Νοηματική Βυθού

Στα κάρβουνα ψηνόταν ο ροφός που είχαν βγάλει λίγη ώρα πριν. Εμείς περιμένοντας κουτσοπίναμε τις ρακές μας με μεζεδάκι δυό πλοκάμια χταποδάκι ξυδάτο και τα λέγαμε. Εκείνοι δηλαδή έλεγαν κι εγώ τους άκουγα. Ψαροντουφεκάδες από την εφηβεία τους, είχαν πολλές ιστορίες να διηγηθούν για τις ώρες που είχαν περάσει παρέα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

“...του λέω λοιπόν: "τραβήξου, σμέρνα στα βράχια" κι εκείνος κοίταζε αλλού...” είπε μια στιγμή ο ένας και τον έκοψα: “Μα καλά, πώς του είπες "σμέρνα" κάτω από το νερό;” Γέλασαν κι οι δύο με την απορία μου κι άρχισαν αμέσως με κινήσεις της παλάμης να μού  περιγράφουν πλάσματα της θάλασσας.

Πρώτα μού έδειξαν τη σμέρνα: η παλάμη κάθετη με έντονα λυγισμένα τα δάχτυλα ώστε να μοιάζουν με απειλητικά δόντια έτοιμα να σε αρπάξουν. Το χταπόδι, στη νοηματική του βυθού που είχαν αναπτύξει, περιέγραφε μια κίνηση με την παλάμη να βλέπει κάτω, στην οποία τα δάχτυλα άνοιγαν κι έκλειναν, όπως ακριβώς μετακινείται το χταπόδι. 

Τη γλώσσα, που τη συναντάμε ένα με την άμμο του βυθού και με δυσκολία μπορούμε να τη διακρίνουμε  από την ήπια κίνησή της, την περιέγραφε μια χαρά η παλάμη που κυμάτιζε ελαφρά, οριζόντια και με κλειστά δάχτυλα. Για τα μπαρμπούνια ήταν πανεύκολο: αρκεί να τοποθετήσεις το δείκτη και τον μέσο να κρέμονται κάτω από τη μύτη για να σκεφτεί ο άλλος “τεράστια μουστάκια” και βέβαια συνειρμικά το ψάρι που τα διαθέτει.

Συνέχιζαν ακάθεκτοι την αναπαράσταση ψαριών- ήταν πραγματικά ευφάνταστοι οι τρόποι που είχαν βρει- και για να πω την αλήθεια, πολλά από αυτά δεν μπορούσα να τα αναγνωρίσω επειδή όχι μόνο δεν τα είχα ποτέ δει -στο βυθό ή στο πιάτο μου- ούτε καν είχα ξανακούσει τα ονόματά τους. 

Σταμάτησαν μόνο όταν ήρθε ψημένος ο ροφός στο τραπέζι. Τότε βρήκα την ευκαιρία να ρωτήσω: “Και άμα εμφανιστεί κανένα σκυλόψαρο, ρε παιδιά, τί κάνετε;” Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, γέλασαν αιφνιδιασμένοι -γιατί προφανώς ήταν το μόνο που δεν είχαν ήδη σκεφτεί πώς θα περιγράψουν- αλλά αμέσως μετά και οι δύο συγχρόνως σήκωσαν ο καθένας το δεξί του χέρι κι έκαναν τη γνωστή, σχεδόν διεθνή κίνηση της παλάμης με κεκαμμένο τον μέσο.

Ουσιαστικά η τελευταία χειρονομία, όπως θα καταλάβατε, δεν περιέγραφε τον καρχαρία που ενδεχομένως θα συναπαντούσαν οι φίλοι μου, μα την κατάσταση στην οποία θα περιέρχονταν άμα τη εμφανίσει του: “τώρα την γαμήσαμε!”

η φωτο από εδώ