Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

μή πώς τις λωτοῖο φαγὼν νόστοιο λάθηται.



Ό, τι μάθαινα στο δημοτικό με επηρέαζε βαθιά. Απόδειξη; Λωτό δοκίμασα μόλις πριν από λίγα χρόνια καθώς φοβόμουν μήπως την πατήσω όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα. 

"τῶν δ᾿ ὅς τις λωτοῖο φάγοι μελιηδέα καρπόν, 
οὐκέτ᾿ ἀπαγγεῖλαι πάλιν ἤθελεν οὐδὲ νέεσθαι,
ἀλλ᾿ αὐτοῦ βούλοντο μετ᾿ ἀνδράσι Λωτοφάγοισι
λωτὸν ἐρεπτόμενοι μενέμεν νόστου τε λαθέσθαι." *

Αν και δεν είχα φύγει ποτέ ως τότε από την πατρίδα μου και δε βολόδερνα όπως εκείνοι στον πόντο με ενάντιους ανέμους, ο φόβος που με κρατούσε μακριά από τους λωτούς έγινε σχεδόν μεταφυσικός: ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι από τη στιγμή που θα δοκίμαζα έστω και ένα μικρό κομμάτι θα έχανα οριστικά τη μνήμη μου. Για αυτό βέβαια μπορεί να ευθύνονταν  τα σχετικά αποφθέγματα, πάντως τη μνήμη τη θεωρούσα εξαιρετικά πολύτιμη από παιδί.

Όταν επιτέλους, σχετικά πρόσφατα, νίκησα αυτό το φόβο και ενέδωσα στον πειρασμό της βρώσης λωτού έμεινα εκστατικός βιώνοντας την απόλυτη γευστική πανδαισία. Ο πρώτος που έφαγα επιβεβαίωνε την ομηρική περιγραφή αλλά και την ονομασία “τροφή των Θεών” που του απέδωσαν, καθώς ήταν ώριμος και κυριολεκτικά “μελοστάλαχτος”. Χωρίς διάθεση υπερβολής μπορώ να πω ότι εκείνη η παρθενική φορά που οι γευστικές μου θηλές ήρθαν σε επαφή με το “μήλο της Ανατολής” ήταν το ορόσημο που θα χώριζε οριστικά πλέον τη ζωή μου σε δύο ευδιάκριτα τμήματα: το πρώτο, που δεν είχα γευτεί λωτό και το δεύτερο που προσηλυτίστηκα και μεταμορφώθηκα σε ακραιφνή και ακόρεστο λωτοφάγο.

Τόσο ακόρεστο που την περίοδο που ωριμάζουν οι λωτοί μπορώ πλέον να τρέφομαι αποκλειστικά με αυτούς - οἵ τ᾿ ἄνθινον εἶδαρ ἔδουσιν"- ως γνήσιος Λωτοφάγος. Καθώς όμως αυτή η περίοδος δεν είναι όσο μεγάλη θα ήθελα, φέτος και με αφορμή μια παλιότερη ανάρτηση του αγαπητού φίλου Μούργου, αποφάσισα ότι θα έπρεπε να προχωρήσω στην παρασκευή μαρμελάδας, ώστε να μπορώ να γεύομαι τον προσφιλή καρπό και εκτός εποχής.

Αν και δε διακρίνομαι για τις ζαχαροπλαστικές μου ικανότητες, κουβαλάω μια σοβαρή οικογενειακή παράδοση: κάθε χρόνο ετοιμάζαμε εκτός των γλυκών του κουταλιού -κεράσι, καρυδάκι, βερίκοκο και κολοκύθα- αρκετές μαρμελάδες από φρούτα δικής μας παραγωγής- μήλο, φράουλα και ροδάκινο- σε τεράστιες ποσότητες που κρατούσαν όλη τη χρονιά. Σε αυτή τη διαδικασία συμμετείχε όλη η οικογένεια, μερικές φορές ερχόταν και θείες με τις οποίες μοιραζόμασταν το αποτέλεσμα, αλλά προεξάρχων ήταν ο πατέρας μου. Είχε την ικανότητα με το μάτι να υπολογίζει τη ζάχαρη και το ξινό ανάλογα με το είδος του φρούτου, το χρόνο του βρασμού, να ελέγχει αν το σιρόπι ήταν δεμένο και να κατεβάζει το καζάνι από τη φωτιά τη σωστή στιγμή που το χρώμα ήταν τέλειο. 

Οπλισμένος γερά με όλες αυτές τις μνήμες έκανα μια μικρή αναζήτηση συνταγών στο διαδίκτυο. Όπως και στη μαγειρική αρνούμαι πεισματικά να ακολουθήσω κατά γράμμα υλικά και οδηγίες και τις περισσότερες φορές επιδίδομαι σε αυτοσχεδιασμούς, έτσι και σε αυτή την περίπτωση κράτησα από διαφορετικές συνταγές μαρμελάδας λωτού τα στοιχεία που μου φάνηκαν ενδιαφέροντα.
 

Οι λωτοί που προμηθεύτηκα (1,5 ευρώ το κιλό) ήταν πολύ ώριμοι πλην ενός. Αυτό το τονίζω και θα δείτε γιατί, στο τέλος. Τους έπλυνα προσεκτικά και στη συνέχεια αφαίρεσα τη φλούδα και το κοτσάνι τους. Αφού τους τεμάχισα πρόσθεσα ξύσμα ενός πορτοκαλιού. Καθώς η ποσότητα μου φάνηκε μικρή -απειροελάχιστη σε σχέση με τις παλιές καζανιές- πρόσθεσα τρία μήλα αφού τα καθάρισα και τα έκοψα σε μικρά κομμάτια. Στη συνέχεια πολτοποίησα τα υλικά στο μπλέντερ, προσθέτοντας το χυμό 3 πορτοκαλιών.



Έβαλα το μείγμα σε μια κατσαρόλα και πρόσθεσα ζάχαρη, δύο φυλλαράκια αμπαρόριζα και ένα μέντα. Μετά την πρώτη βράση, δυνάμωσα τη φωτιά ανακατεύοντας συνεχώς για να μην πιάσει, πράγμα που τελικά δεν απέφυγα κι έτσι αναγκάστηκα να αλλάξω κατσαρόλα. Δυστυχώς είχα κάνει λάθος βάζοντας 3 πορτοκάλια -ήθελε το πολύ δύο- κι έτσι καθυστέρησε αρκετά να πήξει με αποτέλεσμα η μεγαλύτερη διάρκεια βρασμού να της στερήσει τελικά το λαμπρό χρώμα που επιθυμούσα. Ωστόσο κρίνοντας αυστηρά μπορώ να πω ότι το αποτέλεσμα ήταν άκρως ικανοποιητικό, ειδικά αν λάβει κανείς υπ` όψη του ότι ήταν η πρώτη φορά που ανέλαβα να ετοιμάσω μαρμελάδα. 

Η υφή της θυμίζει κάπως το κυδώνι γλυκό του κουταλιού. Η γεύση της είναι πολύ γλυκιά – την επόμενη φορά θα βάλω λιγότερη ζάχαρη- ενώ στο φόντο διακρίνεται μια ελαφριά στιφάδα που προφανώς οφείλεται σε αυτόν τον ένα και μοναδικό λωτό που δεν ήταν ώριμος όπως οι άλλοι. Πάντως αυτή η στιφάδα της δίνει ιδιαίτερη γεύση. Συνοδεύεται δε ιδανικά με κεφαλογραβιέρα.


Τα υλικά της (διορθωμένης) συνταγής.

1600 γραμμάρια λωτοί
800 γραμμάρια Ζάχαρη
χυμός δύο πορτοκαλιών
τρία μήλα
ξύσμα ενός πορτοκαλιού
αμπαρόριζα
μέντα 



*Ομήρου Οδύσσεια, ραψωδία Ι, 82-104 (κείμενο και μετάφραση Κακριδή - Καζαντζάκη)

31 σχόλια:

γρηγόρης στ. είπε...

Η χοϊκότητα της πηκτίνης...

Τσαλαπετεινός είπε...

γρηγόρης στ. Η χοϊκότητα δεν μπορούσε να μπει στην κατσαρόλα κι έτσι την κρατάω για άλλο ποστ. ;-)

Αν πάντως είχα βάλει πηκτίνη σίγουρα θα είχα καλύτερο χρώμα.

Καλό σου βράδυ!

γρηγόρης στ. είπε...

Μια δυο κλωστούλες κρόκο χαρίζει άψογο χρώμα και δε χρειάζεται άλλη πηκτίνη. Τα μήλα έχουν αρκετή!

Τσαλαπετεινός είπε...

γρηγόρης στ. : Την επόμενη φορά, κρόκο!
Δεν αρκεί η ωραία γεύση, πρέπει και το χρώμα να είναι ελκυστικό.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Σχόλιο στο παραπάνω - συγχωρήστε μου την παρέμβαση:σωστά για τον κρόκο αλλά έχει πολύ έντονη μυρωδιά - ή μάλλον:γεύση.Μήπως επηρεάζει το όλο αποτέλεσμα;
Μπράβο,τσαλαπετεινέ,για το εγχείρημά σου.Αλλά έχω μια απορία:δε χαλάνε τα βαζάκια με τη μαρμελάδα εκτός ψυγείου,εφόσον είναι χωρίς συντηρητικά,σπιτική;Είδα στη φωτογραφία που τα έχεις παρατεταγμένα στο ράφι και το σκέφτηκα...Εκτός κι αν πρόκειται για εικαστική παρέμβαση.
:)
Καλησπέρα και γεια στα χέρια σου!

Τσαλαπετεινός είπε...

ολα θα πανε καλα... : Καλησπέρα!
Για τον κρόκο δεν ξέρω, αλλά έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στον Γρηγόρη. Για να το λέει εκείνος, έτσι θα είναι.

Έχω εκτός ψυγείου τα βαζάκια γιατί έχει δέσει καλά η μαρμελάδα, οπότε δεν νομίζω να έχει πρόβλημα. Άσε που με το ρυθμό που καταναλώνεται δε θα προλάβει.
;-)

ippoliti_ippoliti είπε...

Πουλί πολυμήχανο καλησπέρα.
Λωτό μία φορά θυμάμαι έχω φάει. Θα πάω ΄τάχιστα να τον ξαναδοκιμάσω. Δεν θυμάμαι καν τη γεύση του.
Σε παρακαλώ, άκουσε την προηγούμενή σου αναγνώστρια και βάλε τα τρία βαζάκια στο ψυγείο, κράτα μόνο το ένα έξω, ανά ένα.
ΥΓ Για τις αναρτήσεις σου που αφορούσαν τι είδες, τι άκουσες, τι διάβασες και ααυτήν με τα βιβλία που αγόρασες θέλω να σου πώ πως εύχομαι για πάντα να μπορείς να αναρτάς παρόμοια κείμενα.
καλό σου βράδυ

Yannis Tsal είπε...

Μετά από την μεγάλη ιστορική (ή καλύτερα μυθολογική) υπέρβαση να δοκιμάσεις λωτό, ίσως είναι καλή ιδέα να παίξεις και... λότο.

Βλέπω ότι επιμελώς συγκεντρώνεις προμήθειες. Μάλλον κάτι ξέρεις περισσότερο για το πού πάμε... Μου έρχεται στο νου μια περίφημη φράση από ένα γνωστό βιβλίο - προσαρμοσμένη στην ελληνική πραγματικότητα, φυσικά.

γρηγόρης στ. είπε...

Μία με δυο κλωστίτσες μόνο από τον κρόκο.
Η αρμπαρόριζα έχει άρωμα που καλύπτει τα πάντα.

Τσαλαπετεινός είπε...

ippoliti_ippoliti : Μόλις γράψω αυτό το σχόλιο, πάω να βάλω τα βαζάκια στο ψυγείο!

υ.γ σε ευχαριστώ για την ευχή!

Τσαλαπετεινός είπε...

Yannis Tsal : Λότο παίζω με έναν παράδοξο τρόπο: συμπληρώνω το δελτίο και μετά ποτέ δεν ελέγχω αν κέρδισε.
;-)


Πάω να βάλω τα βαζάκια στο ψυγείο και μετά τρέχω στο λινκ που άφησες

Τσαλαπετεινός είπε...

γρηγόρης στ. : Yes σεφ!

Υπέροχο το άρωμα της αρμπαρόριζας...

Σταυρούλα είπε...

Λωτούς στην οικογένεια τρώει η μητέρα μόνο. Πρόσφατα προτίμησε μηλολωτούς.

Την αναφορά στο μούργο τι την ήθελες; Θα σου ζητήσει ποσοστά ή κάνα βάζο μαρμελάδα! :P

Υ.Γ. Αχ, οι παλιές καλές μέρες της λάσπης!

Thalassenia είπε...

Υποκλίνομαι ως νοικοκυρά.
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα....στην ιδέα, στην εκτέλεση!!!!

Έχω μία γνώση γιατί ετοιμάζω τις μαρμελάδες της χρονιάς κατά εποχές.
Η αρμπαρόριζα είναι καταπληκτικό μυρωδικό και αρκετά δυνατό, ίσως είναι αρκετή ώστε να μη μπλέκονται τα αρώματα, ίσως.
Η φύλαξη γενικά, γίνεται εκτός ψυγείου αν έχει δέσει καλά όπως είπες και αν σφραγίσεις τα βάζα αεροστεγώς.

Σήμερα παρεμπιπτόντως αγόρασα λωτούς από εδώ, ένα ώριμο τον οποίο απόλαυσα και πέντε ημιώριμους.
Εσύ φοβόσουν το πάθημα των λωτοφάγων και εγώ το μύθο περί στειρότητας. Διότι λέγεται ότι δεν τεκνοποιούν οι γυναίκες που δοκιμάζουν λωτό. Όταν πρωτοέφαγα σκέφτηκα ότι ήταν ένα τέχνασμα των ανδρών για να τους τρώνε μόνοι τους:)
Καλού κακού έφαγα αφού γέννησα τα παιδιά μου;)

Εξαιρετικός θεματικά όπως πάντα.

Τσαλαπετεινός είπε...

renata: Μα πως θα μπορούσα να παραλείψω την αναφορά στην ανάρτηση του Μούργου αφού εκεί στα σχόλια αναφέρθηκε μια συνταγή μαρμελάδας και ξεσηκώθηκα. Άσε που έχει εξαιρετικές φωτογραφίες του δέντρου που εγώ δεν έχω, γιατί βλέπεις όταν είχα την ευκαιρία, προτίμησα να το τρυγήσω παρά να το φωτογραφήσω.

Καλό σου βράδυ Ρενάτα

Τσαλαπετεινός είπε...

Thalassenia: Αν έβλεπες τα πιτσιλωτά πλακάκια της κουζίνας στο τέλος της διαδικασίας που σκοπίμως παρέλειψα να αναφέρω, δεν θα έλεγες αυτό το "υποκλίνομαι". ;-)

Για τον μύθο της στειρότητας δεν είχα ποτέ ακούσει κάτι σχετικό, αλλά φαντάζομαι ότι αυτοί που τον διέδωσαν ήταν φανατικοί λωτοφάγοι.

υ.γ. έδεσε καλά, με τίμημα το ιδανικό χρώμα και τα σφράγισα αεροστεγώς. Αλλά επειδή δεν χαλάω χατίρια, τα βαζάκια είναι στο ψυγείο.

Καλό σου βράδυ και καλή βδομάδα!

agrampelli είπε...

Από χθές την σκέφτομαι την μαρμελάδα σου...έχω φανταστεί ακόμα και την γεύση της...και το πρωί φαντάστηκα πως την έτρωγα πάνω σε φρεσκοψημένο ψωμί με λίγο βουτυράκι!
Μμμμμμμ.....

Theorema είπε...

Ααααχχχ... πώς τα καταφέρνετε; Αυτή τη συνταγή νομίζω πως την είχα... ονειρευτεί!

Καλημέρες εξωτικό μου πουλάκι :)

Theorema είπε...

(κι αυτός ο illy εκεί δίπλα, συνέταιρος στο έγκλημα... μάτζικ!)

Ανώνυμος είπε...

χμμμμ, δεν θα ζητησω μονο απο σενα ποσοστα, αλλα και απο το λινκ που αφηνεις για πληροφοριες, το οποιο τις εχει παρει απο τη ζουγκλα, αλλα τελικα το μισο κειμενο ειναι αντιγραφη απο το δικο μου ποστ, [ο κλεψας του κλεψαντος λεμεεεε]
και δεν φταναν που εκλεψαν, πηραν και τη πρωτοβουλια και προσθεσαν και στοιχεια δικα τους ή απο κανα ασχετο, οπως π.χ. οι αθεοφοβοι γραφουν οτι ο λωτος ειναι ψυχανθες [και γω ειμαι ο γκειτς].
προφανως οι ανοητοι μπερδεψαν το γενος Lotus, με πιο γνωστο το Lotus corniculatus, ενα ειδος αγριοτρυφιλλιου που κυκλοφορει ευρεως στην ελλαδα με το λωτο το δεντρο.
τελος παντων δεν ασχολουμαι αλλο με αυτους, ηδη τους εχει αναλαβει το νομικο τμημα της λασπης.
.
τωρα στο προκειμενο που δεν ειναι αλλο απο τη μαρμελαδα σου.
τσαλαπετεινε αν θελεις τη δικη μου γνωμη εχω να καταγγειλω τα παρακατω:
1. το χρυσαφι χρωμα το εχασε αφ' οτου εβαλες μηλο μεσα και τα πρασινα χορταρικα. το μηλο κανει εξαιρετικη μαρμελαδα αλλα αχρωμη.
2. η ζαχαρη ειναι παρα πολυ για ενα φρουτο με τοσα πολλα σακχαρα
3.η πηκτινη δεν δινει χρωμα αλλα μονο στερεοποιει το μιγμα
4.τα μηλα ελαχιστη πηκτινη εχουν στη σαρκα, αλλα παρα πολυ στα σπορια του [οποτε αν τα βαλεις σε ενα τουλπανι για ελαχιστα λεπτα μεσα στη κατσαρολα, οπως π.χ. και το εσωτερικο απο τα κυδωνια που εχουν πολυ πηκτινη, εξ ου και το κυδωνοπαστο]
5. μεγα λαθος η πολτοποιηση σε μπλεντερ των φρουτων. ομογενοποιει το μειγμα και χανεις την αισθηση του φρουτου με τα κομματακια του.
ενα πηρουνι μετα το πρωτο βρασιμο για την πολτοποιηση ειναι αρκετο.
6. το μεγαλο μυστικο στις μαρμελαδες ειναι η διακεκομμενη βραση της, δηλ. μολις αρχιζει να βραζει σταματας τη φωτια και οταν κρυωσει τη ξαναβραζεις για λιγα λεπτα. αυτη η διαδικασια 1 ή 2 φορες την ημερα για περιπου 3 μερες απελευθερωνει τις πηκτινες και δενει μονη της μια χαρα.
7. και εξω να την αφησεις με τοση ζαχαρη που εβαλες ειναι λιγο απιθανο να χαλασει, αλλα αν θες μια απλη συνταγη αποστειρωσης ειναι το πολυ καθαρο και στεγνο βαζο οπου βαζεις μεσα τη μαρμελαδα αμεσως μετα τον τελευταιο βρασμο, ζεστη οπως ειναι, κλεινεις το καπακι και τη τοποθετεις αναποδα για λιγα λεπτα.
8. οπως καταλαβες τσαλαπετεινε, για ολο αυτον τον κοπο μου με το σχολιο αυτο, το 50% της επομενης μαρμελαδας σου να σταλει στη λασπη [αυτη δεν τη θελω, δεν μου γεμισε και πολυ το ματι :P ]
μουργος
υ.γ.
πολυ χαιρομαι που βλεπω ενα πολυ ταπεινο στιφτη στα ραφια σου.
αυτον το στιφτη τον θεωρω τον πιο αξιοπιστο και λειτουργικο στιφτη που υπαρχει στην αγορα και κανει ελαχιστα ευρω [ασε που πλενεται ευκολα και δεν καιει και ρευμα]

Τσαλαπετεινός είπε...

agrampelli: Αν τη σκέφτεσαι, μάλλον σου αρέσει και το γλυκό του κουταλιού κυδώνι. Άλλη μεγάλη αδυναμία κι αυτό. Αλλά ζόρικο στην παρασκευή του από ότι θυμάμαι...
Καλό σου απόγευμα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Theorema: Σίγουρα την είδατε στον ύπνο σας γιατί όταν άρχισε να κοχλάζει η μαρμελάδα και να λερώνει κουζίνα, πλακάκια και δάπεδο, ενώ μου έκαιγε το ένα χέρι που ανακάτευα – στο άλλο είχα την φωτογραφικής μηχανή- έλεγα “πού είσαι Θεώρημα να δεις την καθαρή μου κουζίνα πώς έγινε...”. Ήσουν δε τόσο ταραγμένος που για πρώτη φορά σας μιλούσα στον ενικό. ;-)

Δεν ήξερα αν έπρεπε να τον αφήσω τον illy ή να τον βγάλω. Τελευταία στιγμή σκέφτηκα ότι μπορεί να δει την εικόνα η εταιρεία και να μου στείλει δώρο κανένα κουτί εσπρέσσο για να με ευχαριστήσει. Αλλά τίποτα ακόμα...

Τσαλαπετεινός είπε...

laspistasteria: Καλά που μου το είπες για το άλλο λινκ: το βγάζω αμέσως! (Η κλεψιά πάει σύννεφο -αλλά μερικές φορές έχει πλάκα: http://tsalapetinos.blogspot.com/2011/07/blog-post_21.html )

Πάμε τώρα στα οκτώ σημεία της καταγγελίας σου

1.Το σκέφτηκα δυστυχώς εκ των υστέρων. Η μαρμελάδα μήλο δεν μου αρέσει- μάλλον γιατί έχω φάει πολύ.

2.Στη διορθωμένη συνταγή δίνω μικρότερη αναλογία ζάχαρης. Λες να είναι ακόμα πιο λίγη;

3.Το ξέρω βρε για την πηκτίνη, δεν είμαι τόσο άσχετος. Θεωρητικά βέβαια, γιατί δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτε.

4.Μη μου μιλάς για κυδώνια και κυδωνόπαστα. Πεθαίνω λέμε!

5.Στο μπλέντερ το έβαλα για πολύ λίγο. Έμειναν κομματάκια.

6.Αυτό είναι η καλύτερη συμβουλή για μαρμελάδα, υποκλίνομαι ταπεινά! (μπορεί για αυτή τη συμβουλή να σου στείλω και το 55% της επόμενης μαρμελάδας)

7.Ακολούθησα ακριβώς αυτή τη διαδικασία. Έβρασα πρώτα τα βαζάκια για 20 λεπτά, τα άφησα να στεγνώσουν, έβαλα ζεστή τη μαρμελάδα, έκλεισα καπάκια και τα άφησα ανάποδα να κρυώσουν.

8.Η επόμενη μαρμελάδα μάλλον θα είναι με εσπεριδοειδή. Έχω νεράντζια στην αυλή. Δώσε οδηγίες – ένα/ένα δεν πάει εδώ η ζάχαρη;- και μόλις ετοιμάσω θα σου στείλω.


υ.γ. Ο πιο ωραίος στίφτης είναι της Alessi και αυτός εδώ http://www.juicerauthority.com/wp-content/uploads/2011/10/breville-citrus-press-800cpxl.jpg

Αυτοί που έχουμε εμείς είναι πολύ πρακτικοί και γι αυτό και είναι ωραίοι τελικά.

Ανώνυμος είπε...

βρε τσαλαπετεινε ελεος, κινεισαι στα ορια του μαζοχισμου. πιο πικρο καρπο δεν θα μπορουσες να βρεις για να κανεις μαρμελαδα; [ακου νερατζι]
εσυ και η αγκνιρα τα κανετε αυτα!
.
το πορτοκαλι κανει εξαιρετικη μαρμελαδα [ειδικα τα ναβελ που ειναι και πολυ γλυκα πορτοκαλια]
.
εγω τη μιση ποσοτητα ζαχαρης σε σχεση με το βαρος των φρουτων βαζω στα οξινα φρουτα και παλι πολυ ειναι.
με το βρασιμο φευγει το νερο και μεγαλωνει και η πυκνοτητα των σακχαρων των φρουτων.
π.χ. στα πορτοκαλια απο 1/3 μεχρι το πολυ το 1/2 βαλε ζαχαρη και θα με θυμηθεις. δεν θα γινει πετιμεζι αλλα θα γινει μια γλυκεια μαρμελαδα που θα τη τρως με την κουταλα.
.
και θα σου προτεινα να αποφευγεις τα μυρωδικα. τα φρουτα εχουν δικα τους αρωματα και ειναι κριμα να χαθουν [στα γλυκα του κουταλιου ειναι αλλιως]
.
επισης απεφυγε το μπλεντερ, πηρουνι και και καμμια τρυπητη κουταλα, αντε και τα χερια, δοκιμασε και θα δεις.
θα γυαλιζει η μαρμελαδα [ενω το μπεντερ τη σκοτωνει]
και ενα τελευταιο που το ειχα πει και της αγκνιρας: προσθεσε και μερικα ψιλοκομενα κομματια απο το αλμπεντο του πορτοκαλιου[το λευκο εσωτερικο της φλουδας] [βοηθουν στο δεσιμο]
νερο καθολου, ουτε χυμους επιπλεον!
καλη επιτυχια!
και αν θες να βαλεις για αρωμα και λιγο ξυσμα βαλτο σε ενα σουρωτηρι και αστο λιγη ωρα μεσα στην κατσαρολα και μετα πετατο [ειναι πικρη η φλουδα και αλλοιωνει τη γευση της μαρμελάδας]
.
α και οταν τη βραζεις θελει ανακατεμα συνεχως με ξυλινη κουταλα
.
αντε βεφα καταντησα με τα μαγειρικα σας!
[τι κανω ο ερμος για λιγη μαρμελαδα]
μουργος

Τσαλαπετεινός είπε...

laspistasteria aka Βέφα : Μα δεν είπα μαρμελάδα νεράντζι. Είπα εσπεριδοειδών, δηλαδή 6 πορτοκάλια 6 μανταρίνια, 1 λεμόνι και 1 νεράντζι ίσα ίσα για το άρωμα.

Ζάχαρη στο λέω από τώρα, θα βάλω 2/3 του βάρους- να μοιράσουμε τη διαφορά. Μπορεί τον καφέ να τον πίνω σκέτο αλλά τη μαρμελάδα τη θέλω γλυκιά.

Τις φλούδες λέω να τις ψιλοκόψω - πολύ μικρά κομματάκια- να τις βράσω χωριστά, να πετάξω το νερό να τις στραγγίσω καλά και να τις βάλω στο υπόλοιπο που θα το λιώσω με το πιρούνι.

Και υπόσχομαι όταν φτάσει η ώρα ότι:
Δε θα βάλω νερό.
Δε θα βάλω μυρωδικά.
Θα ανακατεύω συνεχώς με ξύλινη κουτάλα.

Τώρα λέω να τυπώσω τα δύο σχόλιά σου και να τα στερεώσω στο ψυγείο με μαγνητάκι αφού υπογραμμίσω τα sos για να έχω να πορεύομαι.

;-)

αγκνιρα είπε...

Tσαλαπετεινέ, είχα σκοπό να σου πω κάτι για τον λωτό μαρμελάδα αλλά διάβασα τα σχόλια του Μούργου και σε λυπήθηκα, είπα ά τον κακομοίρη, έμπλεξε άσκημα :-Δ

Λέω να κάνουμε κάποτε διαγωνισμό μαρμελάδας εσπεριδοειδών. Όλοι οι ενδιαφερόμενοι φτιάχνουμε από ένα βαζάκι και βάζουμε τον Μούργο να δοκιμάζει.

Τσαλαπετεινός είπε...

αγκνιρα: Μη με λυπάσαι! Εγώ το Μούργο τον εμπιστεύομαι απόλυτα, σε ότι έχει σχέση με το φυτικό βασίλειο και με τις; μαρμελάδες. Θα ακολουθήσω τις συμβουλές του κατά γράμμα.

Εξαιρετική ιδέα ο πανελλήνιος διαβλογικός διαγωνισμός μαρμελάδας εσπεριδοειδών. Προτείνω να συμμετέχει κι ο Μούργος και να βρούμε με σοβαρή κριτική επιτροπή να μας αξιολογήσει. Τουλάχιστον τον Παρλιάρο πρέπει να τον έχουμε.
;-)

Ανώνυμος είπε...

Γειά σου Τσαλαπετεινέ μου και γειά στα χέρια σου, νοικοκύρη μου!
Να ρωτήσω κάτι; Μου φέρανε λωτούς προ ημερών και είπα να κόψω και να δοκιμάσω έναν. Ήταν σχεδόν άγευστος, είχε μια παράξενη υφή που κολλούσε όλο το στόμα, κάπως σαν να έτρωγες άμμο αλλά το χρώμα ήταν ακριβώς αυτό. Τι ακριβώς πήγε στραβά;

Τσαλαπετεινός είπε...

Fulvia: Πώς μου ξέφυγε αυτό το σχόλιο τόσο καιρό;

Έστω και αργά πάντως σου λέω ότι μάλλον ο καρπός που δοκίμασες δεν ήταν ώριμος. Την επόμενη φορά να τους αφήσεις να ωριμάσουν καλά-πρέπει να είναι πολύ μαλακοί- και τότε και μόνο τότε τους τρως.

Θα το θυμάσαι μέχρι την επόμενη σοδειά;

Evangelia Hadjitryphonos είπε...

γΙΑ ΤΗ ΣΤΙΦΆΔΑ ΤΟΥ ΛΩΤΟΎ ΠΟΥ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΩΡΙΜΟΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ?

Τσαλαπετεινός είπε...

Evangelia Hadjitryphonos: Μα αυτή η στιφάδα είναι το χαρακτηριστικό του λωτού. Αν κανείς δεν την αντέχει ούτε κι όταν είναι ώριμος -και που τότε είναι ελάχιστη- τον αποφεύγει.


;-)