Μια στάση

Υπάρχει μια στάση από την οποία όλα φαντάζουν καλύτερα.

Ή έστω – για να μην είμαι υπερβολικός- όχι τόσο απελπιστικά. Δε λέω ότι είναι εύκολη. Απαιτεί αποφασιστικότητα, καλό συγχρονισμό των μελών, πλήρη έλεγχο για να επιτευχθεί η ισορροπία και βαθιά ανάσα. Όταν όμως τελικά βρεθείς σε αυτή τη στάση, με τις παλάμες να ακουμπάνε στην άμμο, στη σωστή απόσταση μεταξύ τους ώστε να σου παρέχουν όσο το δυνατόν πιο σταθερή βάση, τα χέρια τεντωμένα, τον κορμό τεντωμένο, τα πόδια τεντωμένα, καθώς τα μάτια σου ανοίγουν και βλέπουν τα πράσινα νερά κάτω, πιο πάνω τα άλλα, σε σχεδόν ευδιάκριτες ζώνες με κυμαινόμενες τις αποχρώσεις του μπλε και ψηλά την επιφάνεια να λάμπει στον ήλιο, αυτές τις στιγμές θα δεις τον αέρα της εκπνοής σου να ανεβαίνει σε τέλειες σφαίρες που σκάνε μόλις φτάσουν στην επιφάνεια, ίσως ακόμα να πέσει στην αντίληψή σου ένα μικρό κοπάδι αθερίνες που θα σε προσπεράσουν παγερά αδιάφορες, ή ακόμα μπορεί να παραρτηρήσεις ένα αστερία να σαλεύει δίπλα σου στο ρυθμό ενός αθέατου ρεύματος κι ίσως σε ένα βράχο λίγο πιο πέρα να αναγνωρίσεις με δυσκολία το σχήμα ενός αχινού που στέκει εκεί γαντζωμένος. 

Aυτές τις στιγμές λοιπόν, που θα βρεθεί το σώμα σου μισό μέσα, μισό έξω από το νερό, σε κατακόρυφο αναστροφή,  μπορεί να ξεχάσεις τα του έξω κόσμου.

Το μόνο κακό: αυτή η στάση δεν μπορεί παρά να είναι προσωρινή.