Η απάντηση

Ως ευσυνείδητος blogger, από τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας είχα αρχίσει να σκέφτομαι την ανάρτηση της 5ης Οκτωβρίου 09. Αν η μεγάλη διαφορά πρώτου και δεύτερου κόμματος ήταν η έκπληξη αυτών των εκλογών, οι περισσότεροι– έστω και χωρίς δημοσκοπήσεις τις δύο τελευταίες εβδομάδες- δεν είχαν καμία αμφιβολία για το ποιο θα αναδείκνυε ως πρώτο κόμμα η κάλπη της περασμένης Κυριακής.

Όταν βρήκα αυτή την εικόνα πέραν της προφανούς για την δεδομένη χρονική στιγμή ανάγνωσης που θα έκανε ο καθένας μας είτε θετικά είτε αρνητικά , αυτό που με ξεσήκωσε περισσότερο – και θέλω να με πιστέψετε- ήταν η σκέψη: «Φαντάσου τι σχόλια θα ακολουθήσουν!». Παρασύρθηκα για τα καλά. Τις επόμενες μέρες προσπαθούσα να μαντέψω τι θα γράψει ο καθένας από σας. Για κάποιους σκέφτηκα ότι μπορεί να περάσουν αθόρυβα, χωρίς να αφήσουν σχόλιο. Αυτό το μοναχικό ‘παιχνίδι’- να διαπιστώσω με αφορμή αυτή την εικόνα, πόσο σας καλά σας ξέρω παρακολουθώντας συστηματικά τα blogs σας, τα σχόλιά σας εδώ κι αλλού- ήταν άκρως γοητευτικό.

Συνήθως δυσκολεύομαι με τους τίτλους των αναρτήσεων. Σε αυτή την περίπτωση όμως, ο ουδέτερος τίτλος «Οικογενειακή φωτογραφία» ήρθε εύκολα. Μάλλον ήταν επιβεβλημένος γιατί δεν ήθελα να σας επηρεάσω, με κάποιο άλλο τίτλο που θα υποδήλωνε έστω και στο ελάχιστο προσωπική στάση. Ξημερώματα Δευτέρας ανέβασα την φωτογραφία και στη συνέχεια παρακολούθησα σιωπηλά τις αντιδράσεις σας. Χαίρομαι αφάνταστα γιατί σε γενικές γραμμές οι προβλέψεις μου επαληθεύτηκαν ως προς την ουσία, αλλά μου προκάλεσε έκπληξη το εύρος και η ευρηματικότητα των σχολίων.

Παρ` όλο που τελικά αυτή η φωτογραφία χρησιμοποιήθηκε κατά κάποιο τρόπο ως ‘δόλωμα’ στο ‘παιχνίδι’, δε μπορώ να αρνηθώ ότι από την πρώτη στιγμή μου κέντρισε έντονα το ενδιαφέρον. Όχι μόνο γιατί απεικόνιζε το σπάνιο φαινόμενο «τρεις γενιές, τρεις πρωθυπουργοί» – μια παρόμοια από ότι είδα χρησιμοποιήθηκε από κάποιο ξένο κανάλι σε ρεπορτάζ για τις εκλογές- αλλά γιατί απεικονίζει ένα στιγμιότυπο που δεν προέρχεται από το δημόσιο βίο, γιατί δεν βγήκε κάποια ιστορική ημέρα που άξιζε να αναφέρεται και κυρίως γιατί αναδύει ένα ανεπαίσθητο άρωμα της δεκαετίας του 60. Αυτή της μυθικής δεκαετίας, τουλάχιστον για μας που δεν τη ζήσαμε, αλλά προσπαθούμε να την προσεγγίσουμε μέσα από άρθρα, βιβλία, ταινίες, μουσική, ιστορικά ντοκιμαντέρ, από διηγήσεις, ακόμα κι από σκόρπιες φωτογραφίες.

Αν κρίνει κανείς από το ντύσιμο, την υφή του φωτός, και τα ανθισμένα λουλούδια, πρέπει να είναι άνοιξη-κατά πάσα πιθανότητα Απρίλιος του 62. Ο παππούς είναι 74 χρόνων, ο πατέρας 43 και ο γιός μόλις 10. Αυτή η ήρεμη οικογενειακή στιγμή σε μια ταραγμένη εποχή εντός και εκτός συνόρων, με παρέσυρε για τα καλά από το παρόν και τις βουλευτικές εκλογές του 2009 στο παρελθόν, στις αρχές τις δεκαετίας του `60, στις εκλογές της «βίας και νοθείας» του 61, στον Ανένδοτο Αγώνα, στις εκλογές του 63 λίγους μήνες μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, στις επόμενες του 64 και τελευταίες πριν τη δικτατορία, στην Αποστασία του 65…. Θυμήθηκα γεγονότα για τα οποία είχα διαβάσει παλιότερα, ξεφυλλίζοντας βιβλία και ψάχνοντας στο διαδίκτυο χάθηκα σε λεπτομέρειες, ξεστράτισα αρκετά- ρίχνοντας πότε -πότε κλεφτές ματιές στην τηλεόραση που μετέδιδε, οδηγίες προς ψηφοφόρους, ρεπορτάζ από εκλογικά κέντρα, exit polls, αποτελέσματα, δηλώσεις στο Ζάππειο, δραματικές παραιτήσεις, αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων, έκτακτο συνέδριο για εκλογή νέου αρχηγού, τους πιθανούς δελφίνους, εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, ορκωμοσία πρωθυπουργού, εικασίες για την σύνθεση της κυβέρνησης, την σύνθεση της κυβέρνησης…

Ήταν ενδιαφέρον αυτό το ταξίδι στη δεκαετία του `60 που προκάλεσε η ‘άλλη’ ματιά στη φωτογραφία και κράτησε μερικές μέρες. ‘Επέστρεψα’ χθες άρον άρον για να παρακολουθήσω όπως πάντα με μεγάλη προσοχή τις τελετές παράδοσης και παραλαβής των υπουργείων.

Ελπίζω με τον τρόπο μου να απάντησα στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησής. ;-)


Μουσική: Cheese Cake, σύνθεση του σαξοφωνίστα Dexter Gordon από το άλμπουμ Go που κυκλοφόρησε το 1962. Στο πιάνο ο Sonny Clark

Bonus Track, από την ίδια χρονιά.