Προς Αλεξέι Σουβόριν

Μόσχα, 27 Οκτωβρίου 1888 

Για να μιλήσω πάλι κατά συνείδηση, παρά το γεγονός ότι έχω πάρει βραβείο, δεν άρχισα ακόμα πραγματικά τη λογοτεχνική μου δραστηριότητα. Στο κεφάλι μου παιδεύονται τα θέματα για πέντε νουβέλες και δύο μυθιστορήματα. Το ένα μυθιστόρημα το συνέλαβα από καιρό, έτσι που μερικά από τα πρόσωπα έχουν ήδη γεράσει πριν προλάβουν να πάρουν σάρκα. Μέσα στο κεφάλι μου έχω ολόκληρη στρατιά από ανθρώπους που παρακαλούν να βγουν έξω και να πάρουν διαταγές. Όλα όσα έγραψα μέχρι τώρα είναι ανοησίες σε σύγκριση μ` εκείνα που θα ήθελα να γράψω και θα έγραφα με ενθουσιασμό. [...] Τα θέματα που έχω στο μυαλό μου αγανακτούν ζηλότυπα γι` αυτά που έχω ήδη γράψει. Είναι λυπηρό που τα ασήμαντα προχωρούν και τα καλά είναι αποθηκευμένα σε σωρό, σαν απούλητα. Σε όλα αυτά, βέβαια, υπάρχει μεγάλη υπερβολή, είναι πολλά που αποτελούν μόνο προϊόν της φαντασίας μου, άλλα ένα μερτικό αλήθειας υπάρχει, και μεγάλο μάλιστα. Τί ονομάζω καλά πράγματα; Τις εικόνες εκείνες που μού φαίνονται οι πιο καλές, τις οποίες αγαπώ και φυλάω ζηλότυπα, ώστε να μην τις σπαταλήσω και τις χαραμίσω σε επείγουσες υποχρεώσεις. Αν η αγάπη μου είναι λάθος, τότε έχω άδικο, αλλά, βλέπετε μπορεί και να μην είναι! Ή είμαι βλάκας και ξιπασμένος ή είμαι πραγματικά από τη φύση μου ικανός να είμαι καλός συγγραφέας. Ό,τι γράφεται τώρα δε μ` αρέσει και μού φέρνει πλήξη, αλλά ό,τι έχω στο μυαλό μου μ` ενδιαφέρει, με συγκινεί και με αναστατώνει. Από αυτό βγάζω το συμπέρασμα ότι όλοι κάνουν αυτό το οποίο δε χρειάζεται, και μόνο εγώ ξέρω το μυστικό για να το κάνω. Το πιο πιθανόν είναι ότι όλοι αυτοί που γράφουν νομίζουν το ίδιο. Εξάλλου, ακόμα και ο σατανάς θα έσπαγε το κεφάλι του με τέτοιες ερωτήσεις. 

Άντον Τσέχωφ, Η τέχνη της γραφής, εκδόσεις Πατάκη 2007 (σελ 80-81)
(Απόσπασμα επιστολής του Τσέχωφ στον εκδότη του Αλεξέι Σουβόριν)

Στην φωτογραφία, ο Τσέχωφ στο Μελίχοβο το 1897