"Είναι δυνατόν;"

Η Ματίνα Κατσιβέλη από την ομάδα υποστήριξης προσφύγων Λέρου μιλά στο ρ/σ "στο Κόκκινο", στον Κώστα Αρβανίτη για τη περίθαλψη των προσφύγων από τους κατοίκους και την στάση των κρατικών λειτουργών.

-Κοιτάξετε, εγώ δεν θέλω να σχολιάσω καθόλου όσον αναφορά τις συνθήκες αυτού του τραγικού συμβάντος. Αυτό είναι πια θέμα της δικαιοσύνης και πρέπει να γίνει σε βάθος έρευνα. Εγώ θέλω απλώς να προσθέσω στην εικόνα  το ανθρωπιστικό κομμάτι, δηλαδή για τη φάση μετά τη διάσωση αυτών των 16 ανθρώπων. Ευτυχώς η κοινωνία των πολιτών, έσωσε πάλι την τιμή της χώρας που θέλει να λέει ότι έχει 3.000 χρόνια πολιτισμού. Και τί εννοώ με αυτό; Οι πολίτες, οι εθελοντές δηλαδή της ομάδας μας συνεπικουρούμενοι από πάρα πολλούς συμπολίτες εδώ στη Λέρο βοήθησαν να ντυθούν οι άνθρωποι γιατί ήταν βρεγμένοι, ξυπόλυτοι, ένα μωρό μελανιασμένο. Το μωρό ευτυχώς το πήρε η παιδιατρική του νοσοκομείου μας και βρήκε πραγματικά μια ζεστή αγκαλιά. Οι άνθρωποι οι υπόλοιποι, οι οποίοι ήταν ερείπια, καταλαβαίνετε, να έχουνε χάσει πολλά μέλη των οικογενειών τους και μικρά παιδιά, μείνανε μόνο μια ημέρα σε μια πανσιόν η οποία δε λειτουργεί τώρα το χειμώνα, άρα προσφερότανε και την επομένη μέρα το πρωί θεωρήθηκε σκόπιμο δεν ξέρω από ποιούς και με τίνος εντολή να πάνε στο κρατητήριο, άρα λοιπόν περάσανε περίπου 30 ώρες στο κρατητήριο και ήταν συγκλονιστικό να βλέπετε τον άνθρωπο αυτόν που έχασε τα τέσσερά του παιδιά να είναι στο πάτωμα του κρατητηρίου και να οδύρεται. Και επίσης θέλω επίσης να στιγματίσω...

-Οι εντολές αυτές κατά τη γνώμη σας, ή αν ξέρετε,  από ποιούς δινόντουσαν; Ποιός είναι αυτός που έλεγε “στο κρατητήριο”, αν πρέπει να έχουν οι άνθρωποι ένα πιάτο φαί, ποιός είναι σε αυτές τις περιπτώσεις, από την εμπειρία σας, αυτός που συντονίζει αυτή την ιστορία, καλώς κακώς;

-Όταν είναι στη δικαιοδοσία του Λιμεναρχείου Λέρου -ήταν την πρώτη μέρα στη δικαιοδοσία του Λιμεναρχείου Λέρου-το Λιμεναρχείο φρόντισε για τα δωμάτια που σας είπα. Την επομένη μέρα περνάνε στη δικαιοδοσία της αστυνομίας. Δεν ξέρω με τίνος εντολή, μπορούσαν να παραμείνουν στα δωμάτια για ένα βράδυ. Δεν θα ήταν πια τόσο φοβερό να μείνουν, οι άνθρωποι που χρειαζόταν ψυχολογική υποστήριξη άλλο ένα βράδυ στα δωμάτια

-Και πού να πάνε; Άντε και να φύγουν, λέω, πού να πάνε; Στη Λέρο είναι, πού να πάνε;

Μα τί να φύγουν; Οι τρεις οι πατεράδες, δεν μπορούσαν ούτε να φάνε όχι να φύγουν. Να περπατήσουν δεν μπορούσαν. Εν πάσει περιπτώσει, μετά ανέκυψε και το θέμα του ότι...η αστυνομία έκανε γρήγορα πράγματι τα χαρτιά τους, αυτά τα χαρτιά που τους δίνουν για τους Σύριους έξι μήνες δικαίωμα παραμονής στη χώρα και για τους Αφγανούς ένα μήνα και έπρεπε να φύγουν. Ανέκυψε το θέμα των εισιτηρίων. Θεωρώ δηλαδή πραγματικά σοκαριστικό, όταν υπάρχει ένα τέτοιο τραγικό συμβάν να μη φροντίζει η επίσημη πολιτεία -η εταιρία δεν το συζητάμε, η εταιρία δεν το έκανε- να μετακινηθούν δηλαδή δωρεάν μέχρι τον Πειραιά. Από πουθενά δε βρίσκαμε άκρη οπότε αναγκαστήκαμε και απευθυνθήκαμε στην “αλληλεγγύη για όλους”, η οποία πραγματικά αμέσως ανταποκρίθηκε και κάλυψε το κόστος των εισιτηρίων των ανθρώπων. Δεν ξέρω, εγώ ως άνθρωπος, ως πολίτης, ως μητέρα, ας πούμε νιώθω ντροπή όταν έχεις μπροστά σου θύματα τέτοιας τραγωδίας -γιατί δεν είναι θύματα μόνο τα παιδιά κι οι γυναίκες που χάθηκαν μέσα στο παγωμένο Αιγαίο- θύματα είναι και αυτοί που απέμειναν οι οποίοι ήθελαν να αυτοκτονήσουν και να μην φροντίζεις, αφ` ενός μεν -το οποίο το θεωρώ κι αυτό σοκαριστικό- να μην εκφράζεις την οδύνη σου πράγμα που δεν έκανε ο υπουργός κι εν πάσει περιπτώσει να μην φροντίζεις να δούνε κι ένα ανθρώπινο πρόσωπο μιας χώρας στην οποία έχασαν τους δικούς τους. Δεν αποδίδω ευθύνες πουθενά -αυτό είπαμε ότι θα το κάνει η έρευνα που απαιτούμε όλοι να γίνει σε βάθος- αλλά συνέβη ένα τραγικό περιστατικό δεν πρέπει να φανεί...εκτός πια αν έχουμε γίνει, δεν ξέρω, μια κοινωνία κανιβάλων, δεν ξέρω τί να πω, μια κοινωνία κανιβάλων. Ευτυχώς βέβαια στο νησί μας, τα φαινόμενα κανιβαλισμού και βαρβαρότητας ακομα δεν υπάρχουν...

-Θα διαφωνήσω μόνο σε κάτι μαζί σας και θα κλείσω: δεν έχουμε κοινωνία κανιβάλων, έχουμε κυβέρνηση κανιβάλων..

-Συγνώμη, λάθος, δικό μου λάθος...

-Όχι δεν το είπα έτσι, το είπα.. γιατί η κοινωνία από ότι φαίνεται, οι πολίτες το παλεύουν

-Εγώ το είπα πρώτη: οι πολίτες προσέτρεξαν αμέσως. Μην το συζητάτε. Πραγματικά νιώθω υπερήφανη που έχουμε τέτοιους συμπολίτες. Αλλά μου κάνει εντύπωση και γι αυτό σας πήρα τηλέφωνο, ήθελα να το στιγματίσουμε αυτό το πράγμα. Είναι δυνατόν οι επίσημες αρχές να μη φροντίζουν αυτοί οι άνθρωποι να έχουν ένα κρεβάτι να κοιμηθούν και να μη φροντίσουν να μετακινηθούν εκεί που έπρεπε να πάνε για να βρούνε τις οργανώσεις, το Ελληνικό Συμβούλιο Προσφύγων, αν θέλουν να υποβάλουν (αίτηση για) άσυλο. Είναι δυνατόν;

η φωτογραφία από εδώ