Β, 26

Μικρός ήταν ήσυχο παιδί. Λιανό κι αμίλητο. Πάντα αγέλστο. Χωρίς πολλές παρέες και φίλους. Κακός μαθητής. Για φροντιστήρια ούτε λόγος. Δεν περίσσευε τίποτα. Έβγαλε με τα χίλια ζόρια το Λύκειο. Μετά ξυπνούσε αργά, έπρηζε  τη μάνα του για 10 ευρώ, για καφέ και τσιγάρα, εκείνη τα είχε για ψώνια, τελικά τού τα έδινε και μέχρι αργά το μεσημέρι την έβγαζε στις καφετέριες. Στο στρατό, του έστελναν ότι μπορούσαν. Απολύθηκε κι επέστρεψε διπλός. Ντουλάπα δίφυλλη κανονική.

Πάλι τα ίδια. Χαρτζιλίκι από το υστέρημα για καφέδες και τσιγάρα. Για δουλειά έψαχνε, αλλά μόνο γραφείου. Κλαιγόταν η μάνα, "κάτι να βρεθεί, να βολευτεί το παιδί". Τη λυπόταν μερικοί, του έδιναν δουλειές του ποδαριού, τις μισοέκανε κι ύστερα τις παρατούσε. Ή δεν τις έκανε καθόλου γιατί ήταν κακοπληρωμένες. Έτσι τουλάχιστον έλεγε η μάνα για να τον δικαιολογήσει. Και πάλι στις καφετέριες με φίλους ντουλάπες με μαύρα ρούχα. Αυτός πάντα αμίλητος κι αγέλαστος. Στο στόμα, μια το τσιγάρο, μια το χιλιοδαγκωμένο καλαμάκι του φραπέ.

Πέρυσι για πρώτη φορά μού μίλησε. Δε θυμόμουν τη φωνή του. Μού έκανε παρατήρηση γιατί χαιρετούσα λέει τους αλβανούς της γειτονιάς. “Βρωμίζουν...μας παίρνουν τις δουλειές” κατέληξε. Φέτος έχει ξυρίσει το κεφάλι και φοράει κι αυτός μαύρα ρούχα. Έτσι κεκαρμένοι είναι και άλλοι δυο -τρεις που έρχονται  στο σπίτι στο τέλος του δρόμου κι ύστερα βγαίνουν και σουλατσάρουν όλοι μαζί περιφέροντας μούσκουλα. 

Την περασμένη Τρίτη, τον είδα από μακριά στημένο να τους χαιρετάει με τεντωμένο χέρι μπροστά, με τεντωμένη παλάμη. Και μού φάνηκε ότι τον είδα   να γελάει. Για πρώτη φορά. 

Αυτός που ήταν ένα αγέλαστο, λιανό παιδί.