Η ανθοδέσμη

"Δεκαεπτά θα πάρεις" τον συμβούλεψε ο ανθοπώλης. Έκανε μέσα του  βιαστικά τον πολλαπλασιασμό, βγήκε ότι έφταναν τα λεφτά· ίσα ίσα, αλλά του έφταναν κι έκανε στον άνθρωπο νόημα "εντάξει". Σε όλη τη διαδρομή  μύριζε τα τριαντάφυλλα αλλά δεν ήταν ικανοποιημένος, γι αυτό μόλις έφτασε στο σπίτι τα ψέκασε με αποσμητικό χώρου μέχρι που μούσκεψαν. 

Έκανε μπάνιο ανακατεύοντας δύο αφρόλουτρα και ύστερα με την πετσέτα στη μέση τεντώθηκε να φτάσει, ψηλά στο ράφι του καθρέφτη το άφτερ σέιβ. Έβαλε στο πρόσωπο, τον έτσουξε, ξανάβαλε και τον έτσουξε ακόμα πιο πολύ. Χτενίστηκε. Καθώς ντυνόταν σφύριζε  ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον καθρέφτη της ντουλάπας. Η γραβάτα ευτυχώς ήταν έτοιμη γιατί δύσκολα θα κατάφερνε να τη δέσει σωστά.  Πριν φύγει χτενίστηκε ξανά και έβαλε τη χτένα στην τσέπη του σακακιού. 

Στις τέσσερις παρά πέντε βγήκε από το σπίτι. Ήθελε να τρέξει αλλά φοβήθηκε ότι θα χαλούσε η ανθοδέσμη. Με   γοργό βήμα έφτασε   στις τέσσερις και τέταρτο. Τσέκαρε τη γραβάτα και τα μαλλιά του στο καθρέφτη ενός αυτοκινήτου που ήταν παρκαρισμένο στο στενό πριν από το σπίτι της. Ήταν εντάξει, αλλά έβγαλε τη χτένα και τα έστρωσε ακόμα καλύτερα. Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της εισόδου έκανε μια γρήγορη επανάληψη στα λόγια που είχε σκεφτεί ότι θα της έλεγε μόλις εκείνη άνοιγε την πόρτα. Ευτυχώς τα θυμόταν καλά.

Άπλωσε το χέρι του στο κουδούνι αλλά σταμάτησε· τα παπούτσια του είχαν σκόνη. Σκούπισε το ένα στο μπατζάκι του άλλου ποδιού κι όταν τα είδε να γυαλίζουν χτύπησε. Το ντριν αντήχησε στο εσωτερικό μέχρι που έσβησε. Απόλυτη ησυχία. Περίμενε και ύστερα ξαναχτύπησε αφήνοντας το δάχτυλο περισσότερη ώρα στο κουδούνι. Μετά από λίγο ακούστηκε πρώτα μια πόρτα να ανοίγει κάπου στο βάθος, βαριά βήματα που πλησίαζαν και η φωνή του πατέρα της που έλεγε αγριεμένη : “Ποιός διάολος χτυπάει μεσημεριάτικα;”

Τον ήξερε. Τον είχε δει τρεις-τέσσερις φορές. Ήταν πάντα βρώμικος και ιδρωμένος· ένας τεράστιος άνθρωπος με μεγάλες φαβορίτες. Πάντα τον πετύχαινε να κόβει με ένα ηλεκτρικό πριόνι που έκανε δαιμονισμένο θόρυβο τους θάμνους στον κήπο τους και μετά μάζευε τα κλαδιά -βουνό ολόκληρο- και τα κουβαλούσε όλα μαζί στον κάδο. Ακόμα και τη μια φορά που τον είχε δει να ποτίζει του φάνηκε φοβερός. Και τώρα σίγουρα είχε στα χέρια του το ηλεκτρικό πριόνι.

Πέταξε κάτω την ανθοδέσμη και το έβαλε στα πόδια. Είχε ήδη φτάσει στο στενό όταν άκουσε την πόρτα του σπιτιού της να ανοίγει. Χωρίς να γυρίσει, συνέχισε τρέχοντας προς τη γειτονιά τους. Μόνο στα μισά του δρόμου κοίταξε πίσω του για να δει αν ο φοβερός αυτός άνθρωπος τον κυνηγούσε με το πριόνι επειδή τόλμησε να πάει μεσημεριάτικα με δεκαεφτά τριαντάφυλλα στην κόρη του για να της πει ότι την αγαπάει. Δεν τον ακολουθούσε κανείς, ωστόσο δεν έκοψε ταχύτητα.

Στο δρόμο τους τα παιδιά έπαιζαν μπάλα. Τον φώναξαν από μακριά. Σταμάτησε λαχανιασμένος και τους είπε ότι δεν είχε όρεξη. Επέμεναν ότι τους χρειαζόταν ένας ακόμα για να συμπληρώσουν την ομάδα. Έβγαλε το σακάκι και τη γραβάτα του και τα κρέμασε στα κάγκελα. Με το πρώτο σουτ που έκανε, η μπάλα πήγε ψηλά και μακριά. Χτύπησε στα κεραμίδια του σπιτιού που ήταν στο τέλος του δρόμου, αναπήδησε, κοντοστάθηκε πίσω από την καμινάδα -όλοι φοβήθηκαν ότι θα έμενε εκεί- και μετά έπεσε στην άσφαλτο.

Γύρισε στο σπίτι όταν πια είχε νυχτώσει. Με τη γραβάτα μισολυμένη, το πουκάμισο σκισμένο, το παντελόνι μέσα στη σκόνη και το σακάκι κρεμασμένο στον ώμο. “Τι χάλια είναι αυτά;” του είπαν και τότε εκείνος άρχισε να κλαίει.

Αφιερωμένο  στον Θ.