Santa Claus...

Κλείστε τον Sam, το ραδιοφωνάκι στη δεξιά πορτοκαλί στήλη για να ακούστε την Ella στο ‘Santa Claus got stuck in my chimney’.

Ο Χριστός στο Κάστρο

Ὁ ναὸς τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως ἦτο ἡ παλαιὰ μητρόπολις τοῦ φρουρίου. Ὁ ναΐσκος, πρὸ ἑκατονταετηρίδων κτισθείς, ἵστατο ἀκόμη εὐπρεπὴς καὶ δχὶ πολὺ ἐφθαρμένος. Ὁ παπα-Φραγκούλης καὶ ἡ συνοδεία τοῦ φθασαντες εἰσηλθον τέλος εἰς τὸν ναὸν τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ καρδία τῶν ἠσθανθη θάλπος καὶ γλυκύτητα ἄφατον. Ὁ ἱερεὺς ἐψιθυρισε μετ᾿ ἐνδομύχου συγκινήσεως τὸ «Εἰσελεύσομαι εἰς τὸν οἶκον σου», κι ἡ θειὰ τὸ Μαλαμῶ, ἀφοῦ ἤλλαξε τὴν φ᾿στάνα της τὴν βρεγμενην κι ἐφόρεσεν ἄλλην, στεγνήν, καὶ τὸ γ᾿νάκι της τὸ καλό, τὰ ὁποῖα εὐτυχῶς εἰχεν εἰς ἀβασταγὴν καλῶς φυλαγμένα ὑπὸ τὴν πρῷραν τῆς βάρκας, ἔδεσε μέγα σάρωθρον ἐκ στοιβῶν καὶ χαμόκλαδων καὶ ἠρχισε νὰ σαρώνῃ τὸ ἔδαφος τοῦ ναοῦ, ἐνῷ αἱ γυναῖκες αἱ ἄλλαι ἤναπταν ἐπιμελῶς τὰ κανδηλια, καὶ ἤναψαν μέγα πλῆθος κηρίων εἰς δυὸ μανουάλια, καὶ παρεσκεύασαν μεγάλην πυρὰν μὲ ξηρὰ ξύλα καὶ κλάδους εἰς τὸ προαύλιον τοῦ ναοῦ, ὅπου ἐσχηματίζετο μακρὸν στένωμα παράλληλον τοῦ μεσημβρινοῦ τοίχου, κλειόμενον ὑπὸ σῳζόμενου ὀρθοῦ τοιχίου γείτονος οἰκοδομῇς, κι ἐγέμισαν ἄνθρακας τὸ μέγα πύραυνον, τὸ σῳζόμενον ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, καὶ ἔθεσαν τὸ πύραυνον ἐν τῷ μέσῳ τοῦ ναοῦ, ρίψασαι ἄφθονον λίβανον εἰς τοὺς ἄνθρακας. Καὶ ὠσφράνθη Κύριος ὁ Θεὸς ὀσμὴν εὐωδίας.

Ἔλαμψε δὲ τότε ὁ ναὸς ὅλος, καὶ ἤστραψεν ἐπάνω εἰς τὸν θόλον ὁ Παντοκράτωρ μὲ τὴν μεγάλην κι ἐπιβλητικὴν μορφήν, καὶ ἠκτινοβόλησε τὸ ἐπίχρυσον καὶ λεπτουργημενον μὲ μυρίας γλυφὰς τέμπλον, μὲ τὰς περικαλλεῖς τῆς ἀρίστης Βυζαντινῆς τέχνης εἰκόνας του, μὲ τὴν μεγάλην εἰκόνα τῆς Γεννήσεως, ὅπου «Παρθένος καθέζεται τὰ Χερουβεὶμ μιμουμένη», ὅπου θεσπεσίως μαρμαίρουσιν αἱ μορφαὶ τοῦ Θείου Βρέφους καὶ τῆς ἀμώμου Λεχοῦς, ὅπου ζωνταναι παρίστανται αἱ ὄψεις τῶν ἀγγέλων, τῶν μάγων καὶ τῶν ποιμένων, ὅπου νομίζει τὶς ὅτι στιλβει ὁ χρυσός, εὐωδιάζει ὁ λίβανος καὶ βαλσαμώνει ἡ σμύρνα, καὶ ὅπου, ὡς ἐὰν ἡ γραφικὴ ἐλαλει, φαντάζεται τὶς ἐπὶ μίαν στιγμὴν ὅτι ἀκούει τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ»!

Ἐν τῷ μέσῳ δὲ κρεμαται ὁ μέγας ὀρειχάλκινος καὶ πολυκλαδος πολυέλεος, καὶ ὁλόγυρα ὁ κρεμαστὸς χορός, μὲ τὰς εἰκόνας τῶν Προφητῶν καὶ Ἀποστόλων, ὑφ᾿ ὃν ἐτελοῦντο τὸ πάλαι οἱ σεμνοὶ γάμοι τῶν χριστιανῶν ἀνδρογύνων. Καὶ ὁλόγυρα αἱ μορφαὶ τῶν Μαρτύρων, Ὁσιων καὶ Ὁμολογητῶν. Ἵστανται ἐπὶ τῶν τοίχων ἠρεμοῦντες, ἀπαθεῖς, ὁποῖοι ἐν τῷ Παραδείσῳ, εὐθὺ καὶ κατὰ πρόσωπον βλέποντες, ὡς βλέπουσι καθαρῶς τὴν Ἁγίαν Τριάδα... Καὶ εἰς τὴν χηβαδα τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, ὑψηλά, ἐφαινετο στεφανουμενη ὑπὸ ἀγγέλων ἡ τῶν Οὐρανῶν Πλατυτέρα. Καὶ κατωτερω, περὶ τὸ θυσιαστήριον, ἵσταντο, ἄρρητον.σεμνότητα ἀποπνεουσαι, αἱ μορφαι τῶν μεγάλων Πατέρων, τοῦ Ἀδελφοθεου, τοῦ Βασιλείου, τοῦ Χρυσοστόμου καὶ τοῦ Θεολόγου, καὶ ἐφαινοντο ὡς νὰ ἐχαιρον διότι ἐμελλον ν᾿ ἀκουσωσι καὶ πάλιν τὰς εὐχας καὶ τοὺς ὕμνους τῆς Εὐχαριστίας, οὖς αὐτοὶ ἐν Πνεύματι συνέθεσαν. Πέριξ δέ, καὶ ἐντὸς καὶ ἐκτός, εἰκονιζετο περιτεχνως ὅλον τὸ Δωδεκαορτον καὶ τὰ τάγματα τῶν ἀγγέλων, καὶ ἡ βρεφοκτονία, καὶ οἱ κόλποι τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ὁ λῃστὴς ὁ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ ὁμολογήσας.

Ὅταν ἔφθασαν εἰς τὸ Κάστρον καὶ εἰσηλθον εἰς τὸν ναὸν τοῦ Χριστοῦ, τόσον θάλπος ἐθώπευσε τὴν ψυχὴν τῶν, ὥστε, ἂν καὶ ἠσαν κατάκοποι, ἂν καὶ ἐνυσταζον τινὲς αὐτῶν, ἠσθανθησαν τόσον τὴν χαράν του νὰ ζωσι καὶ τοῦ νὰ ἐχωσι φθάσει αἰσίως εἰς τὸ τέρμα τῆς πορείας τῶν, εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κύριου, ὥστε τοὺς ἔφυγε πᾶσα νύστα καὶ πᾶσα κόπωσις... Ἐντὸς τοῦ ναοῦ ἡ θερμότης ἦτο λίαν εὐάρεστος, τὴ βοήθεια τῶν ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν πυρῶν. Καὶ εἶχον σωρεύσει πάμπολλας δέσμας ξηρῶν ξύλων καὶ κλάδων οἱ ἐκεῖ καταφυγοντες αἰπόλοι, μὲ τὰς ὀλιγας αἶγας καὶ τὰ ἐρίφια τῶν, ὅσα δὲν εἶχον ψοφήσει ἀκόμη ἀπὸ τὸν βαρὺν χειμῶνα τοῦ ἔτους ἐκεινοῦ, οἱ τραχεῖς αἰπόλοι, οἵτινες εἶχον σώσει καὶ τοὺς δυὸ ὑλοτόμους ἐκ τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῆς χιονος. Καὶ εἰτα ὁ ἱερεὺς ἔβαλεν εὐλογητὸν καὶ ἐψαλη ἡ λιτή της μεγαλοπρεποῦς ἑορτῆς, μεθ᾿ ὃ ὁ κὺρ Ἀλεξανδρὴς ἤρχισε τὰς ἀναγνώσεις, καὶ ὅσοι ἦσαν νυστασμενοι, ἀπεκοιμηθησαν σιγὰ εἰς τὰ στασίδια τῶν (ἅ! ἐμελλον ἄρα τοῦ Προφητάνακτος οἱ θεσπέσιοι ὕμνοι ἀπὸ ψαλμῶν νὰ καταντήσωσιν ἀνάγνωσις νυστακτική, καὶ ὡς ἀνάγνωσις νὰ παραλειπωνται ὅλως, ὡς φορτικὸν τί καὶ παρέλκον!), βαυκαλιζόμενοι ἀπὸ τὴν ἔρρινον καὶ μονότονον ἀπαγγελίαν τοῦ κὺρ Ἀλεξανδρῆ.

Ἀλλ᾿ ὀτε ὁ ἱερεὺς ἐξελθων ἔψαλε τὸ «Δεῦτε ἴδωμεν, πιστοί, ποὺ ἐγεννηθη ὁ Χριστός», τότε αἱ μορφαὶ τῶν Ἅγίων ἐφανησαν ὡς νὰ ἐφαιδρυνθησαν εἰς τοὺς τοίχους. «Ἀκολουθησωμεν λοιπὸν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ», καὶ ὁ κὺρ Ἀλεξανδρὴς ἐνθουσιῶν ἔλαβε τὴν ὑψηλὴν καλάμην καὶ ἔσεισε τὸν πολυέλεον μὲ τὰς λαμπάδας ὅλας ἀνημμένας. «Ἄγγελοι ὑμνούσιν ἀκαταπαύστως ἐκεῖ», καὶ ἐσεισθη ὁ ναὸς ὅλος ἀπὸ τὴν βροντώδη φωνὴν τοῦ παπα-Φραγκούλη μετὰ πάθους ψάλλοντος: «Δόξα ἐν ὑψιστοις λέγοντες τῷ σήμερον ἐν σπηλαιῳ τεχθεντι», καὶ οἱ ἄγγελοι οἱ ζωγραφιστοί, οἱ περικυκλοῦντες τὸν Παντοκράτορα ἄνω εἰς τὸν θόλον, ἔτειναν τὸ οὖς, ἀναγνωρισαντες οἰκεῖον αὐτοὶς τὸν ὕμνον.

Καὶ εἰτα ὁ ἱερεὺς ἐπῆρε καιρὸν καὶ ἤρχισε νὰ προσφέρῃ τῷ Θεῷ θυσίαν αἰνέσεως.

Απόσπασμα από το διήγημα Ο Χριστός στο Κάστρο του Σκιαθίτη κοσμοκαλόγηρου. Ελπίζω να επιχειρήσετε να το διαβάσετε δυνατά. Ολόκληρο το διήγημα θα το βρείτε εδώ.

Εικόνα: Από το εξώφυλλο του βιβλίου Διηγήματα των Χριστουγέννων του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, εκδόσεις Αρμός. Η εικονογράφηση είναι του Γιώργου Κόρδη

Μουσική: Kanaries σύνθεση του Wim Mertens

Άσχημο προαίσθημα

-Δεν σε βλέπω κεφάτη αυτές τις μέρες.
- Δεν είμαι…
-Τι συμβαινει;
- Έχω ένα πολύ άσχημο προαίσθημα.
- Έλα τώρα.
- Ναι σου λέω!
-Ανοησίες.
-Τα ίδια έλεγες και στο Μπεν.
- Ποιο Mπεν;
-Μα καλά δεν τον θυμάσαι;
- Αααα, λες για το μικρό που χοροπηδούσε όλη την ώρα;
-Ναι!
-Αλλά τι σχέση έχει αυτός;
-Θυμάσαι την άνοιξη που μας έλεγε τα ίδια;



Μουσική : Powder Puff σύνθεση του Shorty Rogers, από το τρίο Understatement Project, ( Titus Chen , Mimmo de Paola και Burkhard Ruckert )


Bonus track : Fantasie - an Original

Οκτώ μωρά

Αντιγράφω από το Ξεblogάρισμα...

Τα εγκαταλελειμένα του 'Αλεξάνδρα'
Υπάρχει ανάγκη σε ρούχα για μωρά που έχουν εγκαταλειφθεί στο νοσοκομείο Αλεξάνδρας.Τα 8 μωράκια ηλικίας 1-12 μηνών που δυστυχώς οι γονείς τους έχουν εγκαταλείψει στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρας χρειάζονται ρουχαλάκια, πετσετούλες, σαλιάρες και κουβερτούλες για να ζεσταθούν. Προφανώς δεν έχει μεριμνήσει κανείς γι' αυτά τα 8 αγγελούδια εκτός από τις νοσηλεύτριες που κάνουν ό, τι μπορούν...Εν όψει λοιπόν των Χριστουγέννων ας κάνουμε όλοι μία καλή πράξη γι' αυτά τα μωρά και ας τους προσφέρουμε το ελάχιστο πουμπορούμε με όλη μας την αγάπη. Τα ρουχαλάκια μπορούμε να τα πάμε στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρας, στο κεντρικό κτίριο, 1ος όροφος στη νοσηλευτική υπηρεσία για τα εγκαταλελειμμένα μωρά. Εκείνα ήδη μας το ανταποδίδουν με το πιο γλυκό χαμόγελό τους!Πληροφοριες: Νοσοκομειο "Αλεξανδρα"
Βασ. Σοφίας 80
Τ.Κ 115 28
Τηλεφωνικό Κέντρο: 213-2162000,210-3381100
Aριθμος μωρων: 8 (3 κοριτσακια και 5 αγορακια)
Hλικιες: 1-4 μηνων και 1 ετους
Αναγκαια: πετσετουλες, σαλιαρες, κουβερτες και ρουχαλακια -για τις ηλικιες αυτες μονο-και οποιος θελει παιχνιδακια.Οσοι μπορουν και θελουν ας χρησιμοποιησουν το συγκεκριμενο κειμενο για να ενημερωσουν ολους οσους μπορουν και θελουν να προσφερουν εστω και μια κουβερτουλα ή ενα φορμακι.

Η φωτογραφία από εδώ.

Ακούτε τη μουσικη της προηγούμενης ανάρτησης

Στα Εξάρχεια

Οι κεντρικοί δρόμοι παράδοξα πηγμένοι. Η ανέμελη Αλεξάνδρας, η σοβαρή Ιπποκράτους ακόμα και η τρυφερή Ζωοδόχου Πηγής. Απόγευμα Κυριακής, μια ανάσα πριν τα Χριστούγεννα. Δεκέμβριος. Χειμώνας σου λέει. Υγρός και ράθυμος, ενώ το περασμένο καλοκαίρι δε λέει να ξεψυχήσει εντός σου, ως όφειλε εδώ και καιρό. Αντιστέκεται ακόμα και στα λαμπιόνια που μέρες τώρα φωτίζουν περιοδικά, ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους.

Στην άλλη όχθη της Ιπποκράτους, αυτή των Εξαρχείων δεν έχει Χριστούγεννα. Δεν έχει κίνηση. Τα κτίρια γερασμένα από το χρόνο και τις ασέλγειες. Οι δρόμοι βουβοί, με τις γωνιές τους να σηματοδοτούν γεγονότα που σήματα εξευτελίζουν. Αντίπαλες φιγούρες στέκονται ακίνητες, ράθυμες κι αυτές σα το χειμώνα, με θολό ή αυθάδικο βλέμμα. Στιγμιαία αδήλωτη ανακωχή μέχρι το επόμενο ξέσπασμα, δίπλα σε σωρούς σκουπιδιών.

Η μιζέρια που αναδύεται αποπροσανατολίζει. Αναζητώ μάταια πρώην οικείους δρόμους, φέρνοντας άσκοπους κύκλους. Κι ύστερα η μνήμη αρχίζει να ορίζει με τον τρόπο της το χώρο. Πριν από αιώνες το αδέξιο φιλί ενός έρωτα στην εκκίνηση, που δεν έκοψε ποτέ το νήμα, στα παγκάκια της Τοσίτσα. Τέτοια εποχή, αλλά με πολύ κρύο. Στο βάθος της αναγκαστικά ασπρόμαυρης εικόνας διακρίνονται μετά βίας μικρά φωτάκια ενός στολισμένου δέντρου.

Η γωνία Μπενάκη και Τζαβέλα, σκηνικός χώρος ενός σπαρακτικού χωρισμού με τον ίδιο ακριβώς καιρό να μπερδεύει στα πρόσωπά μας δάκρια με βροχή. Το ελάχιστο μαρμαράκι σε ένα περβάζι, σημείο κατάρρευσης υπάρχει ακόμα να θυμίζει την στιγμή που το απόλυτο ‘εμείς’ διασπάστηκε σε ένα άβολο, σα ξένο ρούχο, αφόρητο ‘εγώ’ , την ώρα που οι ρόδες ενός αυτοκινήτου έπεφταν σε λακκούβα κι εκτόξευαν πάνω μου λυτρωτικά λασπόνερα.

Κι αν η πόρτα της εισόδου αυτής της θλιβερής πολυκατοικίας στη Θεμιστοκλέους ήταν ανοιχτή θα έβρισκα σίγουρα πάνω, στο τέλος του κλιμακοστασίου, δίπλα στην πόρτα της ταράτσας- ξεκλείδωτη κι αυτή τότε- ξεβαμμένες από το χρόνο, δυο λέξεις και μια ημερομηνία ακριβώς πάνω από το σημείο που βρήκε καταφύγιο ένας ανυπόμονος έρωτας, μέσα στις ιαχές των φιλάθλων που πανηγύριζαν στα γύρω μπαλκόνια ένα γκολ κάποιου Μουντιάλ.

Οι σπαρμένοι στο χώρο έρωτες δείχνουν το δρόμο, σαν τα πετραδάκια στο παραμύθι.

Στο γυρισμό βρέχει δυνατά. Η κίνηση όμως έχει καταλαγιάσει και η Τρικούπη ανηφορίζει σκοτεινή. Τα σουβλάκια από τον Κάβουρα μέχρι το σπίτι θα έχουν κρυώσει και δε θα θυμίζουν καθόλου αυτά που τρώγαμε, αργά το απόγευμα μετά το μάθημα, με τα κάρβουνα της ψησταριάς ακόμα στις φλόγες να καίνε τις πίτες και τον γύρο να γυρίζει άθικτος γύρω από τον άξονά του.

Θα φάω, θα αλλάξω μουσική κι ύστερα μάλλον θα στολίσω το δέντρο.





Μουσική: Blue In Green , σύνθεση του Miles Davis από το άλμπουμ Kind of Blue.

Σύντομη διακοπή...

...για διαφημίσεις!

Εικόνες: Από ισπανικές κάρτες © Ediciones AM/ Stydio Editores, S L

Μουσική : The Charleston, σύνθεση του James P. Johnson

Τα παγκάκια

-Κουράστηκες;
-Ναι! Εσύ;
-Λίγο. Θες να καθίσουμε;
- Ναι, αλλά πού;
- Εδώ, σε ένα παγκάκι.
-Να καθίσουμε μια φορά στα κάτω;
-……
- Δε θέλεις;
- Δεν υπάρχουν κάτω- παγκάκια.
-Δεν υπάρχουν;
-Όχι, μόνο πάνω -παγκάκια υπάρχουν.
-Έχεις δίκαιο. Μου διέφυγε…
-Πάντα κάνεις αυτό το λάθος.

- Έλα! Θα καθίσουμε στα πάνω.
-Πού θέλεις;
- Διάλεξε!
- Όχι, εσύ.
-Να εδώ, σε αυτό δεξιά.
-Δεν υπάρχουν δεξιά -παγκάκια.
-Δεν υπάρχουν;
-Όχι! Δεξιά είναι το ποτάμι*.
-Το ποτάμι;
-Ναι, τόσες φορές στο έχω πει.
-Το ξεχνάω…
-Δεξιά δεν υπάρχει τίποτα.
-Κι εγώ που βρίσκομαι δεξιά;
- Μα και εσύ δεν υπάρχεις.



-Τι θα κάνουμε τώρα;
-Θες να καθίσουμε σε αυτό εδώ αριστερά;
-Όχι, εδώ!
-Γιατί;
-Εδώ είναι ασπρόμαυρα.
-Θες να πάμε σπίτι;
-Ναι, καλύτερα.




*Hudson River


Μουσική: Gnossienne No.5, σύνθεση του Erik Satie

List of my lists

1.Να ετοιμάσω τη λίστα με τις ταινίες που πήρα από το DVD Club εντελώς τυχαία, χωρίς να έχω διαβάσει τίποτα για αυτές ή τους συντελεστές τους και αποδείχτηκαν αριστουργήματα. Πρώτη να βάλω την In my fathers den του Brad McGann και να ετοιμάσω για αυτή μια μεγαλειώδη παρουσίαση, σε χωριστή ανάρτηση.

2. Να ετοιμάσω την λίστα -με σαφή όμως αιτιολόγηση -που θα περιλαμβάνει την αγαπημένη μου μεγαλούπολη, μια μεσαίου μεγέθους πόλη, μια μικρή , ένα χωριό, τον αγαπημένο μου δρόμο, λεωφόρο, πλατεία, λιμάνι, σταθμό τραίνου, αεροδρόμιο, το αγαπημένο μου νησί, παραλία, βουνό, πέλαγος, ποτάμι, πορθμό, ισθμό, κόλπο, χερσόνησο, χώρα, ήπειρο.

3. Να ετοιμάσω τη λίστα με θέματα αναρτήσεων που ξεκίνησα, ερεύνησα, μισοέγραψα αλλά δεν τελείωσα ποτέ. Το πρώτο θα είναι η παραίτηση Βάλτερ Βελτρόνι από τη θέση του γραμματέος του Ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος, σε αντιστοιχία με το ποίημα του Καβάφη «Δημητρίου Σωτήρος».

4. Να συντάξω τον κατάλογο των ανθρώπων που χάθηκαν ανεξήγητα από τη ζωή μου. (Αυτή την λίστα να μην την ανεβάσω ποτέ. )

5. Να ετοιμάσω τη λίστα με τα εργαλεία που μου είναι απολύτως απαραίτητα και μάλλον δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά. Δεύτερη στη σειρά πρέπει να είναι η σέγα.

6. Να γράψω τη λίστα με τις πιο περίεργες συλλογές που έχω ακούσει να έχουν οι άνθρωποι, με πρώτη και καλύτερη αυτή του φίλου του Α. με κομμάτια πεζοδρομίων.

7. Να ετοιμάσω τη λίστα με τις πιο απίθανες ατάκες που έχω ακούσει στη ζωή μου. Πρώτος θα είναι ο διάλογος:
- Σ` αγαπώ!
-Δεν πειράζει.


8. Να καταγράψω τις φάρσες που έχω κάνει στη ζωή μου αλλά να μην αναρτήσω αυτή τη λίστα αφού οι περισσότερες από αυτές μπορούν να ξαναστηθούν με νέα ‘θύματα’ και σε κάποιες περιπτώσεις με τα παλιά.

9. Να ετοιμάσω μέχρι την άνοιξη, λίστα με τα φυτά που έχω διπλά ή τριπλά να τα φωτογραφήσω, να γράψω για το κάθε ένα, το γένος, το είδος και τον τρόπο καλλιέργειάς του καθώς και τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του και να την αναρτήσω με τίτλο : «Χαρίζονται»

10. Να καταγράψω σχολαστικά τις συνήθειες που υιοθέτησα αντιγράφοντας ήρωες από τη λογοτεχνία, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Πέμπτη, θα αναφερθεί η απέχθειά μου για τις μελιτζάνες που μετατράπηκε σε λατρεία εξ αιτίας του Έρωτα στα χρόνια της Χολέρας του Μάρκες.

11. Να ετοιμάσω τη λίστα των ηλεκτρικών συσκευών στις οποίες έχω αδυναμία, εξηγώντας αναλυτικά τους λόγους για τη συγκεκριμένη κατάταξη. Την πρώτη θέση, με διαφορά θα καταλαμβάνει το ωραίο μου πλυντήριο.

12. Να ετοιμάσω τη λίστα με στοιχεία από την ύλη σχολικών μαθημάτων που μυστηριωδώς θυμάμαι ακόμα και μάλλον δε θα μου χρησιμεύσουν ποτέ σε τίποτα. Η προσπάθεια διαγραφής από το σκληρό δίσκο είναι μάλλον μάταιη. Δεύτερη στη λίστα, θα βρίσκεται η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ και έλαβαν μέρος, όπως κατά λέξη έγραφε το βιβλίο «318 θεοφόροι πατέρες».

13. Να ετοιμάσω τη λίστα των ανθρώπων που θα ήθελα να τους τραγουδήσω φέτος τα κάλαντα και να αρχίσω εντατικές πρόβες από αύριο. (Να αγοράσω επιτέλους και ένα καινούριο τρίγωνο.)

14. Να ετοιμάσω τη λίστα με τα ψώνια από το supermarket αφού αναρτήσω τις παραπάνω λίστες. (Αυτή την τελευταία να θυμηθώ να μην τη βάλω)

Μουσική: Waltz, από την Jazz Suite I. του Dmitri Shostakovich

Συνειρμοί...

Σαββατόβραδο, διάλειμμα για τσιγάρο στο φουαγέ, είχαμε κέφια μα δε θυμάμαι ποια ταινία βλέπαμε, ίσως ήταν Αλμοδοβαρ - θα μπορούσα να ψάξω, αλλά όταν ξεστρατίζω, χάνομαι και δε θα τελειώσω, θα μείνει κι αυτό ημιτελές μαζί με τα άλλα που με κοιτάζουν θλιμμένα, σα παλιές αγάπες που δεν τους έδωσες το βάρος που τους έπρεπε -και ξαφνικά ο Θ. άνοιξε το πορτοφόλι, έβγαλε θριαμβευτικά καμιά δεκαριά κολλαριστά χαρτονομίσματα των διακοσίων δραχμών, που εκείνες τις μέρες είχαν κυκλοφορήσει, το ξέραμε αλλά δεν τα είχαμε δει ακόμα, πρώτη φορά ήταν εκείνο το βράδυ σε ένα κινηματογράφο της Πατησίων, από τη μια μεριά το κρυφό σχολειό χαρακτικό από τον πίνακα του Γύζη κι από την άλλη ο Ρήγας ο Βελενστινλής, να λέει σοβαρός σαν ήρωας «όποιος ελεύθερα συλλογάται συλλογάται και καλά»- γιατί όμως πάντα εκστασιαζόμαστε στο καινούριο ή στο ξένο νόμισμα;- μας έδωσε από ένα, με ύφος θείου που δίνει χαρτζιλίκι στα ανίψια του, σκεφτήκαμε ή δηλώσαμε ότι θα το κρατήσουμε για πάντα;- το ψάχνω ώρες τώρα και δεν το βρίσκω- δε μπορώ να θυμηθώ αν ήταν το `96 ή το `98, το Carne trémula βγήκε `97, το La flor de mi secreto νωρίτερα αλλά αυτό το είδα σε DVD όχι σε κινηματογράφο- ούτε τη λίστα με τις ταινίες δεν ετοίμασα- ίσως και να μην ήταν του Αλμοδοβαρ η ταινία που είχαμε πάει να δούμε, αλλά πόσα χρόνια πέρασαν από κείνο το βράδυ που του ζητήσαμε αφιέρωση στα κολλαριστά χαρτονομίσματα και μας έγραψε με μαύρο μαρκαδόρο με πολύ λεπτή μύτη, κάτι αστείο όπως πάντα, θυμάμαι ότι επέμεινα «βάλε κι ημερομηνία» -αν του είχα πει να βάλει και την ταινία τώρα θα ήξερα- αλλά τι λέω, αφού δεν το βρίσκω, ανακάτεψα συρτάρια κούτες και φακέλους, πουθενά, ούτε μαζί με τα άλλα, τα κρατημένα το `02, εκεί που βρήκα το καραβάκι της νοσταλγίας μου.

Μετά το σινεμά, τρελά κέφια της δεμένης φοιτητικής παρέας με τους μυστικούς κώδικες που μια λέξη μπορούσε -και μπορεί ακόμα-να φέρει έκρηξη γέλιου, μια τέτοια έκρηξη μας βρήκε κολλημένους στο φανάρι της Αγίου Μελετίου και μας αιφνιδίασε το χτύπημα κι αυτά τα θολά μάτια που κόλλησαν στο τζάμι του αυτοκινήτου, κάτι μας έλεγε ασυνάρτητο, μας προσγείωσε απότομα από τη χαρά στις γνωστές ταλαντεύσεις «να δώσεις να μην δώσεις», αν δώσεις ησυχάζεις τη συνείδησή σου και αυτός συμπληρώνει για τη δόση, αν δε του δώσεις μετά αναρωτιέσαι «κι αν αλήθεια πεινούσε;», « αν πονούσε από τη στέρηση;» τα γνωστά, όλοι καταλήξαμε αυτόματα στο «όχι δε δίνουμε», αλλά ξαφνικά ο Θ. εκεί που το πρεζάκι ετοιμαζόταν να φύγει του κάνει νόημα «περίμενε», γυάλισε το μάτι του βλέποντας να ανοίγει η θήκη όχι από τα ψιλά, αλλά η άλλη με τα χαρτονομίσματα, εμείς καταλάβαμε αμέσως ότι θα έπαιρνε γερό μπουναμά, έβγαλε ένα κολλαριστό του το έδωσε με χαρά-πόσα δίναμε τότε; το πολύ κανένα πενηντάρικο σε κέρμα - οι διακόσιες δραχμές ήταν υπερβολή, αλλά ας έπαιρνε κι αυτός μια στάλα από τη χαρά μας, έλαμψε το θολό μάτι, κατοστάρικο φαντάστηκε στα σκοτάδια του δρόμου, το πήρε, στο χάσιμο ούτε «ευχαριστώ» δεν είπε, έκανε μεταβολή απότομη λες και πίσω του περίμενε η δόση, έχασε λίγο ισορροπία, κοντοστάθηκε σκυμμένος, καταλάβαμε ότι κοίταζε το νόμισμα, χαιρόμασταν που θα ανακάλυπτε ότι είχε διπλάσια τύχη από την καλύτερη που περίμενε, έστω και χωρίς αφιέρωση με λεπτό μαύρο μαρκαδόρο, στο κάτω- κάτω δε θα το κρατούσε όπως εμείς για πάντα, αλλά εκείνος γύρισε εξοργισμένος με ένα: « Μας δουλεύεις ρε φίλε;» έσυρε αργά τις λέξεις, τις έφτυσε στο παράθυρο, αλλά και πάλι δε ήταν αρκετός ο χρόνος να καταλάβουμε τι ήθελε να πει, τον κοιτάζαμε με απορία κι εκείνος τσαλάκωσε το χαρτονόμισμα, το πέταξε μέσα από το ανοιχτό παράθυρο κι έπρεπε να συμπληρώσει «να πας να παίξεις Μονόπολη με αυτό…» για να καταλάβουμε.



Εικόνα: Τελικά το χαρτονόμισμα βρέθηκε…


Μουσική: Tajabone, του Ismaël Lô που ακουγόταν σε διασκευή του Alberto Iglesias στην ταινία του Pedro Almodóvar, Todo sobre mi madre

Νοσταλγία

Μουσική: Δαβίδ, εισαγωγή - σύνθεση της Ελένης Καραΐνδρου

από τις Ανέκδοτες Ηχογραφήσεις

Mr. Dece

-Τι ομορφιές είναι αυτές; Εσύ λάμπεις!
-……
-Τι έγινε; Γιατί αυτό το πονηρό χαμόγελο;
-Ήρθε…
-Ποιός;
-Να σου δείξω φωτογραφία;
-Έχεις;
-Στο κινητό…περίμενε….να κοίτα!
-Μμμμμ!
-Μόνο αυτό έχεις να πεις;
- Ωραίο βλέμμα!
-Mόνο;
-Και τα χείλη του, αλλά το βλέμμα...Ποιος είναι;
-Θυμάσαι αυτόν που είχα γνωρίσει πέρυσι στο πρωτοχρονιάτικο πάρτι;
-Α! Τον κύριο Σταχτοπούτα;
-Σταμάτα!!!
-Εσύ δεν μου είχες πει ότι εξαφανίστηκε λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου;
-Μόνο αυτό θυμάσαι;
- Τι άλλο;
-Ότι ήμασταν όλο το βράδυ μαζί…
-Το μισό βράδυ...
-Έστω…μου είχε πει λοιπόν: «Θα αργήσω λίγο, αλλά θα επιστρέψω μόνο για σένα»
-Και εσύ τον πίστεψες!
-Όταν μου το είπε, με κοίταζε με αυτό ακριβώς το βλέμμα.
-Κι εσύ φυσικά έλιωσες και τον κοίταζες χωρίς να πεις κουβέντα.
-Όχι! Δηλαδή ναι, έλιωσα αλλά του είπα: «Θα σε περιμένω» *
-Και μετά από ένα χρόνο, σου έστειλε τώρα μια φωτογραφία;
- Επέστρεψε!
-Πότε;
-Χθες βράδυ- στις δώδεκα ακριβώς!
-Και;
-Ε, τι και;
-Και;
-Σταμάτα αδιάκριτη!!!
-Εντάξει! Δεν ρωτάω…άλλωστε φαίνεται.
-………..
-Θα μου πεις τουλάχιστον πώς τον λένε;
-Αχ! Dece.
-Αχ Dece;
-Όχι, σκέτο Dece.
-Περίεργο όνομα…
-Δεν σ` αρέσει;
-Δεν το έχω ξανακούσει.
-Ωραίο δεν είναι;
-Από πού βγαίνει;
- Από το December.





Μουσική : I Will Wait For You* , σύνθεση του Michel Legrand από το soundtrack της ταινίας The Umbrellas of Cherbourg . Με τη φωνή της Laura Fygi από το άλμπουμ Live at Ronnie Scott's 2003

Καλό μήνα!