Παρασκευάς, 16

Από νωρίς το πρωί γυρίζει και ρωτάει αν υπάρχει καμιά δουλειά. Αν βρει, στρώνεται όλη μέρα χωρίς να πάρει ανάσα. Για 10-15 ευρώ το πολύ. “Όσα θες” λέει στο τέλος για την αμοιβή του, στο αφεντικό της μέρας. Όσα του δώσουν τα παίρνει, τα βάζει στην τσέπη χωρίς να τα δει και λέει “ευχαριστώ”. Ύστερα τρέχει στο σπίτι, κάνει ένα μπάνιο, αλλάζει ρούχα και πάει στο εσπερινό Γυμνάσιο. Πάντα αδιάβαστος, ακόμα και τώρα στις εξετάσεις.

Τις προάλλες μού είπε ότι θα έγραφαν Όμηρο, Οδύσσεια. Τον ρώτησα, δε θυμόταν τίποτα. Κάτι γενικά μόνο για ένα τύπο που γύριζε από δω κι από κει με τους φίλους του αλλά ήθελε να πάει πίσω στο χωριό του, μα όλο έβρισκε δυσκολίες στο δρόμο του. Αυτός ο τύπος ήταν τόσο όμορφος που τον ερωτευόταν όλες οι γυναίκες που συναντούσε. Μια μάλιστα ήθελε να τον κρατήσει για πάντα κοντά της. Αυτός όμως δεν έμεινε, αν και περούσε καλά μαζί της, γιατί έπρεπε να γυρίσει οπωσδήποτε σπίτι που τον περίμενε η γυναίκα του.

Ο Παρασκευάς όταν δε βρίσκει δουλειά – τις περισσότερες μέρες- πάει με το ποδήλατο στο δασάκι. Έχει κάνει πατέντα: κόλλησε πάνω από τη πίσω ρόδα ένα λοξό σίδερο και εκεί στερεώνει και κουβαλάει ξύλα για το σπίτι. Ό,τι βρει. Ψιλά για προσάναμμα, κούτσουρα που θα λαμπαδιάσουν τη σόμπα. Από τώρα για τον επόμενο χειμώνα. Τον φετινό πάγωσαν. Τα ξύλα τους έφτασαν μέχρι το Φλεβάρη και να σκεφτείς ότι ακόμα και τώρα -Ιούνη μήνα- εδώ, τα βράδια πρέπει να ανάψεις φωτιά για να φύγει η υγρασία.

Αυτό το ποστ κανονικά θα τέλειωνε σε αυτό το σημείο, με την πίκρα: ένα παιδί δεκάξι χρονών έχει την έννοια να μαζέψει ξύλα για του χρόνου το χειμώνα. Όμως σήμερα που τον είδα πάλι στο δρόμο, μού είπε πως πριν από τέσσερα χρόνια, στα δώδεκα, δούλευε για ένα θείο του που τον έβαζε κι έσκαβε  “γούβες για τους πεθαμένους στο νεκροταφείο”. Δεν τού έδινε καν χαρτζιλίκι. Μόνο μια μπουγάτσα με κρέμα στο τέλος. “Αλλά είχε μπόλικη άχνη”, διευκρίνισε κι έφυγε σφαίρα με το ποδήλατο για το δασάκι.