειο, να μού εξηγεί τα σύνολα. Kι εκεί που πάω να πιάσω το νόημα να σηκώνεται να δυναμώνει την ένταση και να γεμίζει η κουζίνα με τη φωνή του Μίκη: “Να τη πετιέται από ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει...”. Όχι μόνο τις μέρες της επετείου· όλα τα γκρίζα απογεύματα που τύχαινε να διαβάζουμε μαζί.

 Στην επέτειο, μπροστά στο μικρόφωνο, ντουέτο με την Γενοβέφα να τραγουδάμε το Γελαστό παιδί. Τζάμπα πήγαν οι πρόβες πριν τη σχολική γιορτή· φαλτσάρω και κοκκινίζω. Δεν είμαι άξιος να συμμετέχω, δεν είμαι άξιος να τιμήσω τους όχι νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ούτε καν αυτούς που συμμετείχαν. Αυτούς τους ανώνυμους ήρωες που μοιάζουν τόσο σύγχρονοι, τόσο οικείοι, όχι πάνω σε άλογα με φουστανέλες, ούτε με στρατιωτικά σε χιονισμένα βουνά που φωνάζουν “αέρα”, μα παράταιρα ντυμένοι, παράφορα νέοι, με λάμψη στα μάτια γαντζωμένοι στα κάγκελα της κεντρικής πύλης. Ίδιοι με τους φοιτητές που έρχονται στις διακοπές στη μικρή μας πόλη. Σταματάω το τραγούδι και για να κρατήσω τα προσχήματα, ανοιγοκλείνω το στόμα. Μένει μόνη εκείνη με σφιγμένα τα χέρια να τελειώνει μέσα σε χειροκροτήματα: “Γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ/ δόξα τιμή στο αξέχαστο το γελαστό παιδί.”

 Στην πρώτη -πρώτη μου πορεία. Από το σχολείο βιαστικά, η Αγγελική με τη σημαία και γύρω και πίσω της εμείς ασύντακτοι, κατηφορίζουμε στην Τσιμισκή, στρίβουμε τσούρμο απτάλικο δεξιά, μα πλησιάζοντας στην Αριστοτέλους πιάνουμε το ρυθμό από την αόρατη εγκατάσταση που παίζει δυνατά: “...οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί”. Κι ο ρυθμός από το βήμα μας περνάει μυστήρια στο αίμα καθώς συμβάλουμε στο ποτάμι της παραλιακής που όσο περνάει η ώρα ξεχειλίζει. Χιλιάδες· ένα σώμα που πάλλεται από συνθήματα μέσα στο μισοσκόταδο και στην καταχνιά του Νοέμβρη. Με τις κόκκινες σημαίες να μουσκεύουν στο χιονόνερο κι έτσι όπως κουνιούνται βαριές, αν σηκωνόσουν στις μύτες των ποδιών, μπροστά στο βάθος ίσα που άφηναν να φανεί ο Πύργος.

 Αργότερα, στην Αθήνα πια, σε λίγες, ελάχιστες πορείες. Συγκεχυμένες μνήμες, θολές από τα χρόνια που πέρασαν και τα δακρυγόνα που έπεσαν. Μα κυρίως βουβές. Λες και στα τραγούδια που μας δονούσαν κάποτε έπεσε πούσι, λες και τα κάλυψε οριστικά η σκόνη του χρόνου και τα έφθειρε ανεπανόρθωτα στερώντας τους το νόημα. Βουβές επισκέψεις στο Πολυτεχνείο· ποτέ στις 17 στο πανηγύρι της επετείου, αλλά μέρες πριν ή αρκετές μετά. Όταν σε μια στοίβα είχαν πια ξεραθεί τα λουλούδια των ανώνυμων μέσα στα βρώμικα περιτυλίγματα και τα στεφάνια με τις πλαστικές τους κορδέλες να αναγράφουν με χρυσά γράμματα τους επώνυμους καταθέτες. Να προσπαθώ να αφουγκραστώ στο χώρο το τότε· κάποιες φορές να πιάνω κάτι απροσδιόριστο αλλά ισχυρό από τον ηλεκτρισμό των μακρινών ημερών του `73 κι ύστερα να αναζητώ μάταια τί είχε απομείνει.

 Σήμερα, από το πρωί ακούω το ένα τραγούδι μετά το άλλο. Με ακουστικά. Δυνατά, τέρμα η ένταση. Πολλές φορές. Από γιουτουμπάκια που πρέπει να περιμένεις λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να χαθεί η παράταιρη διαφήμιση. Ακούγονται καινούρια. Σαν να έδιωξαν οι μέρες που ζούμε το πούσι κι τη σκόνη που τα σκέπαζε τόσον καιρό. Σαν να μετάλλαξαν οι συνθήκες το παλιό  συμβολικό τους φορτίο σε ένα νέο, εξόχως επίκαιρο. Φράση- φράση αν τα πιάσεις η αναγωγή στο σήμερα, πατάει απόλυτα. Μην περιμένεις όμως τα αυτονόητα. Δε θα το κάνω. Αυτή η ανάρτηση δεν είναι παρά ένα “τακ τακ”. Το μόνο που περιμένω είναι το δικό σου ''τακ τακ'', απάντηση στο δικό μου, που θα λέει ξεκάθαρα: “βαστάω γερά, βαστάω καλά”.