Joshua Bell, ο βιρτουόζος

Η πλειονότητα προσπέρασε βιαστικά. Μερικοί απλώς έκοψαν ταχύτητα. Ελάχιστοι στάθηκαν. Μόνο μία γυναίκα από τους 1070 που πέρασαν τον αναγνώρισε και δεν πίστευε -πρώτα στα αυτιά της και μετά - στα μάτια της. Ο άντρας με το τζην παντελόνι και το καπέλο του μπέιζμπολ που έπαιζε εκείνο το πρωί στον σταθμό του μετρό ήταν ο παγκοσμίου φήμης βιρτουόζος Joshoua Bell και το βιολί που κρατούσε στα χέρια του, ο Gibson ex Huberman ήταν ένα σπάνιο μουσικό όργανο κατασκευασμένο στην Κρεμόνα το 1713 από τον Antonio Stradivari αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ο Bell μπορούσε να καταλάβει γιατί το 43` λεπτών ρεσιτάλ που έδωσε στο σταθμό L'Enfant Plaza της Washington δεν συγκέντρωσε κόσμο: ήταν οκτώ το πρωί, ώρα που όλοι πήγαιναν βιαστικοί στις δουλειές τους. Αλλά όπως είπε μετά την ολοκλήρωση του ομολογουμένως πολύ ενδιαφέροντος πειράματος στον δημοσιογράφο Gene Weingarten, τον εμπνευστή της ιδέας, “ Με εξέπληξε το γεγονός ότι ο κόσμος δε μου έδωσε καμία σημασία- ήταν σαν να ήμουνα αόρατος. "

Η ιστορία είναι γνωστή. Το βίντεο που γυρίστηκε το πρωί της 12ης Ιανουαρίου του 2007 στον πολυσύχναστο σταθμό του μετρό L'Enfant Plaza στην Washington έκανε το γύρο του κόσμου αποδεικνύοντας περίτρανα ότι δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε το χρυσό όταν τον συναντούμε σε μη αναμενόμενα σημεία. Την επόμενη χρονιά ο Gene Weingarten τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για το άρθρο του με τίτλο ''Pearls Before Breakfast'' που δημοσιεύτηκε στη Washington Post με θέμα αυτό το ιδιαίτερο ρεσιτάλ, που αξίζει να υπενθυμίσω ότι απέφερε στον Bell συνολικά το ποσό των 32,17 δολαρίων από τα κέρματα που κυριολεκτικά πέταξαν οι βιαστικοί περαστικοί στη θήκη του βιολιού του. “Αυτό μας κάνει 40 δολάρια την ώρα” είχε πει τότε ο Joshua Bell γελώντας “ θα μπορούσα μια χαρά να ζω κάνοντας αυτή τη δουλειά και δεν θα χρειαζόταν να πληρώνω ατζέντη.”

“Οργιώδης και πληθωρικός μουσικός”, “εκθαμβωτικός βιρτουόζος”, “σύγχρονος Παγκανίνι”, “εξαίσιος βιολιστής” είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που συνοδεύουν το όνομα του 43χρονου Αμερικανού που ξεκίνησε μαθήματα βιολιού όταν ήταν τεσσάρων χρόνων, έκανε το ντεμπούτο του το 1985 στο Carnegie Hall με τη συμφωνική Ορχήστρα του Saint Louis, για να ακολουθήσουν εμφανίσεις με τις σημαντικότερες ορχήστρες του κόσμου, πολλές ηχογραφήσεις δίσκων, συνεργασίες με εξαιρετικούς μουσικούς, δύο ταινίες - Ladies in Lavender και The Red Violin - το βραβείο Grammy το 1993.

Πέρα όμως από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του που συνδυάζει την άψογη τεχνική και την απόλυτη μουσικότητα ο Joshua Bell είναι εξαιρετικά δραστήριος, δέχεται- η περίπτωση του μετρό- τις προκλήσεις ή τις προκαλεί ο ίδιος: Ο τελευταίος του δίσκος με τίτλο At Home With Friends βασίστηκε στα “house concerts” που συνηθίζει να δίνει στο σπίτι του στην Νέα Υόρκη, όπου συγκεντρώνονται φίλοι μουσικοί και ακροατές “καθισμένοι σε μαξιλάρια στο πάτωμα” και βέβαια σε αυτά τα μικρά ρεσιτάλ υπάρχει αμεσότητα που λόγω απόστασης δεν μπορεί να υπάρξει σε μια αίθουσα συναυλιών- μια αμεσότητα που αποτυπώνεται και στην τελική ηχογράφηση.

Όλα αυτά -συν βέβαια την ελκυστική του εμφάνιση και τον προσιτό του χαρακτήρα - τον κάνουν ένα “σούπερσταρ της κλασικής μουσικής”. Το κοινό τον λατρεύει και σπεύδει στις ανά τον κόσμο εμφανίσεις του.

Ο Joshua Bell βρίσκεται και πάλι στην Ελλάδα- η πρώτη φορά ήταν τον Οκτώβριο του 2008- στα πλαίσια της περιοδείας του που ξεκίνησε το Μάρτιο και περιλαμβάνει εμφανίσεις στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Μαδρίτη, τη Ζυρίχη, την Κωνσταντινούπολη, την Ιερουσαλήμ και το Τελ Αβίβ.

Στην αποψινή δεύτερη εμφάνισή του στις 8.30 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δίνει ένα ρεσιτάλ με τον Βρετανό πιανίστα Sam Haywood που εντάσσεται στη Σειρά Μεγάλοι Ερμηνευτές. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει έργα Μπαχ, Μπετόβεν, Ραβέλ καθώς και σύντομα έργα για βιολί και πιάνο των Κράισλερ και Σαρασάτε.

Το ρεσιτάλ προβλέπεται να είναι μοναδικό μια που οι δύο μουσικοί αποτελούν ένα ιδανικό ντουέτο: “ οργιώδης και πληθωρικός ο Μπελ, ευαίσθητος και διακριτικός ο Χέιγουντ, δημιουργούν ποικιλόμορφους διαλόγους χαρούμενης οικειότητας, παθιασμένου σφρίγους, συναρπαστικής έντασης και βαθιάς αισθαντικότητας”.

Μουσική: Una Furtiva Lagrima, από τη δεύτερη πράξη της όπερας του Gaetano Donizetti, L'elisir d'amore

Οι δύο πρώτες εικόνες από εδώ κι εδώ.

update

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από το ρεσιτάλ του Joshua Bell και του Sam Haywood στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (26.4.2010)

Επειδή φοβάμαι ότι το εισιτήριό μου κάπου θα παραπέσει και θα το βρω μετά από χρόνια όπως κάποιο άλλο, λέω να το αφήσω εδώ...