Η εικόνα

Ένας άντρας έβγαλε από την τσέπη του τρεις φωτογραφίες. Μέχρι τη στιγμή που έκανε την κίνηση δεν τον είχα προσέξει αν και καθόταν ακριβώς απέναντί μου, ανάμεσα σε δυο άλλους, γλαρωμένους από το κούνημα του τραίνου που ανηφόριζε προς το Χάρλεμ· σκυφτός κι ανέκφραστος όπως οι περισσότεροι επιβάτες.

Οι φωτογραφίες φαινόταν παλιές. Όχι δεκαετίας ή εικοσαετίας. Τουλάχιστον σαράντα χρόνων. Έτσι όπως τις κρατούσε μπορούσα να δω μόνο την κιτρινισμένη πίσω πλευρά και τις φθαρμένες άκρες τους. Τις άνοιξε ελάχιστα, σαν να ήταν τραπουλόχαρτα και δεν ήθελε οι άλλοι να δουν τα φύλλα του- τόσο λίγο που ούτε κι ο ίδιος μπορούσε να δει τη δεύτερη και την τρίτη. Στάθηκε στην πρώτη. Την κοίταξε  κι ύστερα τη φίλησε. Τρεις- τέσσερις φορές. Κι ύστερα πάλι την κοίταξε για αρκετή ώρα, κι έπειτα τη φίλησε άλλες τόσες, μπορεί και περισσότερες φορές.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, έτσι να ασπάζονται φωτογραφίες είχα δει μόνο πολύ παλιά, μάνες που είχαν χάσει τα παιδιά τους· από Χάρο ή από ξενιτιά. Τις έβλεπα να φιλούν το χαρτί σαν να ήταν σάρκα εκ της σαρκός τους κι αντί παρηγοριάς φούντωνε ο πόνος τους. Κι έκλαιγαν κι άφηναν αναστεναγμούς βαθείς για τον αμετάκλητο ή τον προσωρινό πλην όμως “ζωντανό” αποχωρισμό. Αυτόν που παρηγοριά δεν έχει.

Αυτός ο άντρας όμως δεν φαινόταν να πονάει. Ούτε αναστέναζε. Είχε ένταση, πάθος, αλλά όχι πόνο. Μπορώ σχεδόν με βεβαιότητα να πω ότι διέκρινα θριαμβευτική λάμψη στο βλέμμα του και ικανοποίηση. Έτσι, συμπέρανα -προφανώς αυθαίρετα- ότι τουλάχιστον η πρώτη φωτογραφία, αυτή που μονοπωλούσε την προσοχή του και αποσπούσε τα φιλιά του ήταν μια εικόνα που τίποτα δεν απεικόνιζε. Ήταν λευκό το χαρτί και από την άλλη πλευρά - αυτή που δεν έβλεπα. Εκεί θα εμφανιζόταν κάποια μέρα ένα πρόσωπο τόσο προσφιλές που θα δικαιολογούσε απόλυτα τους επαναλαμβανόμενους, γεμάτους πάθος ασπασμούς.