Παρασκευή στην Πανόρμου

Οι κουτσουπιές στο δρόμο πήραν να ροδίζουν· μέχρι τη μέρα που και πάλι θα κρεμαστεί σε μια από αυτές  ο Ιούδας, θα είναι ολάνθιστες. Παλιά ακόμα κι οι προδότες είχαν φιλότιμο. Σήμερα ούτε τσίπα  δε διαθέτουν.

Γοργό βήμα χθες τ` απόγευμα για το μετρό. Δε βιάζομαι. Τα νεύρα είναι που δίνουν ρυθμό. Συνάντησα βλέπεις γνωστό και με το “καλησπέρα” έφερε την κουβέντα στις εκλογές κι ύστερα άρχισε προπαγάνδα για κόμμα που ούτε τ` όνομά του δεν πληκτρολογώ. Και επειδή κατάλαβες για ποιο λέω, μην τολμήσεις να το αναφέρεις σε σχόλιο. Θα το κόψει μαχαίρι η λογοκρισία και το κρίμα της, όλο στο λαιμό σου.

Πανόρμου ή Αμπελόκηπους; Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι και την τελευταία στιγμή πριν κλείσουν οι πόρτες, βγαίνω Πανόρμου. Λουίζης Ριανκούρ. Ακόμα κρατάει κάτι ανησυχητικό το όνομα αυτού του δρόμου. Σλάλομ ανάμεσα στα αυτοκίνητα μαζί με την ηλικιωμένη που προηγείται με μια σακούλα ψώνια. Μπατάρει πότε από τη μια πότε από την άλλη, μαούνα σωστή. Στο τέλος όμως, στην άλλη όχθη της Πανόρμου το βλέμμα σκαλώνει σε μια λευκή πατούσα – η πρώτη φετινή- σε πέδιλο. Πρώιμη, σα μυγδαλιά ανθισμένη το Φλεβάρη.

Δεξιά για Δαναό, χωρίς να ξέρω τί παίζει, έτσι απρογραμμάτιστα στη μέση της προβολής ή αριστερά για τη δουλειά που ξεκίνησα; Ας το αφήσω στην τύχη. Ότι επιλέξει η λευκή πατούσα. Πάει αριστερά. Στη λεπτή αλυσίδα γύρω από τον αστράγαλο περασμένο ένα κοχύλι . “Να δεις που ήταν εκεί όλο τον χειμώνα κρυμμένο κάτω από κάλτσες”, σκέφτομαι κι εκείνη στρίβει κι ανηφορίζει την Καρύστου.

Ο παππούς που προηγείται, ογδόντα φεύγα, διαλέγει ανοιχτή πράσινη λαδομπογιά για τα κάγκελα. “Τώρα ξέρω τι θα ψηφίσεις στις εκλογές μπάρμπα Νίκο” τον πειράζει ο καταστηματάρχης κι ο παππούς  μουρμουρίζοντας θυμωμένος κάτι για μειωμένες συντάξεις και αυξημένα χαράτσια, αλλάζει γνώμη και πάει σε κλασσικό σκούρο πράσινο “...κυπαρισσί δώσε μου”. Την ώρα που πληρώνει -κέρμα κέρμα το ποσό- για να μη μείνει η παραμικρή αμφιβολία, δηλώνει περήφανος Παναθηναϊκός.

Βγαίνω από το μαγαζί με ένα πεντάκιλο άσπρο πλαστικό και με ένα άθλιο πινέλο που ξέρω ότι αύριο, μέχρι να τελειώσω τα παρτέρια θα έχει μαδήσει για τα καλά. Συνεχίζω προς την Αλεξάνδρας. Έχουν ανάψει φώτα μα η μέρα κρατάει ακόμα. Δε μετράω κλειστά μαγαζιά, προσέχω μόνο ένα καινούριο: ενεχυροδανειστήριο. Λίγο πιο κάτω σταματάω για τσιγάρα.

“Να πάρεις και μια σημαία” μού λέει καθώς πληρώνω η γυναίκα στο ψιλικατζίδικο. Πάνω στο ψυγείο των παγωτών που φαίνεται ότι είναι εκτός λειτουργίας, καμιά εικοσαριά μικρές γαλανόλευκες καρφωμένες σε φελιζόλ. “Δεν είναι πλαστικές” συνεχίζει κι εγώ τη ρωτάω πολύ σοβαρά:“Τί είναι η πατρίδας μας;” Αιφνιδιάζεται για μια στιγμή, μετά γελάει, προφανώς δεν έχει απάντηση στο παλιό ερώτημα και συνεχίζει απτόητη: “Είναι καλό το ύφασμά τους και το κοντάρι ξύλινο”.

Χωρίς σημαία, στάση για τσιγάρο σε ένα παγκάκι της πλατείας Αγίου Δημητρίου. Από τα μεγάφωνα της εκκλησίας ακούγονται οι Χαιρετισμοί. Εισπνέω αναζητώντας μυρωδιά βιολέτας στον αέρα. Ούτε ίχνος· μόνο σκόνη και καυσαέριο από την Πανόρμου. “Έπρεπε να ήμουν τώρα στο Μυστρά” σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι αν ένας φίλος που ξέρω ότι βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μια εκκλησία στο Μυστρά θα σκέφτηκε να ανάψει ένα κερί και για μένα.

Δίπλα μου ήρθε και κάθισε μια γυναίκα. Παραμιλάει χαμηλόφωνα ψάχνοντας με μανία τις τσέπες της. Στο άλλο παγκάκι, λίγο πιο πέρα, μια παρέα μεταναστών κατεβάζει λαίμαργα μπύρες από το περίπτερο. Στη μέση της πλατείας δυο πιτσιρίκια πιασμένα χέρι χέρι βολτάρουν χωρίς προορισμό φλυαρώντας. Ύστερα ο μικρός σταματάει την αγκαλιάζει και τη φιλάει. Δεν πρέπει να είναι πάνω πέντε χρονών, οπότε υπολογίζω ότι θα είναι το πρώτο τους φιλί.

Ανάβω δεύτερο ενώ από τα μεγάφωνα της εκκλησίας ακούγεται: “Χαῖρε, ὅτὶ ἐμωράνθησαν οἱ δεινοὶ συζητηταί, χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί."   Η γυναίκα στο μεταξύ άφησε τις τσέπες κι έπιασε την τσάντα της. Αδειάζει νευρικά το περιεχόμενο στο παγκάκι και σηκώνομαι για να το αφήσω όλο στη διάθεσή της. Άλλωστε αν μείνω κι άλλο, σε λίγο θα ακουστεί το “ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν” και δεν νομίζω ότι θα το αντέξω.

Δύο μερίδες φαγητό από το εστιατόριο πιο κάτω, μια γι απόψε που βαριέμαι να μαγειρέψω και μια για αύριο που θα είμαι όλη μέρα στο βάψιμο. “Να βάλω και ψωμί;” ρωτάει η κοπέλα. Ούτε ψωμί έχω στο σπίτι, εκείνη έχει Μάρτη στο χέρι της, “δύο μερίδες” της λέω και πριν βγω από το μαγαζί έχω ήδη τσιμπήσει τη γωνία.

Στο Νιρβάνα παίζεται Η Πηγή των Γυναικών. Σε πέντε λεπτά αρχίζει η δεύτερη προβολή αλλά πώς να πας Παρασκευή βράδυ σινεμά κουβαλώντας ένα πεντόκιλο δοχείο πλαστικό και δυο μερίδες φαγητό; Κατεβαίνοντας στο σταθμό του μετρό στους Αμπελόκηπους μια κοπέλα που βγαίνει βιαστική μού δίνει το εισιτήριό της. Κάτι μου λέει ότι πηγαίνει σινεμά. Λίγο μετά, όρθιος στο βαγόνι με τις σακούλες στα πόδια μου κοιτάζω το εισιτήριο. Είχε ακυρωθεί στον σταθμό της Ακρόπολης στις 19 και 36.

στον κύριο Σελιτσάνο