Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Η Πέτρα της Υπομονής

«Ο πατέρας σου στα τελευταία του μιλούσε συνέχεια για την ιερή πέτρα. Ξέρεις, αυτή την πέτρα που τη βάζεις μπροστά σου και θρηνείς για όλες τις όλες τις οδύνες σου, τους πόνους σου, τις κακοτυχίες σου.. Της εμπιστεύεσαι ότι έχεις στην καρδιά σου και δεν τολμάς να αποκαλύψεις στους άλλους. Της μιλάς, της μιλάς και η πέτρα σ’ ακούει. Ρουφάει κάθε λέξη σου, κάθε μυστικό σου. Μέχρι που ένα πρωί σπάει και γίνεται κομμάτια. Εκείνη τη μέρα λυτρώνεσαι απ όλα. Σενγκέ Σαμπούρ! Αυτό είναι το όνομα της πέτρας! Σενγκέ Σαμπούρ! Η πέτρα της υπομονής! Η μαγική πέτρα!

Ξέρεις κάτι; Νομίζω ότι βρήκα αυτή τη μαγική πέτρα.. τη δική μου πέτρα… Ναι, εσύ είσαι η Σενγκέ Σαμπούρ μου! Θα σου πω τα πάντα, τα πάντα.. μέχρι να λυτρωθώ από τα βάσανά μου, από τις πίκρες μου, απ’ τις δυστυχίες μου. Μέχρι εσύ να...»


Ένα δωμάτιο. Ένας άντρας. Μια γυναίκα. Ένα ερμητικά κλειστό σύμπαν. Ο άντρας σε κώμα. Η γυναίκα προσεύχεται για το θαύμα επικαλούμενη διαρκώς τα 99 ονόματα του Προφήτη και συντονίζει την ανάσα της με το ρόγχο του τραυματισμένου καθώς στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα. Ένας σπαρακτικός μονόλογος αρχίζει και μέχρι το τέλος η γυναίκα θα περάσει από όλα τα δυνατά στάδια, μετατρέποντας τον ακίνητο άντρα στη δική της μαγική πέτρα της υπομονής. Από την γεμάτη καρτερία και έρωτα φροντίδα του αρρώστου και την πίστη στη δύναμη του Θεού του Ελεήμονα, θα φτάσει σταδιακά- καθώς μεγαλώνει η αγωνία της -στην απόλυτη απελπισία, που αναπόφευκτα θα την οδηγήσει στην ύβρη. Θα ακολουθήσει η εκ βαθέων εκμυστήρευση των φοβερών μυστικών για να οδηγηθεί τελικά στην προσωπική εξιλέωση και ουσιαστικά στην συμφιλίωση με την ίδια της τη ζωή που αποτέλεσε το μίτο της αφήγησής της. Και τότε φτάνει η ώρα που σπάει και η δική της Πέτρα.

Έξω από τον σκηνικό χώρο, σιωπηλά παρούσα μια χώρα σε διαρκή πόλεμο. «Κάπου στο Αφγανιστάν ή αλλού» σημειώνει ο συγραφέας Ατίκ Ραχίμι στην αρχή του βιβλίου του η Πέτρα της Υπομονής στο οποίο βασίστηκε η παράσταση του θεάτρου Χώρα σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.

Και δεν έχει άδικο. Η επιφανειακή ανάγνωση που οδηγεί αναπόφευκτα στην απλουστευτική σύνοψη “η θέση της γυναίκας στο Αφγανιστάν” σίγουρα αδικεί το έργο. Γιατί η Πέτρα της Υπομονής δεν αφορά μόνο το καταπιεσμένο γυναικείο φύλο στα στενά σύνορα της πολύπαθης χώρας που αποτελεί πεδίο σφοδρών συρράξεων από την μακρινή εποχή του Μεγάλου Παιχνιδιού , αλλά εκτείνεται μέχρι την αδυναμία των ανθρώπων να αρθούν πέρα και πάνω από τα πλαίσια και τις συμβάσεις που ορίζουν τη ζωή τους ανεξαρτήτως φύλου, γεωγραφικού στίγματος και ιστορικής στιγμής. Έτσι το έργο του Αφγανού συγγραφέα που τιμήθηκε το 2008 με το βραβείο Γκονκούρ, μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ένα ακόμα αποδοτικό δάνειο της Ανατολής στη Δύση.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο Γιώργος Νανούρης είναι ένας ταλαντούχος ηθοποιός που τα τελευταία χρόνια πέρναει... στην άλλη όχθη με ομολογουμένως εξαιρετικά αποτελέσματα. Την άνοιξη του 2008 σκηνοθέτησε τον “Καρτέσιο” – δραματοποιημένη διάλεξη του Θεοδόση Πελεγρίνη- που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής και την ίδια χρονιά χρησιμοποιώντας σαν πρώτη ύλη συνεντεύξεις μεταναστών με πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς ανέβασε το “ΕΔΩ” μια παράσταση που δικαιολογημενα ενθουσίασε κοινό και κριτικούς.



Η πρόκληση που παρουσιάζει ένα μη θεατρικό κείμενο, αλλά και η ελευθερία που παρέχει σε ένα δημιουργό, τον παρέσυρε και φέτος στην τρίτη σκηνοθετική του δουλειά. Το δύσκολο εγχείρημά του πέραν της σκηνοθεσίας περιλάμβανε και τη διασκευή του έργου του Ραχίμι. Κατάφερε να στήσει με σιγουριά μια δυνατή ατμοσφαιρική παράσταση αναδεικνύοντας τις αρετές του έργου, με λιτό κι αποτελεσματικό τρόπο αποφεύγοντας εύκολο δρόμο της συγκινήσης.

Ο Δρόσος Σώτης στο βουβό- για αυτό και ιδαίτερα δύσκολο- ρόλο του τραυματισμένου άντρα, κατάφερε με μόνο εκφραστικό μέσο την ανάσα του να δώσει μια αξιοσημείωτη ερμηνεία - καμβά, για το υφάδι του σπαραχτικού μονολόγου της εξαιρετικής Νεκταρίας Γιαννουδάκη. Με μέτρο, σύνεση και ωριμότητα διένυσε τα πιο ακραία συναισθήματα δίνοντας σάρκα και οστά σε μια γήινη, εύθραυστη αλλά συνάμα δυνατή γυναίκα. Η ηρωίδα της Πέτρας της Υπομονής, βρήκε στο πρόσωπό της την ιδανική ερμηνεύτρια.


Θέατρο «Χώρα», Σκηνή «Μικρή Χώρα» Αμοργού 20, Κυψέλη, τηλ. 210 8673945
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κυριακή Δευτέρα και Τρίτη 9.15 μ.μ.

Η Πέτρα της Υπομονής, του Ατίκ Ραχίμι κυκλοφόρησε το 2009 σε μετάφραση της Ασπασία Σιγάλα από τις Εκδόσεις Ψυχογιός

Επί του πιεστηρίου: 24ωρος μαραθώνιος θεάτρου

ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΕΩΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ


Μουσική: Από το soundtrack της ταινίας Kite Runner -βασισμένης στο βιβλίο του επίσης Αφγανού συγγραφέα Khaled Hosseini- που συνέθεσε ο Alberto Iglesias.


22 σχόλια:

ELvA είπε...

Mπραβο Τσαλ που προβαλλεις μια τοσο διαφορετικη παρασταση, που πολυ θα ηθελα να παρακολουθησω! Ειναι επισης ενθαρρυντικο οτι μεσα σε ενα κλιμα οικον. κρισης & κρισης αξιων υπαρχουν νεα ατομα, οπως ο Γιωργος Νανουρης, που σκηνοθετει παρασταση βασισμένη σε βιβλίο ενος μη Δυτικου συγγραφεα! Χρειαζομαστε περισσοτερα ανοικτομυαλα ατομα και στη Τεχνη, αλλα και στη καθημερινη ζωη!

Φιλια απ το...χιονια! ;)

Σελιτσάνος είπε...

Θα συμπλήρωνα την Elva λέγοντας ότι θα ήταν παρηγορητικό(και ίσως πολύ αποτελεσματικό),σε περιόδους κρίσης,να πάρει τα ηνία της πρωτοπορίας η Τέχνη.

vague είπε...

Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες, Έλβα και Σελιτσάνο.

Η ανάπτυξη της αισθητικής, είναι ένα κρίσιμης σημασίας στοίχημα για μια κοινωνία που νομίζω ότι κρίνει τη συνολική της ανάπτυξη και μακροπρόθεσμα την τύχη της.
(τς, τς, τς, τι λέω πάλι;)

Πολύ καλή η παρουσίαση του έργου, Τσαλαπετεινέ. (Αυτό θα σου έλεγα, αν δεν είχα αποφασίσει να μη σχολιάσω σήμερα.)

Τσαλαπετεινός είπε...

Elva: Καλησπέρα Elva του χιονιά
Ήταν μια εξαιρετική παράσταση και χάρηκα κι εγώ όπως κι εσύ την επιλογή του σκηνοθέτη. Μερικές μέρες πριν μάλιστα ετοίμαζα ένα ποστ για το Αφγανιστάν -με αφορμή ένα ακόμα αναίτιο μακελειό - που όμως έμεινε ημιτελές γιατί προτίμησα να γράψω για την παράσταση.

Υπομονή! Χειμώνας είναι θα περάσει... πολλά φιλιά.
Υ.Γ. Έχω στα σκαριά ποστ με χιόνια που είχα υποσχεθεί πριν από μήνες στον κύριο Σελιτσιάνο με αφορμή κάποιο σχόλιό του. Τι λες να την ανεβάσω για συμπαράσταση;

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Αν και είναι βέβαιο ότι ακόμα κι αν η Τέχνη έπαιρνε τα ηνία της πρωτοπορίας ο κόσμος δε θα άλλαζε, σίγουρα όμως θα γινόταν κάπως καλύτερος.

Θυμάμαι ότι άκουσα βγαίνοντας από την παράσταση ΕΔΩ το 2008 θεατές να λένε αποσβολωμένοι έχοντας παρακολουθήσει τους δραματοποιημένους μονολόγους των μεταναστών από τις συνεντεύξεις που είχε πάρει ο Γ. Καπλάνι : “Δεν ήξερα...δεν είχα φανταστεί...”
Φυσικά και δεν είχαμε θεαματική βελτίωση στην συνολική μας στάση στο ζήτημα της μετανάστευσης αλλά νομίζω ότι είναι σημαντικό ότι τουλάχιστον οι θεατές αυτής της παράστασης είδαν την άλλη όψη την αθέατη και σίγουρα αρκετοί από αυτούς αναθεώρησαν τις απόψεις τους.

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski (ή αλλιώς 18 9 19 11 9 ) : Στις μέρες μας οι λέξεις “ανάπτυξη” και “μακροπρόθεσμα” παραπέμπουν ευθέως στην οικονομική κρίση. Επομένως υποψιάζομαι ότι πάλι κάτι άλλο θέλεις να πεις αφήνοντας αποκρυπτογραφημένα μηνύματα. Αλλά δε φοβάμαι καθόλου! Αργά το βράδυ θα περάσει ο αδελφός μου και θα ξεκαθαρίσει τα πάντα ή θα με μπερδέψει περισσότερο. ;-)

Αυτά κι άλλα πολλά θα σου έγραφα αγαπητή 18 9 19 11 9 σήμερα αν τελικά μου είχες αφήσει σχόλιο. Στο τέλος δε θα πρόσθετα και μια ουρανομήκη Καλησπέρα! Εσύ χάνεις...

ELvA είπε...

Tσαλ

Αφου ειχες υποσχεθει στον κύριο Σελιτσάνο,εννοειται οτι θ ανεβάσεις
την αναρτηση (και για συμπαράσταση με εμας, εδω, που γιναμε πια...
χιονανθρωποι! ;))

Bεβαια θα εισαι λιγο εκτος εποχης για Ελλαδα, αλλα...promises are promises! :)

logia είπε...

ήθελα να πω πόσο με εντυπωσίασε αυτό που διάβασα μα μετά διάβασα το σχόλιο που λέει να πάρει τα υνία η τέχνη και δυστυχώς επειδή εγώ ζω από και για την τέχνη, θέλω απλά να σας πώ οτι την τέχνη την έχουν χ.....η!
Συγγνώμη για την έκφραση, μα είναι η μόνη που ταιριάζει. Έκοψαν τις επιχορηγήσεις, στο Ωδείο Αθηνών έχουμε οκτώ μήνες απλήρωτοι και πολλούα απολυμένους συναδέλφους, η Λυρική φυτοζωεί ανεβάζοντας επαναλήψεις παλαιών παραγωγών με απίστευτες επαναλήψεις παραστάσεων, η ΚΟΑ περιμένει την ανακοίνωση των μέτρων, η Ορχήστρα των Χρωμάτων αναστέλλει τη λειτουργία της, η Καμεράτα είναι "παίξει πάρει μην παίξει πεινάσει" και γενικώς μιζέρια και απαξίωση!!!!

Τσαλαπετεινός είπε...

Elva: Καλά λες. Πρέπει όμως να την ανασύρω από τα σκαριά και να κάνω τις απαραίτητες ανακατατάξεις στον προγραμματισμό του μπλογκ. Ο ίδιος πιθανότητα δε θα το θυμάται. Με τον εδώ ανοιξιάτικο καιρό θα τα βολέψω. ;-)

Καλή σου νύχτα χιονάνθρωπε!

Τσαλαπετεινός είπε...

logia: Δεν έχεις άδικο να οργίζεσαι. Μπορώ να συμπληρώσω τον κατάλογό σου αναφέροντας ότι το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου- το δεύτερο σε επισκεψιμότητα μουσείο της χώρας παραμένει κλειστό από το 2006 και ότι περιορίζονται κατά 20% οι παραγωγές του Ελληνικού Φεστιβάλ Αθηνών αφού ο προϋπολογισμός μειώθηκε κατά 1.850.000 ευρώ. Στο μεταξύ βέβαια η χώρα μας θα συμμετέχει κανονικά στον φετινό διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον...

Yannis Tsal είπε...

Αν και η εποχή είναι λίγο προχωρημένη για θέατρο αδερφέ, η πρότασή σου είναι σίγουρα αξιόλογη και το έργο μια όαση ανάμεσα στην έρημο των μουλ(αρ)άδων!

Ανώνυμος είπε...

Kαι πάνω που είχα αποφασίσει να μην κουράζω τα χέρια μου και να συμφωνήσω κι εγώ με την έλβα, τον σελιτσάνο και τη ρίσκι, ήρθε η
logia και δεν μπορώ να συνταχθώ παρά μόνο μαζί της.

Που το κοινό του θεάτρου, της καμεράτας, της ορχήστρας των χρωμάτων, των εκθέσεων ζωγραφικής και λοιπών σε σύγκριση μ΄εκείνο της τηλεόρασης, της τζούλιας και των νυχτερινών τσίρκων θα εξακολουθήσει, έτσι κι αλλιως, να είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία, δεν θα το πω για να μη σε στεναχωρήσω πρωϊνιάτικα αγαπημένο πτηνόν...
Ούτε και που οι λόγοι δεν είναι οικονομικοί θα πω, γιατί πολλές εκδηλώσεις που αφορούν την τέχνη δεν απαιτούν ούτε φράγκο απ΄όσους επιθυμούν να τις τιμήσουν, ενώ για να ακούσεις τον λαϊκό αιδό, θα ακουμπήσεις πλέον το μεροκάματο.

Φιλιά πολλά στη μύτη σας...

Ανώνυμος είπε...

...αξιόλογο...τούτο το ταξίδι.
....φαντάζει γλυκόπικρο...
...ακούει, απορροφά, μέχρι που σκάει ..εκρήγνυται....σαν απόηχος του ''παρατέντωσέ με Κύριε ...κι ας σπάσω.

Σίρο Ρεδόνδο

Τσαλαπετεινός είπε...

Tsalapeteinos: Αδελφέ μου, δεν έφτασε ακόμα η Κυριακή των Βαΐων που ρίχνουν αυλαία τα περισσότερα θέατρα – αν και μερικά συνεχίζουν τις παραστάσεις τους μετά το Πάσχα. Η συγκεκριμένη παράσταση θα συνεχιστεί από τις 11 έως τις 20 Απριλίου. Άρα υπάρχει ακόμα χρόνος...

Τσαλαπετεινός είπε...

ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ : Ναι σίγουρα το κοινό της της τηλεόρασης – που σε μεγάλο βαθμό έχει διαμορφωθεί από τα κάκιστης ποιότητας προγράμματα- είναι πολυπληθέστερο. Όμως είναι παρήγορο ότι βλέπεις ουρά σε καλές ταινίες και σε καλές παραστάσεις πολλές φορές χρειάζεται να περιμένεις μέρες για να βρεις θέση.
Όσο για τις εκδηλώσεις με ελεύθερη είσοδο ή με μειωμένο εισιτήριο είναι αρκετές πλέον απλώς δεν έχουμε μάθει να ψάχνουμε και κυρίως δεν είμαστε ευέλικτοι.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σίρο Ρεδόνδο : Τα εντός μας ταξίδια δύσκολα μοναχικά και τις περισσότερες φορές ιδιαίτερα οδυνηρά...

Ανώνυμος είπε...

...τα εντός μας ταξίδια...μοναχικά...οδυνηρά....
μα ...μπορώ και την κρατώ ....πως τη λένε;...την ιερή πέτρα;;....ναι αυτήν.....ναι.....για εσάς....Σενγκέ Σαμπούρ.....για την ψυχή....''παρατέντωσέ με Κύριε κι ας σπάσω''......φράση κλεμμένη.....από το ''φίλο '' μου τον Καζαντζάκη.....τρίτη νύχτα...και τρίτη προσευχή......κι όλα εντός μας.....λόγος τιμής.
να είστε καλά
Σίρο Ρεδόνδο

μ είπε...

Συμφωνώ και γω με τη σειρά μου με Έλβα, Σελιτσάνο και Ρίσκι. Αφγανός συγγραφέας, επιτέλους ας ξεκολλήσουμε από τον δυτικό μας (;) τρόπο σκέψης. Και φυσικά αν γίνει αυτό που λέει ο Σελιτσάνος, ίσως μπορούμε να ελπίζουμε ακόμα περισσότερο για το μέλλον. Όποτε η αληθινή Τέχνη πρωτοστάτησε, ο κόσμος ακολούθησε.

υγ. Πες τους να το κατεβάσουν Κρήτη :)

Καλησπέρα Τσαλ!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα σε όλους,
αρχικά θέλω να πω ότι χάρηκα ιδιαίτερα που ένα blog σαν αυτό ασχολήθηκε με την παράσταση και να ευχαριστήσω τον tsalapeteino για την υπέροχη παρουσίαση..
Το θέατρο λειτουργεί ως μεθυντικός φακός, αλλά δεν ξερω αν εκτός του να δείχνει, μπορεί και να επιλύει τα προβλήματα...
Χαίρομαι που η παράσταση έγινε αφορμή για συζητήσεις..
Ως απόφοιτος του Ωδείου Αθηνών, γνωρίζω καλά τα προβλήματα που αναφέρει η logia και είναι κρίμα που ακόμα δεν έχουν λυθεί..
Αν είναι καθόλου παρήγορο, όλοι είμαστε στην ίδια κατάσταση και νομίζω ότι πρέπει να οπλιστούμε με περισσότερη υπομονή,
κρίση είναι θα περάσει(?)
ή θα μάθουμε να ζούμε με αυτή.
Στέλνω σε όλους (μας) ένα φιλί και μια αγκαλιά μιας κ νομίζω ότι αυτά χρειαζόμαστε περισσότερο όλοι αυτή τη στιγμή..
Καλή Ανάσταση σε/για όλους
Ευχαριστώ και πάλι

Γιώργος Νανούρης


Υ.Γ. super μουσικές!
Υ.Γ. 2 "Μανο" θα το προσπαθήσουμε για την Κρήτη (εχουμε και Κρητικιά πρωταγωνίστρια άλλωστε!)
Υ.Γ.3 Τελικά πάντα μοναχικό είναι το ταξίδι...

logia είπε...

Γιώργο Νανούρη

γειά σου "συναπόφοιτε"

Τσαλαπετεινός είπε...

Σίρο Ρεδόνδο : Δεν μπορώ παρά να επαναλάβω μαζί σας “παρατέντωσέ με Κύριε κι ας σπάσω”...


Μάνος: Καλησπέρα φίλε μου Μάνο. Πράγματι είναι πολύ σημαντικό να ανακαλύπτει κανείς έργα από το μακρινό Αφγανιστάν.... κάπως έτσι θα άρχιζα την απάντησή μου αν δεν είχε μεσολαβήσει ο τραγικός θάνατος του δεκαπεντάχρονου αφγανού...

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Νανούρης: Σας ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και για τα καλά σας λόγια. Θα συμφωνήσω μαζί σας γενικεύοντας όμως: οι καλλιτέχνες ως ευαίσθητοι δέκτες του καιρού τους μπορούν να να δημιουργήσουν μεταλλάσσοντας τα ερεθίσματα που εισπράττουν, το αποτέλεσμα όμως δεν επιλύει προβλήματα, απλώς τα αναδεικνύει.

Σας εύχομαι Καλό Πάσχα και δύναμη για τη συνέχεια.