Ραφαέλα, 6

Η Ραφαέλα δεν τρώει πια μερέντα τα απογεύματα. Η φέτα ζυμωτό ψωμί που μασουλάει είναι αλειμμένη με κόκκινη μαρμελάδα. Κεράσι, φράουλα θα σας γελάσω. Ντυμένη στα ροζ, πατόκορφα. Μεγάλωσε, ξεθάρρεψε κι η γλώσσα της πάει ροδάνι. Ελληνικά πια. Τα έμαθε στη γειτονιά από τα άλλα παιδιά.

Όταν τη ρωτάνε: "Από που είσαι;" απαντάει αμέσως και με φυσικότητα: "Από εδώ!". Μα δεν εννοεί από την Ελλάδα. Ούτε από τη μικρή μας πόλη. Το "εδώ" της Ραφαέλας είναι αυτό το σοκάκι έξω από το σπίτι της, άντε και λίγο πιο κάτω, το τέλος του δρόμου όπου μπορεί να φτάσει με μια τρεχάλα. 

Έχει γίνει η σκιά μου. Μόλις βγω, εμφανίζεται και με πλησιάζει, με έτοιμη την πρώτη ερώτηση. Απαντώ κι ακολουθούν δεκάδες άλλες που εισάγονται με το αναπόφευκτο “γιατί”. Όταν είμαι σε καλή διάθεση δίνω τις πιο φευγάτες απαντήσεις, σχεδόν ποιητικές. Αυτές  της αρέσουν περισσότερο. Της έχω εκμυστηρευτεί ότι είμαι τσαλαπετεινός αλλά προτιμώ να βγαίνω έξω χωρίς τα φτερά και το λοφίο μου. Θεωρεί  απολύτως δικαιολογημένη τη ν επιλογή μου και υπόσχεται ότι δε θα  πει το μυστικό σε κανέναν, αρκεί να της κελαηδήσω.

Με τις παλάμες μου σχηματίζω ένα ηχείο, φυσάω στο σημείο που ενώνονται οι αντίχειρες, παίζω λίγο τα δάχτυλα και βγαίνει ήχος κούκου. Ή σειρήνα πλοίου. Κούκο έχει ακούσει. Πλοίο όμως δεν έχει δει ποτέ, ούτε θάλασσα κι έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα. Της λέω πως κάπως έτσι είναι το κελάηδισμά μου. Της αρέσει, προσπαθεί και εκείνη κάνει το ίδιο, δεν τα καταφέρνει και κάνει ένα ψεύτικο παρατεταμένο φρου φρουου. “Πώς το κάνεις; Γιατί εγώ δεν μπορώ;”

Μπροστά στ` άλλα παιδιά, βολευόμαστε με playback: κλείνει τις παλάμες της, κάνει ότι φυσάει κι εγώ κρυμμένος πίσω της κάνω τον κούκο και σκέφτομαι καράβια που σαλπάρουν. Για το Αιγαίο, ή και για ακόμα πιο μακριά. Έξω από τη Μεσόγειο.

Και πετάς;

Μα φυσικά και πετάω.

Γιατί δεν πετάς εκεί ψηλά να μού κόψεις κεράσια;

Δεν είναι ακόμα έτοιμα. Θέλουν λίγες μέρες ακόμα.

Εγώ θέλω τώρα.

Τώρα θα φάμε τις φράουλες που είναι έτοιμες.

Μ` αρέσουν οι φραουλίτσες.

Τα κεράσια;

Και τα κεράσια. Αλλά γιατί δεν είναι έτοιμα;

Δεν είναι ώριμα.

Γιατί δεν είναι ώριμα;

Δεν ήρθε η ώρα τους

Γιατί;

Οι γονείς της δεν βρίσκουν πια δουλειές- μια μέρα δουλεύουν και πέντε κάθονται. Σκέφτονται πλέον σοβαρά να γυρίσουν πίσω. Η Ραφαέλα θα πρέπει να μάθει ξανά αλβανικά. Ίσως όμως εκεί θα είναι πιο ασφαλής. "Θα μου λείψει", σκέφτομαι, ειδικά σήμερα που τη ρώτησα, πριν φύγω για το εκλογικό κέντρο αν θέλει να γίνουμε φίλοι και μου απάντησε: “Μα είμαστε τσαλαπετεινέ μου.”