Steve Turre & Jazz Shells of Passion

Βραδιά -ανάσα η χθεσινή. Από εκείνες τις μαγικές βραδιές που θα θυμάσαι για χρόνια καθώς η ευεργετική τους επίδραση είναι ισχυρή με άμεσα αποτελέσματα και έχει διάρκεια. Την ευθύνη φέρει ακέραια ο Steve Turre και τα κοχύλια της Jazz.

Πολυαναμενόμενη η χθεσινή συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής και δικαιολογημένα: ο Steve Turre, θεωρείται ένας από τους καλύτερους τρομπονίστες στον κόσμο. Ένας σπουδαίος μουσικός, συνθέτης, ενορχηστρωτής αλλά και μοναδικός γιατί διερευνώντας τις δυνατότητες της δημιουργίας, βρήκε το δρόμο του Ποσειδώνα: ήταν ο σαξοφωνίστας Rahsaan Roland Kirk που του έδωσε την ιδέα και σύντομα ο Turre, άρχισε να παίζει μουσική με κοχύλια.

Αληθινά κοχύλια διαφόρων μορφών και μεγεθών που συλλέγει συστηματικά – κυρίως από την Καραϊβική- και ο ίδιος μετατρέπει σε μουσικά όργανα. Οι αρχέγονοι ήχοι τους, διακρίνονται -αν και θαλάσσια δημιουργήματα-για τη χθόνια υφή τους και ενώνουν με τρόπο μαγικό και απόλυτο ένα κοινό παγκόσμιο παρελθόν, με το σήμερα.

Ο Steve Turre γεννήθηκε το 1948, στην Ομάχα της Νεμπράσκα. Ο πατέρας του καταγόταν από τη Σικελία και η μητέρα του από το Μεξικό. Παιδί επιθυμούσε να αρχίσει μαθήματα βιολιού αλλά ο πατέρας του τον απέτρεψε λέγοντάς του ότι: “στην αρχή, μέχρι να μάθεις, το βιολί θα ακούγεται σαν γάτα που νιαουρίζει στο σοκάκι.” Έτσι άρχισε να παίζει τρομπόνι σε ηλικία 10 ετών.

Στη συνέχεια μεγαλώνοντας συμμετείχε σε σημαντικές ορχήστρες και γκρουπ για να δημιουργήσει αργότερα το δικό του μουσικό σχήμα, τους Sanctified Shells. Ακολούθησαν αξιόλογα άλμπουμ και συνεργασίες με ιερά τέρατα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, όπως o Woody Shaw, o Dizzy Gillespie, o Herbie Hancock, o Tito Puente, o Mongo Santamaría, o Ray Charles, o Art Blakey, o Van Morrison, o Herbie Hancock. Μεγάλοι καλλιτέχνες που τον επηρέασαν βαθιά και τον βοήθησαν να βρει το δικό του δρόμο, πράγμα που ο Turre, δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει.

Αν η φράση “μάγεψε το κοινό του Μεγάρου...” δεν είχε φθαρεί τόσο από την αλόγιστη χρήση της, θα μπορούσα να τη χρησιμοποιήσω γιατί είναι  μόνη που θα μπορούσε να περιγράψει τη  συναυλία του Turre και των σπουδαίων μουσικών που τον πλαισίωσαν: του Nino Menci στο πιάνο, του Marco Marzola που έπαιξε μπάσο, του Dion Parson στα ντραμς του και του Bruce Williams άλτο και σοπράνο σαξόφωνο.

Προς το τέλος της βραδιάς ο Turre, κάλεσε στη σκηνή τον σαξοφωνίστα Alex Foster που μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούσε ως θεατής τη συναυλία κι έτσι το κουιντέτο, έγινε σεξέτο που ερμήνευσε ένα καταπληκτικό μπλουζ, αφιερωμένο στη μνήμη του Ray Charles.

Είχε προηγηθεί το κομμάτι Peace, “θα το παίξουμε για όλον το κόσμο” είπε ο Turre, αναγγέλοντάς το, το Woody's Delight, κομμάτι εμπνευσμένο από και αφιερωμένο στον Woody Shaw καθώς και ένα εκπληκτικό το κομμάτι το Trevor`s Blues, που δεν έχει ακομα ηχογραφήσει αλλά πρόκειται να το κάνει σύντομα. Το κομμάτι αυτό, είναι η ιστορία του Trevor, “που βγήκε από το σπίτι του για να ψωνίσει κάτι από το μπακαλικο της γειτονιάς και ποτέ δεν επέστρεψε”.

Οι έξι μουσικοί όμως επέστρεψαν στη σκηνή μετά από το παρατεταμένο μπιζάρισμα για το καθιερωμένο ανκόρ που αποδείχτηκε η απογείωση της βραδιάς. “Θα ακούσετε τώρα ένα κομμάτι του Miles Davis όπως δεν το έχετε ακούει ποτέ ξανά” είπε ο Turre και έβγαλε το μεγαλύτερο από τα κοχύλια του που δεν είχε εμφανίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή- ένα που όπως έμαθα σήμερα, έχει επιχρωματίσει ένας κουβανός καλλιτέχνης.

Ο ήχος του, βαρύς και επιβλητικός ανέλαβε την εισαγωγή που ήταν ένα ρεσιτάλ της δεξιοτεχνίας του Turre. Δεν περιορίστηκε στις δυνατότητες που του παρείχαν οι πνεύμονες και τα χέρια του, αλλά χρησιμοποίησε κάποιες στιγμές το πιάνο ως ηχείο, με αποτέλεσμα το γιγάντιο κοχύλι να κατακλύσει την αίθουσα με τον ήχο του, αλλά και με την ηχώ του. Κι έπειτα, ξαφνικά, κι ενώ οι περισσότεροι με κλειστά μάτια παρακολουθούσαμε σχεδόν με κομμένη την ανάσα το θαύμα, εισέβαλλαν το μπάσο, τα ντραμς και τα δύο σαξόφωνα, αποκαλύπτοντας λυτρωτικά το All Blues του Miles Davis.

"Τι είναι αυτό που κάνει την τζαζ τόσο ξεχωριστή και απελευθερωτική;" ρώτησε η Νόρα Ράλλη τον Turre, κατά τη διάρκεια συνέντευξης που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών και αξίζει να διαβάσετε. Εκείνος απάντησε:

«Η τζαζ δημιουργείται στο λεπτό. Αυτοσχεδιασμός, η μαγική της λέξη. Ποτέ δεν θα ακούσεις το ίδιο κομμάτι δύο φορές! Πάντα θα είναι κάτι διαφορετικό – αυτό είναι δώρο ζωής εκείνης της στιγμής από τον μουσικό στον ακροατή. Από την άλλη, η τζαζ ήταν και θα είναι πάντα δίπλα στον κόσμο. Δημιουργήθηκε από αφροαμερικανούς, που ακόμα και σήμερα υφίστανται διακρίσεις στην Αμερική. Δεν έχει πολιτικό χρώμα, αλλά ανθρώπινο.Υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία για όλους. Ακόμη και σήμερα, ύστερα από τόσους αγώνες, τα ίδια προτάγματα ισχύουν. Το ζω κάθε μέρα στη Νέα Υόρκη, όπου μένω».