Ο μυχός της λόχμης

Κοντά μια ώρα το είχε βάλει κάτω και το παίδευε. Το παίδευε και τον παίδευε. Ποίημα; Μπα, από φόβο μην τον πούνε ψώνιο, θα το ανέβαζε -αν ποτέ τελείωνε- συνοδεύοντάς το με την σεμνή ετικέτα “απόπειρες”. Απομάκρυνε το κάθισμα, άναψε τσιγάρο και κοίταξε την οθόνη. Άρχισε να διαβάζει δυνατά.

Η μπόρα της χθεσινής μέρας

σημάδεψε ανεπανόρθωτα τη νύχτα.

Πατώντας σε σπασμένα κλαδιά

χτυπημένα ανελέητα από τον καιρό

σκοντάφτοντας στα τυφλά

πάνω στα νεκρά ζώα

που άφησε πίσω της η καταιγίδα

αναζητούσε διέξοδο.

Δεν τον ικανοποιούσε. Επέλεξε για το κείμενο “στοίχιση στο κέντρο”. Φαινόταν κάπως καλύτερο, αλλά δεν ήταν. Οι λέξεις “ανεπανόρθωτα”, “τυφλά”, “ανελέητα” και ειδικά αυτό το “νεκρά” ήταν υπερβολικές. Έπρεπε να τις αλλάξει με άλλες πιο ήπιες, λιγότερο φορτισμένες. Άσε που δεν είχε καταφέρει ακόμα  μέσα σε αυτές τις οκτώ αράδες που έγραφε κι έσβηνε, να χώσει κάπου τη λέξη “λόχμη” που ήθελε να υπάρχει στο κείμενο από τη στιγμή που ξεκίνησε. “Ο μυχός της λόχμης” άλλωστε ήταν ο προαποφασισμένος τίτλος κι αυτός τουλάχιστον δεν άλλαζε με τίποτα. Έκανε προσπάθεια να συνεχίσει. “αναζητώντας διέξοδο στο σκοτεινό μυχό της λόχμης”.  Αυτό το “σκοτεινό” πάλι τί το ήθελε; Πλεονασμός του κερατά. Αλλά να το άφηνε σκέτο; Επέλεξε τη λέξη “σκοτεινό”, πάτησε αποφασιστικά delete, αμέσως το μετάνοιωσε, την επανέφερε και μετά από λίγο την ξανάσβησε. Αδιέξοδο.

Άνοιξε τη φωτογραφία που είχε ήδη επιλέξει για να συνοδεύσει το ποίημα στην ανάρτηση. Την πήγε στο 150% και την κοίταξε με όση περισσότερη προσήλωση μπορούσε, προσπαθώντας να αποσπάσει από τις χίλιες λέξεις που λένε ότι έχει κάθε εικόνα,  καμιά εκατοστή που του χρειαζόταν για να τις βάλει στη σωστή σειρά και να ολοκληρώσει το...αυτό το θολό πράμα που είχε στο μυαλό του. Βουβή η εικόνα αρνήθηκε να του δώσει έστω και μια. Πλήρες αδιέξοδο.

Θα έμενε για πολλή ώρα έτσι άπραγος με το βλέμμα στην οθόνη αν δεν χτυπούσε το τηλέφωνο. Πριν απαντήσει είδε τον αριθμό. Άγνωστος και μάλιστα από επαρχία. Η φωνή, τουλάχιστον στο “Έλα, καλησπέρα...”  δεν του θύμιζε τίποτα. Αλλά ούτε και στη συνέχεια που η γυναικεία -αρκετά ανυπόμονη- φωνή κατέβασε έναν έντονο, ατέλειωτο μονόλογο για επιταγές, λουκέτα, απλήρωτο ΦΠΑ και εξώδικα. Άκουγε χωρίς να αντιδρά, αλλά σημείωσε μερικές από τις λέξεις αυτού του αναπάντεχου μονολόγου πάνω στον άδειο φάκελλο του λογαριασμού της ΔΕΗ που ήταν μπροστά του, υπογραμμίζοντας αυτό το “απαξάπαντως” που επανέλαβε δυο -τρεις φορές. “Πού είσαι παιδί μου;” ρώτησε στο τέλος η άγνωστη γυναίκα  φανερά εξαγριωμένη. Πήρε ανάσα και απάντησε με φυσικότητα “Στο μυχό της λόχμης”, χωρίς να το πολυσκεφτεί, χωρίς να αναλογιστεί τις συνέπειες που έφτασαν στο ακουστικό του μετά από μια μικρή παύση.

Ίσως η άγνωστη γυναίκα είχε ταλέντο στη σύνθεση πρωτότυπου υβρεολόγιου, ίσως η οργή της για την απρόσμενη απάντησή του να δημιούργησε εκ του μηδενός αυτές τις ευφάνταστες φράσεις -αντίδραση στο αδιανόητο που είχε ξεστομίσει- ίσως και τα δύο μαζί. Το θέμα ήταν ότι ένα δεύτερος, μοναδικός, ανεπανάληπτος, πρωτότυπος μονόλογος έρεε ακατάπαυστα με πρωτοφανή ένταση στο αυτί του -χωρίς όμως ούτε ένα “απαξάπαντως” αυτή τη φορά- κι αυτός δεν προλάβαινε να σημειώνει. Γέμισε τη μια πλευρά του φακέλλου, γύρισε από την άλλη κι  κόντευε να γεμίσει κι αυτή η πλευρά, όταν η φωνή κατέληξε ουρλιάζοντας: “...που θα μου πεις εσύ στο μυχό της λόχμης!” και έκλεισε το τηλέφωνο φτύνοντας ένα τετριμμένο, ένα κοινό “Μαλάκα!” που τον απογοήτευσε ως φινάλε, αλλά επειδή ειπώθηκε σε χαμηλότερο από όλα τα προηγούμενα τόνο, το ερμήνευσε ως  ξεκάθαρο σημάδι ότι η άγνωστη γυναίκα αλλά κι η έμπνευσή της εξαντλήθηκαν.

Κρατώντας χωρίς να κλείσει το τηλέφωνο, συνέχισε να γράφει πυρετωδώς τις τελευταίες φράσεις πριν το κοινότοπο “μαλάκα”,  με το φόβο μήπως και κάτι ξεχάσει. Ύστερα γύρισε κι όπου είχε αφήσει κενά, τα συμπλήρωσε σχολαστικά. Ευτυχώς δεν είχε ξεχάσει τίποτα. Όταν τελείωσε, έκλεισε το τηλέφωνο, άναψε τσιγάρο κι άρχισε να διαβάζει τις σημειώσεις πάνω στο φάκελο πίνοντας τις τελευταίες γουλιές  καφέ που είχαν απομείνει στο φλιτζάνι του.

Έσβησε το τσιγάρο, πριν καν τελειώσει και γύρισε στον υπολογιστή. Αντέγραψε κι επικόλλησε την εικόνα στο word, έσωσε το κείμενο -φυσικά με τον τίτλο “Ο μυχός της λόχμης”- στον παραφουσκωμένο φάκελο “Ημιτελή”. Ύστερα ισορρόπησε τις σημειώσεις  πάνω στο πληκτρολόγιο, άνοιξε ένα νέο έγγραφο κι έγραψε πάνω -πάνω με στοίχιση στο κέντρο

“Το Τηλεφώνημα”