Στο ίντερνετ καφέ

Ο ευτραφής άντρας με πρόσωπο μωρού που κάθεται στον διπλανό υπολογιστή έχει χρώματα Ρώσου και φάτσα Πολωνού -Μπόλεκ και Λόλεκ. Σε αυτό το ίντερνετ καφέ υπάρχει χώρος για τους καπνίζοντες κι όταν τελειώνουν τα τσιγάρα μου, στρέφομαι σε κείνον για τράκα. Κερνάει απλόχερα και μάλιστα αφήνει το πακέτο με αποφασιστική κίνηση δίπλα στο ποντίκι μου. «Επαέ για να παίρνεις όποτε θες».

Τελικά είναι Σέρβος και μιλάει σπαστά ελληνικά με βαρειά κρητική προφορά. Βρίσκεται στο Ηράκλειο εδώ και δύο χρόνια και δουλεύει σε μια ταβέρνα. Από τη σωματική του διάπλαση υποπτεύομαι ότι ή είναι ο τύπος του μάγειρα που δοκιμάζει μια ολόκληρη μερίδα από κάθε φαγητό που μαγειρεύει, ή πλένει στη λάντζα τεράστια ταψιά που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να σηκώσει.

Πληκτρολογεί και γελάει ασταμάτητα. Γέλιο γάργαρο αλλά διακριτικό που τον τραντάζει ολόκληρο, μια συνεχής ευφορία που πηγάζει κατευθείαν από το Βελιγράδι από την κοπέλα του, όπως μου λέει στο τρίτο πια τσιγάρο που μου προσφέρει. «Sladoled», μου βγαίνει αυθόρμητα και το χαμόγελο του γίνεται ακόμα πιο πλατύ όταν ακούει μια λέξη στη γλώσσα του έστω κι αν είναι τόσο μια τόσο άσχετη όπως η λέξη ‘παγωτό’. «Πού ξέρεις εσύ;» ενδιαφέρεται να μάθει και ότι του λέω στη συνέχεια, μας πάει στο Δεκέμβρη του 1996 και στις ογκώδεις διαδηλώσεις κατά του Μιλόσεβιτς.

Το πρόσωπο του Σέρβου γείτονά μου σοβαρεύει καθώς θυμάται την Επανάσταση της Σφυρίχτρας, τότε που κάθε απογευμα στις 5 ακριβώς, για εκατό και βάλε μέρες όλη η πόλη ήταν στους δρόμους σε μια διαδήλωση που κατέληγε πλημμυρίζοντας την κεντρική πλατεία κι ολοκληρωνόταν γύρω στις 7 με τις σύντομες ομιλίες των τριών αρχηγών της αντιπολίτευσης-Βουκ Ντράσκοβιτς, Ζόραν Τζίντζιτς και Βέσνα Πέσιτς- από μια εξέδρα.

Ήταν αδύνατον να βρίσκεσαι στο Βελιγράδι εκείνες τις μέρες και να κάνεις οτιδήποτε άλλο εκτός από το να διαδηλώνεις με μικρούς και μεγάλους φυσώντας ασταμάτητα τη σφυρίχτα σου. Μια μέρα, στο τέλος της διαδήλωσης παρασυρμένοι από το πλήθος, είχαμε βρεθεί με τον Sveta και τη Lara που με φιλοξενούσαν, στη σκάλα στο πλάι της εξέδρας. Από κει μετά από λίγο κατέβηκαν ο ένας μετά τον άλλο οι τρεις αρχηγοί. Τελευταίος ο Ζόραν Τζίντζιτς, που έπιασε τα χέρια που απλώθηκαν προς το μέρος του, χαιρετώντας τον κόσμο-κάποια στιγμή του Sveta, της Lara και αμέσως μετά το δικό μου.

Φρενάρω τη διήγησή μου γιατί τον βλέπω συγκινημένο. Ακολουθεί μια παύση σχεδόν θεατρική, μια ‘γεμάτη’ παύση που λήγει τελικά με μια απλή κίνηση: ανασηκώνει το δεξί μανίκι και αποκαλύπτει ένα πρόσωπο αποτυπωμένο στο μπράτσο του. «Να ο Τζίντζιτς» μου λέει και το βλέμμα του μένει για λίγο στο τατουάζ.

Επιστρέφουμε στις οθόνες μας. Μου είναι αδύνατον να ολοκληρώσω την ανάρτηση που είχα ξεκινήσει και στέλνω ένα σύντομο mail στο Sveta που έχω καιρό να μάθω νέα του. Εκείνος συνεχίζει την κουβέντα με την κοπέλα του στο Βελιγράδι. Δεν γελάει πια. Λίγο αργότερα σηκώνεται να φύγει για τη δουλειά και επιμένει να μου αφήσει το πακέτο με όσα τσιγάρα είχαν απομείνει. Παρ’ όλο που τον διαβεβαιώνω ότι κι εγώ θα φύγω σε λίγο είναι ανένδοτος: «Κράτησέ τα!» επιμένει. Υποκύπτω όταν επιστρατεύει ασυναίσθητα το ύστατο επιχείρημα: ακουμπάει την δεξιά του παλάμη πάνω στο μπράτσο του, εκεί που ξέρω ότι κρύβεται κάτω από το μανίκι το πρόσωπο του νεκρού προέδρου .

Αργότερα κατηφορίζοντας προς τη θάλασσα, προσπαθώ μάταια να θυμηθώ που είναι η μαύρη σφυρίχτρα από κείνα τα επαναστατικά Χριστούγεννα στο Βελιγράδι. Μόλις επιστρέψω στην Αθήνα θα ψάξω να τη βρω.

Μουσική: Inga του Duško Gojković από το δίσκο Soul Connection του 1998