Μια παλιά φωτογραφία.

Το μόνο που υπάρχει σημειωμένο με εξόχως καλλιγραφικά γράμματα στην πίσω όψη αυτής της φωτογραφίας είναι: “Εορτή της Σημαίας”. Με μια αποφασιστική δασεία να στολίζει το κεφαλαίο 'Ε' ενώ το 'Σ' ξετυλίγεται νοσταλγικά κυματιστό. Υπολογίζω ότι πρέπει να τραβήχτηκε στα τέλη της δεκαετίας του `40, το αργότερο αρχές του ` 50.

Έπαρση της σημαίας στην πλατεία της μικρής μας Πόλης. Πολύς κόσμος συγκεντρωμένος. Όλοι σε στάση περήφανης προσοχής. Ευθυτενείς στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου που παίζουν πέντε λαϊκοί οργανοπαίκτες. Στην άκρη φαίνεται τμήμα του λιθόστρωτου που αργότερα κάλυψε, πρώτα ένα στρώμα τσιμέντου και μετά η άσφαλτος.

Το μεγάλο κτίριο δεξιά- αυτό με το κατάμεστο μπαλκόνι- έγινε παρανάλωμα μια νύχτα πριν από μερικά χρόνια, αφήνοντας στη θέση του ένα αμήχανο κενό. Όταν ήμουνα παιδί είχα ακούσει ότι στη μεγάλη αίθουσα του ισογείου το 1940 εμφανίστηκε η Βέμπο, προφανώς καθ` οδόν για το μέτωπο κι όσοι δεν χώρεσαν μέσα, στάθηκαν όρθιοι απ` έξω αψηφώντας το κρύο εκείνου του βαρύ, δύσκολου χειμώνα για να ακούσουν την τραγουδίστρια της Νίκης.

Κάποιος μου είχε πει ότι αυτή η αίθουσα είχε φιλοξενήσει επίσης μια παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Μάνος Κατράκης. Δε θυμόταν όμως ούτε πότε έγινε αυτό, ούτε ποια παράσταση ήταν. Μόνο τη φωνή του Μάνου θυμόταν : “σαν να την ακούω τώρα στα αυτιά μου...” μου είχε πει.

Προσπάθησα να διασταυρώσω αυτή την πληροφορία αλλά δεν τα κατάφερα. Άλλωστε οι περισσότεροι που έζησαν αυτή την εποχή έχουν πια πεθάνει. Αν αληθεύει πάντως, ίσως ήταν μεταξύ 43 και 46 όταν ο Κατράκης ήταν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Μουσική: Gymnopédie No.3 του Erik Satie