Η γύρη στη ζωή τους

Για μεγάλο, ανεξακρίβωτο όμως μέχρι στιγμής, αριθμό bloggers τον τελευταίο μήνα, ίσως και περισσότερο, η ημέρα άρχιζε και τελείωνε με επίσκεψη σε ένα συγκεκριμένο ιστολόγιο. Όλοι αυτοί οι άγνωστοι μεταξύ τους επί το πλείστον bloggers, βρέθηκαν αναπάντεχα να αποτελούν μια συμπαγή ομάδα, που την ένωνε ένα κοινό ενδιαφέρον: η αναμονή της αναγγελίας ενός επικείμενου γεγονότος.

Με την πάροδο του χρόνου το αρχικά χαλαρό ενδιαφέρον, εξελίχθηκε σε μαζική αδημονία. Ειδικά τις τελευταίες μέρες το φαινόμενο πιστεύω ότι ξέφυγε από την σφαίρα των μπλογκς και εισέβαλε αποφασιστικά στην ζωή και στην καθημερινότητα των μελών αυτής της άτυπης και χωρίς όνομα ομάδας.

Μη βιαστείτε να θεωρήσετε υπερβολικά και αυθαίρετα τα παραπάνω, γιατί είναι κάπως γενικόλογα και κυρίως γιατί δεν περιλαμβάνουν κανένα link που θα επιβεβαίωνε περίτρανα τους ισχυρισμούς μου. Βασίζονται τόσο στην προσωπική εμπειρία, όσο και σε επισταμένη μελέτη των αναρίθμητων σχολίων του εν λόγω ιστολογίου που καθημερινά συσσωρευόταν σαν έμπρακτη απόδειξη του θερμού ενδιαφέροντος και της αγωνίας των επισκεπτών.

Οφείλω να ομολογήσω ευθύς εξαρχής ότι αν σε άλλες περιπτώσεις κατάφερνα με νύχια και δόντια να κρατώ απόσταση ασφαλείας από πρόσωπα και γεγονότα, επιδιώκοντας την κατά το δυνατόν αντικειμενική και νηφάλια ματιά, σε αυτή την περίπτωση ούτε καν το επιχείρησα. Αφ` ενός μεν η ίδια η φύση του αναμενόμενου γεγονότος, αφ` ετέρου ο θαυμαστός χειρισμός του, από τον ιδιοκτήτη του ιστολογίου προκάλεσαν από την αρχή τη βαθιά συναισθηματική μου εμπλοκή.

Πιστεύω ακράδαντα ότι αν μια εταιρεία δημοσκοπήσεων συνέτασσε το ειδικό για την περίπτωση ερωτηματολόγιο και ερχόταν σε επαφή με όλους τους εν αναμονή τελούντες bloggers, οι απαντήσεις θα ήταν συγκλίνουσες, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις. Ειδικά αν η έρευνα γινόταν πριν από δύο- τρεις μέρες σε μια πιθανή ερώτηση «Επισκέπτεστε το ιστολόγιο Χ περισσότερες από 5 φορές την ημέρα;» το ποσοστό που θα απαντούσε ‘ναι’, δεν θα ήταν απλώς μεγαλύτερο από το άθροισμα του ποσοστού που εμφανίζουν στις πρόσφατες έρευνες, μια μόλις εβδομάδα πριν από τις Ευρωεκογές, τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά θα ερωτοτροπούσε με ένα δυσθεώρητο για δημοκρατικά τουλάχιστον καθεστώτα 93,56%. Δυστυχώς όμως την περίοδο που διανύουμε, θα είναι μάλλον μάταιο να αναζητήσουμε εταιρεία να αναλάβει την παραπάνω έρευνα.

Το καμπανάκι του τελευταίου γύρου της αναμονής , με τη μορφή ανάρτησης, σήμανε στις 13:48 το μεσημέρι του Σαββάτου. Οι ώρες που περνούσαν, ενώ μας έφερναν πιο κοντά στη πολυπόθητη αγγελία φάνηκαν σε όλους ατέλειωτες. Φαντάζομαι ότι αρκετοί ακυρώσανε την Σαββατιάτικη έξοδο και περιμένανε μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών τους τη μεγάλη στιγμή. Μερικοί, ελάχιστοι είναι αλήθεια αναρωτήθηκαν: «μα, είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να γυρίσει στο σπίτι του μετά από αυτό το γεγονός και έχει κουράγιο για μια ανάρτηση;». Και όμως είχε! Στη μία ακριβώς το βράδυ Σαββάτου προς Κυριακή, μετά από έντεκα ώρες – ο τελευταίος ατέλειωτος γύρος της αναμονής- το μαύρο ιστολόγιο άλλαξε όψη. Τα καλά νέα ήταν επιτέλους εδώ!

Το ίδιο γεγονός πριν από μερικές δεκαετίες θα γινόταν γνωστό αποκλειστικά στους στενούς συγγενείς με ένα τηλεγράφημα που θα περιείχε δυο μόνο λέξεις: «έτεκεν θήλυ». Σήμερα η χαρμόσυνη είδηση ξεπέρασε τα όρια της οικογένειας και των φίλων, γιατί βγήκε από την ροζ πλέον ιστοσελίδα του Spy στους διαδικτυακούς αιθέρες και έφτασε σε όλους εμάς τους bloggers που περιμέναμε ανυπόμονα τόσο καιρό αυτό το παιδί να έρθει στο κόσμο.

Ο Spy σκόρπισε απλόχερα με ένα μοναδικό τρόπο όλο αυτό το διάστημα, πότε με ανέλπιστη για την εποχή μας τρυφερότητα και πότε με το ανεπανάληπτο χιούμορ του, κομμάτια της κατά τα φαινόμενα, πιο σημαντικής περιόδου της ζωής του. Ίσως να το είχε κι ο ίδιος ανάγκη να μοιραστεί με μας, τους γνωστούς- άγνωστους αναγνώστες του, αυτή την εμπειρία του γίνομαι για πρώτη φορά γονιός, αποκτώ συνέχεια…Μας έβαλε για τα καλά στο παιχνίδι της αναμονής. Κάθε μέρα εκεί, πρωί -βράδυ. Μια αίθουσα αναμονής το ιστολόγιό του με αθρόα συνάθροιση διαδικτυακών φίλων που αποθέτανε συμβουλές, παραινέσεις, πειράγματα, συντροφεύοντάς τον στην πορεία του προς την πατρότητα. Κι εκείνος, τη μεγάλη ώρα, δε μας ξέχασε: μοιράστηκε αμέσως μαζί μας την κορυφαία στιγμή αυτής της άφιξης.

Τον ευχαριστούμε

και στέλνουμε τις ευχές μας στην κυρία Spy και σε εκείνον.

Να σας ζήσει!

Να μας ζήσει!

θείε apos



Μουσική- ένα πρώτο νανούρισμα: The Plum Blossom,

του Ysef Lateef από το CD Easter Sounds

Επί του πιεστηρίου: Το βάρος της δεσποινίδος Spy είναι 3.560 γραμμάρια. Μόλις πληροφορηθούμε και το ύψος της θα σας ενημερώσουμε.

Ο τίτλος, από τα λόγια του πατέρα Spy: "Ένα λουλούδι άνθισε σήμερα,κι η γύρη του σχημάτισε όλη την επόμενη ζωή μου..."

Τα ίδια!

Δε φανταζόμουν ότι θα κάνω δεύτερη συνεχόμενη ανάρτηση με το ίδιο θέμα. Αλλά όταν συναντάς στο δρόμο σου σε απόσταση λίγων μέτρων, δύο αυτοκίνητα σταθμευμένα εκεί που τελειώνει η ράμπα, αναγκαστικά αλλάζει ο γενικότερος προγραμματισμός του ιστολογίου.

Στην περίπτωση του Θρασύτατου Κηπουρού, 'έσβησα' τους αριθμούς κυκλοφορίας του οχήματος, σε αυτή όμως θα τους αφήσω σε κοινή θέα. Οι φωτογραφίες φρεσκότατες, «ζεστές σαν κουλούρια».

Επειδή το πίσσα και πούπουλα είναι κάπως παρωχημένο και προέρχεται από ένα πολιτισμό ξένο προς τον δικό μας, έγιναν κάποιες δοκιμές για άλλου είδους εικαστικές επεμβάσεις στα εν λόγω οχήματα.

Μουσική: Bourbon Street Parade, με την τρομπέτα του Wynton Marsalis

Το αυτονόητο

Όταν ένας πεζός συναντήσει στην πορεία του στο πεζοδρόμιο ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο μπορεί να το παρακάμψει και να συνεχίσει, ή να τοποθετήσει το επικριτικό αυτοκόλλητο στο παρμπρίζ πριν κάνει κι αυτός την απαραίτητη παράκαμψη. Τέλος μπορεί, όπως έκανε κάποιος πρόσφατα -ενεργώντας τόσο πρωτότυπα και παρορμητικά που η ιστορία του έφτασε στη άλλη όχθη του Ατλαντικού- να μην αλλάξει πορεία αλλά να υπερβεί τα εμπόδια.

Όταν όμως κάποιος που μετακινείται με αμαξίδιο, συναντήσει στην ράμπα που οδηγεί από το πεζοδρόμιο στο δρόμο ένα κάδο σκουπιδιών, η πορεία του αναγκαστικά διακόπτεται. Η μόνη του επιλογή είναι να κάνει πίσω και να αναζητήσει κενό ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μηχανάκια κι άλλους κάδους σκουπιδιών. Το πιθανότερο είναι όμως ότι πολύ δύσκολα θα βρει διέξοδο κι αν τελικά είναι τυχερός, εκεί δεν θα υπάρχει ράμπα.

Στις 19/ 5 αναρτήθηκε στο blog του πιτσιρίκου η επιστολή του Στέλιου Κυμπουρόπουλου, του νεαρού φοιτητή της Ιατρικής που βρέθηκε, προφανώς για πολλοστή φορά, αποκλεισμένος σε ένα πεζοδρόμιο από ένα κάδο ανακύκλωσης, που από ανευθυνότητα, ασυνειδησία, άγνοια, απροσεξία, αφηρημάδα, αμέλεια…. κάποιος είχε τοποθετήσει στο τέλος μιας ράμπας. Αυτή η επιστολή ήταν η διέξοδος της συσσωρευμένης αγανάκτησής του Στέλιου. Η απόλυτα δικαιολογημένη οργή του ξεχειλίζει, ο λόγος του γίνεται οδυνηρά αιχμηρός και με αφορμή το περιστατικό σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται.

Πριν από λίγο καιρό συζητούσαμε αυτό ακριβώς το θέμα –τις δυσκολίες της μετακίνησης των ατόμων με αναπηρία στην Αθήνα- με δύο φίλους, μέλη της Εθνικής Παραολυμπιακής Ομάδας.

Ο πρώτος ο Μάνος Μπόγδος αθλητής της ξιφασκίας με αμαξίδιο- που τον περασμένο Μάρτιο πήρε το πτυχίο της Ιατρικής- είχε πει: «Οι συνθήκες είναι αντικειμενικά πολύ δύσκολες αλλά αυτό ισχύει για όλους. Δε χρειάζεται να βγεις στο δρόμο με αμαξίδιο ή με δεκανίκια για να το καταλάβεις. Τα ίδια που αντιμετωπίζουμε εμείς, έχουν να αντιμετωπίσουν όσοι βγαίνουν με το καροτσάκι του μωρού ή της λαϊκής, αλλά και οι πεζοί που είναι αδύνατον να περάσουν ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Είμαι σίγουρος όμως ότι δεν υπάρχει πρόθεση, νομίζω ότι αυτή η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα άγνοιας. Αλλά με ενοχλεί που δεν βλέπω να αλλάζουν τα πράγματα. Που ο αυτονόητος σεβασμός λείπει από παντού, όχι μόνο στο δρόμο...»

Αν ο Μάνος στα 24 του είναι συγκρατημένος και ήπιων τόνων, ο άλλος φίλος, ο δισκοβόλος Μάκης Καλαράς στα 33 του, είναι ένας ασυγκράτητος χείμαρρος: « Για να κυκλοφορήσεις στην Αθήνα θέλει θράσος. Νομίζεις ότι έφτασες στο προορισμό σου, αλλά ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο σου κόβει το δρόμο, πας σε μια υπηρεσία και πρέπει να ανέβεις μερικά σκαλοπάτια με το καροτσάκι. Εγώ όμως δε σταματάω μπροστά σε τέτοιες δυσκολίες. Δεν έχω πρόβλημα να φωνάξω: «Μεγάλε, δε μετακινείς λίγο το όχημα να περάσουμε κι εμείς» ή θα πω «Ρε φίλε, βάλε ένα χεράκι να ανέβω!». Παλιότερα πήγαινα σε ένα γυμναστήριο που είχε δέκα σκαλιά στην είσοδο. Έφτανα λοιπόν από κάτω, σφύριζα, κατεβαίνανε με παίρνανε αγκαλίτσα και ανεβαίναμε πάνω. Τους είχα πεθάνει στο κουβάλημα. Αλλά δεν αισθανόμουνα άσχημα. Στο κάτω – κάτω αν δεν είχα χτυπήσει και εγώ κάποιον θα βοηθούσα.»


Δε θα κλείσω αυτή την ανάρτηση επαναλαμβάνοντας τα αυτονόητα- έχει καταντήσει αφόρητα κουραστικό στις μέρες μας- ή καταλογίζοντας ευθύνες που- ως συνήθως -κανείς δεν αναλάβει. Ούτε θα παρασυρθώ σε αισιόδοξες προβλέψεις λόγω της πρόσφατης επιλογής των δύο μεγάλων κομμάτων να περιλάβουν στα ευρωψηφοδέλτιά τους, υποψήφιους με αναπηρία. Θα επισημάνω μόνο κάτι που θεωρώ ενδιαφέρον. Στο ίδιο πρόβλημα, της δυσκολίας της μετακίνησης με αμαξίδιο παρατηρούμε τρείς εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους αντιδράσεις. Η πρώτη, του Στέλιου είναι η οργισμένη και αιχμηρή. Η δεύτερη του Μάνου είναι ήπια επικριτική με μεγαλόθυμη κατανόηση της άγνοιας. Η τρίτη αντίδραση, του Μάκη είναι η αντιμετώπιση με χιούμορ αλλά και με τσαμπουκά των κακώς κειμένων.

Αν με ρωτούσατε ποια από όλες προτιμώ θα σας απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη και με απόλυτη σιγουριά: « Και τις τρεις». Είναι και οι τρεις απαραίτητες, γιατί η κάθε μια από αυτές, απευθύνεται σε διαφορετικό αποδέκτη, με τελικό στόχο…το αυτονόητο.


* Η ελληνική ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο ξιφασκίας με αμαξίδιο που πραγματοποιήθηκε στο Μόντρεαλ 2 και 3 Μαΐου, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ομαδικό της σπάθης νικώντας στο τελικό την ομάδα της Πολωνίας. Ο Μάνος, κατέκτησε ακόμα δύο μετάλλια: ασημένιο και χάλκινο στη σπάθη και στο ξίφος μονομαχίας αντίστοιχα.

**Ο Μάκης Καλαράς, έχει κατακτήσει τη πρώτη θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2005 και στο Παγκόσμιο το 2006. Το 2004 στην Παραολυμπιάδα της Αθήνας πήρε το αργυρό μετάλλιο, ενώ στο Πεκίνο ήρθε πέμπτος με ρίψη 27.98μ. Επίσης έχει βγει έκτος στον κόσμο σε αγώνες Latin χορού με αμαξίδιο.

Μουσική: El Carretero, σύνθεση του Guillermo Portales που έγινε γνωστή με τη φωνή του Ibrahim Ferrer, σε Jazz εκτέλεση από το Κουιντέτο του Mark Hauser, από το δίσκο Milonga del Angel.

Το El Carretero είναι φυσικά αφιερωμένο στο Μάκη, ο οποίος μου ζήτησε να επισημάνω ότι σήμερα είναι κατά 20 κιλά πιο αδύνατος από ότι στη φωτογραφία που βλέπετε, στο Μάνο με τα συγχαρητήριά μου για τα πρόσφατα μετάλλια και το πτυχίο και στο Στέλιο που με την επιστολή του έδωσε την αφορμή γι αυτή την ανάρτηση.



Οίκτος για τον οίκτο
Οι «αντάρτες» των πεζοδρομίων
Αποζημίωση πεζών λόγω κατάληψης πεζοδρομίου από τζιπ

Αυτάρκεια

Σήμερα έφαγα στο πόδι.

Καθώς πότιζα, έκοψα ένα φυλλαράκι ρόκα. Πιπεράτο και δροσερό να τρίζει στο στόμα. Ονειρεύτηκα μια σαλάτα με χοντροτριμμένη κεφαλογραβιέρα Αμφιλοχίας, μπόλικη κάπαρη και μπαλσάμικο. Το ένα φυλλαράκι όμως έφερε το άλλο και με το τσιμπολόγημα της φουντωμένης σοδειάς αραίωσα μισό τετραγωνικό. Τώρα θα δυναμώσει και σε δυο τρείς μέρες θα μπορώ πάλι να τρυγήσω. Το γεύμα μύριζε ντομάτα από τις δύο παρακείμενες, ανθοφόρες πλέον ρίζες που χρήζουν άμεσης υποστύλωσης.

Από πάνω περίμεναν ώριμα τα μούσμουλα τη σειρά τους, και με ένα επιπόλαιο πλύσιμο με το λάστιχο, πέρασα στο φρούτο. Δεν έχουν μπόλικη σάρκα , αλλά είναι μια περιπέτεια να γεύεσαι το χνούδι πρώτα κι ύστερα να ξεχωρίζεις τα μεγάλα τεράστια κουκούτσια από το ‘ωφέλιμο’. Έφαγα και μερικά κουκούτσια, έτσι για να ισορροπήσει το γλυκό πριν, με το πικρό μετά, το μαλακό- ζουμερό με το σκληρό- στεγνό. Στο μεταίχμιο του συλλέκτη –καλλιεργητή, στην Αθήνα του εικοστού πρώτου, χόρτασα. Μετά κατάλαβα ότι περισσότερο με γέμισε η αίσθηση ή για να είμαστε ακριβείς η ψευδαίσθηση της αυτάρκειας.

Η απαρχή της επιθυμίας μου για αυτάρκεια, ανάγεται στη μακρινή εκείνη Κυριακή της τετάρτης Δημοτικού που άρχισα και τελείωσα τον Ροβινσώνα Κρούσο. Αγνοώντας τότε την ύπαρξη του Alexander Selkirk του Σκωτσέζου ναυτικού, η ιστορία του οποίου ενέπνευσε τον Daniel Defoe, ταυτίστηκα με τον Ροβινσώνα. H ακλόνητη πεποίθηση ότι κι εγώ όπως εκείνος, κάποια στιγμή θα ναυαγήσω στο δικό μου Aguas Buenas – κι ας απείχε χιλιόμετρα η ορεινή μας πόλη και από τα δύο πελάγη- με έκανε να αρχίσω να προετοιμάζομαι σοβαρά για εκείνη τη μαγική στιγμή που το κύμα θα με ξέβραζε στην άγνωστη ακτή.

Η πρώτη κίνηση ήταν η προμήθεια ενός σουγιά και γερού σπάγκου. Δεν κατάφερα να βρω αγκίστρια κι έτσι στα απαραίτητα του επίδοξου ναυαγού προστέθηκαν παραμάνες σε διαφορετικά μεγέθη οι οποίες –κατόπιν δοκιμών που άφησαν ματωμένα δάχτυλα- αποδείχθηκαν ικανές να αποκτήσουν το ενδεδειγμένο σχήμα, που θα μου εξασφάλιζε καλές ψαριές.

Το αμέσως επόμενο στάδιο ήταν η προσαρμογή στην άγρια φύση. Το κτήμα μας όντας πολύ οικείο δεν προσφερόταν γι αυτή την αποστολή κι έτσι κατέφυγα στο διπλανό, ενός θείου που είχε φυτέψει πυκνά λεύκες. Ανάμεσά τους φύτρωναν αγριόχορτα στο μπόι μου. Ήταν η ζούγκλα, το παρθένο δάσος που ζητούσα.

Πριν αρχίσει η κατασκευή του καταλύματος, επέβαλα στον εαυτό μου τον απαράβατο όρο να χρησιμοποιήσω αποκλειστικά υλικά που θα έβρισκα επί τόπου. Η αλόγιστη σπατάλη του πολύτιμου σπάγκου μπορούσε να αποβεί μοιραία στην περίπτωση που αργούσε να φανεί το καράβι που θα με έβγαζε από την απομόνωση.

Διάλεξα μια μεγάλη λεύκα, έκοψα με τo σουγιά τα αγριόχορτα τριγύρω και χάραξα στο χώμα ένα κύκλο εφαπτόμενο στον κορμό της. Ύστερα άρχισα να χώνω μακριές βέργιες από κλαδεμένες μηλιές, την μία δίπλα στην άλλη πάνω στον κύκλο. Η καλύβα που έγινε σχετικά εύκολα, με χωρούσε μόνο σε εμβρυακή στάση, αλλά με δεδομένο ότι αποκλειόταν η διανυκτέρευση, ήταν ότι έπρεπε.

Πέρασα εκεί μέσα τις ατέλειωτες ώρες των τροπικών καταιγίδων ενώ έξω ήταν λιακάδα. Πέρασα απογεύματα στήνοντας καρτέρι στα άγρια θηρία –περαστικοί αδέσποτοι σκύλοι- ή έφτανα μέχρι το ποτάμι με τις παραμάνες δεμένες στο σπάγκο κι αυτόν σε καλάμι. Τόσο το ψάρεμα όσο και η αγωνιώδης προσπάθεια ν` ανάψω φωτιά με τον πρωτόγονο τρόπο σημείωσαν παταγώδη αποτυχία.

Ύστερα ακολούθησε μια βδομάδα, ίσως και περισσότερο κακοκαιρίας που με περιόρισε στο σπίτι, αλλά αυτές οι μέρες δεν πήγαν χαμένες. Αφοσιώθηκα με προσήλωση νεοφώτιστου στη θεωρητική μελέτη. Ξαναδιάβασα προσεκτικά το βιβλίο, επιμένοντας στα σημεία που θα με βοηθούσαν στην πράξη, στην οποία θα επέστρεφα αμέσως μόλις άνοιγε ο καιρός. Την πρώτη καλή μέρα έφτασα τρέχοντας στο κτήμα με τις λεύκες, το ‘νησί’ μου, αλλά πλησιάζοντας στην καλύβα σταμάτησα αντικρίζοντας ένα θαύμα.

Στην ταινία Quo Vadis που είχα δει εκείνη την εποχή, ο Απόστολος Πέτρος, ενώ εγκατέλειπε τη Ρώμη άκουσε φωνή εξ ουρανού να ρωτάει το περίφημο «Πού πηγαίνεις Κύριε;». Ακουμπισμένος σε ένα ραβδί αναλογίστηκε την αποστολή του και αποφάσισε να επιστρέψει στην Αιώνια πόλη και στο βέβαιο θάνατο. Η τελευταία σκηνή της ταινίας – πάνω στην οποία πέφτουν οι τίτλοι-ήταν ένα γενικό πλάνο εξοχής που έκλεινε σταδιακά πάνω στο ραβδί που είχε αφήσει ο Απόστολος μπηγμένο στο χώμα. Δεν ήταν όμως πια ξερό αλλά καταπράσινο και ανθισμένο. Η εικόνα αυτή καταγράφτηκε μέσα μου ως η πλέον χειροπιαστή απόδειξη του θαύματος που μπορεί να προκαλέσει η πίστη.

Εκείνη τη στιγμή είχα μπροστά μου το δικό μου θαύμα. Την επιβράβευση της δικής μου πίστης στο προσεχές ναυάγιο: η καλύβα μου είχε ανθίσει! Οι βέργιες είχαν αποκτήσει φύλλα και είχαν γεμίσει μπουμπούκια! Τα ‘λαίμαργα’ αυτά κλαδιά έστω και κομμένα από τα δέντρα αρκετό καιρό πριν, είχαν κρατήσει μέσα ζωντανούς τους μηχανισμούς της αναγέννησης.

Και σήμερα πιστεύω στα θαύματα. Όχι τόσο στη βιβλική τους εκδοχή όσο στα μικρά καθημερινά. Το θαύμα, ας πούμε να σπέρνεις απειροελάχιστους σπόρους στο χώμα κι ύστερα από μερικές βδομάδες στο ίδιο σημείο να ανεμίζει πιπεράτη ρόκα που σε χορταίνει και σου δίνει την αίσθηση της αυτάρκειας, έστω κι αν δε ναυάγησες τελικά στα Ωραία Νερά του νησιού που όταν ήσουν παιδί λαχταρούσες.

a mi hermano gemelo

Μουσική: Cast Away 2000, του Alan Silvestri

Προσωρινά

Κ λ ε ι σ τ ό ν

λόγω σοβαρών

τεχνικών προβλημάτων

αλλά

με σθεναρή προσπάθεια

και

αισιοδοξία

όλα θα πάνε καλά

Νύχτα Κυκλαδικής Τέχνης

Ο ηλικιωμένος που διέσχιζε μόνος την Βασιλίσσης Σοφίας με κατεύθυνση προς το Κολωνάκι κοντοστάθηκε στη μέση του δρόμου βλέποντας το πλήθος που έμπαινε στο μέγαρο Σταθάτου και αναρωτήθηκε δυνατά: «Μα τι συμβαίνει εδώ;» Η ερώτηση θα έμενε μετέωρη στο ανοιξιάτικο απόγευμα αλλά έφτασε η απάντηση δια στόματος μιας παρέας φοιτητών που τον προσπέρασαν βιαστικοί:«Το Μουσείο θα είναι ανοιχτό ως τα μεσάνυχτα, με δωρεάν είσοδο!»




Ίσως ούτε οι υπεύθυνοι του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, φανταζόταν την κοσμοσυρροή που ξεπέρασε και τις πλέον αισιόδοξες προβλέψεις, πέρυσι που για πρώτη φορά αποφασίστηκε να παραμείνει ανοιχτό ως τα μεσάνυχτα, συμμετέχοντας έτσι στο θεσμό «Η νύχτα των Μουσείων» που ξεκίνησε το 2005 από το Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού το οποιό είναι ο φορέας και ο συντονιστής του εορτασμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Στην επιτυχημένη πρωτιά συνετέλεσαν εκτός της καλής οργάνωσης, η δωρεάν είσοδος, οι ξεναγήσεις στις μόνιμες συλλογές και στις περιοδικές εκθέσεις, τα happenings – αφηγήσεις παραμυθιών, συναυλίες- η μεγάλη έκπτωση στις εκδόσεις του Μουσείου αλλά και η υπέροχη ανοιξιάτικη βραδιά με ένα φεγγάρι που έβαινε ολοταχώς προς την πλήρωσή του. Ούτως ή άλλως το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης είναι ένα ιδιαίτερα φιλικό και ανοιχτό Μουσείο.

Φιλικό για τις μικρές που βυθίζονται στις Εποχές της Ρωσικής Πρωτοπορίας..

...ή για εκείνες που λίγο πριν από τα μεσάνυχτα σκιτσάρουν εκ του φυσικού το αγαπημένο τους- όπως δηλώνουν σοβαρά- ειδώλιο...

κι ύστερα ποζάρουν σεμνά με το έργο τους αν χείρας...

....για τις φοιτήτριες που προσπαθούν να βολέψουν τα ασήκωτα νεοαποκτηθέντα βιβλία...

...για τους μεγάλους που παρακολουθούν σταυροπόδι στο πάτωμα, με προσήλωση μικρού παιδιού ένα παραμύθι που έλεγε: " μόνο η ελπίδα έμενε να φτεροκοπάει στο πάτο του πιθαριού. Έτσι το θέλησε ο Δίας. Αυτή ήταν η Πανδώρα-η φέρουσα δώρα –κι αυτή λέει ο πανάρχαιος τούτος μύθος ήταν η πρώτη από τις γυναίκες...."

...φιλικό για τους ηλικιωμένους που ξαποσταίνουν ακούγοντας ...


... μουσική και τραγούδι...
( Μάιρα Μηλολιδάκη σοπράνο, ακορντεόν Κωστής Ράπτης )

....για τους ερωτευμένους....


...για τους μοναχικούς εν σειρά κυρίους ...

... για τις μοναχικές Αμερικανίδες τουρίστριες «που είχαν την τύχη να βρεθούνε αυτή τη μέρα στην Αθήνα και να δουν αυτό το θαύμα, αυτά τα μάρμαρα, τα τόσο παλιά μα τόσο σύγχρονα»...

...για τις 'ανώνυμες' νεαρές που στέκουν εκστατικές μπροστά στο αιωρούμενο ειδώλιο....

Και για τους 'επώνυμους' δημοσιογράφους στην εσωτερική αυλή του Μουσείου που αιφνιδιάζονται από τον αδιάκριτο φακό.

Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης θα είναι ανοιχτό το Σάββατο 16 Μαΐου, από τις 6:30 το απόγευμα μέχρι τη μία το βράδυ, με ελεύθερη είσοδο. Το αναλυτικό πρόγραμμα εδώ

Για την Ημέρα και την Νύχτα όλων των Μουσείων εδώ.

Μουσική: The Crave, σύνθεση του Jelly Roll Morton

που ακούγεται στην ταινία Legend of 1900

* επί του πιεστηρίου: Politis Athinaios: Διεθνής Ημέρα των Μουσείων -Να Πάτε!

και Επισκέψεις μεταναστών στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

Στροφοδίνες

Ξέπλυμα βρώμικου ποταμού

ή το ΥΠΕΧΩΔΕ σε απόγνωση

Έχει συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες: ένα τηλεφώνημα εκεί που δεν το περιμένεις και μια φωνή να σου αναγγέλλει με ενθουσιασμό: «σε τρία τέταρτα είμαστε εκεί!» την ώρα που εσύ κοιτάς με απόγνωση το βρώμικο πάτωμα, τη στοίβα των άπλυτων πιάτων, τη στοίβα των εφημερίδων στο τραπέζι, τη στοίβα των ασιδέρωτων πάνω στο άστρωτο κρεβάτι. Όλες αυτές οι στοίβες αθροιστικά δημιουργούν ένα βουνό που πρέπει να ανέβεις, ώστε όταν φτάσουν οι επισκέπτες το σπίτι να είναι συμμαζεμένο και καθαρό. Και επειδή το «είναι» απαιτεί χρόνο και προσπάθεια επιχειρείς μόνο να «φαίνεται». Η απόγνωση μετατρέπεται σε πανικό και γίνεσαι ξαφνικά κάτι μεταξύ της θεάς Κάλι και του Γιουσέιν Μπολτ: πλένεις πιάτα-χωρίς να τα ξεπλύνεις καλά- συμμαζεύεις όπως- όπως, στριμώχνεις ρούχα στη ντουλάπα, εφημερίδες κάτω από το κρεβάτι και στο τέλος, τη στιγμή που χτυπάει το κουδούνι, εσύ σπρώχνεις ξεφυσώντας τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.

Όμως αν αυτό συμβαίνει ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες γιατί να μην συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και στα πιο οργανωμένα κράτη - τηρουμένων πάντα των αναλογιών;

Σύμφωνα με το χθεσινό ρεπορτάζ του νυκτερινού δελτίου του ΣΚΑΪ βασισμένο στην καταγγελία που έκανε ο βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης η ΕΥΔΑΠ άνοιξε τις στρόφιγγες του Μόρνου και έριξε 400 χιλιάδες κυβικά καθαρού νερού στον Ασωπό, με αποτέλεσμα το ποτάμι κατά την επίσκεψη της Επιτροπής Περιβάλλοντος της Βουλής στις 7 Απριλίου να φαίνεται καθαρό. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η ποσότητα αυτή αντιστοιχεί στο ήμισυ της ημερήσιας κατανάλωσης της Αττικής.

Μέλη φορέων των Οινοφύτων καταγγέλλουν ότι αυτό αποτελεί πάγια τακτική: κάθε φορά που πρόκειται να πραγματοποιηθεί μια επίσημη επίσκεψη, με εντολή του ΥΠΕΧΩΔΕ ανοίγουν οι στρόφιγγες. Από τη μεριά της η ΕΥΔΑΠ ουσιαστικά δεν διέψευσε την καταγγελία αλλά με ανακοίνωσή της διευκρίνισε ότι η ποσότητα που έπεσε στο Ασωπό στις 5 Απριλίου- δύο μέρες πριν την επίσκεψη των βουλευτών-ήταν μόλις 10 χιλιάδες κυβικά για τεχνικούς και μόνο λόγους και συμπλήρωσε ότι το ίδιο έχει γίνει και στις 18 και 19 Μαρτίου.

Στην ιστοσελίδα της ΕΥΔΑΠ υπό τον τίτλο Περιβαλλοντική Εκπαίδευση διαβάζουμε: «…το εκπαιδευτικό πρόγραμμα έχει ως στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση των μαθητών σε θέματα ορθολογικής διαχείρισης των υδάτινων πόρων και προστασίας του περιβάλλοντος…Να αντιληφθούν την ανάγκη περιορισμού της σπατάλης στην κατανάλωση του νερού και της σωστής χρήσης του.»

Αν τελικά αποδειχθούν ακριβείς οι παραπάνω καταγγελίες, εκτός της εξαπάτησης (;) των μελών της Επιτροπής, προκύπτει βέβαια κι ένα ακόμα εξ ίσου σοβαρό θέμα: η κατασπατάληση χιλιάδων κυβικών για το ξέπλυμα του Ασωπού-ουσιαστικά το κουκούλωμα της οικολογικής καταστροφής που συνεχίζεται- με τη δικαιολογία των τεχνικών λόγων, ενόψει μάλιστα καλοκαιριού.




Η φωτογραφία φυσικά και δεν είναι από τον Ασωπό.

Το ρεπορτάζ του ΣΚΑΪ έκανε η Βίκυ Παύλου κι είχε τίτλο

Καταγγελίες για Επιχείρηση Λεύκανσης (από 11:17- 13:41)

Ασωπός SOS , H αδυσώπητη ρύπανση... , Το μήνυμα της Erin Brockovich ,

Ο Ασωπός στο Σύνταγμα Τρίτη 12 Μαϊου 09

Μουσική: Dead Already του Thomas Newman από την ταινία American Beauty του 1999

Sungha Jung

Αναζητώντας soundtrack για το Xθες… φυλλομέτρησα ευσυνείδητα τα άπαντα του Astor Piazzolla κι έπεσα τυχαία πάνω στην εκδοχή του Libertango που ακούτε - αν φυσικά δεν έχετε κλείσει το ραδιοφωνάκι της πορτοκαλί στήλης δεξιά ή τα ηχεία σας.

Η πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή της σύνθεσης του 1974 τοποθετήθηκε βιαστικά στο μυστικό κελάρι με τους πειρατικούς θησαυρούς, αλλά ανέτρεξα σε αυτήν αρκετές φορές- ομολογουμένως αφηρημένα- τόσες, που τελικά δικαίως μπορεί να αναγορευτεί ως το προσωπικό soundtrack τρέχοντος Μαΐου. Το μαγικό μουσικό χαλί των ημερών με προέτρεπε υπογείως αλλά επίμονα στην αναζήτηση θέματος που, αυτή τη φορά αντίστροφα από ότι συνήθως, θα έντυνε τη μουσική.

Λέξεις- όπως αναμονή, ανεκπλήρωτο, αλλεπάλληλο- εμφανιζόταν επίμονα αλλά όχι ένα θέμα αυτούσιο να το βάλεις κάτω, να κάνεις τη έρευνά σου ως ευσυνείδητος blogger, να το παλέψεις, να το γράψεις, να το ξαναγράψεις για να σου βγει τελικά η ανάρτηση. Σε αυτή την περίπτωση τουλάχιστον, οι λέξεις - βαρύγδουπες και φθαρμένες από αλόγιστη χρήση- δεν αρκούσαν. Ίσως όμως αν βρισκόταν ο καταλύτης, το νήμα που θα τις μετουσίωνε σε μια και μοναδική οργανική ένωση…Τίποτα. Όχι μίτος, ούτε μια μικρή κλωστή δεν εμφανιζόταν στον ορίζοντα. Απόλυτη δυστοκία.

Ώσπου στη νιοστή ακρόαση έπεσε επιτέλους το βλέμμα- κάτι που όφειλε να είχε κάνει εξ αρχής- στο όνομα του κιθαρίστα: Sungha Jung. Οι μηχανές αναζήτησης πήραν φωτιά και το αποτέλεσμα ήρε ως από μηχανής θεός το αδιέξοδο στο οποίο είχα περιπέσει.

Ο δωδεκάχρονος κιθαρίστας Sungha Jung από τη Νότια Κορέα φιλοδοξεί to become a professional acoustic finger-style guitarist. Το βιογραφικό του ευθέως ανάλογο της ηλικίας του αλλά αντιστρόφως ανάλογο του ρεπερτορίου με το οποίο έχει ήδη καταπιαστεί. Δεν θα σας στερήσω όμως τη χαρά της αναζήτησης παραθέτοντας περισσότερες πληροφορίες.

Μια μέρα σαν κι αυτή με την άνοιξη παρούσα και διεκδικητική, παρά τις φευγαλέες συννεφιές, που είναι ικανή να σε παρασύρει μακριά από τα πρωτοσέλιδα που υπολείπονται των εξελίξεων , λόγω του νυχτερινού αιφνιδιασμού στην εκπνοή της εργάσιμης εβδομάδας, δεν πιστεύω να περιμένετε μια διθυραμβική παρουσίαση του πιτσιρικά με το σοβαρό ύφος και τα φτερωτά δάχτυλα ή πολύ περισσότερο μια ανάρτηση- δοκίμιο με τίτλο 'Το ταλέντο' και υπότιτλο 'Παιδιά θαύματα και οι αρνητικές επιπτώσεις της δημοσιότητας'.

Επιλέγω – ελπίζοντας ότι θα συμφωνήσετε- την άμεση έξοδο από τη blog-o-φωλιά ως στοιχειώδη προφύλαξη από τον ιό των αφυδατώσεων που εμφανίστηκε προσφάτως στο σύμπαν των bloggers και τείνει να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω την ανωτέρω ανάρτηση στον apos -για ευνόητους λόγους -ευχαριστώντας τον για τη κάρτα που προσφάτως μου απέστειλε.

Η παρτιτούρα από εδώ ενώ η φωτογραφία του Sungha

σε ασπρόμαυρη εκδοχή από εκεί .

και Bonus track ...Come(s) Together

με την παράκληση να το δείτε!

Κοινές απορίες κυνός

Έπεσα νωρίς απόψε. Δε με κρατούσαν τα πόδια μου. Εξαντλήθηκα βλέπεις μετά από τόσα ξενύχτια στη σειρά. Μόλις άναψαν τα φώτα της πλατείας πήρα τη θέση μου, πάνω στα σκαλιά, ακριβώς στη μέση όπως πάντα. Όχι δε με ενοχλούν τα αυτοκίνητα, ούτε τα βήματα δίπλα στα αυτιά μου. Τα παιδιά με τα skate στην πλατεία; Εντάξει κάνουν λίγο θόρυβο αλλά τα έχω συνηθίσει. Μόνο που από τη μεριά της Βουλής έχει πολύ φως. Γι αυτό κι εγώ γύρισα από την άλλη. Βλέπω την Ερμού να κατηφορίζει μαζί με το φως. Μισοκλείνω τα μάτια, χασμουριέμαι και θυμάμαι τις φάσεις μία μία. Μισοκλείνω τα μάτια και επαναλαμβάνω τα σκορ με τη σωστή χρονική σειρά. Έχουμε και λέμε: 15-14 ο πρώτος αγώνας, 73-71 ο δεύτερος και 146-144 ο τρίτος. Πάμε πάλι 15-14 γκολ, 73-7 καλάθια, 146-144 ψήφοι. Σα να μετράς προβατάκια…

Με σένα όμως τι θα γίνει επιτέλους; . Δε σου έφτανε η μια πόζα με τη Βουλή, πήγες κι από πίσω τώρα. Αντε και μια πλάτη με Ερμού στο φόντο. Αλλά τελείωνε καμιά φορά με τις φωτογραφίες για να με αφήσεις να συγκεντρωθώ…15-14 γκολ, 73-71 καλάθια, 146-144 ψήφοι, 15-14 γκολ, 73-71 καλάθια, 146-144 ψήφοι… Ένα μόνο δεν έχω καταλάβει ακόμα ρε φίλε: ποιος ήταν τελικά ο νικητής στο τελευταίο ματς της Δευτέρας; Μ` ακούς; Πού είσαι; Πάει. Έφυγε. Πέταξε το πουλάκι.

Με αφορμή τον Πιτσιρίκο και τον σκύλο στην πλατεία Συντάγματος.


Μουσική: Harlem Nocturne του 1939

των Earle Hagen και Dick Rogers

με τον Herbie Mann (φλάουτο)

Το Πεντάστερο Τριφύλλι

Όμορφα που `ναι στην κορυφή...

…της Ευρώπης!

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης πήρε στα χέρια του το κύπελλο. Δεν το σήκωσε. Γύρισε και έψαξε για τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, τον μοναδικό παίχτη του Παναθηναϊκού που γεύτηκε τη χαρά και των πέντε Ευρωπαϊκών κυπέλων της ομάδας του. Οι δύο κορυφαίοι παίκτες σήκωσαν μαζί το τρόπαιο ανεβάζοντας τον Παναθηναϊκό και το Ελληνικό μπάσκετ για άλλη μια φορά στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου της Ευρώπης. Ύστερα η σαμπάνια άρχισε να ρέει συναντώντας στο παρκέ τον ιδρώτα των παικτών και άρχισε το τρελό πανηγύρι από το Βερολίνο ως την Ομόνοια.

Λίγο πριν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Σέρβος προπονητής των πράσινων ολοκόκκινος από την ένταση, δευτερόλεπτα μετά την λήξη του αγώνα, αγκάλιαζε με τη μεγαλοθυμία του απόλυτου νικητή-για 7η φορά πορθητής της Euroleague- τον αντίπαλο του, το φανερά χλωμό Έτορε Μεσίνα, προπονητή της ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Ο θρίαμβος του Παναθηναϊκού στο Βερολίνο ξεκίνησε με την αγωνία ενός τελικού, συνεχίστηκε σα περίπατος για να εξελιχθεί, ειδικά στην τελευταία και κρίσιμη περίοδο σε θρίλερ.

Μετά τα πρώτα λεπτά του αγώνα, οι πράσινοι άρχισαν να προηγούνται με την διαφορά να αυξάνεται ολοένα και περισσότερο χαρίζοντας έντονη πρόγευση της πολυπόθητης νίκης. Το τέλος του ημιχρόνου έκανε τον τελικό της Euroleague να μοιάζει κυριολεκτικά με περίπατο με την άνεση που δίνουν οι 20 πόντοι διαφοράς. (48-28)

Η απόλυτη κυριαρχία της Ελληνικής ομάδας όμως άρχισε να ξεθωριάζει για να χαθεί στην τρίτη περίοδο, επαναφέροντας την αδρεναλίνη στα φυσιολογικά για τελικό επίπεδα, καθώς η ΤΣΣΚΑ εμφανίστηκε απειλητική. Ούτως ή άλλως μια ομάδα που για τέσσερεις συνεχόμενες φορές παίζει σε τελικό, με δύο τίτλους τα τελευταία τρία χρόνια, δεν μπορεί να παραδώσει εύκολα τα όπλα. Οκτώ λεπτά πριν από λήξη, ένα σερί 17-0 της Ρώσικης ομάδας απέναντι σε ένα Παναθηναϊκό που έχοντας χάσει το ρυθμό και την αυτοπεποίθηση του δεν έβρισκε το δρόμο για το αντίπαλο καλάθι, έκανε όλα τα ενδεχόμενα να μοιάζουν πιθανά.

Όσοι -εθισμένοι στις συγκινήσεις λόγω της νύχτας που προηγήθηκε με το μαραθώνιο των πέναλτι -θεώρησαν κάπως ‘ανιαρή’ την αρχική σταθερή υπεροχή της ελληνικής ομάδας αποζημιώθηκαν από την ένταση- με την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο πλέον- των τελευταίων στιγμών του αγώνα που λόγω των αλλεπάλληλων time out μοιάζανε να κρατούν αιώνες.

Στα 5:8 πριν από το τέλος- η μαγεία του μπάσκετ- με τη διαφορά στο καλάθι, οι Ρώσοι απέτυχαν να ισοφαρίσουν με βολή δύο πόντων ή να προηγηθούν με τρίποντο, για να παραμείνει τελικά το σκορ στο 73-71 και γραφτεί το Happy end για το πεντάστερο πλέον τριφύλλι.


Δυστυχώς, το απόγευμα στο μικρό τελικό της Euroleague ο Ολυμπιακός έχασε από την Μπαρτσελόνα με 79-95. Ωστόσο με δύο ομάδες στην κορυφή της Ευρώπης μπορούν και πρέπει να είναι περήφανοι όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι.


Οι εικόνες από την Καθημερινή


Επί του πιεστηρίου: Η Ευρώπη αποθεώνει τον Παναθηναϊκό
και η συνέντευξη τύπου των δύο προπονητών πριν τον αγώνα.

Η νύχτα του Νικοπολίδη

...απέκρουσε…

...σούταρε…

Σκόραρε !!!

Σε ένα καταπληκτικό τελικό

για πολύ γερά νεύρα

"Η απόκρουση μου έδωσε αυτοπεπίθεση,

σούταρα στη γωνία κι έδωσα τέλος..."

δήλωσε ο κορυφαίος Έλληνας τερματοφύλακας

αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα.

Νταμπλ για τον Ολυμπιακό και φέτος

που επικράτησε της ΑΕΚ 15-14

μετά από από μαραθώνια αγωνία στα πέναλτι.

Ο κανονικός αγώνας έληξε ισόπαλος (3-3)

το ίδιο και η παράταση (4-4).

Ο Αντώνης Νικοπολίδης απέκρουσε το 33ο

πέναλτι του Πελετιέρι και στη συνέχεια

έβαλε το 34ο για να δώσει τη λύση

του συναρπαστικότερου ίσως τελικού όλων των εποχών.

Στον κόκκινο -αν και μπλε- κύριο Spy

(απόδειξη ότι είμαστε πραγματικοί φίλαθλοι)

και στον ΑΝemo που ήδη πανηγυρίζει

* οι εικόνες από 1, 2

Μουσική και πάλι τα ίδια, μέχρι ο Κeith να αναλάβει τους ύμνους των ομάδων

Ζήσε Μάη μου να δεις τριφύλλι...

...στον τελικό!!!

84-82

Ακούγεται η μουσική της προηγούμενης ανάρτησης.

Τον ύμνο του Παναθηναϊκού

θα τον έβαζα μόνο σε εκτέλεση Keith Jarrett!

Δια χειρός...έποπος

Κ α λ ό Μ ή ν α


Μουσική: Eleven Wives, Avishai Cohen trio

έποψ: (γεν -οπος) ο τσαλαπετεινός