Halloween

Halloween 

Με τον Silent

Περπατούσα χθες 28, αργά το μεσημέρι στο κέντρο και σκεφτόμουν συνεχώς το ποστ που είχε ανεβάσει ο Silent την προηγούμενη, στις 27. Για την ακρίβεια, δεν το σκεφτόμουν, το κουβαλούσα σαν βάρος.

Ούτε το πλήθος που βρισκόταν στους δρόμους μετά την παρέλαση, ούτε η ούτως ή άλλως παρήγορη καλοκαιρία μπόρεσαν να παρασύρουν το μυαλό μου σε άλλες σκέψεις. Ούτε καν η συνάντηση με αγαπημένους ανθρώπους.

 

Κι αν για λίγο ξέφευγε η σκέψη από την ιστορία του ποστ, στη θέα των ανέστιων που συναπάντησα στην περιπλάνησή μου επανερχόταν με σφοδρότητα· το ίδιο και στη θέα των αδέσποτων σκύλων που όλοι για ένα περίεργο λόγο νόμιζα ότι λεγόταν Σταν.

Υποψιαζόμουν ότι για την προσκόλληση του νου μου στον Πολωνό του Silent ευθύνονταν και μια ανάλογη προσωπική ιστορία που δεν ξέρω το τέλος της -αν και το αναζητώ πολύ καιρό τώρα- κι έτσι συνεχίζω να ελπίζω ότι δεν είναι τραγικό.

 

Ελπίζω -απελπισμένα μερικές φορές- ότι κάπου βρίσκεται ο δικός μου εξαφανισμένος από καιρό φίλος κι είναι και καλά. Και κυρίως ασφαλής. 

Όλη μέρα χθες στο κέντρο είχα διαρκώς μαζί μου παρέα τον Silent, τον ανώνυμο Πολωνό των Χανίων που τελείωσε τις μέρες του σε ένα παγκάκι, τον πραγματικό ή φανταστικό σκύλο του τον Σταν και βέβαια τον φίλο μου που λες κι έχει ανοίξει η γη και τον κατάπιε. 

Επέστρεψα στο σπίτι αργά με μια στυφή γεύση  στο στόμα. Και για αυτό σίγουρα δεν ευθύνονταν ούτε τα στριφτά τσιγάρα της μέρας ούτε οι σκέτοι καφέδες. 

Πέρασα τις εικόνες της περιπλάνησης από την κάρτα μνήμης της φωτογραφικής μηχανή στον υπολογιστή. Τις είδα δυο- τρεις φορές. Μόνο την τελευταία πρόσεξα κάτι που σε άλλη περίπτωση θα είχα δει από την αρχή.

Ούτε ένα πρόσωπο. Ούτε μια σκηνή δρόμου. Ούτε μια γενική εικόνα. Τα συνηθισμένα μου θέματα είχαν εξαφανιστεί.

Το αρχείο περιείχε μόνο εφήμερες ζωγραφιές από τους τοίχους του κέντρου. Μεγάλες, φωτεινές, αξιοπρόσεκτες πλην όμως εφήμερες ζωγραφιές. 

Τότε σιγουρεύτηκα ότι ο Silent, χθες το απόγευμα ήταν μαζί μου στο κέντρο. 

Αυτές τις μέρες...

...το νου μας στην ΕΡΤ! 

(Είναι πλέον εξαιρετικά πιθανό η επιχείρηση του «μαύρου» να συνοδευτεί με μια επιχείρηση εκκένωσης του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής αλλά και όλων των άλλων εγκαταστάσεων της ΕΡΤ στη Θεσσαλονίκη και σε όλη την Ελλάδα.)


update

στο 2:37 

Μια Κυριακή του Οκτώβρη

Μόνο εμείς και μερικές ακόμα χιλιάδες Αθηναίοι είχαμε την καταπληκτική, τη μοναδική ιδέα να βρεθούμε Κυριακή μεσημέρι στο Μοναστηράκι. Για βόλτα, για δυο σουβλάκια και -επειδή μερικές φορές πρέπει να το ρίχνεις έξω- για έναν καφέ αργότερα. 

Φτάνω πρώτος, ξαφνιάζομαι από τον κόσμο και παρακαλάω ν` αργήσει ο φίλος, να προλάβω να βγάλω όσο γίνεται πιο πολλές εικόνες για το ποστ της Δευτέρας. Γιατί ο ευσυνείδητος μπλογκερ δε σταματάει ποτέ -ούτε καν τις Κυριακές- να σκέφτεται τις αναρτήσεις του. 

Δεν ήταν η επικαιρότητα που αυτές τις μέρες έφερε τους τσιγγάνους/αθίγγανους/ρομά στο προσκήνιο, μα αυτή η επιτηδευμένη στάση του σώματος και κυρίως η ντελικάτη κίνηση του χεριού της κοπέλας μέσα στα χρώματα των μπαλονιών που προκάλεσε το ένα από τα πρώτα κλικ. 

Την ίδια στιγμή που η νεαρή τσιγγάνα επιδιδόταν σε χορευτικές κινήσεις, μια άλλη, κάπως μεγαλύτερη φρόντιζε για το μεροκάματο, επιχειρώντας να πουλήσει “χειροποίητο” τραπεζομάντιλο σε τουρίστα που την κοίταζε δύσπιστος και δεν καταλάβαινε γρι από τα αγγλικά της: “βέρι τσιπ μίστερ, βερι γκουντ, βέρι τσιπ” 

Αμέσως μετά άκουσα έξαλλα γαβγίσματα, έστρεψα τη μηχανή και είδα ότι προερχόταν από ένα τσιουάουα. Ιδιοκτήτες του ένα ζευγάρι τσιγγάνων/αθίγγανων/ρομά με μόνο ένα παιδί δίπλα τους. Αν αυτή η εικόνα έφτανε στα ΜΜΕ αυτές τις μέρες, πολύ πιθανόν να ακούγαμε και για την “αρπαγή σκυλιού ράτσας από τους αδίστακτους...”

...τους αδίστακτους που αρπάζουν “ξανθά αγγελούδια”. Γιατί δεν βρέθηκε ένας να τους πει ότι “όλα τα παιδιά του Θεού έχουν φτερά”. Κι εφ` όσον έχουν φτερά, όπως έλεγε κι ο Ευγένιος Ο Νηλ, μπορούν...

...βλέποντας τα χρώματα και τα θαύματα γύρω τους, να αφήσουν τη σιγουριά της πατρικής αγκαλιάς και να πετάξουν.

Να πετάξουν και να βρεθούν πολύ ψηλά. Κι από εκεί πάνω, να έχουν την καλύτερη θέα της πλατείας που όσο όσο περνούσε η ώρα συγκέντρωνε ακόμα περισσότερο κόσμο. Συνέρρεαν όλοι πλην του φίλου που (ευτυχώς) καθυστερούσε. 

Όμως κι άλλοι φαίνεται ότι είχαν καθυστερήσει και αναζητούσαν την παρέα τους με ένα τηλεφώνημα. 

Άλλοι πάλι περίμεναν υπομονετικά απολαμβάνοντας το μικρό καλοκαιράκι που μας πρόσφερε ο φετινός Οκτώβρης, σαν αποζημίωση για τις πρώτες  κρύες μέρες του, που μας έκαναν βιαστικά και απερίσκεπτα να ευχηθούμε πρόωρα “καλό χειμώνα”

"Άσε τις φωτογραφίες και πάμε για φαγητό" είπε ο φίλος που έφτασε, χωρίς να τον πάρω είδηση. Περίμενα την κατάλληλη στιγμή για πιάσω το φοβερό συνδυασμό καστανής ξανθιάς και κοκκινομάλλας, δεν γύρισα, δεν τού απάντησα και μόλις που πρόλαβα γιατί με τράβηξε από το μανίκι, το κοντομάνικο λέγοντάς μου: “Πεινάω σα λύκος” 

Για άδειο τραπέζι σε Μπαϊρακτάρη, Θανάση και πέριξ αυτών ούτε κουβέντα. Ούτε κουβέντα επίσης για άλλες φωτο. Μόνο μετά το φαγητό, τη μικρή βόλτα και τον καφέ πίσω από την Αγία Ειρήνη όταν πια ο φίλος με άφησε αργά το απόγευμα, έβγαλα και πάλι τη μηχανή και για λίγο συνέχισα να κλέβω στιγμές...

Γνωστών... 

κι αγνώστων περαστικών. Με γοητευτικά... 

ή με απολύτως έκπληκτα βλέμματα. 

Για να ξαναβρεθώ  και πάλι στο Μοναστηράκι όπου οι red bandanas τραβούσαν την προσοχή...

...μικρών...

...και μεγάλων.

 Και πραγματικά δεν μπορούσα να αποφασίσω, αν έπρεπε να πιάσω τις εκπληκτικές τους φιγούρες ή...

να στρέψω το φακό, στα βλέμματα των ανθρώπων... 

που τους παρακολουθούσαν.

Τελικά όμως αποφάσισα ότι το καλύτερο θα ήταν να πιάσω και τα δύο -βλέμματα και φιγούρες- σε μια εικόνα. Πρώτα εστιάζοντας στο βλέμμα

κι έπειτα στη φιγούρα και στην ένταση των θωρακικών...

...αλλά και στο ρυθμό που οι red bandanas παρέσυραν τις πράσινες. 

Είτε στον καρπό, είτε στο κεφάλι ήταν τα μαντίλια, το βλέμμα έμενε σταθερά στο θέαμα στο κέντρο της πλατείας... 

...στο τέλος της πιο όμορφης Κυριακής τρέχοντος Οκτωβρίου. 

Κλασσικό κάλλος

Να έχεις ανηφορίσει μέχρι τον ιερό βράχο δεκάδες φορές. Παιδί, έφηβος, νέος, όχι και τόσο νέος, μεγάλος. Χειμώνα με άγριο χιονιά, άνοιξη με μυρωδιές που έφερε μια αναπάντεχη βροχή, καλοκαίρι με αβάσταχτο λιοπύρι, φθινόπωρο με ωραίο, λαμπρό φως. Με τους γονείς, μόνος, με παρέα. Μέρα, αλλά και νύχτα με πανσέληνο. 

Να έχεις διαβάσει, ό,τι σχετικό έπεσε κατά καιρούς στα χέρια σου κι όλα τ` άλλα που έψαξες συστηματικά να βρεις. Από τις πιο απίθανες λεπτομέρειες της κατασκευής της, μέχρι τους θρύλους που συνοδεύουν την ιστορία της. Να θυμάσαι ακόμα όλες τις “οπτικές διορθώσεις”, τις ονομασίες των επιμέρους δομικών της στοιχείων: σηκός, άβαξ, κρηπίς, επιστύλιον, ζωφόρος, επίκρανον, φατνώματα, τρίγλυφα και μετόπες.

Να μην μπορείς να ξεχάσεις εκείνο το γαϊδουράκι που όλη του ζωή κουβαλούσε κάθε μέρα μάρμαρο από την Πεντέλη μέχρι την Ακρόπολη και που όταν ολοκληρώθηκε ο ναός, εκείνο συνέχισε τις διαδρομές, κάθε μέρα Πεντέλη- Ακρόπολη μέχρι το τέλος του γιατί μόνο αυτό ήξερε να κάνει. 

Να έχεις σπαράξει διαβάζοντας για τη σύλησή της: “με ένα μόνο πριόνι που πήρα από τη μονή, πριόνισαν ένα πολύτιμο τμήμα από το γείσο του θριγκού στο ναό του Ποσειδώνα του Ερεχθέως και με το ίδιο πριόνι πριονίζουν τώρα μιαν ανάγλυφη παράσταση, ένα μέρος από τη ζωφόρο του Παρθενώνα”*. 

Να έχεις νιώσει το πλάκωμα στο στέρνο και τα μάτια σου υγρά στο Βρετανικό Μουσείο και να μην μπορείς, παρά μια ελάχιστη στιγμή που δεν έβλεπε ο φύλακας, να απλώσεις το χέρι και να αγγίξεις την οπλή ενός αλόγου από την πομπή των Παναθηναίων. Ούτε καν τις πτυχές του χιτώνα του ιππέα. Μόνο την οπλή, μουρμουρίζοντας μέσα από σφιγμένα δόντια τους στίχους του Byron.

“But who, of all the plunderers of yon Fane

On high—where Pallas linger'd, loth to flee

The latest relic of her ancient reign—

The last, the worst, dull spoiler, who was he?”

Να έχεις την έχεις δει σε γκραβούρες περασμένων αιώνων και σε πίνακες, σε σκίτσα περιηγητών, σε φωτογραφίες από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες, με όλες τις δυνατές συνθήκες φωτισμού, μέχρι κάτω από το φως μιας αστραπής. Να την έχεις φωτογραφίσει ο ίδιος στο σύνολο και στις λεπτομέρειες, εστιάζοντας στις ραβδώσεις των κιόνων, εκεί που υποψιαζόσουν ότι ο τεχνίτης του 5ου π.Χ αιώνα άφησε για λίγο το καλέμι του και κοίταξε τον ουρανό. 

Και να τη βλέπεις ξαφνικά σήμερα πάνω από πεύκα, ελιές και κυπαρίσσια και κάτω από τον ίδιο λαμπρό ουρανό, μεσημέρι Σαββάτου, Οκτώβρη γλυκό και να μην μπορείς να αντισταθείς   στο κλασσικό της κάλλος. Και να υποκύπτεις με ένα ακόμα κλικ.

*από επιστολή που έγραψε στις 28 Οκτωβρίου του 1801 ο Lusieri στον Λόρδο Έλγιν

Η μουσική υπόκρουση του ποστ, κλασσική: Ένα μεσημέρι  

Αγγελία

Είσαστε ποιητής; Θέλετε να δείτε τους στίχους σας να ταξιδεύουν με/στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Επιθυμείτε οι δημιουργίες σας να γίνουν μέρος της καθημερινότητας των επιβατών;

Αν ναι, καλώς ήρθατε στη Έποψ ο Αττικός Α. Ε που δραστηριοποιείται στον χώρο των επιγραφών. Πρόκειται για τη μοναδική εταιρεία στον Ελλαδικό χώρο που ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με την ανάρτηση στίχων στα μ.μ.μ.

Με οδηγό το μεράκι για τη δουλειά μας και την ικανοποίηση των πελατών μας, έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη εκατοντάδων ποιητών, οι οποίοι μας εμπιστεύθηκαν τους στίχους τους. 

Οι επιγραφές μας με ποιήματα στα λεωφορεία, στα τραμ και στα καράβια - προσεχώς και σε αεροσκάφη- αποτελούν απόδειξη του επιπέδου των προϊόντων και υπηρεσιών που παρέχει η επιχείρηση μας.

Έχοντας επενδύσει σε καινούρια τεχνολογία (ηλεκτρονικός παντογράφος/ router) έχουμε τη δυνατότητα να παράγουμε ανάγλυφα και τρισδιάστατα τα ποιήματά σας σε οποιαδήποτε επιφάνεια.

Ακολουθούν πρόσφατα δείγματα δουλειάς της εταιρείας μας. 

"τὸ ἔργον τῶν φωνῶν διακόπτομεν ἐμεῖς, 

τὰ βιαστικὰ κι ἄπειρα ὄντα τῆς σιγῆς" 

George Le Nonce, σε παλιό ρώσικο Moskvitch.

"σαν να μην διασταυρώθηκε ποτέ ο δρόμος τους

με ζωντανούς"

Claud, σε ανατραπέν λεωφορείο

"η νύχτα μου -ακόμα- δική σου"

Ερυθρό Καγκουρώ, στο Νήσος Χίος

"Συνεχίστε ήσυχοι, πάντα εντός της τροχιάς σας"

Kos Panti σε τραμ του 1950

και

"Τί τρέλα κι αυτή ο ουρανός"

Έποψ ο Αττικός, στο σαμάρι του Γκασβίκη

update

Λίγη ώρα μετά τη δημοσίευση της Αγγελίας, η εταιρεία πήρε την πρώτη παραγγελία για εναέρια ανάρτηση στίχου και ανταποκρίθηκε άμεσα. 

"Δεν σ' αγαπά, Φιόνα."

Old Boy

"Παραδόξως όλα θα πάνε καλά"

Elias σε ελέφαντα από την Ταϊλάνδη

-Αναδημοσίευση στο tvxs και στο οδόφραγμα

"they cursed us!"

“Ρε Σπύρο! Πώς σου φαίνεται;” ρώτησα χθες το βράδυ τον Σπύρο Δερβενιώτη. Είδε το μακρυνάρι που τού είχα στείλει και αρχικά με αποθάρρυνε: “Το είπαν κι άλλοι..." μα συνέχισε: "...αλλά κανένας δεν έκανε εικονογράφηση. Να το κάνεις! Ανάποδα όμως.”

Ήμουν ζαλισμένος· είχα δει καρέ -καρέ το σχετικό γιουτουμπάκι δυο -τρεις φορές για να επιλέξω εικόνες, ήταν προχωρημένη ώρα, δεν καταλάβαινα τί εννοούσε με εκείνο το “ανάποδα” κι έτσι το άφησα στην άκρη. Σήμερα το απόγευμα όμως ήρθε η εξήγηση με μια άλλη σειρά εικόνων. Το μήνυμα τέλειωνε με την προτροπή :”Έποπα, κάνε παιχνίδι”