Βαρκα στο Μετρό

Μια βαθειά ανάσα μου δίνει αμφίβολης ισχύος αποφασιστικότητα για να ταχτοποιήσω ει δυνατόν σε ένα πρωινό, συσσωρευμένες εξ αναβολών, πάσης φύσεως εκκρεμότητες.

Στο μετρό τα γνωστά των τελευταίων χρόνων: αμίλητοι κι αγέλαστοι επιβάτες σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι απέγιναν τα πλατειά χαμόγελα της πρώτης μέρας λειτουργίας του. Αυτά τα αξέχαστα χαμόγελα που σταδιακά άρχισαν να στενεύουν μέχρι που εξέλειπαν. Ο καθένας οχυρωμένος στο δικό του μικρόκοσμο πίσω από περιττά γυαλιά ηλίου, καθισμένος ή αιωρούμενος από χειρολαβές.

Μόνο στην παράλληλα επαναλαμβανόμενη διαφήμιση, η ιδανική οικογένεια έχει πλατειά χαμόγελα, επιδεικνύοντας γνήσια ευτυχία, απόλυτες ισορροπίες και κυρίως τα ολοκαίνουρια φθινοπωρινά ρούχα που προμηθεύτηκε σύσσωμη από γνωστό κατάστημα.

Μικρή η διαδρομή αλλά η γενική κατήφεια την κάνει ατέλειωτη. Ο ήχος του συρμού, οι αναγγελίες των σταθμών και τα κινητά να χτυπάνε συχνά πυκνά. Ένα αναπάντεχο παθιασμένο φιλί σε κάποια αποβάθρα, στιγμιότυπο που χάνεται στην επιτάχυνση, δεν αρκεί για την ανατροπή της διάθεσης.

Ώσπου το μάτι πιάνει μια κίνηση, κάτω σε μια γωνιά: ένα μικρό άσπρο καραβάκι από χαρτί. Πιθανόν κάποιος να το σκάρωσε για να απασχολήσει ένα γκρινιάρικο εγγόνι που είχε στην αγκαλιά του. Στην αποβίβαση έπεσε από τα χέρια του μικρού κι απόμεινε στο δάπεδο. Σίγουρα αυτός που το έφτιαξε ήταν κάποιος μεγάλος σε ηλικία. Δε νομίζω ότι πολλοί σήμερα ξέρουν να φτιάχνουν καραβάκια διπλώνοντας πέντε φορές ένα τετράγωνο χαρτί.

Πριν από χρόνια είχαν φέρει από την Πράγα δώρο στον φίλο μου τον Άρη, ένα βιβλίο με ανάλογα χειροτεχνήματα. Το είχα ζηλέψει πολύ. Είχε ότι ζώα μπορεί να φανταστεί κανείς, τα περισσότερα πολύπλοκα με αναλυτικές οδηγίες κατασκευής που κάλυπταν ολόκληρες σελίδες. Περάσαμε ένα απόγευμα προσπαθώντας να κατασκευάσουμε τα πιο εύκολα. Μερικά είχαν τη δυνατότητα να μετακινούνται, όπως ο βάτραχος που χοροπηδούσε αν τον πατούσες μαλακά στο πίσω μέρος. Είχε κάτι το νοσταλγικό αυτό το βιβλίο, όχι μόνο λόγω του είδους των κατασκευών του αλλά κυρίως γιατί οι σελίδες ήταν ελαφρώς κιτρινισμένες. Να το έχει άραγε ακόμα ο Άρης;

Στο μεταξύ, το βαρκάκι καθώς ο συρμός επιτάχυνε, επιβράδυνε και σταματούσε, στριφογύριζε κι άλλαζε συνεχώς θέσεις. Κάποιοι το πήραν είδηση κι άρχισαν να το παρακολουθούν. Μερικοί κάνανε νόημα στον ανύποπτο διπλανό τους για να το προσέξει. Σκάσανε τα πρώτα χαμόγελα. Άρχισαν και κουβέντες. Εικασίες για την προέλευση και για τον τρόπο κατασκευής του. Υπήρξαν μερικές διαφωνίες ώσπου κάποιος ηλικιωμένος άνοιξε το φάκελο που κρατούσε, πήρε μια σελίδα Α4 και άρχισε να την τσακίζει με χέρια που δε βοηθούσαν και πολύ λόγω αρθριτικών, εξηγώντας «πώς γίνεται» στη κοπέλα απέναντί του. Κι άλλα χαμόγελα.

Από το σημείο που ενώνονται τα δύο βαγόνια όπου το πρωτοείδα, το βαρκάκι έπλευσε στο διάδρομο, κρύφτηκε για λίγο κάτω από καθίσματα, ξαναβγήκε στο διάδρομο κι έφτασε σιγά -σιγά κοντά στην πόρτα. Η προσοχή όλων ήταν στραμμένη στο μικρό σκαρί που ακολουθούσε τη δική του ρότα και όσοι ετοιμαζόταν να αποβιβαστούν είχαν έγνοια μην το πατήσουν.

«Προσοχή, βάρκα στο μετρό!» φώναξε κάποιος στους επιβάτες που έμπαιναν ανυποψίαστοι βιαστικά. Γελάσαμε με την παράδοξη προειδοποίηση αλλά και με τα απορημένα βλέμματα των εισερχόμενων, που κοίταζαν κάτω ακολουθώντας τα χέρια που απλώθηκαν αμέσως για να δείξουν το βαρκάκι. Από τους νέους επιβάτες μερικοί χαμογέλασαν συγκαταβατικά αλλά δεν κατάφεραν να μπουν στο κλίμα και να συμμεριστούν την ευθυμία μας- οι υπόλοιποι αδιαφόρησαν.

Το βαρκάκι την γλύτωσε από το κενό «μεταξύ του συρμού και της αποβάθρας», τη γλύτωσε από εισερχόμενους και εξερχόμενους επιβάτες αλλά σε ένα απότομο φρενάρισμα παρασύρθηκε αρκετά μέτρα μακριά έφτασε στο επόμενο βαγόνι και σταμάτησε στα πόδια μιας αφηρημένης γυναίκας που παραδόξως τρόμαξε υπερβολικά και τινάχτηκε από τη θέση της βγάζοντας μια μικρή κραυγή. Ο κύριος δίπλα της με μια αντανακλαστική κίνηση το πάτησε, στρίβοντας μάλιστα το παπούτσι πάνω του όπως ακριβώς θα έκανε αν ήταν κατσαρίδα και το ισοπέδωσε.

Πριν αποβιβαστώ στο Σύνταγμα έσκυψα, το μάζεψα με τρόπο και το έβαλα στην τσέπη μου. Επιστρέφοντας αργότερα στο σπίτι το καλαφάτισα προσεκτικά. Ύστερα ανέσυρα το πιο γλυκερό ηλιοβασίλεμα του αρχείου μου και το καθέλκυσα κατευθείαν στα βαθειά, ελπίζοντας ότι θα ταξιδέψει μέχρι εσάς με ασφάλεια.

Στην παραπάνω ιστορία συνέβαλαν αποφασιστικά, καθένας με τον τρόπο του, σε ανύποπτο χρόνο αλλά χωρίς να το ξέρουν, η Dana Semitecolo, ο Prokopis Doukas, ο Συκοφάγος, ο Spy, ο Thomas Xomeritis , η Freedom και η Hypericum Perforatum. Τους ευχαριστώ και τους την αφιερώνω.



Μουσική: Sugar Plum Fairy, από τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι, διασκευή από το Chizhik-jazz-Quartet (Oleg Belov piano, Peter Miheev Drums, Viktor Savich bass, Alexey Chizhik vibraphone.)