"Στη σκηνή του θεάτρου στης Ευρώπης τον πάτο..."

“Ο,τι ζείτε πάνω στη σκηνή το προβάλλετε από το μέλλον στο παρόν κι όχι από το παρόν στο μέλλον με όχημα τη σπουδαία μοντερνική παράδοση. Το παρόν είναι γεμάτο από κακό παρελθόν, αποπροσανατολιστικές Σειρήνες και χρωματιστή, δήθεν, εξωστρέφεια” (1)

Ο Θόδωρος Τερζόπουλος γίνεται αρχιτέκτονας μιας παράστασης που εγκολπώνει το μετά του Μπρεχτ και του Μπέκετ, το μετά του αξιακού μεγαλείου του Ευριπίδη και -προς έκπληξή μας- το μετά της επιθεώρησης.

Σε μια σχεδόν «α-κείμενη» δραματουργία, σε μια παράσταση που δεν ξεπερνά τα 55 λεπτά, όλοι αυτοί οι κόσμοι ανταμώνουν και εξακοντίζουν, κατά παντός, τις ριπές τους. Συλλειτουργώντας δε με ένα σκηνικό τοπίο εκκωφαντικής λιτότητας που, παρόλα αυτά, και ατμοσφαιρικό είναι και σημειολογικής αξίας. (3)

Ο Άντρας, πλάσμα σχεδόν άφυλο, σε ψυχωτική παράκρουση, μπλεγμένος στα αόρατα γρανάζια του συστήματος, μεταποιεί διαρκώς την μηχανιστική κι επαναληπτική «χειρονομία» του σε υποκατάστατο ηδονής, θεϊκής έκστασης, βακχικής μανίας, παραμερίζοντας κάθε άλλη δραστηριότητα και καταπνίγοντας το ντουέντε της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα άγρια, λυκίσια αλυχτίσματα μιας φύσης που έχει καταπνιγεί από την τρομακτική επέλαση των αριθμών, παγιδεύονται στην ενδότερη στιβάδα της νόησης αλλά ταυτόχρονα προμηνύουν την επικείμενη πτώση. (2)

Ο Αντώνης Μυριαγκός είναι ένας άντρας με μαύρο κοστούμι που βρίσκεται σε καταληψία από τους αριθμούς. Απόλυτα αλλοτριωμένος –χωρίς επιλογή απόδρασης- μια ζωντανή αριθμομηχανή. Ο λόγος του περιέχει ελάχιστες λέξεις και εκατοντάδες νούμερα. Ενας σύγχρονος πολίτης απόλυτα εθισμένος στην «ντόπα» της χρηματοοικονομίας. Η σκέψη, ο χρόνος, η γλώσσα παίζουν μόνο με αριθμούς. Δεκαδικοί αριθμοί, τραπεζικοί όροι, χρηματιστήρια, οίκοι αξιολόγησης σταθμίζουν το πάθος, την ιδεολογία, τις αποφάσεις, τον έρωτα. Η σκηνή γίνεται παζάρι, χώρος πλειστηριασμού και εκείνος κοστολογεί. (1)

Η Γυναίκα παραδίδεται στο ηδονικό παιχνίδι ενός τρομακτικού ξεπουλήματος ακόμα και των «παλιών καλοκαιριών» ξεκινώντας από το κορμί της και καταλήγοντας μέσα από μικρές, μελετημένες ερμηνευτικές αποχρώσεις, στην ίδια της την μνήμη-ουσία που υπαναχωρεί από το σύμβολο στο άτομο για να κατασταλάξει σ’ ένα καθεστώς ολοκληρωτικής σύρραξης με το καταγωγικό της πρωτογενές υλικό. Η ύβρις του διαρκούς δούναι και λαβείν υποκαθιστά εν τέλει κάθε ανθρώπινη επικοινωνία, κάθε έκφανση αυθεντικότητας, μετατρέποντας και τα δύο πλάσματα σε νεκροζώντανες εφιαλτικές φιγούρες ενός καταπονημένου, μετα-καταστροφικού κόσμου με Μπεκετικές προεκτάσεις. (2)

Η Αγλαΐα Παππά σαν μπεκετική φιγούρα, ντυμένη μ’ ένα κόκκινο φόρεμα, βρίσκεται «εγκιβωτισμένη» μέσα σε μια μεταλλική κυλινδρική κατασκευή, που υψώνεται σαν βιομηχανικό φουγάρο. Μέσα εκεί αφήνεται στις προσταγές του άντρα για να την τιμολογήσει, να την εκποιήσει και να την πουλήσει. «Στη σκηνή του θεάτρου στης Ευρώπης τον πάτο πουλά, ξεπουλά». Τα πάντα: μέλη του σώματός της, αναμνήσεις, καλοκαίρια, υποσχέσεις, όνειρα, υπάρχοντα, ρόλους, κοσμήματα, κοστούμια, μακιγιάζ. (1)

Χωρίς στιγμή να αγγίξει το ένα το άλλο, τα δυο αυτά όντα γίνονται φορείς μιας στρεβλής σεξουαλικής σχέσης, δίχως συναίσθημα, άγγιγμα, πάθος και ερωτικούς χυμούς, χωρίς φιλιά και βλέμματα, τυφλά παραδομένοι ωστόσο στη δίνη του χρήματος. Δίνη που δεν θα αργήσει να γίνει οδύνη και τελικά αλύχτισμα ζώου που καλεί απελπισμένα το ταίρι του ουρλιάζοντας «amor». (3)

Τα παραπάνω αποσπάσματα προέρχονται από κείμενα της Εφης Μαρίνου (1), Μαρίας Κυριάκη(2) και της Στέλλας Xαραμή (3) για την παράσταση Amor στο θέατρο Άττις που κατεβαίνει την Κυριακή 13 Απριλίου. Μην τη χάσετε.

Αmor, Θέατρο «Αττις»

Λεωνίδου 7, Μεταξουργείο, τηλ.: 210-5226260

Σκηνοθεσία-Σκηνική εγκατάσταση-Σύνθεση κειμένων: Θεόδωρος Τερζόπουλος.

Κείμενο: Θανάσης Αλευράς

Μουσική: Παναγιώτης Βελιανίτης.

Κοστούμια: Λουκία.

Φωτισμοί: Θεόδωρος Τερζόπουλος, Κωνσταντίνος Μπεθάνης. Εκτέλεση σκηνικής εγκατάστασης: Χαράλαμπος Τερζόπουλος. Ερμηνεύουν: Αγλαΐα Παππά, Αντώνης Μυριαγκός.