Τα χειμωνικά

"Πάμε να βοσκηθούμε!" είπε ο χοντρο -Σταμάτης ξαφνικά, έδωσε σάλτο, πήδηξε σαν έφηβος τη μισογκρεμισμένη ξερολιθιά στην άκρη του μονοπατιού και βρέθηκε από την άλλη, σε ένα χωράφι που κατηφόριζε προς τη θάλασσα γεμάτο ξερά χόρτα και αγκάθια. Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τί να πρωτοθαυμάσω: τη λέξη “βοσκηθούμε” που μόνο μια υποψία για την ερμηνεία της είχα, ή την ανέλπιστη ευλυγισία που επέδειξε ο υπέρβαρος φίλος μου.

Εξηντάρης ο Σταμάτης με κιλά, διπλά και βάλε τα χρόνια του, είχε ακούσει επιτέλους τις μισές συμβουλές του γιατρού και άρχισε με τα χίλια ζόρια το καθημερινό περπάτημα. Το φαϊ όμως δεν έλεγε να το ελαττώσει. Μεσημέρι -βράδυ καταβρόχθιζε μια ψαρούκλα ικανή να καταπιεί τον Ιωνά με τα απαραίτητα συνοδευτικά κι ενδιάμεσα, όλη μέρα, όλο και κάτι τσιμπολογούσε “για τη λιγούρα βρε αδελφέ” ή για να συνοδέψει τη ρακή του.

Τον συνόδευα πότε -πότε σ`αυτούς τους περιπάτους με συνταγή γιατρού κι έκρυβε καθένας από αυτούς μια έκπληξη καθώς κάθε φορά παίρναμε ένα άλλο μονοπάτι. Εκείνη τη χρονιά, Οκτώβρης όπως τώρα καλή ώρα, γυρίσαμε και γνώρισα το μισό Νησί, περπατώντας παλιά μονοπάτια που είχαν σχεδόν κλείσει από τις γκρεμισμένες ξερολιθιές ή από τους κέδρους που θέριευαν.

Θέριευε κι η κουβέντα καθώς τον κούρδιζα για να μού λέει παλιές ιστορίες για την εποχή που ήταν μικρός σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο που τώρα φιγουράρει σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς και που τότε, τρία νησιά παραπέρα να πήγαινες δεν ήξεραν καν την ύπαρξή του. Τα έλεγε λαχανιασμένος και όταν του κόβονταν η ανάσα από τον ανήφορο και την αφήγηση, σταματούσε τάχα για να θαυμάσει τη θέα, άνοιγε και τα δυο του χέρια και μού έλεγε ξεπνοϊσμένος: “Δες ομορφιά!”

Εκείνη τη μέρα όμως αν και λαχανιασμένος έδειξε κάπου απροσδιόριστα μέσα στο χωράφι, -δεν είδα τίποτα πέρα από τα ξερά χόρτα όπου δεν είχε βράχια- και είπε αυτό το μοναδικό: “Πάμε να βοσκηθούμε”. Μόνο όταν προχώρησε αρκετά, πρόσεξα μια αδύναμη μικρή συκιά -δέκα κλαδιά όλα κι όλα και λιγοστά φύλλα- και με έκπληξη παρατήρησα ότι είχε καρπό. Πήδηξα κι εγώ τη μάντρα και όταν πλησίασα είδα ότι τα σύκα ήταν γινομένα .

Λίγα είχε, μικρά, μια σταλιά αλλά γλυκά, σκέτο πετιμέζι. “Είναι χειμωνική” μού είπε μπουκωμένος. “Ωριμάζουν τέλη Σεπτέμβρη αρχές Οκτώβρη και τα μαζεύουν και τα ξεραίνουν”. Καθώς είχα αρχίσει κι εγώ τη βοσκή, τού είπα: “Έτσι όπως πάμε, από αυτή δε θα βρουν τίποτα να ξεράνουν”. Πραγματικά, λίγη ώρα αργότερα αφού τον συναγωνιζόμουν στον ρυθμό, κόβω σύκο, το βάζω στο στόμα με τα φλούδια και πριν το καταπιώ έχω ήδη αρπάξει το επόμενο, η μικρή συκιά, η χειμωνική, δεν είχε πάνω της ούτε ένα για δείγμα. Φαγωμένα όλα καθώς πρέπει: από το δέντρο*.

Ο Σταμάτης ούτε εκείνη τη χρονιά, ούτε την επόμενη κατάφερε να αδυνατίσει. Το αντίθετο μάλιστα: συνέχισε να παχαίνει παρά το περπάτημα κι έτσι κάποια στιγμή αναγκάστηκε να κάνει επέμβαση. Το δαχτυλίδι στο στομάχι μετά από καιρό έφερε καλά αποτελέσματα και έκοψε το περπάτημα που ούτως ή άλλως δεν του άρεσε και πολύ. Εγώ συνεχίζω εντατικά τους απογευματινούς περιπάτους καθώς από εκείνη τη μέρα, εντόπισα και χαρτογράφησα όλες τις χειμωνικές του Νησιού και πριν τα μαζέψουν να τα ξεράνουν, πάω να βοσκηθώ.

*Αυτά τα λίγα χειμωνικά, δεν καταναλώθηκαν στην πηγή  για τις ανάγκες εικονογράφησης του ποστ.

Αφιερώνεται, στον Thas που αγαπάει τα σύκα. 

Χειροφιλήματα...

...από τη ζωή και τον κινηματογράφο

Από την ταινία Ma l’amor mio non muore! του 1913

Από την ταινία The Merry Jail του 1917

Ichküsse Ihre Hand, Madame 1929 με την Marlene Dietrich.

Από την ταινία Trouble in Paradise του 1932 

Frida Kahlo -Diego Riviera

O πρωθυπουργός της Περσίας Dr. Mosaddegh φιλά το χέρι της πριγκίπισσας Sorayya

Από την ταινία The Swan, 1956

Ινδιάνος Απάτσι, ασπάζεται το χέρι του Πάπα Ιωάννη, ΗΠΑ 1961

Από την ταινία The Godfather του 1972

Από την ταινία The Godfather του 1972

Πρίγκιπας Charles - πριγκιπισσα Diana

Από την ταινία Prideand Prejudice του 1995 

Από την ταινία Titanic του 1997

Από την ταινία Meet Joe Black του 1998

Πρίγκιπας Κάρολος- Κάρλα Μπρούνι

Hugo Chavez

Ο Μπόνο, φιλάει το χέρι θαυμάστριας σε συναυλία το 2001

Από την αγγλική τηλεοπτική σειρά North&South 

Από την ταινία The Queen, 2006

Hugo Chavez- Cristina Fernandez, 2010 

O πρόεδρος Ομπάμα, ασπάζεται το χέρι γυναίκας. 

Από την ταινία The Three Musketeers του 2011

Ο Πάπας Φραγκίσκος φιλά το χέρι επιζήσαντος του Ολοκαυτώματος

Από την ταινία Αnna Karenina 2012

Ο προεδρος του Ιράν Ahmadinejad φιλά το χέρι του Ayatollah.

Ο Alain Delon ασπάζεται το χέρι της Aung San Suu Kyi, Παρίσι 2012

Κούρδος μαχητής φιλά το χέρι γυναίκας σε κηδεία στη Συρία, 2013

Η Anne Hathaway φιλάει το χέρι της Sarah Silverman σε πάρτι μετά την απονομή των Oscar το 2013

Στην έκθεση τεχνολογίας στο Ανόβερο, ρομποτ φιλά το χέρι επισκέπτριας 2013

Ο Joshua Kaufman επιζών του Ολοκαυτώματος φιλά το χέρι του αμερικανού Daniel Gillespie που τον απελευθέρωσε από το Νταχάου πριν 70 χρόνια. 2015

(αφορμή γι αυτό το ποστ ήταν το χθεσινό χειροφίλημα)

Πατουσάκια

Υπάρχει ένα κόλπο για να κάνεις πατουσάκια μωρού στην άμμο.

Σφίγγεις το χέρι σου γροθιά με τον αντίχειρα πάνω, την κόψη της παλάμης κάτω. Το ακουμπάς απαλά σαν σφραγίδα στην άμμο. Το σηκώνεις και είναι έτοιμο το πέλμα· με το κενό της καμάρας, με το βαθούλωμα της φτέρνας, με τα όλα του. Μετά βάζεις προσεκτικά τα ακροδάχτυλά σου μπροστά, τα βυθίζεις λίγο και έτσι σχηματίζονται τα δαχτυλάκια του ποδιού. Αν έχεις υπομονή, ετοιμάζεις πέντε- έξι τέτοιες πατούσες, δεξιά και αριστερή, με δεξί και αριστερό χέρι, σε κάποια λογική απόσταση μεταξύ τους.

Οι άνθρωποι γενικά δεν παρατηρούν τα ίχνη, αλλά έστω κι ένας να το κάνει, θα πιστέψει ότι ένα βρέφος 5 μηνών, σηκώθηκε και περπάτησε.

(της άμμου)

Ιταπαρίκα*

Υπάρχει μια παραλία στην Ιταπαρίκα, ένας ανοιχτός κόλπος με λευκή, πάλευκη άμμο, πράσινα νερά και πίσω του φουντώνει μια συστάδα με φοίνικες, μπανανιές και άλλη βλάστηση που δεν αναγνώριζα. Ο ορισμός της εξωτικής παραλίας. Έτσι όπως κανείς δεν βρισκόταν εκεί όταν έφτασα, ένιωσα αμέσως Κρούσος. Ροβινσώνας Κρούσος. Βούτηξα για να δροσιστώ και έπειτα άραξα για λίγο στην άμμο. Για λίγο γιατί ήταν καταμεσήμερο στα τέλη  Γενάρη -κατακαλόκαιρο του νοτίου ημισφαιρίου- και η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Ωστόσο ο χρόνος ήταν αρκετός για να θαυμάσω, όχι μόνο το σύνολο -αυτό το μοναδικό τοπίο- αλλά κυρίως την άμμο που ωραιότερη και λευκότερη δεν είχα ξαναδεί. Καθώς όμως είμαι αυστηρός στην κριτική μου όταν πρόκειται για παραλίες, σκεφτόμουν ότι αν το πλάτος της συγκεκριμένης ήταν λίγο μεγαλύτερο, θα είχε τις ιδανικές αναλογίες.  Θα μπορούσα βέβαια με την κατάλληλη γωνία λήψης να διορθώσω το μοναδικό της “ελάττωμα”.  Εκείνη η ώρα όμως με το εκτυφλωτικό φως και τις αντανακλάσεις του στην λευκή επιφάνεια της άμμου, δεν ήταν κατάλληλη για φωτογραφίες.

Έφυγα κι όταν επέστρεψα αργά το ίδιο απόγευμα, νόμιζα ότι είχα βρεθεί σε άλλο τόπο. Στη θέση της παραλίας, υπήρχε κυριολεκτικά μια έρημος και στο βάθος -ίσως ένα χιλιόμετρο πιο πέρα- μόλις που διακρίνονταν η θάλασσα: μια μικρή, ελάχιστη μπλε γραμμή κάτω από τον ουρανό όπου ένα μεγαλειώδες ηλιοβασίλεμα βρίσκονταν στο αποκορύφωμά του. Δεν έβγαλα καμία φωτογραφία. Περπάτησα αρκετά προς το μέρος της θάλασσας, χωρίς όμως να τη φτάσω, γελώντας με την άμπωτη που σαν να είχε ακούσει την αυστηρή κριτική μου για τις αναλογίες της παραλίας, πήγε να τις διορθώσει μα το παράκανε.

*Νησί στην είσοδο του κόλπου Bahia todos os santos, όπου βρίσκεται το Salvador, η πρώτη πρωτεύουσα της Βραζιλίας

(της άμμου)

Το δαχτυλίδι

Είχε αδυνατίσει και της έπλεε. Την ώρα που γλίστρησε από το δάχτυλό της και  έπεσε στη θάλασσα, το κατάλαβε αμέσως. Ήταν στα ρηχά, για αυτό, σίγουρη ότι θα το έβρισκε αμέσως. Αμμουδιά όμως ο βυθός, έκανε δυο βήματα αναζητώντας το και ανακατεύτηκε το σύμπαν. Άφαντο το δαχτυλίδι.  Του γάμου δαχτυλίδι· όχι η βέρα, άλλο, χρυσό με μια πέτρα κατακόκκινη και μέσα, στο εσωτερικό του, είχε ζητήσει ο άντρας της να χαράξουν  δυο λέξεις: “Ζωή μου”.  Μάρθα την έλεγαν. Έσκασε. Δεν πέρασε μέρα που να μην της λείψει. Μέρα που να μην το αναζητήσει στο  δάχτυλο της που της φαίνονταν γυμνό χωρίς αυτό.  Μετά από 20 και βάλε χρόνια, όχι στην παραλία που το είχε χάσει, μα σε άλλο μέρος, είδε μια γυναίκα να το φοράει. Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι ήταν το δικό της. Η άλλη πρόσεξε πώς το κοίταζε και περίμενε. “Ζωή μου;” της είπε σιγανά. Με ερωτηματικό όμως στο τέλος, διστακτικά.  Δε χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα·  το έβγαλε αμέσως η άλλη  και της το έδωσε πίσω. 

(Της άμμου) 

Συγνώμη Γιάννη Μπεχράκη

Έβλεπα χθες για πολλή ώρα την πρόσφατη φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη που εικονίζει τουρίστες ξαπλωμένους σε παραλία στην Κω ενώ στην ακτή πλησιάζει ένα μικρό φουσκωτό με πρόσφυγες από τη Συρία και την Αφρική. Παρ' όλο που δεν με εξέπληξε η στάση τους, μού φάνηκε αδιανόητη η αδιαφορία τους. Αφόρητη.

Έκλεισα την οθόνη, αλλά συνέχισα να σκέφτομαι αυτή την εικόνα όλη μέρα χθες αλλά και σήμερα. Πριν λίγο, την κατέβασα και την έκοψα στη μέση. Στο ένα τμήμα της, αυτό με τους πρόσφυγες, φαντάζομαι τώρα που το βλέπω, ότι στην ακτή που δε φαίνεται πλέον, υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να συνδράμουν, όπως ξέρω ότι συμβαίνει καθημερινά σε όλα τα νησιά που προσεγγίζουν οι κατατρεγμένοι. Στο δε άλλο τμήμα της φωτογραφίας, στη θάλασσα που δε φαίνεται, δεν υπάρχει τίποτα που να χαλάει τις διακοπές των τουριστών. Τίποτα που να τους κάνει ανάλγητα να στρέψουν το βλέμμα αλλού.

Μπορεί να είναι κάπως παρήγορο το αποτέλεσμα του crop και η αφελής ομολογουμένως σκέψη ότι αυτές οι δυο ομάδες ανθρώπων δεν συναντήθηκαν ποτέ, ωστόσο πρέπει να ζητήσω συγνώμη από τον Γιάννη Μπεχράκη που έκανα τέτοια επέμβαση στη φωτογραφία του.

Είκοσι, από τα δύο χιλιάδες

Είκοσι τραγούδια από τα περισσότερα από δύο χιλιάδες που έγραψε ο στιχουργός Κώστας Βίρβος που πέθανε χθες 6 Αυγούστου σε ηλικία 89 ετών. 

Ρίξε μια ζαριά καλή

Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω

Η Αγία Κυριακή

Καράβι με σημαία ξένη 

Γεννήθηκα για να πονώ

Εγνατίας 406

Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα

Θα κάνω ντου ρε πονηρή

Νανούρισμα

Ο αρκουδιάρης

Ο φωτογράφος

Παράπονα και κλάματα

Σάντα Μαρία

Σού `χω έτοιμη συγνώμη

Στου Μπελαμί το ουζερί 

Ανέβα στο τραπέζι μου

Μια γυναίκα πέρασε 

Η προξενήτρα

Ο κυρ Θάνος πέθανε

Στις φάμπρικες της Γερμανίας

update, με μερικά τραγούδια ακόμα κι ας ακυρώνουν το μισό τίτλο 

Τα τελευταία τα σκαλιά 

Πάρε τα χρυσά κλειδιά

Ίσως


Ο Λόγος (Παραμύθι, από το Θεσσαλικό Κύκλο)


Χρήστου Λεοντή- Κώστα Βίρβου "Καταχνιά"

Κωστας Βίρβος, συνέντευξη στον Γιώργο Λιάνη 2001

Our beloved Louis

με τη μητέρα και την αδελφή του, το 1922

A kiss to bild a dream on

I will wait for you 

Hello Dolly

Mack the knife

When the saints go marching in 

What a wonderful word

La vie en rose 

με τον Γουόλτ Ντισνεϊ

The Bare Necessities

All that meat and no potatos

με τον πρόεδρο Νίξον

Black and blue

με τη γυναίκα του, την Λουσίλ, στη Ρώμη το 1949

I get Ideas

με την Λουσίλ, στην Αίγυπτο το 1961

West end Blues

με την Έλα Φιτζέραλντ

Summertime

Cheek to Cheek

"My whole life, my whole soul, my whole spirit is to blow that horn. When I go to the Gate, I'll play a duet with Gabriel. Yeah, we'll play Sleepy Time Down South and Hello, Dolly!.' Then he can blow a couple that he's been playing up there all the time" 

Ο  Λούις Άρμστρονγκ, γεννήθηκε σαν σήμερα 4 Αυγούστου του 1901 στην Νέα Ορλεάνη. 

Το ποστ αφιερώνεται στην Margo