"Ήμασταν εγώ και η θάλασσα. Κι η θάλασσα ήταν
μόνη κι εγώ ήμουν μόνος. Ένας από τους δύο
έλειπε. " *
Μουσική: God Bless The Child, των Billie Holiday και Arthur Herzog Jr. , στην κατά Stanley Turrentine εκδοχή, από το άλμπουμ Never Let Me Go
*Από τις Φωνές (Voces), του Αντόνιο Πόρτσια, μετάφραση του Ε.Χ. Γονατά, εκδόσεις στιγμή
23 σχόλια:
Τι ύποπτη μελωδία.. ωραία ατμόσφαιρα, ένα ποτήρι σαμπάνια παρακαλώ :-)
MAXIMUS: Σαμπάνια σερβίρουμε μετά τις 6 το απόγευμα. Αν θέλετε όμως κάτι να πάρετε τώρα, ένα καφέ μπορώ να σας ετοιμάσω.
Καλησπέρα MAXIMUS.
Μου άνοιξες μια καινούρια πόρτα με αυτή την ανάρτηση. Μπήκα από το link και ευτυχώς βρήκα άλλες εκατό πόρτες ανοιχτές. Εξαιρετικός ο λόγος του Antonio Porchia: κοφτερός, ουσιαστικός, αφαιρετικός και μαζί ελκυστικός. Διάβασα όλη την αναφορά στη ζωή και το έργο του και τη συνέντευξη που παρατίθεται.
Τσαλαπετεινέ μου, μου χάρισες την ανακάλυψη του Σαββατοκύριακου. Σε χαιρετώ κι ευχαριστώ πολύ.
κι ότι σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να πιώ ένα καφέ με μουσική υπόκρουση τζαζ και θέα στη θάλασσα...
ευχαριστω τόσο για την νοητή βόλτα!
Σαββατιάτικο απόγευμα με τόση γλύκα που μας προσφέρεις....
Παντα αθεραπευτα ρομαντικος Τσαλ. μας, γι αυτο σε αγαπαμε! ;)
Πολυ ωραια και η μουσικη που ταιριαζει με τη νοσταλγικη φωτο..
Αν δεν ειμαι αδιακριτη που ειναι τραβηγμενη η φωτο;
Φιλια απο Στοκχολμη ;)
που είναι η σαμπάνια; στην υγειά μας! να κάνετε παρέα με τον ουρανό. ;) πολύ καλό σου βράδυ!
Maria Jose : Καμιά φορά ένα λινκ είναι αρκετό. Και διαπιστώνω ότι σε επηρέασαν οι Φωνές, ειδικά το : «Μου ανοίγεται μια πόρτα, μπαίνω και βρίσκομαι με εκατό πόρτες κλειστές.» ;-)
Μια που σε βλέπω ενθουσιασμένη με τον Porchia να προσθέσω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: « Οι αφορισμοί που περιέχονται στις Φωνές οδηγούν πολύ πιο πέρα από το γραπτό κείμενό τους- δεν είναι μια κατάληξη αλλά μια απαρχή. Δεν επιδιώκουν να δημιουργήσουν εντύπωση. Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ο συγγραφέας τους έγραψε για τον εαυτό του, χωρίς να γνωρίζει πως σχεδίαζε για τους άλλους την εικόνα ενός ανθρώπου μοναχικού, που βλέπει με διαύγεια τα πράγματα και έχει συνείδηση του μοναδικού μυστηρίου της κάθε στιγμής.» Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Όχι, όχι! Δε θα πάρω σαμπάνια. Ένα χορό μονάχα. Καλησπέρα
mermyblue : Χαίρομαι που σε παρέσυρα σε αυτή τη Σαββατιάτικη βόλτα που ήταν όπως την ήθελες. «Και θ συνεχίσω να αρμενίζω σε ξένες θάλασσες ώσπου να ναυαγήσω στη δική μου.»
navarino-s : Κι όσο περνούσε η ώρα και έπεφτε το σκοτάδι νομίζω ότι η μουσική ακουγόταν ακόμα πιο ταιριαστή. Καλό βράδυ… «Η χαρά μου όταν τη βλέπω σ` έναν άλλο, τι μεγάλη που είναι!»
Elva : Μια που λες ότι είμαι αθεράπευτα ρομαντικός να σου εξομολογηθώ ότι σε αυτή τη φωτογραφία στο βάθος μπορείς να διακρίνεις ένα μεγάλο παλιό έρωτα. Ο γλάρος που φαίνεται πιο αχνά κάτω κάτω…Η φωτογραφία είναι από τη 15η αποβάθρα του λιμανιού της Νέας Υόρκης.
«Αν δεν υπήρχε το σύντομο, δεν θα υπήρχαν τα άνθη.»
b|a|s|n\i/a : Στην υγειά μας! Πάντα κάνω παρέα με τον ουρανό. Όταν δεν έρχεται εκείνος κατεβαίνω εγώ. ;-)
«Με το αλυσοδέσιμό μου στη γη πληρώνω την ελευθερία των ματιών μου.»
kayadesigner : Καλησπέρα! Τα σαββατόβραδα μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε, επομένως μπορείς να χορέψεις χωρίς το ποτήρι της σαμπάνιας. «Θα πουν πως βαδίζεις σε λαθεμένο δρόμο, αν βαδίζεις το δρόμο σου.»
Συκοφάγος: Ναι βέβαια, δεν περάσατε ακόμη… καταλαβαίνω…αλλά διαισθανόμενος ότι όπου να `ναι θα φανείτε και θα έχετε Πόρτσια υπό μάλης σκέφτηκα να σας προλάβω να αφήσω κάτι εδώ για να σας περιμένει ώστε να μη λέω εκ των υστέρων ότι είχα έτοιμο το δικό σας και εσείς να με κοιτάτε δύσπιστα. «Είχα κι εγώ ένα καλοκαίρι και κάηκα στο όνομά του.»
(Είναι τρέλα να μη έχω απαντήσει ακόμα σε σχόλιο που αφήσατε στην προηγούμενη ανάρτηση και να σας αφήνω εδώ απάντηση πριν από το σχόλιο σας- το καταλαβαίνω αλλά δε μπορώ να κάνω διαφορετικά)
Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.
Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.
Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα Kάμελ να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.
Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.
Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.
Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;
"Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα
κι είναι στη μυρωδιά της μέσα που το ψάρι αστράφτει"
Είσατε σίγουρος, Πετεινότατε, πως δεν πέρασα; Μα αυτή είναι η..., αλλά όχι, δεν θα αριθμήσω, αλλωστε εσείς μιλάτε τον καιρό. Θα σας το πει αυτός.
"Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
υπάρχει μια δίψα
υπάρχει μια αγάπη
υπάρχει μια έκσταση
Όλα σκληρά σαν τα κοχύλια
μπορείς να τα κρατήσεις
μες στη παλάμη σου
"
Χαίρομαι τους αναγνωστες σας
απολαμβάνω -όπως πάντα- τα μουσικά μπολιάσματα στον κορμό των κειμένων σας.
........
πολυ την απολαυσα την εκπληξη.
ευχαριστώ.
Δεν δύναμαι να πώ παρά ένα ευχαριστώ, για το τι "ανακάλυψα" μέσω αυτής της ανάρτησης. Προς το παρόν σιωπώ, και ει δυνατόν μου λες τι σημαίνει όλκιμη σκέψη;
Υ.Γ1. Δεν έχω ξεχάσει την ερώτηση για τους στίχους με το γλάρο, εάν η μνήμη τον βοηθήσει (γιατί η μνήμη τον εγκαταλείπει ραγδαία)θα απαντήσω.
Πολύ καλή Κυριακή εύχομαι
Είναι μελαγχολικό ή εγώ το βλέπω έτσι?
Μάλλον εγώ λείπω..
Πολύ όμορφη η φωτογραφία η μουσική.. πάντως σ.
Καλό βραδάκι Τσαλαπετεινέ μου
Εμένα οι στίχοι με ταξίδεψαν στο φρούριο Ελ Μόρο, και στη μοναξιά του σκοπού που παραφυλά μην ζυγώσουν πειρατικά πλοία... Αλλά όχι, αυτή τη φορά δεν θα την ξαναπάθουν όπως τότε που κυρίευσαν την πόλη οι μισητοί Άγγλοι μπουκανιέροι.
"Ένας από τους δύο έλειπε"...
Υποκλίνομαι. Τι σχόλιο να αφήσω...
Ξέρετε τι μου θύμισε η μουσική σας?
Πριν πολλά χρόνια, εκεί περί της δεκαετίας του 80, εγώ στην πρώτη τάξη του γυμνασίου, πρώιμο καλοκαιρινό βράδυ-μεσάνυχτα στη βεράντα του σπιτιού μου,καθισμένη με ένα ραδιοφωνάκι μια σταλιά δίπλα μου, και ρυθμισμένο στα βραχέα,(έχω ξεχάσει πλέον τη συχνότητα),να ακούω το σταθμό της αμερικάνικης βάσης (νομίζω κοντά Γλυφάδα δεν ήταν?), το τζαζ-μπλουζ πρόγραμμα που είχε:)))
Πόσο πίσω με πήγατε φίλτατε...
Καλό βράδυ :)
Άνεργοι Δημοσιογράφοι : Το διαβάζω, βλέπω την εικόνα, ακούω τη μουσική και ανάβω ένα Camel, σκέτο. Χωρίς ουίσκι και χωρίς φίλτρο.
«Πάει καιρός που δε ζητάω τίποτα από τον ουρανό κι όμως τα χέρια μου μένουν ακόμα υψωμένα.»
sikofagos : Ναι σε είχα δει, μα πουθενά δε σε είχα δει όπως σε βλέπω τώρα…
Αλαφροΐσκιωτε καλέ, βρήκα τρία κίτρινα φτερά στο κατώφλι και άρχισα να μετράω από την αρχή για να σε δικαιώσω.
Πάντως ότι και να κάνεις, τελικά τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στα ακρογιάλια, γι αυτό και παραλείπω τα εισαγωγικά - να πάρουν ανάσα οι λέξεις.
ippoliti_ippoliti : Ο όλκιμος, προέρχεται από την αρχαία λέξη ολκή –με δασεία- που σημαίνει έλξη, τράβηγμα και μεταφορικά, μεγάλης αξίας, μεγάλης ικανότητας. Όταν χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη για μέταλλα-ένα παράδειγμα όλκιμου μετάλλου είναι ο χαλκός - σημαίνει μαλακός, ελατός.
«Αν δεν υψώσεις τα μάτια, θα πιστεύεις πως είσαι εσύ το σημείο το πιο ψηλό»
tsalapeteinos : Άσε τους πειρατές τώρα - μη με ξεσηκώνεις δηλαδή- και δεις κάτι που σου έχω φυλάξει. « Οι αλυσίδες που μας δένουν πιο σφιχτά είναι αυτές που έχουμε σπάσει».
Περίμενε, μη φεύγεις έχω ένα ακόμα για σένα. «Σε λέω αδελφό γιατί δε σε γνωρίζω. Αν σε γνώριζα ίσως να σ` έλεγα αδελφό»
Freedom : «Εκείνο που λένε οι λέξεις δε διαρκεί. Διαρκούν οι λέξεις. Γιατί οι λέξεις είναι πάντα οι ίδιες κι αυτό που λένε δεν είναι ποτέ το ίδιο».
Καλή βδομάδα.
"Ground Control to Major Tom": Η μουσική ‘μου’ είναι η μουσική μας. Και μας πάει όπου θέλει εκείνη κι όπου έχουμε ξαναπάει εμείς. Συμπέσαμε στην εποχή και στην ώρα, δεν συμπέσαμε στη χρονιά.
«Το μυστήριο καταπραΰνει τα μάτια μου, δεν τα τυφλώνει.»
Καλο ξημέρωμα.
Yperoxotata...
Δημοσίευση σχολίου